Evil Rocks! {James&Charlotte&Mike->Open}

[» Jasmijn «]

[/b] Zei Mike tegen James terwijl hij achter een strategisch neergezette rij planten ging zitten. Op zijn schoot lag het gevonden boekje en in zijn hand had hij zijn otverstaf, klaar om Charlotte te betoveren als ze voorbij kwam.

Ze hadden er ongeveer een week over gedaan om er achter te komen wanneer ze Charlotte 'toevallig' tegen zouden kunnen komen en al het andere dat nodig was voor hun grap. En nu het zover was hield hij het echt niet meer. Hij had er zo'n zin in. En natuurlijk was hij benieuwd naar Charlotte's reactie als ze eenmaal betoverd was.

"Kom nou Charlotte!" Mompelde hij een beetje onrustig. Als het nog langer zou duren dan zou hij haar gewoon gaan zoeken. Het kon hem niet schelen dat iedereen dan zou weten dat hij hier achter zat.

Ondertussen maakte hij een pakje chocoladekikkers open en at er één op. Chocola, hij hoopte dat hij daar weer een beetje rustiger van werd. Met een volle mond keek hij naar het plaatje dat erbij zat. "Weer Perkamentus." Mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Die had hij dus al negen keer. Zoveel plaatjes had hij niet, maar iedere keer als hij een chocoladekikker at zat er een plaatje van Perkamentus bij. Hij trok een zuur gezicht, pakte het vreemde boekje en lette vervolgens weer op de voorbijgangers.
[/ul]

[» Aline.]

Met een flinke snelheid liep Charlotte door de gangen van Zweinstein, op weg naar de les Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Ze was opgehouden door iemand uit haar klas die haar het een en ander moest vragen, waardoor ze nu te laat zou komen, als ze niet heel snel opschoot. Charlotte zucht even geïrriteerd en ging met een hand door haar haar, waardoor haar blonde lokken enigszins warrig om haar gezicht vielen.

Terwijl ze liep, voelde ze met haar vingers in haar tas. Ze zocht een verslag dat ze vandaag moest inleveren voor het vak waar ze naar op weg was, zodat ze zeker wist dat ze het bij zich had. Ze vond het zo snel niet en minderde langzaam haar snelheid, maar keek niet meer voor zich, waardoor er iemand tegen haar opbotste. De jongen, die twee klassen hoger zat, keek haar kwaad aan en mompelde het een en ander aan scheldwoorden. Charlotte besteedde er geen aandacht aan, maar stond midden op de gang in haar tas te rommelen. Ze vloekte hardop toen ze het niet vond. Waar kon ze het nou hebben gelaten?

Ze besloot dat er geen andere mogelijkheid was, dan dat ze het in de leerlingenkamer had laten liggen. Nu ze er bij nadacht, had ze het verslag de hele dag niet in haar tas gezien.
'Verdomme, verdomme,' mompelde Charlotte gefrustreerd. In gedachten vervloekte ze zichzelf. Snel deed ze de boeken die ze eruit had gehaald, weer in haar tas en haalde nogmaals haar hand door haar haren. Ze draaide zich om en begon richting de leerlingenkamer van Griffoendor te lopen, ondertussen hevig hopend dat het verslag daar lag. Dat ze te laat zou komen, wist ze nu al zeker.

[lizzie]

James zat grinnikend achter hetzelfde rijtje planten als Mike. Hij deed erg zijn best om zijn lachen in te houden, maar dat bleek nogal moeilijk te zijn. Tijdens de hele voorbereiding van hun meesterplan had hij al telkens moeten lachen aan het idee. Nu ze het plan echt gingen uitvoeren, leek het alleen maar grappiger. Hij sloeg een vreemd lachje uit, waarna hij het volgende meteen probeerde te onderdrukken. Hoe kon hij hier ooit lang blijven zitten zonder dat hij werd opgemerkt.

Hij keek Mike en van Mike naar zijn toverstok. Ze hadden besloten dat Mike maar de spreuk moest uitvoeren, omdat hij het beste was in spreuken in stilte zeggen(ben de naam vergeten). James was er nooit goed in gweest en ze mochten absoluut niet betrapt worden. De hele grap zou mislukken als Anderling er achter zou komen dan Mike en James achter het hele geniale plan zaten.

Ongeduldig keek hij naar de gang op zoek naart Charlotte. Hij wist inmiddels wie het was en had haar een lange tijd al in de gaten gehouden. Ze was precies zoals Mike haar had omschreven en ook precies het goede slachtoffer voor hun grap. Hij was al half in zijn eigen gedachtes gezakt toen Mike begon over de plaatjes. Ja, volgens mij maken ze veel meer Perkamentusjes dan andere figuren, want ik heb eigenlijk alleen maar Perkamentusjes. zei hij tegen Mike.

Toen zag hij plotseling Charlotte. Daar is ze! riep hij blij uit. Misschien iets te hard ook. Snel keek hij de gang door of iemand het had gehoord. Ineens stopte Charlotte midden in de gang en leek wat te zoeken. Wat doet ze nu? Mike wat doet ze nu? zei hij verbaasd en paniekerig. Ze hoorde gewoon door te lopen. Neeeeee! Waarom loopt ze nou de andere kant op? zei hij tegen Mike en trok aan zijn mouw. Hierheen Charlottje! Hierheen! Toe maar! zei hij op een toon alsof hij tegen een kat praatte.

[» Jasmijn «]

Hij keek naar James. Hij moest zijn lach eens leren inhouden! Straks zou iemand nog horen dat ze hier zaten. Mike stootte James aan en keek hem veelbetekenend aan. Ondertussen legde hij een vinger op zijn mond als teken van stilte. "Stil man, straks hoort iemand ons nog!" Zei Mike zacht, maar net hard genoeg dat zijn vriend het kon horen. Even bleef hij James aankijken maar na ongeveer twee seconden keek hij weer naar het gangpad. Charlotte mocht wel eens opschieten. Dat Mike te laat zou komen voor zijn les kon hem niks schelen, maar Charlotte vond dat vast een stuk minder leuk.

Mike keek even naar zijn hand waarmee hij zijn toverstok vasthield. Hij moest denken aan al die tijd dat ze hadden verloren door onderzoek te doen naar Charlotte. Het liefst had hij de grap meteen uitgehaald, maar dat ging natuurlijk niet. Een goeie grappenmaker kiest zorgvuldig de locatie, zijn slachtoffer en maakt een goed plan van aanpak. Dat hadden Mike en James dus ook geprobeerd, maar ze waren te opgewonden over de grap dat ze daar helemaal geen zin in hadden. Toch hadden ze dat maar gedaan. Stel je voor dat Charlotte een heel ander iemand bleek dan dat Mike dacht dat ze was. Uit het plan van aanpak bleek dat Mike het beste nonverbale spreuken kon en dat hij dat dus ook zou doen.

Mike keek naar het ondertussen lege tovenaarsplaatje. "Ja, daar lijkt het wel op ja." Fluisterde hij en keek James van opzij aan. Ondertussen liet hij het plaatje op de grond vallen om het daarna weer op te pakken en in zijn broekzak te steken. Ze mochten geen troep maken. Dat zou kunnen verraden dat zij daar zaten en dat wilden ze natuurlijk niet. Het lege doosje van de chocoladekikker stopte hij naast het tovenaarsplaatje in zijn broekzak. 'Oké. nu maar wachten op Charlotte...En Anderling natuurlijk.' Dacht hij en keek de gang weer in.

Mike had Charlotte ook gezien en snel keek hij de gang door of Anderling nog buiten haar klaslokaal was. Ja, daar stond ze. Naast hem hoorde hij een blije James iets te hard roepen. Snel draaide hij zich om en sloeg een hand voor James mond. "Ssst." Siste hij. Hij haalde zijn hand weer weg en keek weer naar Charlotte die ondertussen stil was blijven staan. Verbaast bekeek hij haar vanachter zijn rij met planten. Lang wachtte hij niet. Hij hief zijn toverstok en richtte die op hun slachtoffer. Nonverbaal vuurde hij de spreuk op Charlotte af. Als de spreuk goed werkte zou ze straks een modderbloedje of een eerste jaars uitmaken voor alles wat kwaad was. Vol spanning wachtte hij af wat er zou gebeuren. Vurig hopend dat de spreuk zou werken.

[» Aline.]

Nog een paar keer vloekte Charlotte binnensmonds. Hoe had ze het nou kunnen vergeten? Ze wist nog dat toen ze 's ochtends uit bed was gekomen, ze zichzelf eraan herinnerd had. Ze kon zich wel voor haar hoofd slaan. Met flinke passen liep ze de gang waar James en Mike zich ophielden uit. Op dat moment hoorde ze achter zich iemand haar naam roepen.

Charlotte draaide zich om en keek in de richting van waar de stem was gekomen. Ondertussen had de non-verbale spreuk van Mike haar al in zijn macht, zonder dat ze het zelf doorhad. Charlotte liep weer terug naar waar ze vandaan was gekomen, en zag daar een klein meisje, een eerstejaars, waar ze deze ochtend nog kort mee had gepraat. Charlotte kon zich de naam van het meisje niet meer herinneren, maar om de een of andere reden ergerde ze zich ineens ongelooflijk aan die piepstem van het kind.

Nog voordat het meisje dicht genoeg was bij Charlotte om haar te vertellen waarom ze haar geroepen had, begon Charlotte al te schreeuwen. 'Verdomme, wat heb jij nou weer?! Kan ik dan nooit met rust gelaten worden? Altijd weer van die zeurende rotkinderen!' En dat was nog maar het milde stukje. Na deze eerste woorden leek ze echt op dreef te zijn gekomen en schold ze het arme meisje uit voor alle vreselijke dingen die ze kende, Charlotte had zichzelf absoluut niet meer in de hand. Een blinde waas van plotselinge, onverklaarbare woede maakte dat ze zelf niet eens doorhad waar ze mee bezig was, anders had ze zich vast ongelooflijk geschaamd.
Maar nu ging ze maar door met schelden alsof haar leven ervan afhing. Verscheidene mensen keken angstig, nieuwsgierig of lachend naar Charlotte en de eerstejaars en bleven staan, of liepen juist erg snel door.

[lizzie]

James keek verbaasd naar Mike's hand en trok hem snel weg. Sorry... fluisterde hij, waarna hij bijna moest lachen. Gelukkig kon hij het net op tijd inhouden. Hij keek snel om zich heen om te kijken of iemand hem gehoord had. De meeste mensen liepen doodnormaal door en leken niks gemerkt te hebben. Alleen een klein meisje keek verbaasd om zich heen op zoek naar de oorzaak van het geluid. James richtte zijn toverstok op het meisje en sprak een vergeetspreuk uit(sorry weet alweer de naam niet). Zij kon hen in ieder geval niet meer als de schuldige aanwijzen. James probeerde met man en macht zijn lach in te houden. Hierdoor kwamen er vreemde stootjes van lachen uit zijn mond, waardoor hij helemaal traanogen kreeg. Hij keek opzij naar Mike met een sorryblik. Hij werd ontzettend melig en spastisch van alleen maar achter een bos planten zitten.

James had nog meer moeite met zijn lachen inhouden toen de spreuk zijn werking trof. Hij hield zich omhoog aan een plantenbak, terwijl hij geluidsloos ineengedoken zat van het lachen. Het was allemaal zo grappig wat ze uitkraamde. James keek naar het zielige meisje dat de huid werd volgescholden en had het echt niet meer. Het kind werd met de minuut bleker en leek wel haast te huilen. Nooit geweten dat lieve onschuldige Charlotte zo'n scheldvocabulaire had. zei James met een vreemde kronkel in zijn stem van het lachen. Hij hoopte dat Anderling zo zou komen, want dan zou de pret pas echt beginnen.
(sorry beetje kort.)

[» Jasmijn «]

Mike keek geïrriteerd James' kant op. Ze hadden geluk dat Charlotte niets gehoord had. Of misschien dacht ze dat het iemand anders was die riep. Nu maakte het in ieder geval niet meer uit. Toch schonk hij James nog een laatste boze, maar toch veel betenende blik voordat hij naar het resultaat van de toverspreuk op Charlotte keek. Hij lette niet op de vergetelheidsspreuk van James. Hij genoot van de uitwerking van die spreuk. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij luisterde naar de woordenreeks die bij Charlotte over haar lippen vlogen. Dat ze deze spreuk nog niet kende!

"Dat wist ik ook niet, beste vriend." Zei Mike toch wel een beetje verbaasd. Ook Mike schoot nu een beetje in de lach van de overslaande stem van James. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan! Zei hij net tegen James dat hij een beetje stiller moest zijn, zat hij nu zelf ook te lachen. Hoe graag hij zijn lachen ook had ingehouden, het ging niet. Alle spanningen die hij deze week had opgelopen door de voorbereidingen kwamen er met deze lach allemaal uit. Je kunt je vast wel voorstellen hoe dat zou hebben geklonken.

Mike keek, toen zijn lachbui een beetje over was, voorzichtig om zich heen. Hij vreesde het ergste. Misschien was Anderling al langsgelopen en stond ze nu met haar voet te tikken op de grond en hem razend aan te staren. Gelukkig was dit niet het geval. Anderling was nog nergens te bekennen, gelukkig.