What did I do...? //:: Rose & Cameron ::\\

[melien]

Rose dwaalde rond. Het was alweer wat langer geleden dat ze de astronomietoren had verlaten, maar het leek nog maar net te zijn. Haar omgeving drong niet tot haar door. Ze had niet eens door dat ze inmiddels al buiten liep, laat staan dat ze doorhad dat het vrij frisjes was. Nadat ze zichzelf weer een beetje bij elkaar had kunnen rapen was ze gewoon gaan lopen. De helft van de weg had ze niet eens opgemerkt. Het was nu pas dat ze ontdekte dat ze in het rozenperk stond.

Hoe was ze er in hemelsnaam ooit op gekomen om daar langer te blijven? "Gefeliciteerd, je hebt het weer mooi voor elkaar gekregen.." verzuchtte ze. Ze had weer iemand die ze graag mocht ver van zich weggeduwd. Ze betwijfelde of ze Cameron nog zou zien. En überhaupt, hoe zou ze zich dan gedragen? De frustratie was even weg, maar lang zou dat waarschijnlijk niet duren.

Ze wilde een pluk haar achter haar oor doen, maar voelde toen pas iets nattigs op haar wang. Blijkbaar had ze moeten huilen. Met een plof ging ze op het gras zitten en sloeg haar armen over elkaar. Haar blik was gericht op de rozen voor haar, maar zien deed ze de struik niet. "Waarom doe je ook altijd zo stom?!" De verwarring sloeg weer toe. Een deel van haar wilde terug naar Cameron en hem alles uitleggen, maar het grootste deel betwijfelde of ze hem wel zou vinden en of ze het dan wel zou kunnen uitleggen.

Elke gedachte die ze had draaide om Cameron en om wat er gebeurt was, of gebeurt zou zijn. Wat was er gebeurt als ze was gebleven? Wat was er gebeurt als Eric niet plotseling in de deuropening was verschenen? Allerlei vragen spookten door haar hoofd, maar ze had geen antwoorden. Ze had alleen verwarring, angst en pijn.

[greenlightning]

Het was niets voor hem om achte iemand aan te gaan en dat deed hij dan ook niet. het was stom toeval dat hij dezelfde kant op liep als Rose was gegaan. Zijn hoofd had absoluut niet naar Eric gestaan en hij had haar dan ook zo snel als hij kon de deur gewezen. Hij had geen behoefte aan die zak, vooral niet, omdat hij mee succes had in de liefde dan hij. Hij wilde er geen succes in hebben. Hij wilde in eht algemeen geen liefde voelen!Het was niks voor hem. het hoorde neit bij hem. De gedachte aan Rose maakte hem alleen maar kwaad. Hij had zichzelf voor schut gezet tegenover haar door zijn gevoelens te noemen. Hij leek wel gek. Waar was hij met zijn hoofd?

Hij ademde een aantal keer diep in en uit. Deze plaats, was waar hij zich vaak verstopte, als hij niemand om zich heen wilde. Hij had daardoor helaas ook veel dignen gezien die hij niet wilde zien, maar tot zijn opluchting had niemand ooit gemerkt dat hij er was. Dit was veel beter dean de leerlingekamer, waar iedereen hem zou vragen wat er was. Hij kon zijn gevoelens neit goed verbergen voor zijn vrienden. Dan viel hij altijd door de mand.
Zuchtend stapte hij verder de tuin in. Zijn handen lagen in zijn zakken en zijn blik stond afwezig en somber. Het duurde dan ook even voor het tot hem doordrong dat er iemand zat. Kalm draaide hij zich naar het meisje om, maar toen hij haar herkende, stopte zijn hart een moment met slaan. Hij wilde wat zeggen, met haar praten, zijn excuses aanbieden, maar kwam niet verder dan het voornemen.
Hij sloeg zijn ogen neer en draaide zich weer om. Traag begon hij richting de uitgang te lopen.

[melien]

Rose hoorde de voetstappen wel, maar ze nam ze niet direct waar. Ze was teveel bezig om een uitweg uit de rotzooi te vinden die ze daarnet had gecreëerd. Hoe ze het echter ook wendde of draaide, het kwam er altijd op neer dat ze met Cameron moest zien te spreken. Even sloot ze haar ogen. Er moest gewoon een uit weg zijn. Eentje die het niet allemaal nog verwarrender maakte voor haar.

Voor de tweede keer hoorde ze de voetstappen, en nu drongen ze ook tot haar door. Ze opende haar ogen en keek opzij. Het was zeker niet degene die ze had verwacht te zien, in de verste verte zelfs niet. Ze wilde opstaan en naar hem toelopen, maar haar lichaam werkte niet echt mee. Kom op, doe niet zo raar. Hij loopt daar. Ga gewoon naar hem toe! De vlinders in haar buik maakten haar ondertussen helemaal gek.

Het leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk scheen haar lichaam weer te gehoorzamen. Ze veegde de resten van de tranen weg, en stond toen op. Ze liep, rende bijna zelfs, naar Cameron toe. Ze zou het niet nog een keer verpesten. Het was te belangrijk, zelfs al wilde ze dat het niet belangrijk was, het was het toch wel. 'Keuzes maak je met je hart, je verstand is er alleen om ze te begrijpen.' Haar grootmoeders woorden weergalmden in haar hoofd. Zou ze eindelijk een keer het goede kunnen doen?

"Cameron, wacht." Haar stem klonk helderder dan ze had verwacht. Je kon er echter wel aan horen dat ze wel degelijk ergens mee zat. Ze verlangzaamde haar pas toen ze dichter bij Cameron kwam. Ze ging met haar hand door haar krullen, een zenuwtrekje, maar daardoor bleven ze wel even uit haar gezicht.

[Green]

Cameron staarde naar de grond, terwijl hij wegliep. Hij hoorde haar voetstappen komen, maar negeerde ze. Althans, dat probeerde hij, maar onbewust vertraagde zijn tred. Hij wilde niks liever dan wachten en naar haar luisteren. Naar haar toe gaan en haar in zijn armen sluiten, maar dat kon hij niet. Zo was hij niet. Gevoelens tonen was moelijk, zeker voor hem. Hij toonde nooit iets. Zeker neit dit. De woorden uitspreken was al moelijk voor hem geweest, daar in die kamer, waar ze ook al alleen waren, maar na alles wat hij daarna ahd gezegd...

Bij het horen van haar stem, stopte zijn bewegingen volledig. Hij slaakte een zucht, zijn blik gericht op de grond voor hem en de muur, waar de deur nog uitnodigend open stond. Toch verroerde hij zsich niet. Hij slaakte een zucht en sloot een moment zijn ogen.
'het spijt me,' zei hij, zacht en onzeker. Even zweeg hij, voor hij zich naar haar omdraaide en haar in de ogen keek.
'Het spijt me, voor wat ik zei. Ik ben neit gewend om gevoleens voor een meisje te hebben, laat staan om afgewezen te worden. Het is een nieuwe, en erg onprettige ervaring. Sorry voor mijn reactie. Ik geloof neit dat je die verdiende.'
Meer wist hij neit te zeggen. Hij merkte de traansporen op haar gezicht op en streek ze met zijn duim teder van haar gezicht. Zijn gezicht bleef echter strak. Zijn ogen drukten weinig uit, enkel een bepaalde emotie. Bijna onherkenbaar, vanwege zijn zelfverzekerde, en kille uitstraling, het verdriet en de pijn van een gebroken hart.

[melien]

Rose was bijna blij toen Cameron stopte. Zijn aanraking zorgde er alleen maar voor dat de vlinders weer als gekken door haar lichaam fladderden terwijl een stem riep dat ze daar weg moest zien te komen. Ze beet even op haar lip. "Nee, ik had niet zo moeten reageren.." begon ze, maar verder kwam ze niet. Ze wilde het uitleggen, maar kon het niet. De woorden waren er niet en de moed om ze uit te spreken al helemaal niet.

Zijn nabijheid maakte haar onzeker. Ze wilde wegrennen, maar kon het niet. Haar ogen onderzochten zijn gezicht, naar ook maar een enkele emote. Maar ze vond er geen. En dat deed pijn. Ze liet het echter niet zien. Ze deed een stap achteruit. Ze werd onzekerder met de seconde, en daarmee steeg ook de angst dat ze het weer allemaal zou verknallen. Wens hem gewoon goede nacht en ga weg. Twijfelen helpt niet, het maakt het allemaal alleen maar erger. Je moet hem uit je hoofd zetten. Een stem die blijkbaar bij haar hoorde bleef maar doorpraten in haar hoofd. Ze kon er niet tegen, want ergens had ze het gevoel dat die stem gelijk had. Maar ze wilde niet, laat staan dat ze dat zou kunnen.