|
|
Post by \\ Jess' on Sept 22, 2008 21:58:33 GMT 2
Toen er een stilte viel, wist ze dat William hierover moest nadenken. Ze had daarom ook nisk meer gezegt. Pas toen hij weer begon te praten, keek ze hem weer aan. Ze knikte terwijl ze de woorden door haar heen liet gaan. Toen hij uitgesproken was had ze even in het verreweg gekeken. "Je hield van me, meer dan ik wist. Meer dan ik wilde, meer dan ik gewend was. Ik was het niet gewend dat je altijd bij me was, er voor me was, en jezelf was." Ze praatte zachtjes tegen hem. "En daarom was het beter om mezelf weer te vinden, niet mezelf voor te liegen. En nog steeds was het niet goed alles op je af te schuiven. En ik zie het in, je bent echt een hele goede vriend. En dat wil ik houden zo. En dan is de keuze verder aan jouw" Ze glimlachte liefdevol naar hem. Eindelijk was het dan eruit. Ze haalde opgelucht adem.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 22, 2008 22:27:06 GMT 2
William keek Teresia niet aan. Hij staarde naar zijn tekening, alsof alle antwoorden die hij zocht daar lagen. Alsof hij daardoor terug in de tijd kon gaan en haar dingen kon vertellen die hij nu pas bedacht. Dingen doen, waarvan hij nu pas besefte dat hij had moeten doen.
Hij sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd. "Dat wil ik ook zijn, meer dan wat dan ook. Maar ik wil zeker weten dat ik er geen spijt van zal krijgen." HIj opende zijn ogen en keek haar aan. "Ik wil zeker weten dat je me vertrouwd en dingen niet als vanzelfsprekend zal nemen. Niet zomaar ervanuit gaan dat ik dingen niet zal doen, of juist wel." Hij zuchtte en hij wilde glimlachen maar er was nog een angst die hem bezighield. "En ik wil nog een ding zeker weten. Je moet me beloven dat je niet moeilijk gaat doen of... wat dan ook, als ik..." Hij overdacht zijn woorden weer. Vriendin was nu niet het beste idee om te doen. "Als ik met iemand ben." Dat leek hem een betere benaming.
Hij keek haar doordringend aan. "Kun je me dat beloven?" Zijn grootste angst was dat ze dan hennes zou schoppen en verdrietig zou worden. Hij wilde niet dat ze verdrietig zou worden. Dat ze boos was kon hij we hebben, maar verdrietig niet. Maar hij zei dat niet, hij deed alsof hij wel bang was voor de woede/
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Sept 22, 2008 22:38:29 GMT 2
Ze liet de woorden maar over haar heen komen. Het was nog het enigste wat ze zou kunnen doen. Dit uitpraten, en luisteren. Iets wat ze moeilijk vond. Het liefste deed ze dat gewoon niet. Ze wou het vergeten, zoals ze andere dingen deed vergeten. Maar ze wist dat ze juist nú moest luisteren. Ze knikte, en liet he even door haar hoofd gaan. Ja, ze moest duidelijker worden, meer op vrienden bouwen. Al was dat moeilijk. Ze keek even weg toen hij begon met "beloven". Ze herhaalde de zin kort. Toen het laatste erachteraan kwam keek ze naar hem. Ze moest er even over nadenken. Het zou haar pijn doen, ze zou het raar vinden. Accepteren kon ze het, maar de gevoelens erbij. "Ik zou het accepteren, maar ik heb ook gevoelens die me zouden overspoelen. Maar het is jouw leven, niet het mijne William. Ik leef de mijne nu, we leven ons leven zonder elkaar. Jouw verhaal mijn verhaal is nu los van elkaar.." Ze had moeite gedaan met deze woorden. Maar ze kwamen eruit. En het was wel goed voor haar doen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 22, 2008 22:47:23 GMT 2
William zuchtte en schudde zijn hoofd. Hij stond op en pakte haar handen vast. "Hou nou eens een keer op jij." Zei hij alsof hij dodelijk vermoeit was. "Ik heb ooit gezegd dat ik er altijd voor je zou zijn. En voor het geval je het niet in de gaten hebt, maar ik hou me aan mijn woord. Ik laat je niet zomaar los, ook dat heb ik gezegd, en ook dat doe ik niet zomaar." Hij keek haar treurig aan. De boosheid was uit zijn blik verdwenen, hoe kon hij boos op haar zijn?
"Ik weet dat je ook gevoelens hebt, ik heb ze heel duidelijk gezien. Ik heb ervan kunnen genieten. En het is misschien gemeen van me om te vragen of je het me wilt beloven. Maar ik kan niet anders. Ik wil niet dat je me ontwijkt omdat dat persoon er dan bij is, ik wil niet dat je daar verdrietig om bent." Hij zuchtte opnieuw, maar glimlachte nu zwak. "Ik zal moeten bekennen dat ik het ook niet leuk zou vinden als jij iemand vind. Ik zal waarschijnlijk moeite hebben dat persoon niet aan te vliegen, maar ik wil dat je gelukkig bent."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Sept 23, 2008 22:00:50 GMT 2
Ze was geschokt van wat hij nu deed. Zijn handen voelden warm aan. De hare waren koud geworden, veels te koud. Ze had geluisterd naar hem terwijl ze de tranen in haar ogen voelde branden. Ze keek hem niet maar aan, ze keek naar onder naar haar voeten. Ze werd bang, bang van hem zo dichtbij. Hij hield haar handen vast, het voelde vertrouwd. En ze wou het niet, ze kon het niet. Ze kon niet antwoorde op het laatste wat hij zei. "Maar William.." Piepte ze zwak.. Ze keek hem even aan. Een traan gleed over haar wang. "Ik.. Ik kan niet bij je zijn zonder wat voor je te voelen.." Fluisterde ze. Haar stem trilde, en een andere dikke traan rolde over haar wang. "maar het kan niet, dat zeg je. Maar wat voel jij dan, voel jij je dan niet leeg. Als je naar alle stellen kijkt die verliefd zijn. Zonder dat je dan één iemand specifiek mist.." Ze keek hem aan terwijl ze met één hand haar tranen wegveegde. "Maar ik mag het niet meer zeggen, ik mag niet meer zeggen dat ik van je houd. Je zou het toch niet meer geloven zoals je altijd deed.." Ze trok haar andere hand ook terug en moest de tranen bedwingen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 23, 2008 22:14:53 GMT 2
William voelde de behoefte zijn armen om haar heen te slaan en haar dicht tegen zich aan te houden. Haar lichaam, zo vertrouwt als het nog was, tegen zich aan te voelen. Maar hij mocht het niet, want hij wist dat als hij het deed.... hij was bang dat het misschien terug zou komen.
"Natuurlijk voel ik dan een steek, natuurlijk mis ik je dan. Maar..." Hij zweeg. Hoe kon hij zeggen wat hij eigenlijk voelde voor Shirie zonder aar veel tre veel pijn te doen? Hij zuchtte diep en sloot zijn ogen. "Ik kan het bedwingen, hoe erg ik je ook mis. Al wou ik dat je nog bij me was en als ik me alleen voelde dat ik wist dat er iemand was naar wie ik kon gaan. Maar je kan niet eeuwuig blijven treuren over een verlies. Dat kan gewoon niet." Hij liet zijn armen slap langs zijn lichaam hangen.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Sept 24, 2008 18:00:00 GMT 2
Ze durfde hem niet meer aan te kijken. Het deed haar veel pijn en ze wou het gewoon niet. Ze moest er niet aan denken wat er nu weer kon gebeuren. Ze kon zo weer de fout ingaan. Pas toen hij begon te praten, en stopte bij het woordje maar schrok ze even. Ze keek hem aan, zomaar. Haar handen waren koud, maar toch legde ze deze op zijn wangen. Ze streek zachtjes over beide wangen heen terwijl ze hem bleef aankijken. Ze was woorden aan het zoeken, er viel daarom een kleine stilte bij har. Pas toen ze deze woorden had gevonden begon ze te praten. "William, ik ga niet meer weg. Ik blijf, voor nu voor altijd. En ik weet dat vertrouwen terugkrijgen moeilijk gaat. Maar je zit in mijn hart, voor nu en voor altijd. Maar het ligt aan jouw, ik zou je terug willen. Maar ik kan het niet aanzien om jouw te verliezen als geliefde. Het is moeilijk voor mij, omdat je als veel in mijn hart zit.." Ze stopte met praten na de laatste zin. Ze haalde haar handen weg en wendde haar blik af. "En toch voelt alles op de één of andere manier nog hetzelfde.." Fluisterde ze tegen hem.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 24, 2008 18:10:31 GMT 2
Williams hart begon harder te kloppen, hij kon zijn ogen niet van de hare afwenden. Hij slikte en er viel een steen in zijn maag. Hij kon niet voorkomen dat hij het erschrikkelijk vond toen haar handen van zijn wangen verdwenen. Hij voelde de behoefte zo groot om haar aan te raken, haar te voelen. "Ik denk niet dat dat zo heel erg moeilijk is." Zei hij met een hese stem. Hij hield zijn adem in en kneep zijn ogen dicht, om haar maar niet aan te hoeven kijken. Het was de ene manier om het contact te verbreken, ze had het nog steeds om hem volledig in haar macht te hebben.
Het maakt niet meer uit hoe erg hij bij Shirie over Teresia had geklaagt en wat hij allemaal had gevoelt. Het kwam terug, als een bliksemschicht die in een kerk insloeg.
Langzaam opende hij zijn ogen en kreunde zacht. "Dit is niet goed." Fluisterde hij meer tegen zichzelf dan tegen Teresia.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Sept 24, 2008 18:18:40 GMT 2
Het was het laatste wat ze nog had kunnen proberen, maar ook dit tevergeefs, dacht ze. Ze had hem verder niet aangekeken, ze durfde het niet meer. Het deed haar pijn, en maakte haar gevoelens over haar meester. Maar ze moest het zien te vergeten. Want het was nou eenmaal het beste om te doen.
Ze had alleen niet in de gaten wat William had, ze hoorde alleenz ijn woorden nog. Haar blik was naast haar gericht, om hem maar niet te kunnen aankijken. Ze haalde diep adem, en zuchtte het ook weer uit. Toen hij wat fluisterde ving ze de helft op. 'niet goed' kwam er bij haar over en haar blik ging razendsnel naar hem toe. "Wat is er? Gaat het wel goed?" Haar bezorgdheid kwam boven, en haar hand legde ze op zijn schouder. "Voel je je wel goed?" vroeg ze razendsnel aan hem
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 24, 2008 18:34:45 GMT 2
William deed snel een stap naamr achter en knikte beverig. "Ja hoor, het gaat prima. Geen zorgen." Zei hij snel en toverde haastig een glimlachje op zijn gezicht. Hij moest zich vermannen voor hij een enorme fout zou maken.
Hij sloot zijn ogen en stelde zich Shirie voor zich. De ernst in haar ogen toen ze spraken en het zoete gevoel op zijn lippen toen ze zoende. Hij voelde zich aanzienlijk kalmeren en opende meteen zijn ogen weer. "Weet je, ik denk dat ik eens iemand moet gaan vinden om jou aan te koppelen. Een geweldige jongen die jou nooit een haar zou krenken. Dan vergeet je mij volledig en pas als je niet meer head over heels verliefd bent, dan herinner je je ineens die vreemde jongen aan wie je in het verre verleden dacht." Hij besloot dat hij maar snel op een ander onderwerp over moest gaan.
|
|
