Did she really pick me? {closed}

[Madjic]

"Welke waarheid? Dat ik op het begin van mijn relatie met hem, toen ik niet eens wist hoe ik van hem moest houden naar Hunter ben geweest en wat gedaan? Gepraat, er dreeg inderdaad meer te komen dat ontken ik niet, maar meer dan een dreiging was het niet!" Carmen rekte haar arm uit en dreeg haar stok tegen zijn keel te duwen. "Je vergeet wie ik was, Liës. Ik kan misschien niet meer helemaal worden wie ik was, maar ik kan nog verdomt goed dingen oproepen als iemand me ertoe dwingt." Ze keek hem vuil aan en deed een stap naar achteren. "Misschien moet ik dat niet bij jou doen. Misschien moet jij voelen hoe het is als je geliefde van je word weggerukt door iemand die er geen bal mee te maken heeft! Misschien leer het dan af om met de harten van andere te spelen. Misschien moet jou vrouwtje, jou liefje, maar proeven hoe het is om pijn te lijdden." Ze siste bijna. De gevoelens die ze al die tijd had weggestopt sloop naar boven. Haar bloed kwam naar boven, dat totwat ze gemaakt zou worden door haar ouders maar nooit helemaal voltooid was. Wat zou ze graag hem nu het leven genomen hebben, meer dan ze ooit had gedacht. Maar ze wist dat dat niet genoeg zou zijn, hij moest niet sterven hij moest lijden!

Sebastian keek van Cameron, naar Shirie en toen naar Carmen. Hij zweeg, al zou hij liever Carmen tot orde roepen. Zeggen dat ze nu naar Miquel moest, maar hij kon zich niet verroeren of misschien wilde hij het niet. "Dat laat vast een mooie afdruk achter." Zei hij zacht op de klap die Shirie gegeven had.
Zijn blik gleed even naar Hunter die zich ermee besloot te bemoeien totzijn opluchting. Misschien deed het hem was als ze allemaal tegenover hem stonden.


“Zeg eens, haal je er nou plezier uit om deze pijn te krijgen of is het gewoon ongeluk?” Lekker lui achteroverhangend keek Xander naar het schouwspel in de verte. “Toch ironisch he. Je, de player voordat je een relatie met haar kreeg, verdenkt haar, het meisje dat nauwelijks liefde kende voor ze een relatie met jou kreeg, dat ze vreemd gegaan is of tussen twee jongens twijfelt. Grappig eigenlijk he..." Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Miquel. "Hey, de hoeveelste keer is dit nou dat je twijfelt aan haar? Derde, vierde? En steeds weer komen jullie samen. Steeds weer houd je opnieuw van je en is ze niet gekwetst dat je haar niet vertrouwd... wat een trut is het toch." Hij keek Miquel nu recht aan. Sarcasme was in zijn ogen te lezen, maar ook wat van woede. Woede dat hij durfte om zijn zusje zo te kwetsen. "Wat zou jij doen als dat vriendje van je zusje haar niet zou vertrouwen en zoveel pijn zou doen? Ik ken je niet zo goed maar naar wat ik gehoort heb duurt het vast niet lang voor hij het ziekenhuis bereikt heeft." Hij schudde zijn hoofd en keek weer voor zich uit. "Sorry dat mijn zusje even niet kan komen, maar ze is even wat woede op de echt aanstichter aan het afreageren. Wie weet word ze zo wel weer een echte Loir."

[greenlightning]

Het kostte Miquel nog geen seconde om zijn vuist vol in het gezicht van Xander te platen en zich hoog boven hem te verheffen. Hoog te staan, plotseling weer razend, nu er zich opnieuw iemand met zijn problemen bemoeide. Hij trok Xander aan zijn kraag naar zich toe en staarde hem aan, met ogen die fonkelden van woede.
'Ik heb geen Loir joch nodig om mij te vertellen wat ik wel en niet moet denken. Dit is jouw zaak niet. Als jij je zo graag met deze dingen wil bemoeien, dan nemen je ouders haar maar weer mee naar je ouders. Dan worden jullie daar maar samen ongelukkig. Ik wil dat zij met me praat, geen Gedrochten, geen broertjes. Niemand anders dan zij. Als zij het te druk heeft met het zijn van een monster...'
Hij liet Sander los en draaide zich om. Hij stapte vanachter de boom vandaan en ving ditmaal wel de woorden op. Zijn hart verkilde en hij deed een stap achteruit. Hij schudde ongelovig zijn hoofd. Angst, afgrijzen en onbegrip stonden op zijn gezicht te lezen.
'Dit is mijn Carmen niet,' fluisterde hij en deed nog een stap naar achter. 'Dit is niet mijn verloofde...' De gedachte aan een meisje dat zoveel haat toonde en zo harteloos kon zijn.. dat genoot van zijn lijden... dat kon niet het meisje zijn waar hij zijn hart aan verloor en op dat moment sloot zijn hart zich ook. Hij sloot zijn ogen en draaide zich om.
'Ze passen perfect bij elkaar,' siste hij, doelend op Hunter en Carmen en rende weg. Hij wilde dit niet meer zien en al helemaal niet meer voelen.

De kilte in haar ogen was niks vergeleken met de kilte in zijn hart. Ze had geen idee van wat haar woorden met hem deden en hoe ze hem bijna zijn mond deden openen om haar ongelijk te geven. Hij wist beter dan wie dan ook hoe het was om een geliefde te verliezen. Meer dan eens was hij iemand kwijt geraakt, waaronder zijn wederhelft. Hij dankte in stilte het dreigement over Rose, wat hem weer deed verharden. Hij bezat een zelfverzekerdheid wat zijn vriendin betrof, die hij niet kon verklaren. Hij had jongens in elkaar geslagen, dat terwijl hij tegen elke vorm van geweld was, om haar te beschermen. Hij was huilend aan haar verschenen omdat ze leugens over hem had gehoord. Zij wist zijn diepste geheim en desondanks voelde hij zich veilig bij haar. Ze roep gevoelens op die geen ander ooit had gedaan en hij wist op dat moment, mijn haar Carmens stok op zijn keel, dat hij er alles aan doen om Rose te beschermen, zelfs al zou hij Carmen daarvoor moeten vermoorden.
Toen de stok weer afstand nam, kalmeerde zijn hartslag zich wat. Hij glimlachte licht. Hij wilde haar waarschuwen en bedreigen, maar voordat hij daarvoor de kans kreeg, was het Shirie die opnieuw tussenbeiden kwam, ditmaal door Carmen een klap in haar gezicht te verkopen. Ze kon het niet helpen om te genieten van dat gevoel, aangezien ze dat al een hele tijd wilde doen en greep haar bij haar arm.
'Waar ben je mee bezig?' Siste ze. Hoewel Carmen momenteel alles vergeten leek te zijn, was zij Miquel niet vergeten. Instinctief wist ze dat er iets ergs ging gebeuren en toen ze zich omdraaide, nog steeds met Carmens arm in een ijzeren klem, zag ze de jongen wegrennen. Haar hart stopte een paar seconden met slaan en weerhielden haar ervan om te schreeuwen. Pas later, kreeg ze de kracht over haar stem weer terug.
'Mik!' Gilde ze.

[ruka]

Hunter schudde zijn hoofd. Ze noemde hem het monster en alles wat er op leek, maar hij was degene die op dit moment als enige stil was. Hij kon er met zijn hoofd niet helemaal bij en snapte niet waarom iedereen zo boos was. Wanneer hij een hand op zijn schouder voelde schrok hij en draaide zo snel als hij kon om. Hij zag een jongen voor zich staan met een neustrap op die om zich heen keek naar wat er allemaal gebeurde. Een slag, geren. Uruha had hem gesmeekt of hij hier naartoe zou gaan en onderweg hier heen wist hij niet dat het zo zou zijn.
"Ik heb gehoord dat je hier een rel hebt gesticht Hunter" mompelde de jongen met een flauw glimlachje. Hunter haalde zijn schouders op en keek naar de andere. Naar Miquel die verstijfd naar Carmen stond te kijken en toen wegrende. Shirie die hem riep en wat Carmen betrof wist hij het niet.
"Ik weet het niet, dan heb ik het wel gedaan, dan weer niet. Misschien dat ik het een beetje heb gedaan?" vroeg Hunter aan Reita die zijn schouders op haalde met een grijnsje. "Het slaat gewoon weer nergens op" zei hij terwijl hij zijn hoofd schudde. Dat zei dan de jongen waarvan het leek alsof hij verband om zijn neus had omdat hij er op geslagen had en kleding aan had alsof hij uit een of andere bende was gestapt.

"Ik heb echt geen flauw idee" mompelde Hunter, veel was er langs hem heen gegaan. Hij snapte nog steeds niet waar alles vandaan kwam, waarom Miquel boos op hem was. Hij kon zich de laatste keer dat hij bij Carmen was niet meer herinneren. Reita deed een paar passen naar voren en keek bedenkelijk naar de mensen die er stonden. Hij wou bijna schreeuwen en vragen waar dit nu allemaal over ging maar hij hield zich in. Hij stond er hulpeloos bij en hij wist niet wat hij moest doen net als Hunter niet. Het enige wat Hunter wou zeggen tegen Carmen. Hij besloot het er maar op te wagen en deed een paar stappen richting Carmen. "Ga naar hem toe en praat met hem" was het enige wat Hunter uit kon brengen en hij glimlachte twijfelig. Hij zei het niet als een bevel, maar meer als ondersteuning.

[Madjic]

Carmen kneep haar ogen dicht toen ze de warmte op haar wang voelde. Langzaam bracht ze haar vrije hand ernaartoe en voelde eraan, vervolgens liet ze hem weer zakken. Ze opende haar ogen en keek Shirie aan. De hardheid en woede waren nergens meer te bekennen, maar ze keek Shirie wel verbaasd aan. Daarna ging haar blik naar Cameron, met nog meer verbazing. "Was jij hier net ook?" Vroeg ze verbaasd en kreeg een wazige blik haar ogen.
Haar blik ging om zich heen en nam iedereen in zich op. Het laatste wat ze zag was haar stok, ze had hem nog steeds op Cameron gericht. Maar ze haalde hem nu omhoog en keek er eerst weer vragend naar, maar toen veranderde dat naar afgrijzing. Ze liet hem uit haar handen vallen en deed een stap achteruit.
Het volgende ging snel achter elkaar. Eerst drong tot haar door wat Shirie bedoelde, wiens naam ze riep. Toen hoorde ze Hunter en daarna hoorde ze Xander haar naam roepen. Haar lippen vormde nee en haar ogen keken ontzet naar waar Miquel heen verdwenen was. Nog geen seconde daarna besloten haar benen te doen wat haar hoofd nog nauwelijks als commando had gegeven, zo hard ze kon rende ze hem achterna.

Xander keek Miquel vuil aan. "Ze zal ook weer naar het huis van mijn ouders als jij haar laat vallen." Siste hij toen hij op de grond was gevallen, maar hij dacht niet dat Miquel hem gehoord had. Hij negeerde de pijn aan zijn gezicht, dat was maar lichaamlijk. Hij wilde Miquel nog wat zeggen, maar deze rende toen net weg. "Hij snapt het echt niet." Zei hij ergelijk en sprong overeind. "Carmen!" Hij hoopte dat hij haar uit die staat kon brengen, maar zag meteen al dat iemand anders dat al had gedaan, aangezien ze vrijwel meteen daarna zijn richting op kwam. Of eigenlijk Miquels richting.
Toen ze langs hem rende draaide zijn lichaam met haar mee. Hij keek haar na en zuchtte. Hij hoopte dat ze het niet zou verprutsen, hij hoopte dat Miquel zou luisteren. Hij draaide zich half om naar de andere en keek met een geirriteerde blik naar Cameron. Waarom moest hij nou net dit stelletje kiezen om te gaan verkloten?

Sebastian keek naar Shirie toen ze Carmen sloeg. Hij voelde woede opborrelen, maar deze verdween vrijwel meteen. Carmens hele houding was compleet veranderd, alsof net helemaal niet gebeurd was. Pas toen ze wegrende besloot hij dat dit wel beter was, misschien moesten ze maar voor Cameron zorgen en kon zij het met Miquel uitpraten. ZIjn blik viel weer op Cameron. "Wow, dat deed je goed." Hij rolde met zijn ogen. "Pas op, straks lijkt het nog of je met je mond vol tanden staat en dan zou je nog zwak lijken."


(Blaat, blaat, blaat. Wow en weer kan ik niet typen wat ik eigenlijk wil XD)

[greenlightning]

'Kan jij niet voor een moment je bek dichthouden?' Schreeuwde Shirie, die Hunter nu werkelijk zat was geworden. Ze draaide zich naar hem om, furieus. Ze negeerde Sebastian nogmaals, vooral om niet tegen hem te gaan schreeuwen, want Carmen had het verdien. Misschien had ze er niet van mogen genieten, maar het was werkelijk om haar te kalmeren. Het feit dat ze wakker leek te worden uit een droom was een schok geweest. Meer dan een schok. Het was alsof alles op zijn plek viel. Een plaats waar Carmen naar terugkeerde als ze in paniek was. Een plek waar ze opgesloten zat, zodat niemand haar kon vinden of raken en een diepere Carmen eht overnam. Ze kende het. Ze bezat het zelf ook, al had zij maar eens per maand die mogelijkheid om zich volledig terug te trekken. Maar haar tweede kant was even dodelijk als die van haar was, al genoot die niet van martelen. Een wolf doodde om zichzelf en anderen te beschermen of om te eten. Niks meer, niks minder. Dus de kant van Carmen was haar aangeleerd. Niet verbazend, met haar ouders...
Dus nu keek ze naar Hunter, terwijl Carmen in haar ooghoek het bos in verdween.
'Hoe haal je eht in je hoofd om uberhaupt nog te praten, alsof je Carmens vertrouweling bent? Jij bent de oorzaak van dit alles en je durft te zeggen wat zij moet gaan doen? Als je werkelijk wil dat eht goed komt tussen hen, dan zorg je dat je met je monsterlijke kop verdwijnt, of ik zorg dat je verdwijnt.'
Dat laatste was meer een grom dan een woord en ze meende het. Zij kon niet moorden, maar Spirit wel en ze zou hem vinden. Als de vollemaan hoog aan de hemel stond, zou ze hem vinden. Ze zat tenslotte in dezelfde afdeling als hij. Niet dat het Hunter dat zou weten. Hij zou het uiteindelijk wel emrken als hij haar waaschuwing niet ter harte nam. vervolgens wendde ze zich tot de nieuwe jongen. Ze herkende hem vaag, maar wist dat ze hem niet mocht. Ze snoof en haar ogen versmalden zich.
'Em jij kan maar beter geen woord tegen mij zeggen. ook neit als reactie hierop als je ooit nog hoopt om kinderen te krijgen of uberhoudt ooit nog seks te hebben. Weet je wat gecastreerd is? Weet je wat een eneuch is? Jij als je je bek opendoet.'
Ze was instaat om ze beiden de hersens in te slaan. Ze was kwaad op alles en iedereen momenteel.
Maar vooral op die twee jongens. Hunter, omdat hij in haar ogen de oorzaak was en maar niet stopte met praten... en Reita... gewoon omdat hij er toevallig bij was gekomen., nog iemand om zich ermee te bemoeien. Het was maar goed dat ze Xander nog niet had opgemerkt.

De schok waarmee Cameron naar Carmen staarde was vooral door verbijstering. Niet alleen bleek ze een soort tweede ik te hebben, diep verborgen in haar... ook had hij dat niet geweten! Hij had iets niet geweten! Dat kwam maar zo zelden voor dat hij geen woord wist uit te brengen. Shiries agressie kende hij vooral van geruchten, want hij had haar nog nooit echt kwaad zien worden, maar het was verbluffend. Ze was zo onwerkelijk gevaarlijk... Plotseling herinnerde hij zich weer hoe ze ooit Draconic had bedreigd en Elin had gebeten als een weerwolf. Hij kon een glimlach niet onderdrukken toen hij haar woorden hoorde tegenover Hunter en hij zich besefte dat ze het waarschijnlijk nog zou uitvoeren ook als ze de mogelijkheid kreeg. Dat was iets wat hij graag wilde zien en in gedachte zocht hij een manier om het kunnen zien. Tot hij Sebastian hoorde.
Even zweeg hij, om vervolgens met een geniepig glimlachje te antwoorden.
'Ik ben ook maar een mens. Ik was vrij verbaasd door de uitbarsting van zowel Loir als Ashinta en de plotselinge ommeslag. Daarbij, heel even dacht ik dat mijn leven aan een einde was gekomen of dat van haar, als ze werkelijk achter mijn meisje aan zou gaan. Hoe moet iemand reageren op zo'n moment? Verbaasd dat ik er even van stond te kijken? Ook ik heb mijn... mindere momenten. Ben al de hele tijd op dreef, mag ik ook even?'
Hij liet de glimlach geen moment verslappen terwijl hij Sebastian aankeek. Vervolgens grinnikte hij.
'Ga je je ex vriendinnetje helpen die ene nacht, als ze alle problemen van de wereld gaat helpen?' Het was geen verspreking. Als je iets weghaalde, dan was het van de wereld en dat was hoe hij het bedoelde. Niet het probleem, maar Hunter.