|
|
Post by melien on Dec 7, 2008 20:29:59 GMT 2
Lily schrok door William's reactie. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken." zei ze schuldbewust. Het was wel een beetje de bedoeling geweest om hem te laten schrikken, maar niet zo. Toen ze ook nog eens het bloed zag voelde ze zich alleen maar schuldiger. Ze kwam overeind en kroop toch weer zijn kant op. "Gaat het?" vroeg ze bezorgd. Haar blik zocht even naar de eekhoorn, maar die kon ze nergens vinden. Voorzichtig veegde ze de sneeuw van hem af.
Zachtjes beet ze op de binnenkant van haar lip toen ze hem weer aan keek met een mengeling van bezorgdheid en schuldgevoel in haar blik. Soms kon ze zichzelf echt wel slaan voor haar stomme acties.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 7, 2008 23:12:11 GMT 2
William schudde zijn hoofd. "Nee het is niet zo erg. Het is niet alsof het de eerste keer is dat hij me krapt." Hij glimlachte zwak. Hij voielde hoe het warme bloed zijn schouder overstroomde en voelde hoe zijn shirt steeds natter werd. "Wacht maar even." Met natte handen zocht hij naar zijn stok. Hij keek haar niet aan, hij kon haar niet aankijken. Het was wel haar schuld, maar hij wilde niet dat ze schuldig ging voelen, of schuldiger.
Toen hij zijn stok eindelijk had, het houd werd een beetje rood ververft, liet hij hem vrijwel meteen uit zijn handen glijden. De stok verdween in de sneeuw, niet zo goed zichtbaar voor het blote oog. Zachtjes vloekte hij en wroette met zijn handen door de sneeuw.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 7, 2008 23:18:08 GMT 2
Even stond Lily erbij stil dat ze eigenlijk heel overbodig bezig was. Sneeuw was sneeuw. Het bloeden was dan wel niet erg, maar wel erg genoeg. Ze wilde haar stok pakken, maar dat duurde toch even voordat ze hem te pakken had. Pas toen William de zijne liet vallen had ze de hare eindelijk gevonden. Ze moest hem ook niet zomaar ergens anders neerleggen. Met een zucht wees ze naar zijn schouder en mompelde zachtjes een helingsspreuk. Daarna deed ze hetzelfde bij zijn hand. "Iets makkelijker lijkt me zo." zei ze zachtjes, alhoewel ze zich nog steeds schuldig voelde. Aangezien ze hem niet durfde aan te kijken zocht ze met haar blik maar naar het eekhoorntje dat waarschijnlijk niet minder geschrokken was.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 7, 2008 23:35:34 GMT 2
William zuchtte en keek naar zijn handen. "Dank je." Zei hij tijdens een tweede zucht en ging verder opzoek naar zijn stok. Zijn handen werden wit door de koude sneeuw, toen hij de stok had stopte hij zijn handen en ook gelijk in zijn zakken tegen de kou. "Weet je, ik ben een beetje in de war en dan gaan er wel vaker dingen mis. Dus het is gewoon... niet mijn dag." Mompelde hij en stond op. Hij wist niet wat hij moest doen. Eigenlijk wilde hij wel bij haar blijven, maar ook weer niet. Hij wilde eigenlijk ook weer zo ver mogelijk bij haar uit de buurt blijven om niet nog verder in de war te raken. Maar het was allemaal niet haar schuld, daarbij was hij ook nog eens begonnen hiermee. Hij had die kus niet moeten doen, desnoods uitstellen maar gewoon niet toen. Het was slechte timing en om de verkeerde rede misschien wel. Hij had zich bewust moeten zijn van wat hij deed, in plaats van onbestuurde acties en ondoordachte bedachtes.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 7, 2008 23:49:04 GMT 2
Zodra William opstond ging er nog maar één ding door haar hoofd: weg hier. Ook Lily stond op en klopte de sneeuw van haar broek. Daarna keek ze William toch even aan. "Ik moet eigenlijk nog even een brief naar mijn vader sturen. Ik.. spreek je later nog wel denk ik." zei ze glimlachend. Het was een leugen. Het feit dat ze loog kon ze niet uit staan, maar tegelijkertijd wist ze dat ze daar weg moest als ze niet nog iets ondoordachts wilde gaan doen. Deze dag had al genoeg verwarringen met zich mee gebracht. Het had gewoon simpel moeten blijven. In sitlte vervloekte ze het moment waarop William's lippen de hare hadden geraakt.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 7, 2008 23:58:21 GMT 2
William staarde naar de sneeuw waar ze net nog hadden gelegen. Hij werd er alleen maar aan herinnerd omdat hij de kou en het vocht op zijn rug voelde. Hij schudde zijn hoofd en keek haar weer aan, lichte verbazing was in zijn ogen te lezen. "Ow, ok. Nou... tot ziens dan maar." Hij keek weer naar de plek en zuchtte. "Als je wilt, is het nooit gebeurd. Dan vergeten je het en dan hebben we hier alleen maar een beetje zitten geinen en is er verder... niets geks gebeurd." Hij keek weer naar haar op en glimlachte vrij rustig. "Dat wil welliswaar niet zeggen dat ik het ga vergeten, maar dat is niet belangrijk. Ik wil niet dat je iets in je hoofd hebt waar je je niet prettig doorvoelt ofzo... en al helemaal niet omdat je nog met Nigel in je hoofd zit. Het lijkt op deze manier alsof ik misbruik van de situatie heb gemaakt. Maar je moet weten dat dat niet zo is... het gebeurde gewoon."
|
|
|
|
Post by melien on Dec 8, 2008 21:44:00 GMT 2
"Er zijn dingen die je vanzelf vergeet en dingen die je wilt vergeten, maar dit valt onder geen van beide." zei Lily amper hoorbaar. Eerst had ze iets anders willen zeggen, maar ze kon er niet over liegen. Op dat moment besefte ze dat het geen leugen was en ook nooit een leugen zou worden. Ook al had ze het maar al te graag gewild, ze liet zichzelf niet wegkijken. Pas nadat ze het had gezegd sloeg ze haar ogen neer.
"Het gebeurde inderdaad gewoon, en toch voel ik me er schuldig over. Het is niet eerlijk tegenover jou, op wat voor manier dan ook." zei ze zonder hem aan te kijken. Het feit dat ze zich niet alleen schuldig tegenover hem voelde maar ook tegenover Nigel was een bijkomstigheid waar ze zich gewoon over heen moest zetten. Daar was geen reden voor en dus was het het ook niet waard om het te laten bestaan.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 9, 2008 20:49:24 GMT 2
William glimlachte zwak en schudde licht zijn hoofd. "Ow valt het daar niet onder? Wat is het dan wel? Terug verlangen naar wat je had?" Hij keek haar rustig aan. "Als dat het van jou kan is, wat was ik dan aan het doen? Als jij het al niet eerlijk vind, wat moet ik dan voelen?" Hij schudde nu wat heviger zijn hoofd.
Hij bukte om Dafd op te pakken die waar naar hen toe was gekomen. "Sorry, jongen." Mompelde hij en kwam weer overeind. "Maar niet meer bijten, dat vind ik ook niet aan." Hij keek in de kraaloogjes van de eekhoorn en zette hem toen op zijn schouder. "Maar ja, je bent ook maar een eekhoorn, ik kan niet veel anders verwachten natuurlijk." Hij sloot zijn ogen even. De hele gedachte aan Shirie was weer terug en nu vond hij het niet eerlijk tegenover Lily. Hij had nooit de luxe gehad dat hij twee meisjes in zijn hart had of ook maar een beetje. Maar nu had hij het probleem dat de een onbereikbaar was en de ander... Hij keek Lily weer aan. De andere wist hij niet wat het was.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 9, 2008 21:13:37 GMT 2
"Wat het dan wel is?" herhaalde Lily de vraag, meer voor zichzelf en ook om even wat meer tijd te hebben voor ze moest antwoorden. "Ik weet niet wat het dan wel is.." zei ze uiteindelijk. Ergens diep van binnen wist ze het wel, maar ze kon het niet tegenover zichzelf toegeven, laat staan tegen over William. Het feit dat het iets was wat ze niet bij één keer wilde laten dat wilde gewoon haar hoofd niet in. Het was allemaal te verwarrend.
"Ik weet niet wat je moet voelen. Dat kan ik niet voor je bepalen. Als je maar niet gaat denken dat je misbruik hebt gemaakt van de situatie. It always takes two to create a situation." zei ze terwijl ze hem toch weer aan keek. Veel voorkomen kon ze op dat moment niet echt, maar voorkomen dat hij zoiets dacht dat wilde ze wel. Zij had het tenslotte net zo gedaan als hij, en ze had er geen spijt van, niet echt tenminste.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 9, 2008 21:48:18 GMT 2
"Dan weet ik het ook niet. Wanhoop?" Hij schudde weer zijn hoofd, ditmaal om zichzelf ongelijk te geven. "Het is vreemd, maar het was niet verkeerd. Ik weet dat ik geen misbruik van de situatie maakte en dan niet alleen omdat jij er ook op reageerde. Ook omdat ik niet denk dat ik het zou kunnen..." Hij zuchtte. Hij bedacht zich dat hij het nu meer over zichzelf had dan de situatie, iets dan hem meer ergerde dan zijn eigen ontwetendheid over de zaak. "Wat ik me afvraag is hoe het nu verdergaat. Gaan we doen of het nooit is gebeurt, gaan we afspreken elkaar nog een keer te zien of houden we het hierbij. Of welke optie er dan nog meer is. "
Hij zou niet kunnen uitdrukken wat hij voelde ook al zou hij het willen. Het was te vreemd voor hem, te onbekent om het echt goed te kunnen ontcijferen. Daarbij vroeg hij zich af hoe goed het voor hen beide zou zijn. Aan de ene kant kon het hen wel over hun verdriet heen helpen, vooral bij haar. Maar aan de andere kant vroeg hij zich af hoe ver ze kwamen als ze nog dachten aan een ander.
|
|
