{-} Dark night, filled with stars {-}

[admin.]

Met een zacht gekraak opende Chantal de deur, waardoor ze in de buitenlucht kwam te staan. Tevreden keek ze naar de sterren, die helder in de donkere nacht glinsterden. Als automatisch verscheen er een liedje in haar hoofd; de laatste keer dat dit was gebeurt was op haar 11e, nadat haar broer verschillende soorten muziek had laten horen.

A dark night, filled with stars,
Make the shape of a rainbow,
touch the feelings inside,
show the way it is...

begon ze zachtjes op een melodieuze toon. Haar ogen weerspiegelden de sterren, en een glimlach verscheen op haar gezicht. Een sterke aandrang dwong haar verder te zingen.

The lies can never break trough,
like the people do,
nobody can know what it is,
how it is and how it does...

Every world is in our dreams,
like you never knew,
I just tried a few times to do,
To love you...

Even zuchtte ze, toen slikte ze en keek weer naar de lucht. Tijden geleden was ze gestopt met zingen, met haar zangles, en alles daar omheen. Tijden terug was ze zó kwaad geweest, dat ze het zingen afgezworen had. En nu begon ze het gewoon weer opnieuw.

[\\ Jess']

Hij hoorde achter de deur al gauw een zingende stem en even stond hij stil om te lusiteren. Het klonk als een engel die zong. Zacht zette hij zijn hand op de klink en de deur ging krakend open terwijl hij naar het meisje keek. Hijherkende haar, het was Chantal. Hij probeerde geen geluid te maken, maar door de deur wist ze toch al dat er iemand was. Zacht liep hij naar haar toe en ging naast haar staan terwijl hij over het terrein van Zweinstein keek. ''Je stem klinkt als een engel'' Zei hij zacht terwijl hij de wind door zijn haren voelde gaan. Hij deed het haar achter zijn oor en keek opzij terwijl hij bloosde. Straks had hij wat verkeerd gezegt, of gedaan natuurlijk.

Zijn blik gleed van haar naar beneden terwijl hij een rilling over zijn rug voelde gaan. Hij hoorde een aantal geluiden uit het verboden bos komen en zuchtte. Hij zou er een keer heen willen, maar hij was niet bepaald iemand die moed had. En, hij durfde het niemand te vragen. Bang dat hij uitgelachen zou worden en of ze hem ermee gingen pesten. Zijn blik gleed weer naar haar terwijl hij haar aanstaarde. Geen idee wat hij nu moest zeggen tegen haar.

[admin.]

Chantal werd rood- plots was ze erg blij dat het donker was - en keek naar het schoolterrein. "Dank je, het is erg lang geleden dat ik voor het laatst heb gezongen" verklaarde ze. Ze glimlachtte even naar hem, maar keek al snel weer naar het uitzicht.

In de verte zag ze Hagrid's huisje, waar een hond voor de deur lag. Hagrid zelf liep richting het verboden bos, met zijn kruisboog in zijn handen. Ze zuchtte even en volgde hagrid met haar blik.

Plotseling kreeg ze een gevoel van spijt in haar maag- waarom was ze ooit gestopt met haar zangles? Alles vanwege een stomme ruzie? Ze zuchtte opnieuw. Het zou haar prachtig lijken om weer op zangles te gaan, maar het gezin waar ze uit kwam had er nou eenmaal niet genoeg geld voor. Nou ja, het is tenminste nog niet zo erg als bij Anne..., bedacht ze spijtig.

[» Aline.]

Chris opende de deur die toegang bood tot het dak van de toren, en betrad met een groot stap de stenen. Twee mensen vielen hem op. Omdat het zo donker was kon hij niet goed zien wie het waren, al wist hij het van één iemand al. Hij meende dat hij zijn tweelingzusje had horen zingen. Dat was iets wat hij al erg lang niet had gehoord, en hij was benieuwd wat er achter stak. Hij zette nog een paar passen naar hen toe, en legde een hand op de schouder van Chantal. 'Hé C.C!' zei hij. 'Was jij dat, die zong?' vroeg hij verbaasd. Hij keek even naar de jongen die naast Chantal stond, maar herkende hem niet meteen.

[admin.]

Chantal draaide zich geschrokken om, bij het horen van haar broer's stem. Ze werd nog roder dan ze al was, bedankte opnieuw de duisternis en zuchtte. "Ja" mompelde ze, nauwelijks hoorbaar. In stilte vervloekte ze Chris, aangezien hij nét één van haar kansen om Manuel te spreken had verpest.

"Hoezo dan..?" vroeg ze, alsof het een doodnormale zaak was dat ze hier liep te zingen. Het tegendeel was waar, dat wist ze zelf heus wel, maar ze probeerde haar broer hier zo snel mogelijk weg te krijgen.

[» Aline.]

'Hoezo hoezo?' vroeg Chris op zijn beurt, en hij grijnsde toen hij eraan dacht hoe stom dat moest klinken. 'Ik bedoel - tjemig, hoe lang is het geleden dat je voor het laatst hebt gezongen! Jaren, minstens,' zei hij, terwijl hij Chantal aankeek. Ondanks de duisternis zag hij de blos op haar wangen wel, en hij kende haar lang genoeg om te weten dat ze wilde dat hij wegging. Dat was juist de reden dat hij hier nog steeds stond, en haar afwachtend naar het antwoord aankeek.

[admin.]

Chantal haalde haar schouders op. "Dus...?" zei ze kortaf. Ze wist precies wat hij dacht- hij wou tijd rekken omdat zij hem weg wou hebben. Was hij nou zo dom om niet door te hebben dat zij hier liever zónder hem was? Ze waren tenslotte geen siamese tweeling die altijd en overal samen moesten zijn. Ze zuchtte, en kwam tot de conclusi het gewoon te zeggen. "Ik had er gewoon weer zin in, en dus ben ik hier heen gegaan. Toen kwam Manuel en dat is het, nou blij?" Haar stem klonk geïrriteerder als ze bedoelde, maar het kon haar even niks meer schelen. Als Chris maar wegging was het goed.

[» Aline.]

'Met het verkeerde been uit bed gestapt?' merkte Chris op, en hij trok een wenkbrauw op. 'Ik weet wel dat je me liever ziet gaan dan komen, daarom ben ik hier nu juist,' zei hij plagerig. 'Ik wou van het mooie moment genieten dat mijn geliefde zusje weer begon met zingen,' zei hij erachteraan, terwijl hij grijnsde naar Chantal en even naar Manuel keek.

[admin.]

"Dat kun je nu wel helemaal vergeten, Chris" siste Chantal. "Denk maar niet dat ik nu überhaupt nog ga zingen. Niet-niet zoals vroeger". Ze ging zitten op de stenen rand en staarde triest naar de muur áchter Chris. Een diepe zucht ontsnapte tussen haar lippen. Die goeie, oude tijd schoot door haar gedachten, maar ze gooide het al snel weer weg. De herrinnering waren niet de leukste die je kon bedenken.

[» Aline.]

Chris keek Chantal aan. 'Waarom niet? Je vergooit je talent. Je zou best wel weer op zangles kunnen gaan,' zei Chris, en hij meende het echt. Hij zei niet vaak serieuze dingen tegen Chantal, maar dit was toch een van die uitzonderingen.