Letting go isn't giving up {closed}

[melien]

Zelfs toen William haar handen los liet bleef ze daar waar ze was. De behoefte om op te staan kwam niet eens in Lily op. "Ach, ik vind het zo wel makkelijk. Daarbij is het een stuk minder koud om niet in de sneeuw te liggen." zei ze rustig. Haar blik liet de zijne om de een of andere reden niet los. Haar gedachten gingen een kant op waar ze helemaal niet heen wilde. Op het moment dat het leek alsof ze het eindelijk wel uit haar hoofd kon zetten hielp William dat weer om zeep.
Toen hij dichterbij kwam had ze geen flauw idee wat hij van plan was. Het was dan ook behoorlijk onverwacht dat ze zijn lippen voelde. Het verraste haar zo dat ze niet wist hoe ze moest reageren. Aan de ene kant wilde ze de kus beantwoorden, maar aan de andere kant wilde ze meer ruimte tussen hen creëren. Het kwam echter niet zover dat ze echt moest kiezen aangezien het alweer voorbij was voordat ze zich er helemaal bewust van werd.
De verwarring die ze voelde was maar al te goed af te lezen op haar gezicht. "Waar was dat goed voor?" wist ze uiteindelijk uit te brengen. Of ze het nu wel of niet een goed idee had gevonden wist ze zelf nog geen eens, maar verplaatsen deed ze zich niet. Het was raar dat hij haar zo van haar stuk kon brengen met zoiets kleins.

[Madjic]

De verrassing in haar blik was voor hem natuurlijjk niet echt onverwacht. Hij probeerde rustig adem te halen, maar hij kon niet weerhouden dat het wat sneller dan normaal ging. Hij sloot zijn ogen even toen ze voreg waar het goed voor was, maar hij kon het antwoord niet echt vinden. Dat kwam eigenlijk ook omdat hij gewoon niet wist waar het vandaan kwam dat hij het deed.
Hij opende zijn ogen weer en keek haar weer recht aan. "Ik... weet het niet. Ik merkte dat ik het eigenlijk niet zo erg vond dat je wat dichterbij was en toen ik me dat bedacht ging het meer vanzelf dan bewust..." Hij wende zijn ogen van haar af. "Sorry, ik had het niet moeten doen. Het... gebeurde gewoon ineens." Hij had er niet echt spijt van, want het was eigenlijk niet verkeerd geweest. Het gevoel dat hij had was niet verkeerd. Want ookal bleef hij Shirie in zijn hoofd en hart hebben, hij wist dat het niets zou worden en hij wist dat hij er niet op kon wachten tot het wel iets kon worden. En dat dit meisje dit gevoel opriep was erg fijn, zo fijn dat hij zelfs even niet aan Shirie dacht maar aan het meisje dat hem net had bekogelt met sneeuw.

[melien]

Zodra William begon te antwoorden had Lily er eigenlijk alweer spijt van dat ze de vraag had gesteld. Op dat moment realiseerde ze zich namelijk dat ze het helemaal niet erg had gevonden. Het was fijn dat hij er was. Alhoewel het bij lange na niet in de buurt kwam bij wat ze voor Nigel voelde, het warme gevoel dat die ene kus had opgeroepen was toch duidelijk wel meer dan vriendschap. Het verwarde haar, maar tegelijkertijd scheen het haar ook een beetje gerust te stellen.
Ze schudde haar hoofd. Toen ze wilde zeggen dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen deed haar stem niet echt mee. Uiteindelijk wist ze het toch alsnog te zeggen. "Als je daar echt spijt van zou hebben zou je het niet gedaan hebben. Dus je verontschuldigen is onzinnig en nutteloos." zei ze zachtjes. Maar echt tijd om te reageren gaf ze hem niet. Voordat ze het zelf helemaal doorhad zoende ze hem namelijk al.

[Madjic]

Hij moest glimlachen omdat ze hem door had. Hij zag blijkbaar beter door hem heen dan de meeste mensen deden en dat vond hij wel prettig en dan niet alleen als iemand om leuk te vinden. Gewoon als een vriend was het ook fijn als ze niet alles zo namen als je het zei.
Hij wilde nog zeggen dat ze gelijk had en dat hij er inderdaad niet zo heel veel spijt van had. Maar ze was hem voor met een handeling. Een die hij aan de ene kant wel kon waarderen en aan de andere kant niet helemaal wist wat hij erop moest reageren. Gelukkig korte het hem niet lang om te bedenken dat hij het gewoon moest beantwoorden. Niet twijfelen en bedenken wat de gevolgen zouden zijn, want die zouden toch wel komen. Niet aarzelen om te doen wat nu goed voelde want anders was het moment voorbij.
Hij pakte een van haar handen weer vast, maar nu niet meer om ze echt op hij plaats te houden, maar gewoon om haar vast te houden. Zijn andere hand legte hij zacht op haar wang.

[melien]

Misschien had Lily het beter niet kunnen doen. Aan de ene kant voelde het verdomd fijn, maar aan de andere kant besloop haar ineens een schuld gevoel. Het was totale onzin, dat wist ze zelf ook wel, maar toch voelde ze zich schuldig tegenover Nigel. Hij mocht dan wel degene zijn die weg was gegaan, maar zo lang was het nog niet geleden. Daar kwam ook nog eens bij dat het voor haar gevoel ontzettend oneerlijk was tegenover William. Haar hart behoorde niet hem en zoals ze het nu zag zou dat waarschijnlijk ook niet veranderen.
Met meer moeite dan ze had verwacht maakte ze zich van hem los en ging gewoon naast hem in de sneeuw zitten. Terwijl ze naar hem keek kreeg ze steeds meer het gevoel dat het ontzettend gemeen tegenover hem was. Zo goed het ging verborg ze het echter en glimlachte naar hem. "Als je nog lang blijft liggen zal je waarschijnlijk nog echt ziek worden ook." zei ze zachtjes. Het was nou niet echt nodig om hard te praten aangezien er toch amper andere geluiden waren. Normaal gesproken was ze al ontzettend blij als er sneeuw lag of iets dergelijks, maar nu was ze er toch net even iets blijer mee dat het haar een excuus gaf en tegelijkertijd het haar mogelijk maakte om het niet uit te hoeven leggen.

[Madjic]

Het eerste kleine beetje ruimte die er tussen hen gecreerd werd was aan de ene kant een beetje bitter en aan de andere kant fijn. Want al voeld ehet goed, het was het niet helemaal. Toen ze helemaal van hem afging voelde het een beetje bevrijdend, al was dat niet vreemd want hij kon zich weer helemaal bewegen. Maar het was ook goed dat ze nu niet zo snel weer zo dicht bij elkaar konden komen. Maar hij bleef wel gewoon liggen, al liet hij zijn hand op zijn buiik rusten. Hij keek naar haar opzij en glimlachte zwak. "Op de een of andere manier dat niet meer belangrijk meer. Als ik ziek ben, dan hoef ik me niet meer te concentreren op dingen waar ik me niet op wil concentreren... En als ik zo ziek ben dat ik helemaal van de kaart ben... is dat alleen maar beter." Hij zuchtte en keek weer naar de hemel. Het was eigenlijk alleen maar een grijs uitzicht, maar hij kon haar nu eve niet aankijken.
Hij voelde via zijn benen Dafd naar hem toe kruipen. Het beestje ging eerst op zijn buik zitten maar kroop toen verder tot op zijn borst. Hij keek zijn baasje aan met zijn kleine kraaloogjes en hield zijn kopje een beetje schuin.
William aaide het beestje even met een zachte glimlach op zijn lippen. "Het was... een beetje vreemd... Maar bedankt." Zei hij net zo zacht als zij deed, maar keek haar niet maar Dafd aan.

[melien]

"Wat is er zo erg dat je je er niet op wil concentreren dan?" vroeg Lily. Ze verhefde haar stem niet en op de een of andere manier was praten fijner dan na denken. Ondertussen probeerde ze te bedenken wat ze moest doen, maar ze kon nergens op komen. Het was ineens zo raar. Daarnet waren ze nog aan het dollen geweest in de sneeuw en nu zocht ze naar woorden die ze niet kon vinden. Met een lichte zucht liet ze zich achterover in de sneeuw vallen. Waar was ze ook mee bezig?
Vreemd was het inderdaad.. Daarnet hadden de gedachten nog om voorrang gevochten, nu was haar hoofd gewoon leeg. Geen van beide vond ze echt prettig. Vooral niet omdat ze het liefste iets wilde zeggen om van onderwerp te veranderen, maar ze kreeg geen enkel woord over haar lippen. In stilte vervloekte ze haar actie van daarnet. Alhoewel ze er niet geheel spijt van had.

[Madjic]

Hij sloot zijn ogen even en haalde diep adem. Hij wilde het niet vertellen, dus waarom zou hij het dan ook doen? "Gewoon, dingen waar ik niets aan kan veranderen... Dingen die ooit op een dag zullen veranderen, maar dat duurt me veel te lang." Hij opende zijn ogen en keek haar heel even aan. Daarna draaide hij zijn hoofd terug en keek naar Dafd. "Dus ik heb geen zin om daar aandacht voor te hebben als het toch geen nut heeft, als het toch het verleden en de toekomst niet zal veranderen." Zijn hoofd vullen deed ze sinds die avond dat hij haar om hulp vroeg. Hij wist zich geen raad en om de een of andere rede leek zij de enige die die raad wel kon geven.
Hij draaide zijn ogen opzij toen ze zich liet vallen. "En zometeen zijn we allebei ziek, dat word nog eens wat." Hij schudde zijn hoofd en kwam wat omhoog. Dafd schoot omhoog en ging op zijn schouder zitten. "Hoe een sfeer kan veranderen door een handeling, het blijft maar vreemd."

[melien]

Lily had wel degelijk door dat hij het niet echt wilde vertellen, dus hield ze haar mond maar. "Ach, aan een verkoudheid ga je niet dood." zei ze schouderophalend. Ook al kon hij dat niet echt zien. Het maakte haar vrij weinig uit of ze ziek werd of niet door een beetje sneeuw. Het was alleen zo raar dat de sfeer zo anders was. Daarnet was het leuker geweest. "O ja? Kan een handeling dat dan?" vroeg ze. Het klonk alsof ze helemaal niks door had, maar ondertussen had ze alweer een idee gekregen. Een glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze weer sneeuw verzamelde in haar hand.
"Als dat zo is.." zei ze vlak voordat ze opnieuw de sneeuw naar William gooide. "Dan moeten we dat maar even uit proberen." voegde ze er aan toe. Op dat moment viel haar blik op Dafd. "Oh ja, jij was er ook nog. Ik zou maar uitkijken voor de sneeuw. Kleine beestjes worden nogal snel eronder begraven." zei ze tegen de eekhoorn.

[Madjic]

William sloot zijn ogen en wenste dat hij niet hier was. Hij wenste dat hij thuis was, veilig in zijn kamer en buitengesloten van al het andere. Dan hoefte hij geen meisjes in zijn hoofd en geen vreemde handelingen die uit het niets kwamen. Zijn grootste zorg was dan zijn moeder en die kon hem over het algemeen wel gestolen worden. Hoe boos ze altijd ook was, ze kon hem toch geen pijn doen. Het enige waar hij voor vreeste was zijn broertje, die kon nog wel pijn gedaan worden.
Maar hij was niet thuis, hij was op school, hij zat in de sneeuw en had wel meisjes in zijn hoofd. Hij hoorde Lily echter niet, hij was te ver weg met zijn gedachtes. De koude sneeuw en de nagels van Dafd in zijn vel maakte hem echter weer bewust van de omgeving. "Wat de..." Riep hij geschrokken en gritste Dafd van zijn schouders. Het beestje schrok er een beetje van en zette nu zijn nagels in Williams handen. Deze schrok opnieuw en liet de eekhoorn los, die weer snelw verdween. Er droop wat bloed uit zijn hals, de nagels waren door zijn jas en shirt heen gegaan, en uit zijn handen. Hij keek even naar Lily en toen naar de sneeuw op zich. "Ja, dat bewijst het maar weer, een handeling kan alles veranderen als de situatie het toestaan." Zei hij nog niet bekomen van de schrik.