|
|
Post by CherryOnTop on Feb 23, 2008 16:05:22 GMT 2
Bill stond voor een glasheldere spiegel, de wc's roken schoon en dat kwam omdat ze ook net waren schoongemaakt door iemand. Een persoon die vrijwel zijn gezicht niet liet zien, hij zuchtte eventjes en keek verwoed naar de spiegel. Alsof deze zijn leven bepaalde, integendeel gaf Bill inderdaad op dit moment de spiegel de schuld van alles wat er gebeurde. Maar dat was maar een impuls omdat hij niemand echt de schuld kon geven. Behalve zichzelf misschien maar daar dacht hij niet aan.
In een oogwenk van woede sloeg hij met zijn vuist vrij hard tegen de spiegel die meteen barste en Bill voelde eindelijk een opluchting door zijn lichaam stromen. De pijn van zijn hand voelde hij niet eens tot er een aantal druppels bloed in de witte gootsteen kwamen. Hij keek er naar alsof het hem interesseerde wat het was. Maar deze pijn deed hem vrijwel niets. In de gebarstte spiegel kon hij de deur zien opengaan maar er kwam nog niemand binnen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Mar 15, 2008 20:20:04 GMT 2
De deur werd met een klap opengeslagen en met een verbijsterde uitrdrukking stak Joey zijn hoofd om de hoek.
'Is alles goed hier? Was was dat echt? Een explosie?'
Van buitenaf had het geknlonken alsof er iets uit elkaar was geknapt. Zijn rustige vrije tijd was ruw verstoord.
Een moment lang bleef hij naar Bill kijken, terwijl zijn blik afgleed naar diens hand. Traag liep hij de ruimte in en sloot de deur achter zich.
'Dat is een ziekte, weet je?' Vroeg hij droog, alsof het over heel wat anders ging dan met je hand een spiegel kapot slaan.
|
|
|
|
Post by CherryOnTop on Mar 15, 2008 20:22:59 GMT 2
"Ziekte? Wat is een ziekte?" vroeg Bill die nu van zijn hand naar Joey keek. Hij haalde uit zijn tas die op de grond stond een doek en hield deze op zijn hand. Het was niet bepaald zijn bedoeling geweest de spiegel te slaan, het was een impuls. "Behalve dat ik de spiegel heb gesloopt is er niets" mompelde hij waarna hij zich weer op zijn tas richtte en niet naar Joey keek.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Mar 15, 2008 20:24:53 GMT 2
Joey knikte even en haalde toen zijn schouders op.
'Jezelf opzettelijk pijn doen om verdriet en stres te vergeten is een ziekte. Er zijn zelfs medicijnen voor. Tenminste.. hterapien. ofzo..'
Opeens was hij neit meer zo zeker. Een vlaag van slimheid verdween bij hem vaker als sneeuw voor de zon.
'Maar waarom was je boos op de spiegel? Was hij vervloekt?'
Hij stapte dichterbij om te scherven en de overgebleven delen aan de muur te bekijken.
|
|
|
|
Post by CherryOnTop on Mar 15, 2008 20:27:56 GMT 2
Hij schudde zijn hoofd en zuchtte zachtjes. Het was geen stress bij hem, eerder alles wat hem overkwam de laatste tijd. Hij kon nog net met moeite zijn hand raar verwikkelen in de doek en het vastmaken door er een dun lint om te doen. "De spiegel was niet vervloekt, een impuls, een reactie gewoon om even dingen te vergeten" Hij keek naar de gebroken spiegel waarvan stukjes in de wastafel lagen maar ook op de grond. "Je bedoeld zoiets als een depressie?"
|
|
|
|
Post by greenlightning on Mar 15, 2008 20:32:11 GMT 2
Joey keek hem een moment knikkend aan, schudde zijn hoofd en knikte toen weer, opnieuw gepakt door een vlaag intelligentie.
'Zoiets. Sommige mensen raken depressief met veel huilen, anderen worden lichamelijk ziek en weer anderen doen zichzelf lichamelijk pijn, in de hoop dat de geestelijke pijn minder wordt. Zichzelf snijden, van dingen af laten vallen... Is dat wat Miquel heeft?'
Integelliengtie weg. Miquel was gewoon idioot.
Joey leit zijn blik over Bill gaan.
'Heb je eht zwaar?' Vroeg hij, wat onzeker.
|
|
|
|
Post by CherryOnTop on Mar 15, 2008 20:34:03 GMT 2
Langzaam knikte hij maar kon het niet vertellen, zelfs zijn broer wist niets van hoe hij zich voelde. Hij sloot zich langzaam af van de wereld, sinds Sara weg was had hij ook geen contact meer met haar gehad en of ze nog een stelletje waren was al helemaal een raadsel. Hij tilde zijn tas op met zijn goede hand en sloeg deze over zijn schouders. "Alles zit gewoon tegen" mompelde hij maar liet wel een kleine waterige glimlach zien.
(BYE ben weg)
|
|
|
|
Post by greenlightning on Mar 15, 2008 20:38:43 GMT 2
{bye bye}
Joey knikte opnieuw en haalde zijn schouders op.
'Dan wordt het hoog tijd dat we jou eens opvrolijken. Ik zie eht nu als mijn persoonelijke taak om je weer in het land der vrolijken te krijgen. Als jij werkelijk zo in een dip zit dat je dit jezelf aandoet, dan heb je hump nodig. Misschien ben ik wel precies die eprsoon en anders heb ik nog een vriendin die overal wel raad mee weet. Je komt er niet onderuit.'
Hij grijnsde breed. Hij vond eht neit erg om andere mensen lastig te vallen, zeker niet als eht voor hun bestwil was.
|
|
|
|
Post by CherryOnTop on Mar 16, 2008 13:17:57 GMT 2
"Mafkees" zei Bill hoofdschuddend, het zag ernaaruit dat Joey het niet snel zou opgeven om hem vrolijk te maken. Niet dat het hem wat uitmaakte, het was wel tijd dat hij weer vrolijker zou worden. "Dus..wat is je plan of moet je die nog bedenken?" Hij pakte zijn toverstok en mompelde Reparo tegen de spiegel waar al het glas er weer netjes in vloog zonder een barst over te laten. De kleine druppels bloed spoelde hij weg met water.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Mar 18, 2008 16:37:55 GMT 2
'Je gaat gewoon met mij mee en je zal niet instaat zijn om niet vrolijk te worden. daarvoor ben ik gewoon te goed.'
Hij grijsnde breed en duwde de deur half open.
'Klaar als jij het bent,' grinnikte hij en vroeg zich af wie hij als eerste zou gaan pesten. Als je ergens vrolijk van werd, dan was het andere mensen irriteren. Misschiejn had Shirie wel een idee....
|
|
