|
|
Post by melien on Dec 10, 2008 16:43:59 GMT 2
Lily stopte haar handen in haar jaszakken. Niet omdat ze koud waren, maar gewoon om ze ergens te laten. Terwijl William sprak had ze haar blik weer afgewend. Hoe ze op hem moest reageren wist ze niet. In de verste verte niet. Om de een of andere reden kon ze niet meer helder nadenken en dat verwarde haar alleen nog maar meer. Aan de ene kant spookte Nigel heel erg door haar hoofd, maar tegelijkertijd deed William dat niet veel minder.
"Ik weet het niet.. Ik weet het echt niet." fluisterde ze zowat als antwoord op zijn vraag. Ineens besefte ze dat ze zojuist al een smoes had verzonnen om te gaan, maar nu wilde ze helemaal niet weg. Of wel? Om de een of andere reden kwam ze er niet uit, ook al probeerde ze het. Vertwijfeling omdat ze er niet uit kwam stond in haar ogen toen ze William weer even aankeek.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 10, 2008 21:07:35 GMT 2
Willim zuchtte een beetje geergerd. "Zo komen we dus helemaal nergens."Hij vind vragen hoe ze het moesten weten als ze beide geen antwoord konden geven op de vragen. Maar toen bedacht hij zich dat ze dus nergens echt antwoord op had gegeven, dus een nieuwe vraag zou waarschijnlijk niet veel helpen. "We komen er zo niet uit." Mompelde hij niet meer geergerd. "Ik kan het je niet kwalijk nemen dat je verwart bent, misschien is dat het probleem ook." Hij wreef even over zaijn voorhoofd. Hij had een hekel aan dit soort drama en gezeur, maar nu zat hij er zelf middenin en hij deed er zelf aan mee. "Stap voorwaarts of een stap terug. Voorwaarts betekent dat we het verleden, of in ieder geval die mensen, moeten proberen te vergeten, maar aan de andere kant... een stap terug betekend dat we aan ze blijven denken. Ik weet niet wat mij meer aanspreekt." Hij zei het meer tegen zichzelf dan tegen Lily, het was ook meer een constatering dan een vraag.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 10, 2008 22:52:32 GMT 2
Even sloot Lily haar ogen in een poging om tenminste even na te kunnen denken. Op het moment dat ze eigenlijk had willen opgeven om te proberen om te bedenken wat ze wilde realiseerde ze zich iets. Als ze nu namelijk de verkeerde beslissing nam zou ze ook meteen William weer kwijt zijn. Waarom het zo schokkend bij haar aan kwam wist ze niet, maar het zorgde er toch wel degelijk voor dat haar gedachten even rustig werden en zich op één ding focusden.
Nadat ze een beslissing had genomen, of tenminste iets wat daarop leek, keek ze William pas weer aan. "Ik heb geen flauw idee wat er ook maar ooit van komt. Ik weet alleen wel dat ik niet wil dat het hier en nu meteen weer eindigt." Nadat ze dat had gezegd haalde ze even diep adem aangezien ze weer onrust voelde opkomen van binnen. Haar blik bleef op William hangen, toch wel degelijk bang over hoe hij zou reageren.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 13, 2008 1:09:05 GMT 2
Wiulliam keek haar was verbaasd aan. Ze had hem gewoon echt ontwoord gegeven op een van zijn vragen. Misschien wat te laat, maar het was een antwoord! Hij bleef haar even zo aankijken voor hij weer opzoek ging naar de goede woorden. Om zich even op iets anders te richten aaide hiju Dafd, die nu Williams hoofd beklommen had. Het zag er een beetje gek uit, met Dafd boven op zijn hoofd, maar het maakte hem niet veeln uit.
Toen hij haar weer aankeek was de verbazing weg en stond er zelfs een lichte grijns op zijn lippen. "Dat klinkt bijna alsof je overweegt het voort te zetten. Maar je hebt gelijk dat we niet weten wat er ooit van zal komen, maar wie niet waagt wie niet wint... of zo iets." Hij was nu geinspireerd door de spreekwoorden en zinnen waar hij normaal een pesthekel aan had, maar nu gebruikte hij ze en liet hij ze zijn weg wijzen. "DUs waar gaan we van hier hier naartoe?"
|
|
|
|
Post by melien on Dec 15, 2008 18:30:06 GMT 2
De verbazing van William verbaasde Lily niet echt. Het verbaasde haar echter wel hoe zeker ze er van was. Langzaam begon het tot haar door te dringen waar ze sowieso mee bezig was. "Dat bijna kun je weg laten, denk ik." zei ze, nog steeds zachtjes pratend. Hoe meer ze erover nadacht hoe meer het klopte in haar gedachten. Plotseling leek het stukken minder erg dat Nigel weg was. Hij mocht dan wel zijn vergeten om haar haar hart terug te geven, maar om de een of andere reden wist ze dat het wel goed zou komen.
"Waar we maar willen lijkt me zo." beantwoordde ze zijn vraag schouderophalend. Dat het niet echt een goed antwoord was wist ze zelf ook wel, maar zover was ze nog niet met het uitpluizen van haar gevoelens en gedachten. "Wat wil jij?" voegde ze er nog vragend aan toe. Hem aankijken ging toch wel stukken makkelijker dan daarnet. Of leek dat maar zo?
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 15, 2008 22:08:44 GMT 2
William voelde zijn verbazing weer groeien. Hij had niet verwacht dat ze zo snel haar gedachtes bijeen had geraapt. Hij wist echter niet of dit hem gerust stelde of juist bang maakte. Nu moest hij zichzelf nog bij elkaar zien te rapen.
"Ik heb geen idee. Ik zit zelf nog even uit te puzzelen hoe ik precies moet reageren en hoe ik dingen die ik zelf voel moet verklaren. Maar ik denk wel dat ik blij ben..." Ookal klonk het niet helemaal gemeent, het was het wel. Maar hij was een beetje in de war en daarom kon hij zijn gevoelens niet zo uiten als hij wilde. De vorige keer waren hij en Teresia er gewoon ingegleden en bij Shirie was... ja ze waren nooit zover gekomen eigenlijk. Maar dat wat er wel was gekomen was zo gebeurd.
"Het lijkt erop dat we toch nog even stil staan, aangezien we niet weten waar we heen gaan." Hij lachte even en schudde zijn hoofd.
|
|
