|
|
Post by \\ Jess' on Dec 9, 2007 16:50:56 GMT 2
Ze bleef achter een andere boom zitten. Ze wou niemand tegenkomen, zeker neit nu. Teveel aanwezigheid. Teveel geuren. Teveel alles. Ze ging laag naar de grond toen ze weer wat hoorde.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 9, 2007 16:55:12 GMT 2
Shirie kromp in elkaar bij het horen van eht gehuil. Ze draaide haar hoofd richting het geluid. Dat eeuwige schuldgevoel... ze vroge zich af of ze zichzelf ooit zou kunnen vergeven voor wat ze Elin had aangedaan...
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Dec 10, 2007 18:42:44 GMT 2
Teresia begon hard te huilen, ze voelde verdriet. Verdriet voor iedereen. Ze wou alle emoties laten doorklinken in haar huil. Wat een beetje lukte. Ze wou geluk, liefde om haa rheen. Iets dat haar niet kon breken.
|
|
|
|
Post by Merel on Dec 10, 2007 18:54:36 GMT 2
Angelina rilde even. Dat gehuil vond ze nou niet zo heel erg geweldig. "Ach geeft niks.. Niks om je voor te verontschuldigen. Het is allemaal zo raar.. Maar ik weet ook niet goed wie jij bent. Ik ken je alleen als weerwolf, in je wolven gedaante.... Met mij gaat alles verder goed hoor.. Ik heb alleen weer eens last van een kudde wilde spinnen achter me aan.. En bij jou?" Vroeg ze. Ze veranderde ondertussen weer naar een Lynx. Zo verstond ze Shirie nog wel, maar zo kon ze meer zien in het donker.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 10, 2007 23:58:40 GMT 2
Shirie haalde haar schouders op. 'last van mijn geweten... Dat meisje daar -ik weet zeker dat eht een meisjes is- die heeft nogal vel problemen. Ze lijkt erg veel emt me gemeen te hebben. Vooor haar hoef je neit bang te zijn. Ze zal je geen kwaad doen. Die huil... tja, als eht dichterbij komt moet je vluchten. Ze heeft zichzelf neit odner controle...'
Ze verandrde weer in een wolf en voelde het verlichtende gevoel van haar koele vacht. ZAcht huilde ze naar Teresia. Een huil van troost en steun. Een huil van vriendschap.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Dec 11, 2007 16:46:00 GMT 2
Teresia liet zich rustig zakken. Ze kroop over de grond en kwam toen overeind. Ze liep rustig terug. Toen ze de huil hoorde, gaf het haar steun. Maar ze wou het niet, ze wou het zelf opknappen. Ze wou niemand erbij betrekken.
|
|
