|
|
Post by Merel on Feb 22, 2008 18:53:01 GMT 2
In een leuk jurkje die Mariël in de vakantie had uitgezocht liep ze buiten over de zandpaden. En aangezien ze weer eens wat wou uitproberen met haar haar, had ze dit opgestoken. Ze liep op haar blote voeten. Gelukkig waren de paden van zand, en neit van schelpen.. Anders had ze het vast ook niet gedaan.. Whenever, wherever. We`re meant to be together Ja ze was vrolijk, en dat was ook echt aan haar te zien. Ze had een brede glimlach op haar gezicht, en huppelde bijna, in plaats van lopen. ook haar gedachtes waren vrolijk.
|
|
|
|
Post by Krista - on Feb 23, 2008 22:52:47 GMT 2
Aangezien het valentijnsdag was (ja, bij deze) was Florian eigenlijk al de hele dag op zoek naar Mariël, en uiteindelijk had hij haar nu gevonden. In zijn hand had hij een bos rode rozen, een aantal van twaalf, wat weer een dozijn was en wat hij wel een leuk getalletje had gevonden. Hij besloot haar van achteren te besluipen en sloeg onaangekondigd zijn armen om haar heen, "Hebbes!"[/font]
|
|
|
|
Post by Merel on Feb 24, 2008 0:06:22 GMT 2
Mariël liep vorlijk nuriend verder. Ze had eigenlijk niet echt iemand verwacht, en ze schok behoorlijk toen ze ineens vanachtere beet werd gegrepen. Met een kreetje keek ze naar achteren wie het was. "Floor!!" Zei ze vrolijk grijnzend. Ze was erg blij om Florian nu te zien, zo op valentijns dag. Zij brief was ook erg lief geweest. Haar grijns werd breeder en ze zoende hem, voor zover dat ging op dit moment. |
|
|
|
Post by Krista - on Feb 24, 2008 9:15:09 GMT 2
"De enige echte" zei Florian vrolijk terwijl hij over Mariëls haar aaide en haar terug zoende. Hij pauzeerde even. "Fijne valentijn!" zei hij vrolijk en gaf haar weer een kus. "Heb je me gemist, deze afgelopen.. dag?"
|
|
|
|
Post by Merel on Feb 25, 2008 15:17:45 GMT 2
Mariël beantwoorde lachend zijn zoen. "Jij ook hele fijne Valentijn!" Zei ze vrolijk en sloeg haar armen om hem heen. "Ik heb je heel erg erg gemist! Gelukkig zie ik je nu weer." Zei ze grijnzend. "Heb jij me ook gemist?" Vroeg ze vervolgens en keek hem glimlachend aan. |
|
|
|
Post by Krista - on Feb 27, 2008 10:37:20 GMT 2
"ik mis je altijd" merkte Florian grijnzend op en sloeg zijn armen om Mariël heen, en keek haar glimlachend aan. Plotseling schoot hem iets te binnen. "Ik had nog iets voor je" merkte hij op en keek om zich heen alsof hij datgene wat hij zocht daar kon aan treffen. [/font]
|
|
|
|
Post by Merel on Mar 14, 2008 20:03:28 GMT 2
Mariël giegelde. "Gelukkig dat jij mij mist.. Want ik mis jou ook altijd.." Zei ze grinnikend en keek hem toen vragend aan en volgde zijn blik. "Wat zoek je?" Vroeg ze grinnikend en bleef hem volgen, alsof dat gene 'ineens' uit de bosjes kwam ofzo, of op haar af kwam vliegen.. Nouja, bij Florian wíst je het maar nóóít... |
|
|
|
Post by Krista - on Mar 14, 2008 20:58:00 GMT 2
Florian haalde vanachter het bankje een bosje rozen tevoorschijn en stak die bijna in Mariëls gezicht. 11 waren echt en zagen eruit alsof Florian ze rechtstreeks uit het rozenperk had geplukt, maar de laatste was van plastic. "Ik zal van je houden tot de laatste roos dood gaat" zei hij dan en keek haar grijnzend aan. Hij had hier al de hele week op lopen reperteren, en naar zijn mening was het wel romantisch.
|
|
|
|
Post by Merel on Mar 15, 2008 22:59:48 GMT 2
Mariël grijnsde. Ze vond het echt lief.. Bij de woorden werd ze eerst wat verdrietig.. Rozen vergaan meestal snel, dus ze dacht dat... ze maakte haar gedachte nieteens af. Totdat ze merkte dat de laatste van Plastic was. Haar grijns werd nog breeder en ze snoof de heerlijke geur van de rozen op. "Dankje, ze zijn prachtig! En zo zou ik ook van jou houden." Zei ze met een grijns en omhelsde hem, voorzover dat ging met de rozen ertussen..
|
|
|
|
Post by Krista - on Mar 19, 2008 8:19:07 GMT 2
Florian grijnsde breed, aangezien de rozen en het hele idee daarom heen de juiste uitwerking hadden gehad. Hij sloeg zijn arm ook om Mariël heen en snoof de geur van haar haar even op. Hij wou haar nooit meer kwijt. "Doorns doorns!" kakelde hij dan toen hij ook maar een puntig stukje in zijn lijf voelde prikken, maar liet Mariël niet meer los.
|
|
