Never liked it... rain [Necro xX][/open]

[Flegmatisch Dinkske°-]

Als men naar de hemel boven het landschap had gekeken zou het allang opgevallen zijn hoe de prachtige, blauwe lucht had moeten plaatsmaken voor lelijke flarden grijze wolkenpakken die elledig weer voorspelden.

Erg verrassend was het dan ook niet toen wolken openbraken en hun inhoud over de onbedekte delen van Zweinstein goten. Één jongen was echter wel wat verrast door de regenbui. Maar hij was dan ook niet zo geïnteresseerd in de lucht en keek er ook maar zelden naar. Bij het voelen van de eerste regendruppels keek hij echter wel omhoog en staarde naar de dikke wolkenpakken met zijn heldere, blauwe ogen. De regen terroriseerde zijn nette, bruine haren tot er nog maar weinig overbleef van zijn eens zo keurige middenscheiding. Het enige dat de jongen deed was zijn schouders ophalen en liet zijn blik weerom over het landschap glijden. Zijn rozige lippen tuitte zich om een wijsje te fluiten en meteen kwam er een antwoord vanaf de grasvelden rondom de zandpaden waarop de jongen rondliep. Het was Necro Kalma Daudsfall die zich van weer had vergist om zijn Coydog Arawn uit te laten.
Nogmaals klonk een fluitend wijsje over de lippen van de jonge griffoendor voordat de tarwekleurige hond langs zijn lichtgespierde lichaam opliep en hem speels toehapte. De mond van Necro vervormde in een stralende glimlach voordat hij neerhurkte en het dier flink aanhaalde door langs haar pluizige nek te wrijven en over haar schattig kopje. Beiden genoten van de aandacht die ze mekaar nu gaven.

[\\ Jess']

Tatyanna had flink geploeterd aan het mooie kunstwerk dat ze van afgedwaalde takken had gemaakt. Ze zat naast het grote pad. En het was weer eens tijd om door te dwalen. Zoals ze vrijwel elke dag deed na de verdwijning van Davis. Maar ze was er een stuk wijzer van geworden. Ze mocht nooit meer zo snel iemand vertrouwen zoals ze bij hem had gedaan. Ze beet kort op haar lip. Achter zich hoorde ze een luide miauw. Een miauw die ze kende uit duizenden. Het was Yoena. Haar allerliefste vriendin en haar kat. Ze wou haar nooit meer kwijt. Ze is er altijd. Een hand ging door haar mooi zwart/donkerbruine haar heen. Ze ze wachtte op Yoena, die haar uiteindelijk inhaalde en voor haar ging lopen. Opzoek naar iets. Opeens voelde ze een paar koude druppels op haar arm. Ze keek omhoog, het was weer tijd om te gaan regenen. Snel keek ze weer vooruit en grijnsde. Er gebeurde altijd wat. Zelfs het weer begon haar telkens te verbazen. Al was dat wel raar, want wie keek nou op van het weer?