|
|
Post by » Aline. on Apr 29, 2008 18:57:58 GMT 2
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 29, 2008 19:06:00 GMT 2
Spelen met je eten mocht dan niet beleefd zijn, het was wel erg verleidelijk. Zijn blik leek vastgeplakt op een ettertje van Zwaderich. Hij kneep in zijn vuisten en keek twijfelend naar zijn lepel, waar een dikke klodder aardappelpuree op zat. Het zou zo mooi kunnen zijn... Als de klodder recht op die dikke, smereige haardos terecht zou komen...
Joey grinnikte. De gedachte beviel hem prima.
Naast hem was Miquel druk bezig met zijn eigen eten, waar hij nog geen hap van had genomen. Hij prakte er wat in met zijn vork, bewoog de erwtjes van de ene kant van zijn bord naar de andere en zuchtte. Even keek hij op naar Joey en schudde zijn hoofd om het dilemma van zijn vriend.
'Gooi, of eet,' mompelde hij humeurig. Hij vervolgde zijn prakken, terwijl Joey anar hem omkeek.
'Nou eten wordt eht niet. Dit spul smaakt neit veel beter dan hoe het eruit ziet. Dan wordt het gooien.'
Hij grijsnde breed, nu de keuze zo makkelijk was gemaakt en lanceerde de schep dikke prut.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 1, 2008 15:38:31 GMT 2
Ambers blik was gevallen op Joey en Miquel, en meteen sprong ze op en liep op hen af. Ze was vlakbij hen, toen ze ineens naar beneden moest duiken voor een klodder aardappelpuree, die rakelings over haar hoofd ging. Geschokt kwam ze weer overeind en keek eerst waar ze puree terecht was gekomen - op het hoofd van een Zwadderaar, die het niet eens doorhad - en verplaatste daarna haar blik naar Joey. 'Zo, ik voel me ook weer even gewenst,' zei ze, alsof ze niet doorhad dat het niet op haar gericht was. Ze wurmde zich tussen de twee jongens in en stompte Joey even op zijn rug. 'Mafketel. Wel goed gericht, dat moet ik wel toegeven.' Met een brede, ondeugende grijns op haar gezicht keek ze weer even achterom naar de Zwadderaar, die nu toch iets doorkreeg en er met zijn hand door heen streek. Lachend keek Amber weer voor zich - haar blik viel nu op Miquels bordje. 'Nou jongen, smaakt 't een beetje?' vroeg ze met een flinke portie sarcasme. Ze moest inderdaad toegeven dat het voedsel er niet zo smakelijk uitzag als meestal. De huiselven hadden kennelijk een slechte dag.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 4, 2008 17:40:29 GMT 2
Joey schrok toen hij de klodder bijna op Ambers mooie gezichtje zag belanden en grijnsde toen schuldbewust. Hij draaide zijn hoofd weg en begon heel onopvallend te fluiten. Hij nam de stomp lachend in ontvangst en sleog even een arm om haar heen.
'Dank je wel. Ben er zelf ook trots op. Nou geen onzin kletsen, je weet dat je altijd welkom bent.'
Met een brede grijns schepte hij een volgende lepel vol en zicht een volgend slachtoffer.
Het duurde even voor Miquel doorhad dat ze het tegen hem had. Hij draaide zich naar haar om en keek haar wat verdwaasd aan. 'Ik... ja, nee. weet neit eigenlijk. Heb geen honger.'
Hij schoof eht bord maar van zich af, aangezien het zonloos was er nog langer in te prakken. Hij zuchtte diep en wierp een halve glimlach op Joey.
'Denk je dat je ver genoeg kan mikken om die klojo van een Hunter te raken? Ik mag hem niks meer aandoen, maar carm,en heeft niks over jou gezegd.'
Joey keek hem breed grijnzend aan. 'Op je beurt wachten. Welk slachtofer kies jij, geel steentje?'
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 5, 2008 20:30:13 GMT 2
Amber lachte. 'Ja hoor. Dus zo doe je dat in Cuba, mensen met voedsel bekogelen om ze te laten merken dat je ze mag? Pff...' Zogenaamd beledigd keek Amber een andere kant op, waardoor haar blik precies terechtkwam op een Zwadderaar die haar die middag nog bijna had laten struikelen - Amber wist niet zeker of het met opzet was, maar vond toch dat het reden genoeg was om haar eens haar verdiende loon te geven. Ze wees naar het achterhoofd van de Zwadderaar en zei: 'Nouja, als je dan toch bezig bent, geef haar dan ook maar een portie.' Met een lichtelijk gemene grijns keek ze Joey aan.
Amber pakte een vork van de tafel en ging een beetje doelloos in de puree van Joey om prikken. 'Nee, dan de omgangsvormen in Frankrijk. Dat is écht een stuk beter. Al die barbaren ook in Engeland en Cuba...' mopperde ze, al meende ze er eigenlijk geen woord van. Ze was op zo'n jonge leeftijd uit dat land vertrokken, dat ze er eigenlijk weinig meer van wist, alleen van de vakantie die ze er af en toe doorbracht.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 5, 2008 20:50:08 GMT 2
Bij die opmerking gaf Joey Amber spontaan een kus op haar wang.
'Helemaal mee eens. Er gaat niks boven een Franse vrouw. Elegant, prachtig, sterk van persoonlijkheid en vaka ook nog qua lichaam, die prachtige taal die jullie spreken.. ik hou maar op voor Mycaro het eten dat hij niet gegeten heeft eruit kotst.'
Hij keek grijnzend naar Miquel die wonder boven wonder lachte.
'Als dat al een logica bezat zou ik het misschien emt je eens zijn, maar helaas. Sorry, schone Franse dame, maar ik ben toch echt een Ierse, dus bezwaar mij neit met andermans mindere eigenschappen.'
Hij zei eht op zijn meest bekakte en meest prinselijke accent, waar hij vervolgens opnieuw om moest grijnzen.
Joey schudde enkel zijn hoofd.
'Hou je mond, ik moet die muts in het vizier krijgen.'
Hij liet zijn oude schep vallen en vulde zijn lepen, ditmaal twee keer zo vol als mogelijk leek en richtte. Hij moest er niet aan denken te missen. Zonde, zijn bord was bijna leeg.
Hij sloot een oog, beet half op zijn lip en wierp. De klodder spatte op het hoofd van het meisje uiteen en Joey kon het niet laten om te alchen.
'Bullseye!' Riep hij vrolijk.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 5, 2008 21:44:58 GMT 2
Amber kon het ook niet helpen - zodra de puree op het achterhoofd van de ongelukkige landde, barstte Amber in lachen uit. 'Geweldig! Recht op haar achterhoofd!' riep ze, misschien iets te luid, maar dat maakte haar niet bijster veel uit. Ze draaide zich weer om en grinnikte nog even na. 'Ja, ik weet het. Franse vrouwen zijn toch wel beter dan Engelse, hè,' zei ze, met een grijns die meteen verraadde dat ze het helemaal niet zo arrogant meende als ze het zei.
Enkele tientallen meters van Joey, Miquel en Amber verwijderd stond Natasha in de hal van Zweinstein. Ze keek om zich heen, gretig om alles wat ze zag in zich op te nemen. Ze was zo overdonderd door alles wat ze zag, dat ze bijna vergat dat ze voor het eerst in weken Joey, Shirie en Devon waar zou zien. Een geest kwam plotseling door een muur heen en Natasha deed even geschrokken een stap naar achteren, maar al snel kwam de gedachte aan Joey weer boven en was ze de geest weer vergeten. Ze gooide haar tassen neer en ging de Grote Zaal binnen, met een lach van oor tot oor op haar gezicht. Natasha had geen idee welke kant ze op moest, dus stond ze in de deuropening van de Grote Zaal om zich heen te kijken.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 10, 2008 12:07:48 GMT 2
Joey alchte vrolijk emt Amber mee, en zwaaide vervolgens opgewekt naar het meisje dat zich witheet van woede had omgedraait. Joey verwachtte eigenlijk een grote scheldpartij,. maar draaide zich vervolgens weer om. Joey trok vragend zijn wenkbrouw op naar haar rug en wendde zich vervolgens tot zijn vriend. Hij had de vrag op zijn lippen, tot hij Miquel zag.
Hij had zich omgedraait, met zijn rug tegen de tafel aan, zijn benen en armen over elkaar geslagen en een dreigende blik op het zwadje gericht. Toen Joey anar hem keek, benatwoordde hij die blik en grijsnde breed.
Joey barste in alchen uit. Hij probeerde te zien wat het meisje zag. Een brede jongen, met de reputatie van opvliegend en verdedigend, die haar nogal kwaad en dreigend aankeek. Leuk zo'n vriend...
Het was puur toeval dat ze juist op dit moment de grote zaal binnen kwam lopen, maar ze geloofde niet in zoiets als toeval. De rug van haar vriendin herkende ze als duizenden en een brede, speelse grijns groeide op haar gezicht. Ze sloop de eerste paar stappen, voor ze emt een oerkreet op Natasha's rug sprong. Met haar armen stevig om haar vriendin heen, keek ze over haar schouder.
'Hey, die Rain!' Lachte Shirie.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 13, 2008 17:48:52 GMT 2
[''met een oerkreet'' whaha, ziet het al voor me xD]
Amber lachte vrolijk mee, vooral toen ze merkte hoe Miquel het meisje afgeschrokken had. Ze klopte hem even op zijn rug. 'Ik word zelf nog haast bang van je,' zei ze grijnzend. Ze keek weer even naar Joey. 'Oké, wie is je volgende slachtoffer?' Ze liet haar blik nog even over de tafel van Zwadderich gaan, maar zag zo snel niet iemand die ze graag bekogeld wilde hebben - al had wat haar betreft iedere Zwadderaar het wel verdiend. Amber keek op toen ze een luide brul hoorde ergens bij de ingang van de Grote Zaal.
Natasha schrok ongelooflijk toen Shirie ineens op haar rug sprong. 'Aaaah!' schreeuwde ze eerst, totdat ze de stem van haar beste vriendin herkende. 'Shin! Idioot!' riep ze, al ging dit al snel over in een warme lach. Natasha boog achterover, zodat Shirie weer op de grond zou komen te staan, en draaide zich snel om. 'Ik heb je zo gemist!' Natasha sloeg haar armen om Shirie heen en drukte haar stevig tegen zich aan. 'Theeleut van me!'
Amber probeerde te ontdekken wie het blonde meisje was dat Shirie kennelijk zo goed kende, maar herkende het meisje niet. 'Zo, Shirie heeft ook weer een nieuw slachtoffer,' merkte ze op. Het kwam niet in haar op dat het onbekende meisje de Franse vriendin van Joey was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 13, 2008 18:20:31 GMT 2
Miquel grijsnde breed en schudde zijn hoofd, zijn slechte humeur compleet vergeten.
'Zou neit weten waarom. Ik zou nooit een meisje aanvallen. Dat was geen meisje, dat was gewoon eng. MOnsterlijk en daarbij ook nog een zwadje.'
Hij keek naar Joey, die er hartelijk om moest lachen.
'Ben ook wel benieuwd, wie krijgt de laatste schep?'
Joey wilde antwoorden, tot er een al te bekende kreet klonk. Hij lachte en draaide traag zijn hoofd om.
'Muts die het is,' zei hij, tot zijn blik op het slachtoffer van Shirie viel. Zijn ogen werden groot en zijn mond viel open. Traag stond hij op, teriwjl zijn blik vast gelijmd zat op Natasha.
Shirie grijsnde alleen maar.
'Sorry, Nattie, maar als je zo opeens voor me neus staat...' Haar ogen glommen van gemengde gevoelens. Vooral blijdschap, maar toch ook verdriet. Het was niet in woorden te omschrijven hoe erg ze haar virendin had gemist in al die maanden. Ze sloeg haar armen stevig om haar vreindin heen, maar ditmaal in een normale omhelsing.
'Ik heb jou ook gemist, je hebt geen idee, maffe Baret.'
|
|
