|
|
Post by Krista - on May 28, 2008 14:13:27 GMT 2
Because I'm happy to be sad I want it all I want it bad.,
Torture me and torture me, it's forcin' me so torture me please, torture me with sorcery, ít's forcin' me so torture me please
De woorden stonden duidelijk ingekerfd in zijn schirft, en ook met pen op zijn pols. Hij ging op zijn arm zitten en leunde tegen de boom aan. Op zich was er niks vreemds aan dit beeld. Gewoon een leerling van huffelpuf die uitruste na een zware schooldag. Alleen was Scott niet 'gewoon een leerling van huffelpuf', want ook daar stond hij al bekend als een of andere freak die een hekel aan de wereld, en misschien ook wel aan zichzelf. De geruchten gingen zelfs dat Scott al meerdere malen geprobeerd had zichzelf op te hangen. En dat was nog maar een keer voorgekomen, en op een andere manier.
Toch bleven de ideëen aan zelfmoordpogingen door zijn hoofd zweven en leken daar aangename stemmen te vormen die dingen naar hem riepen. Hij wist niet meer wat hij moest doen, en zat nu al de hele middag hier op zijn gat. Het enige wat hij had opgeleverd was vreemde gedichten.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 28, 2008 14:32:47 GMT 2
Het stukje bos waar de leerlingen mochten inkomen had altijd al iets somberders en mysterieuzers gehad dan welke plaats ook in zweinstein, op de kerkers na natuurlijk maar er was niemand die ook maar dacht om daar vrijwillig te gaan rondhangen met Sneep in de buurt. En Zaharia was daar niet bepaald een uitzonderling op. Ze had de pest aan Sneep enkel en alleen omdat hij zo minachtend deed tegenover haar en de Zwadderaars duidelijk voortrok. Ze was er beter in dan sommige Zwadderaars maar toch buisde de man haar keer op keer.
Hoe dan ook Cyvix vond dat ze wat beschutting nodig had van de wereld. Ze was het gelach en getier beu en wilde eventjes alleen zijn en waar kon dat beter dan in een bos? Ze wilde net via het ene stukje bos naar het Verboden gedeelte gaan tot ze iets zag vanuit haar ooghoek. Haar groene ogen zette zich op de gedaante en ze kon Scott duidelijk herkennen door zijn kapsel. "Hey Sco-..tt." begon ze opgewekt maar het eindigde in een soort binnensmonds gemompel. Ze leek te voelen dat er iets scheelde en hield haar hoofd wat schuiner voordat ze naar hem toestapte. "Alles in orde?" begon ze wat moederlijk voordat ze op haar hurken ging zitten, vlak voor haar beste vriend. Een lichte glimlach schonk ze hem om hem toch iets meer comfort te geven.
|
|
|
|
Post by Krista - on May 28, 2008 15:12:46 GMT 2
"Hoi Cyvix" mompelde Scott op een soort van toon alsof zijn dood net was aangekondigd. Hij staarde nog steeds naar zijn handpalmen. Zijn schrift lag nu uitgewaaierd op de grond en de wind zorgde ervoor dat er nog geritsel van de papieren te horen was. "Met mij gaat het prima" mompelde hij dan, maar het klonk alles behalve oprecht. Hij snoof even en wist dat het niet echt kloppend klonk. Hij vermeed ieder oogcontact met Cyvix en draaide zijn hoofd de andere kant op.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 28, 2008 15:24:16 GMT 2
Cyvix beet even op haar onderlip toen hij alle oogcontact met haar leek te vermijden. Ze had geen idee wat ze mis kon hebben gedaan ."Scott? Heb ik iets verkeerd gedaan, gezegd of iets anders? Zeg het dan maar hoor." mompelde ze daarop en liet uiteindelijk haar blik maar wat ronddwalen gezien het geen zin had om naar hem te kijken. Hij was weer in een nukkige bui en dan vermeed hij elk oogcontact. Haar groene ogen vielen uiteindelijk op het schrift en twijfelachtig strekte ze haar hand ernaar uit. Maar vlak voor ze het ding zou kunnen opnemen stopte ze en trok haar hand terug alsof ze zichzelf had verbrand. "Mag ik het lezen?" vroeg ze voor alle zekerheid. De enkele regels die ze nu al kon lezen voorspelden niet veel goeds. Het Roemeense meisje hoopte dat de jongeman niet weer een zelfmoordpoging zou ondergaan zoals hij vroeger had gedaan, dat zei hij toch tenminste. Dat zou Cyvix nooit van zich af kunnen zetten. Scott was meer dan haar beste vriend. Zonder hem was er niets aan Zweinstein. Hoe goed ze het ook kon vinden met Florian en dergelijke. Hij was de enige die haar mak kon maken en haar kon zeggen wat ze moest doen.
De hand die ze had teruggetrokken van het schrift legde ze voorzichtig op Scotts arm en streek er dan zachtjes over. "Je weet dat je tegen me mag praten als je wilt... Ik vertrouw je, Scott. Het is enkel de vraag of jij dat ook bij mij doet." fluisterde ze daarop. Ze wilde haar mond weer openen om nog iets te zeggen om nog een van de miljoenen vragen te stellen die ze te vragen had aan Scott maar ze sloot haar mond weer. Het zou niet gepast zijn om nu op zijn moeilijkheden in te gaan als zij aan de oorzaak ervan zou kunnen liggen.
|
|
|
|
Post by Krista - on May 30, 2008 9:19:51 GMT 2
"Pak maar" mompelde Scott op een nog bottere manier dan normaal en ging in de kleermakerszit zitten terwijl hij naar een lege vlakte voor zich staarde. De wind zorgde ervoor dat zijn haren in de war raakten maar hij merkte er vrij w einig van. Het enige wat hij hoorde waren het ritselen van de bladzijdes van het schrift, waar nu het gedicht van gisteren te lezen was:
two devils one on each shoulder
two devils talk in my sleep
two devils make it uncertain
that I will never loose that need.
Hij werd verstoord uit zijn overpeinzingen toen Cyvix weer ging praten en wierp een verbaasde blik op haar, alsof hij nu pas had ontdekt dat ze er was. "Ik heb niks voor je te verbergen" antwoorde hij dan simpel en staarde weer voor zich uit. De honger had hij nu totaal onderdrukt, en het gaf hem juist een goed gevoel om het constante rommelen van zijn maag te voelen. Hij zou de komende dagen wel heel erg afvallen, als hij die volgende dagen er nog wel was.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 30, 2008 17:52:33 GMT 2
Toen Cyvix de botheid in Scotts stem hoorde trok ze haar hand eerst twijfelend terug maar besloot om het uiteindelijk toch maar te nemen. Ze wilde weten of er al enige sporen te merken waren van dingen waar zij zich ongerust over moest maken. Haar vingers deden de bladeren ritselen terwijl ze gedicht na gedicht las. Het waren mooie gedichten. Meer zelfs. Ze waren uniek en prachtig maar somber.. Erg somber en dat was niet meteen een opluchting voor Cyvix. Ze vouwde het boekje weer op de manier als ze het had genomen en legde het met de nodige eerbied weer op dezelfde plaats.
"Weet je dat zeker, Scott?" vroeg ze daarop en ging wat dichterbij hem zitten en legde haar arm om zijn schouders om hem wat te dwingen met haar te praten. "Ik weet niet wat er is maar je bent duidelijk somberder en afstandelijker dan vroeger... Je bent soms bot tegen me zonder enige reden... Als je het niet wilt vertellen neem ik daar vrede mee maar laat me niet als een ezel achter een wortel aanlopen." fluisterde ze daarop en streek met haar hand langs Scotts kaaklijn tot ze zijn kin vastgreep en met lichte kracht hem dwong om naar haar te kijken.
|
|
|
|
Post by Krista - on May 31, 2008 9:33:03 GMT 2
Scott staarde zonder iets te zeggen voor zich uit toen Cyvix in het schrift bladerde. Het enige wat hij deed was even verzitten, aangezien de kramp in zijn linkerhiel toen bijna ondragelijk was geworden. Hij strekte zijn been en in deze strekking nam hij een pas opgekomen bloemetje mee, maar daar schonk hij geen aandacht aan. Hij probeerde Cyvix blikt e ontwijken toen ze weer tegen hem begon te praten maar de woorden kwamen in ieder geval stuk voor stuk aan. Toen hij net op zoek was naar een antwoord greep ze zijn kin al vast en werd hij nu wel gedwongen oogcontact te maken. Hij voelde zich net als een klein kind dat iets ergs had gedaan.
"Ik.." begon hij en zuchtte even verveeld, maar dat waren alleen maar uitvluchten van hem om niet op het onderwerp te komen. 'Ik voel me gewoon wat slechter, laten we het daar op houden. Niets om je zorgen over te maken". Zo. Dat was eruit.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 31, 2008 10:05:53 GMT 2
Cyvix liet Scotts kin los en zuchtte daarop diep. Ze trok hem wat dichter tegen haar aan en gaf hem daarna een vriendschappelijk schouderklopje gaf en hem weer volledig losliet. "Goed, dat is een hele opluchting." glimlachte het Roemeense meisje maar het was niet met volle overtuiging gezegd. Als Scott zich wat slechter voelde dan betekende dat dat hij zich slechter dan een zieke hond voelde. Cyvix verlegde zich eventjes en leunde met haar rug tegen Scotts schouder op. "Wil je er over praten? Ik ben er altijd voor je, Maddox. Dat weet je." mompelde ze op een lieve manier voordat ze naar Scott keek door haar hoofd wat te draaien.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jun 1, 2008 22:23:00 GMT 2
"Ik hoéf er niet over te praten" zei Scott op een geïrriteerde toon. Hij wist dat Cyvix niet heel blij werd als hij zo tegen haar deed, maar het kon hem momenteel niet echt veel schelen. Eigenlijk kon niks hem momenteel nog schelen, en dat was nou juist het probleem. Hij had altijd de neiging alles zelf op te lossen, en dat ging niet zo geweldig. "Maak je geen zorgen" herhaalde hij nog een keer, maar zonder enkele overtuiging "Scott red zich wel. Dat doet hij wel vaker"
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 2, 2008 20:32:12 GMT 2
Cyvix beet wat ongerust op haar onderlip toen ze Scott tegen haar hoorde spreken in zo'n geïrriteerde toon. Als ze oren had gehad zoals een hond zouden die nu zonder twijfel in haar nek liggen en zou ze haar puppyblik hebben opgezet. Maar ze wist dat Scott nu immuun zou zijn voor dat soort affectie. "Maar ik maak me wel zorgen, Scott.. Verdomme! Je bent mijn vriend, mijn beste vriend. De vriend waaraan ik alles kwijt kan en die me ziet zoals ik ben en me niet enkel aardig vind omdat ik grappen uithaal met leraren die anderen nog niet eens bedenken." mompelde ze. Niet op een irritante toon. Eerder op een zachte en twijfelende toon, op het gevloek ertussen na dan. Ze stond op en maakte dat ze weg was van Scott. Ze voelde zich overbodig en ze had zo het gevoel dat Scott dat ook vond, dat ze overbodig was. Ze liep naar een van de bomen en klom er lenig in voordat ze op een van de onderste takken ging liggen. "Cyvix vind dat ze overbodig is. Cyvix vraagt zich af waarom ze bij Scott wilt zijn. Ze heeft problemen met haar beste vriend en vreest dat hij domme dingen gaat doen. Heb jij enig idee wat ze daaraan kan doen?" mompelde het meisje, sprekend in derde persoon om Scott wat extra te irriteren of zijn aandacht te trekken.
|
|
