Can't die yet... {draconic+open}

[greenlightning]

Zijn ademhaling vertraagde. Flitsen van die vaond schoten aan hem voorbij. Het was donker. Boven hem scheen de maan als een gele sikkel, eenzaam en ver weg. Geen licht, geen bescherming. Traag strompelde hij voort. ZIjn blik lag op het vage licht in de verte. De toren schitterde, prachtig en zo ver weg...
geluiden om hem heen leken gedempd, alsof er dopjes in zijn oren zaten. Hij voelde niks dan de stekende en verlammende pijn in zijn buik. Zijn hand lag op zijn huid, want eht shirt scheen gescheurd te zijn. Hij herrinnerde zich neit dat eht gescheurd was, net zomin als dat hij zijn hand op zijn buik had geplaatst. Hij wist ook neit waarom zijn hand zo nat en warm aanvoelde. Het leek allemala neit logins. Warme stroompjes vocht streelden zijn gezicht en druppels vielen van zijn kaaklijn. Maar het regende niet.. dat was alles wat hij wist. Zijn hoofd deed pijn en voelde heet. Hij kon het neit verklaren.

Langzaam kwamen er beelden terug. Stenen om hem heen, graven? Gelach, mensen in mantels... hij wist het niet zeker. Misschien was hij wel alleen geweest en ahd hij het zich verbeeld. Misschien was hij qwel gevallen, tegen die stenen pilaar. Hij was gevallen, dat was waar ook. deed daarom zijn hoofd zo'n pijn? De steken leken het te bevestigen. Maar waarom viel hij? Het had geleken alsof iemand hem had geduwd, maar hij was neit geduwd... Niet fysiek althans... Zijn lichaam herinnerde zich nog een ergere pijn dan zijn schedel die tegen het harde graniet kwam. Een pijn die zijn huid had doen krijsen, net zoals de jongen zelf. Maar zijn geest wist het niet meer. Het zat ver weg. Hij wist neit meer hoe hij weg was gekomen. Hoe was hij weggekomen? Was hij gevlucht? Was het niet allemaal een droom?

Zijn benen begaven het en hij zakte op het pad neer. Zand prikte in de opend hoofdwond, maar hij voelde niks. Liggen was prettig. Liggen voelde fijn, maar zijn lichama weigerde. Zijn armen bogen zijn, zijn vingers grepen in grond. Langzaam duwde hij zichzelf overeind, maar verder dan geknield kwam hij niet. Zijn hoofd hing omlaag en zijn lichaam wiebelde heen en weer, al kon hij zich dat ook inbeelden. Plotseling voelde hij iets in zi9jn mond. Het proefde naar metaal en het was teveel om weer door te slikken. Hij opende zijn mond op het er maar gewoon uit te laten lopen. Spugen koste teveel moeite, overgeven ook. Wat uit zijn mond droop was donker, bijna even donekr als de nacht en glom in het weinige maanlicht dat er was. Uiteindelijk besloot hij dat er toch teveel uit was gekomen en sloot zijn mond weer. Hij wiegde opnieuw en leit zich op zijn zij zakken. Liggen voelde goed. Zelfs als hij wilde, was opstaan geen optie meer. Hij was moe...

[Ridje]

Stil zat hij daar, hoe hij er was gekomen wist hij niet en nu hij erover nadacht was het niet echt slim om hier te zijn, alleen. Mara had hem al gezegd dat hij niet alleen moest zijn. Hellemaal niet na de aanval. Rustig wreef hij even over zijn voorhoofd en dacht aan de pijn van de vorige avond. Het was erg pijnlijk geweest, niet alleen lichamelijk en Kyra's verdriet had hem ook pijn gedaan, maar hij wist dat dit ook iets gunstig was. Een corrupte schouwer die pijn deed voor zijn eigen plezier. Daar kon Tim wel wat mee. Hij grijnsde en dacht na over zijn plan.

Zijn toverstok lag in zijn hand terwijl hij hem in balans hield zodat het ding niet van zijn hand af viel. Toen hij echter wat hoorde sloot hij zijn hand en hief hem op met stok stevig in zijn vuist. 'Niet nu, die zak kan nu nog niet toeslaan, ik ben nog niet klaar voor hem. De pijn die Mara naar hem terug heeft gekaatst gister kan nu toch nog niet verdwenen zijn? Dat moest minstens 2 dagen duren.' Dacht Tim bij zichzelf terwijl hij het pad af keek. Toen hij een gedaante zag die wat vreemde bewegingen maakte stond hij verbaasd op met zijn toverstok nog steeds stevig vast.

Zo stil mogelijk begon hij in de richting van de gedaante te lopen en toen die in leek te storten grijnsde Tim, geen gevaar dus. Toen hij echter zag wie daar lag sloeg Tim wit weg en zijn ogen werden groter waarna hij snel op Draconic afrende. Snel knielde hij bij zijn vriend neer en toen hij zijn hand neer zette voelde hij hoe zijn hand nat werdt. Verbaasd keek hij naar zijn hand om dan nog witter te worden. Snel keek hij weer naar Draconic en naar de hoofdwond. "Drac?! Draconic?! Zeg is wat. Wat is er gebeurt?" De angst was duidelijk te horen, dit kon niet. Zouden ze nu achter iedereen aangaan met wie hij omging? 'Dit is mijn schuld ik had binnen moeten blijven. Ik wist dat hij me terug ging pakken, vuil ministerie tuig.' dacht Tim kwaad terwijl hij naar Draconic keek. Hij wist niet wat hij moest doen.

[» Aline.]

Chloë kwam aanrennen met een gezicht vertrokken van afschuw, ongeloof en bezorgdheid. Ze had dit nooit verwacht. Haar mantel lag ergens een eindje verderop, die had ze al een tijdje geleden afgegooid. Het was misschien gevaarlijk dat ze die ergens liet rondslingeren, maar dat kon haar op dit moment absoluut niets schelen. Het enige wat op dit moment telde, was dat een van haar beste vrienden er vreselijk aan toe was en hard hulp nodig had.

Chloë deed haar uiterste best om de beelden van die avond te verdringen en haar gezonde verstand te behouden om te kunnen bedenken wat ze moest doen. Draconic zoeken, dat was in ieder geval het eerste wat ze moest doen. Beelden drongen zich steeds weer op in haar gedachten en Chloë liet even een kreun horen. Niemand wist precies wat Draconic fout had gedaan, maar het moest wel iets heel ergs geweest zijn - hoe kon je anders zo'n reactie verwachten?

Chloë ging nog harder rennen toen ze verderop twee gedaantes meende te onderscheiden. Twee? Pas halverwege bedacht Chloë dat het niet echt normaal was dat ze twee mensen zag. Maar het gevaar dat deze onbekende persoon misschien voor haar mocht zijn kon Chloë er niet van weerhouden nog sneller naar haar vriend toe te rennen. Zodra ze hen bereikt had, liet ze zich op haar knieën vallen en onderdrukte een kreet van ontzetting toen ze Draconics gehavende gezicht zag. Ze wierp even een blik opzij naar de tweede persoon en zuchtte van opluchting toen ze zag dat het Tim was. Onder normale omstandigheden had ze misschien even naar hem geglimlacht, maar in dit geval gunde ze hem niet meer dan één blik waardig. 'Draconic...' fluisterde ze dwingend de naam van haar vriend, al was ze er lang niet van overtuigd dat hij hen wel zou kunnen horen.
Chloë keek op naar Tim. 'We moeten hulp halen - Madame Plijster, professor Sneep...' zei ze, al kon Chloë ondanks haar pogingen niet meer helder nadenken. Bij het zien van de wonden van Draconic werd ze licht in haar hoofd en drongen de beelden van die avond zich weer aan haar op.

[Merel]

[/color][/size]
Ook Rachanna kwam aangerent. Ze verscheen niet ver van de plek waar ook Chloë was verschenen. Ze smeet haar mantel af en rende richting Draconic. Zelf was ze lijkbleek en stond helemaal te trillen van top tot teen. Zal het wel goed met hem komen? Is alles oké? Hij zal het toch wel overleven? Hij móét het gewoon overleven! Je kon een snik horen en bijna was ze gestruikeld. Ze rende in de richting waar ze mensen zag. Ze had nieteens door dat het er 3 waren, wat dus niet klopte aangezien het er maar 2 konden zijn. Daar dacht ze niet aan. Ze dacht nergens aan, behalve aan Draconic.

Rachanna wou alles vergeten. Er niet meer aan denken en hem alleen nog maar helpen. Meerdere keren had ze hem te hulp willen schieten, maar elke keer was ze door iemand beet gegrepen. Meestal was het Kélian geweest die dan een hand voor haar mond drukte of haar terug trok. Later zou ze daar misschien nog blij om zijn. Ze had niks kunnen doen, en het zou alleen maar meer zorgen hebben opgeleverd. Maar nu dacht ze daar niet aan.

Toen ze half struikelend bij Draconic aankwam zag ze Chloë al aan de ene kant zitten, en Tim aan de andere kant. Aangezien ze nu naast Tim stond duwde ze hem zacht opzij zodat ze naast neer kon knielen. Nou ja neer kon knielen, het leek er meer op dat haar benen haar niet meer hielden en ze naast hem neer viel. "Draconic? Draco?" Snikte ze zacht terwijl ze niet wist wat ze moest doen. Met tranen die stroomden keek ze over Draconic naar Chloë. Op dit moment wist zij beter wat ze moesten doen dacht ze zo.

×× Kélian
Kélian verscheen ook, iets verder weg dan waar Chloë en Rachanna verschenen waren. Hij zag ook een tintje witter dan eerst en keek om zich heen. In de verte zag hij wat mensen zitten/liggen en hij wist al dat ze daar dus waren. Hij keek nog wat meer om zich heen en kwam tot de conclusie dat ze verder gelukkig alleen waren. Ook zag hij voor zich twee mantels liggen. Hij sloeg zijn eigen kap achterover en liep vervolgens een paar passen naar voren om de andere twee mantels op te pakken en mee te nemen. Die kon je maar beter hier niet achter laten. Vervolgens liep hij naar de andere toe. Hij was redelijk verbaast toen hij ook Tim daar zag. Hij keek even naar hem en toen naar de andere. "Hij moet hier weg, en snel ook." Zei hij met een klein beetje schorre stem. Hij had zich nog behoorlijk kalm gehouden. Dat was iets waar hij erg goed in was. Maar hij was wel erg geschrokken. Hij keek even naar Draconic. Al dat bloed... Hij rilde even. Hij moest hier echt snel weg.. [/ul]

[greenlightning]

**Drake

Vaag hoorde hij nog stemmen, maar het drong neit meer tot hem door. Het leek alsof met het bloed, ook zijn levenskracht hem verliet. Het werd steeds kouder, alsof er sneeuw viel die hem langzaam maar zeker bedekte. Hijvoelde warmte om zich heen, maar het verwarmde hem niet. Onbewust keek hij terug naar zijn leven en vroeg zich af hoe het mogelijk was dat hij, nu hij eindelijk het juiste deed, in deze situatie terecht was gekomen. Jarenlang had hij mensen gemarteld en zelf iemand vermoord, maar nu hij voor iemand opkwam.. voor een van de dierbaarsten in zijn leven... Alles kwam terug. Het moment dat hij daar stond. Alleen. Voldemort stond tegenover hem en keek hem aan met die felle rode ogen. De woorden die hij uitsprak... Het had hem tot zijn binnenste verkilt en als Draconic de kracht ahd gehad om te schreeuwen had hij het gedaan. maar hij verroerde zich neit, volledig de controle over zijn lichaam verloren.
'Je broerheeft inmiddels de juiste leeftijd. Jij was even oud als hij nu toen je begon en je bent me erg tot nut geweest. maar je trouw aan mij lijkt te wankelen.' Draconic had zich niet kunnen bewegen en hem aangestaard van achte zijn masker, met niks dan afschuw te lezen op zijn gezicht. Hij voorspelde de verschrikkelijke woorden die volgden al van te voren, maar nog waren ze een klap. 'Jij zal jouw broertje hier inwijden en hem maken tot jouw pupil. Jij zal ehm alle vloeken leren en al jouw opdrachten emt hem delen. Jij zal hem laten vechten voor jou, in jouw plaats. Het wordt tijd dat hij leert hoe het is om een echte dooddoner te zijn, net als zijn broer.'
Opnieuw verdwenen de beelden, met enkel de pijn als aanwijzing voor wat er volgde. Een liochte kreun was alles was draconic uitsloeg, van alle woorden die hij had willen uitspreken. van de noodkreten die hij had willen slaken. maar hij kon niks en was zich ook niet langer bewust van zijn lichaam of zijn omegving. Hij zat vast in de nachtmerrie.


**Areen

Snelle voetstappen, gedempd door het zand, schoten achter het kleine katje aan. Op zijn witte vlekken, witte pootjes en gele ogen na was hij vrijwel onzichtbaar, maar Reena volgde hem op gevoel. Ze wist neit zeker wat er gebeurd was, maar ze was volledig in paniek. Ze ahd Snake nog nooit zo gezien. Hij had de bank waar ze op zat volledig vernield en haar armen zaten onder de bloedende krassen. Ze had zo in shock gezeten om wat Snake deed, dat ze nauwelijks opmerkte dat Cameron er vandoor schoot. Ze wist niet zeker waar hij naartoe was gegaan, maar zodra Snake de deur uitschoot, was Reena hem gevolgd. Hij had elke paar meter gewacht of ze er wel aankwam en was dan weer verder gerend. met de meters die vorderde groeide haar paniek. Ze wist dat er iets mis was, anders zouden Cameron en snake nooit zo hebben gereageerd!
In het donekr herkende ze de gedaantes van haar medeleerlingen. De ahd goede nachtogen, maar ze besteedde geen aandacht aan hen. Het snikken van rachanna deed haar ahrt verkillen en bevestigde haar angst. Zodra Snake langzamer begon te lopen en kopjes gaf aan de donekre schaduw op de grond, voelde ze de tranen in haar ogen prikken. Ze kon niet meer rennen. Haar lichaam gehoorzaamde haar niet meer. Geluidloos liepen de tranen over haar wangen, glinsterende straaltjes in het vage maanlicht.
'Drake...' fluisterde ze zacht.

[Ridje]

Verbaasd keek hij van Draco naar Chloë en dan weer terug naar zijn vriend die er niet gezond uit zag. Chloë's ploselinge verschijning was dan mischien wel vreemd geweest maar Tim had er verder niks achter gezocht. Toen Rachanna en Kélian er echter ook plots bij kwamen keek hij verbaasd naar Kélian en daarna naar Rachanna die hem bij Draconic had weg geduwd. Kélian aandachtig aankijkend stond hij op maar leek niks te kunnen af lezen van de jongen zijn houding. "Sneep of Plijster zullen hier nooit op tijd zijn." gromde hij dan kortaf waarna hij naar Rachanna keek. Snel liep hij langs Kélian en Rachanna naar Draco's hoofd en keek dan weer naar Kélian. "Je moet me helpen Kél, jij neemt zijn benen. Ik wil het best met magie proberen maar dan is er meer de kans dat ik hem laat vallen of dat hij ergens tegen aan komt dan dat wij hem tillen." zei hij dan en hij keek naar Draco's hoofd. Hij vroeg zich zeer zeker wel af wat er was gebeurt en hij wist dat de andere 3 er meer van wisten maar voor nu liet hij het hierbij.

Toen Reena en Scorpius ook nog eens erbij kwamen was zijn verbazing pas echt gewekt. "Wat doen jullie toch allemaal buiten." zei hij dan wat pissig en hij keek naar Reena. Haar angst en de tranen(kan toch dat hij dat ziet of niet? ) kalmeerde hem echter weer en hij wist dat er geen tijd was om kwaad te zijn of iets dergelijks. Draco moest nu eerst naar de ziekenzaal. Hij keek weer naar de hoofdwond en keek dan naar Rachanna. Hij opende zijn mond om haar iets te vragen maar toen hij zag hoe ze reageerde op de situatie keek hij maar naar Chloë. "Je moet me helpen. Je moet zijn hoofd recht houden terwijl we hem tillen, en de wond bedeken met een doek ofzo." Het was waarschijnlijk raar om Tim zulke bevelen te horen geven, ook omdat Tim geen enkele kennis had van medische dingen of EHBO maar hij deed tenminste wat. Ze moesten snel zijn Draco zag er niet best uit. Hij dacht nog even of hij niet beter Magie kon gebruiken maar het leek hem beter dat ze hem tilde. Als je even je gedachte liet gaan kon een spreuk nog wel eens fout gaan waardoor Draco straks op de grond stortte. Met een zucht keek Tim nog een laatste keer naar Kélian om te zien of hij ging helpen of dat hij ging staan afwachten. (wow Tim neemt de leiding )

[» Aline.]

[/b] Haar blik ging heen en weer tussen Tim en Kélian.

[sorry voor de -in vergelijking met jullie- korte post, maar ik ben niet zo onvoorstelbaar inspivol de laatste tijd o.O XD]
[/ul]

[Merel]

[/color][/size]
Kélian keek naar de andere mensen die ook zo ongeveer uit het niets overal vandaan waren gekomen. Blijkbaar wist zo ongeveer heel Zwadderich ervan. Niet dat hij daar ook maar iets verbaast om was. Toen Tim hem aansprak keek hij naar hem en knikte. Het was inderdaad verstandig dat zij twee Draco even zouden tillen. Hij keek even naar Draco en toen weer naar Tim. Maar pas toen Chloë een van de mantels uit zijn handen rukte kwam hij pas in actie. De andere mantel die hij vast had, plus zijn eigen dumpte hij bij Rachanna op schoot. Toen keek hij eerst naar Scorpius (waar is die gebleven die post???) en naar Reena. Die moesten wel uit de weg. Misschien.. Hij liep naar Reena toe en tilde haar, zonder veel moeite, overeind zodat ze op haar benen stond. "Zo snel als mogelijk graag naar het kasteel. Zeg het maar alvast tegen Madame Plijster zodat ze een bed heeft en haal dan Sneep. Zeg maar dat we eraan komen." Gaf hij haar als boodschap mee. Hij bleef niet staan wachten in de hoop dat ze het deed, maar liep weer terug naar Draconic en liep naar zijn benen toe. Daar bukte hij zich en pakte zijn benen beet, maar tilde hem nog niet op. "Zeg maar als je klaar bent." Zei hij tegen Tim.

×× Rachanna
Rachanna had eigenlijk maar amper door wat er gebeurde. Ze staarde als verdoofd naar Draconic terwijl de tranen bleven komen. Ze merkte pas weer op wat er gebeurde toen Kélian de overige mantels op haar schoot dumpte. Pas toen bedacht ze dat ze misschien ook maar beter kon gaan helpen dan hier zo te zitten. Ze keek van Tim naar Kélian en weer terug naar Tim. "Wat kan ik het best doen. Terug naar het kasteel of andere wonden bedekken ofzo." Vroeg ze aan Tim met een zachte trillende stem. De woorden werden half onderbroken door tranen, maar je kon haar verstaan. Ze stond wat trillerig op maar keek wel vastbesloten naar Tim.[/ul]

[greenlightning]

**Drake

Je krijgt mijn broertje niet. Ik heb je mijn zusje laten afnemen, maar nooit dat je mijn broertje krijgt! Hij had zijn vuisten gebald en Voldemort aangestaard, met grote, woedende ogen. Hij had zijn stok gepakt, een wanhopige daad. Hij was geen partij voor de heer van het duister. Voldemort had erom kunen lachen, zo zwak als eht was, maar dat dede hij nie. Zijn gezicht was vertrokken van woede.
Je hele familie bestaat uit verraders. Ik had gehoopt, Draconic, dat jij anders was geweest. Jij had de schaamte van je familie kunnen wissen. Jij had het in je!
Zijn razernij was voelbnaar, als een dik en verstikkend deken rond Draconics hals. Hij rilde, maar gaf neit toe. Hij sprak de spreuk uit en op dat moment overmande een andere spreuk hem. Zijn lichaam stopte met bewegen en hij hoorde de stem in zijn hoofd eerder dan de voetstappen achter hem.
Je bent een kleine Herrieschopper, kleine Malfoy. Als je ons de kleinste Malfoy niet vrijwillig geeft, dan zullen we je dwingen.
Bellatrix gewicht deed hem kohalesen. De andere dooddoenrs waren ergens ver weg, maar zij stond achte hem en Voldemort voor hem. Zijn orde ogen verlamden hem en deden hem rillen van angst. Hij wist dat dit het einde moest zijn...
Zijn lichaam schokte. Kon hij maar schreeuwen en de beelden laten verdwijnen. hij hoorde stemmen. Waren eht de doddneores, waren eht halucinaties, of waren er gewoon echt mensen bij hem? Hij wistv het niet. Hij rilde. Zonder te weten of zijn lichaam echt reageerde, onderging hij een nieuwe pijnsteek. Kon hij zijn bewustzijn mar verliezen. Kon hij maar stoppen emt alles voor zich te zien. Kon hij maar...


**Areen

De tranen stroomden nog steeds geluidloos over haar wangen. Ze emrkte het neit eens op dat kelian haar overeind hielp. Anders was ze waarschijnlijk in shock geraakt. Sinds wanneer zorgde er een park voor haar? Hij was de broer van kaitlin en Kyra...
haar ogen lagen op haar neef, niet eens merkend dat rachanna en de adneren er waren, neit tot de woorden van Tim en kelian tot har door drongen. Ze keek de gezichten langs en knikte vervolgens.
'Hij meot snel geholpen worden...' fluisterde ze zacht en leit naar voren, om Snake -ondanks dat eht weinig gewicht was- van Draconics buik af te tillen. het katje verzette zich hevig, alsof hij bang was dat met zijn grip op draconics shirt, die de grip op het leven zou verliezen. Hij mauwde zielig toen hij in Reena's armen hing en probeerde zich los te wringen, maar het meisje hield hem stevig vast, terwijl ze een hand op rachanna's schouder legde.
'Het... komt goed met hem,' zei ze, zonder er zelf in te geloven, maar wat moest ze anders?


**Liés

Snape ging hem voor over het pad. Hij had de naam Malfoy nauwelijks genoemd, of de leraar was al opgesprongen. Cameron ahd hem de exacte locatie kunnen noemen van Draconic. Hij had het allemaal gezien door de ogen van Reena's valk die op dat moment de andere dooddoeners in de gaten hiedl, voor eht gevavl dat er iemand kwam om het af te maken. tot nu toe was er nog niks aan de hand, maar hij risceerde niks. Hij zou nooit Snape om hulp hebben gevraagd, als het om iemand anders dan daconic ging. maa dit was zijn beste vriend.
Zijn blote voeten bewogen zich over het koude zand, m,aar hij voelde eht nauwelijks. Hij zag Snape op draconic afstappen, over hem heen buigen en naar de anderen roepen dat ze4 hem los leiten. Hij gebruikte een spreuk waarmee hij Draconic leit zweven en bewoog die richting eht kasteel.
Cameron ahd geweten wie er waren, dankzij Snake, maar nog steeds verraste het hem. Chloe veraadde zichzelf, even as Kelian en rachanna. Niet tegenover hem natuurlijk, want hij kende elke dooddoener van nam, dankzij Snake. Maar iedereen die hen nu zag, zou het weten. Hij moeste rvoor zorgen dat de schade beperkt bleef.
Op eena fstand bleef cameron staan en liet zijn blik gaan over Reena.
Hoe kwam zij hier terecht?

[Ridje]

Hij keek Chloë kort aan en knikte dan naar haar als bevestiging dat ze het inderdaad zo snel mogelijk moesten doen. Zijn blik gleed kort naar Reena en daarna naar Rachanna. "Zorg dat de weg vrij is zodat ik niet val, achteruit lopen is niet mijn specialiteit." zei Tim dan zacht en knielde net als Kélian bij Draconic. "Hou vol Drake je gaat weer hellemaal de oude woorden, even doorbijten, we gaan je nu optillen." zei hij dan tegen zijn vriend om hem voor te bereiden, hoewel hij niet eens wist of Draco het wel kon horen.

Zijn bleek ging weer naar Kélian en knikte dan, "Ok op 3. 1,2" verder kwam hij niet door de plotselinge komst van Sneep. "Professor? Ja tuurlijk." antwoorden hij dan verbaasd toen Sneep vertelde dat aan de kant moesten, snel stond hij weer recht en keek even naar de anderen. Hoe wist Sneep dit? Zijn blik ging over het veld en vond al snel de gedaante die Cameron heette. "Natuurlijk, hij!" mompelde Sawyer dan zacht en voelde de gebruikelijke haat opkomen die hij altijd had als hij Liés zag, dit keer was het echter minder dan een paar weken geleden en er was ook een vorm van dankbaarheid wat hij voelde.

Een zucht ontsnapte zijn mond en hij keek weer naar Reena en Rachanna. "Wat is er in godsnaam gebeurt?" siste hij zacht en onhoorbaar voor de rest naar Kélian. Het was nu mischien niet het goede tijdstip maar hij moest het weten, ze konden nu toch nog niks voor Draconic doen nu dat Sneep hem had meegenomen en nu wou hij dus de reden weten van dit vreemde voorval.