i wait so long here alone.

[ruka]

Bou zat tussen de rozen, Hij plukte er een, en plukte blaadje voor blaadje de roos leeg.
Daarna volgde de volgende.
Hij was blij, waarom wist hij ook niet, zijn stok hing rustig in zijn binnenzak.
Vandaag was het de grote dag, nouwja grote? eigenlijk wou Bou het helemaal niet, maar hij moest, waneer hij 17 zou worden kreeg hij het teken.
Hij keek naar de lucht en zuchtte.
'Ik ga gewoon vragen of hij hem niet op mijn rug kan zetten'
zei hij tegen zichzelf, hij vond het niet leuk als het op zijn arm gezet werd, dan kon hij geen truitjes aan zonder mouwen.

Hij keek om zich heen, er was niemand, hij had hier met Voldemort afgesproken.
En daar verscheen hij, Bou schrok een klein beetje van het opeens verschijnen.

Voldemort keek hem aan, 'Jij!'
schreeuwde hij boos.
'Wat zie je er uit, blond haar, en een schoolgewaad van een meisje?'
zei hij spottend.

'Mag ik misschien het teken op mijn rug?'
vroeg hij rustig.
'Okee, maar dan word hij wel groter'
zei hij en hij grijnsde gemeen.
'Dat maakt niks uit'
zei Bou met een lach.
Voldemort richtte zijn toverstok op Bou en mompelde iets onverstaanbaars.
Bou schreeuwde het uit van de pijn.
'Jij moet mijn dooddoeners in de gaten houden, jij weet wie het zijn'
zei Voldemort en hij verdween snel, bang dat mensen op de schreeuw van Bou afkwamen.

[Madjic]

De stilte kon soms ondragelijk zijn, maar vandaag verlangde Carmen juist naar de stilte. Ze liep op haar dooiegemak rond. Maar haar geliefde stilte werd echter verbroken voor een geluid, of beter gezegt een geschreeuw.
Boos keek ze op, wie waagte het? Ze liep in versnelt tempo op het geluid af en zag een bekent gezicht.
"Bou, idioot! Waar denk dat je meebezig bent?" Zei ze pissig.

[ruka]

Bou keek peinzend, 'Pijn hebben'
mompelde hij en stond snel op, hij veegde het viezigheid van zich af.
'Maar dat komt omdat V.... Vogel ding'
zei hij snel en keek even naar de lucht, zijn rug gloeide van pijn.

[Madjic]

Carmen trok een wenkbrauw op. "En daarom begin je maar als een gek te schreeuwen? Vanwege vogels... ben je wel helemaal..." Ze zuchtte. "Vogel ding?" Ze keek hem nu wat minder boos aan en zette haar handen in haar zij.

[ruka]

'Ja, het was heel eng, het kwam zo uit de lucht vallen'
zei hij rustig en keek om zich heen, hij kon moeilijk zeggen dat voldemort was gekomen

[Madjic]

Carmen grinnikte. "Wat ben je toch een held." En keek naar de lucht. "Wat deed hij dan dat je zoveel lawai maakte, joh? Viel ie aan ofzo?"

[ruka]

'Ja.., in mijn rug'
mompelde hij en keek naar Carmen, "haha, grappig hoor, jij zou ook wel anders piepen als je door Voldemort werd aangevallen"
dacht hij boos bij zichzelf.

[Madjic]

Natalia knikte nadenkend. "Als je er last van hebt kun je beter even naar de ziekenboeg gaan. Je weet maar nooit wat dat beest voor bacterien bij zich had. En als je niet ziek wilt worden... Maar ja, dat is natuurlijk aan jou de keus."

[ruka]

Bou keek even naar Carmen,
'Nee doe maar niet, hij zou vast geen ziektes mee hebben gegeven'
zei Bou haastig, wat zou mevrouw Pleister er wel niet van zeggen als ze dat teken zag.
Hij was vanaf nu een dooddoener, met tegenzin, hij moest de andere dooddoeners in de gaten houden, ookal wou hij het niet.
'Maar, ik had je hier niet verwacht'
zei hij en probeerde op een ander gesprek onderwerp te komen.

[Madjic]

Carmen halde haar schouders op. "Gewoon een beetje alleen zijn." Mompelde ze. "En genieten van de stilte... nou ja dat deed ik in ieder geval."