|
|
Post by Merel on May 20, 2007 21:31:36 GMT 2
Mariël kwam aangehold. Ze kwam van buiten, maar toen ze net binnen was, zag ze Charlotte. Ze zag er niet zo best uit. Ook Anna, Ron, Hermelien en Professor Anderling waren er. Ze liep snel naar haar toe. "Wat is er aan de ha-hand?" Bracht ze hijgend uit. Ze keek naar Charlotte. Die zag er echt niet goed uit. "Wie heeft dat geflikt." Zei ze en werd heel pissig. Ze zal diegene krijgen.
|
|
|
|
Post by admin. on May 21, 2007 13:30:34 GMT 2
"Jeetje- je had gelijk. Mevrouw Arkwright? Gaat het" vroeg Anderling aan Charlotte. Anne sprong zenuwachtig op en neer; als Charlotte iets overkomen was zou ze dat zichzelf nóóit vergeven, al had ze het niet gedaan.
Plotseling barstte ze in tranen uit. Nu ging er nog meer mis, en allemaal door haar; bij Miriat was ze niet geweest toen ze stierf, met Evan ging het al helemaal mis en nu Charlotte weer...
"Oh Lotte..." wist ze uit te brengen, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. Ze zakte neer op de grond en verborg haar gezicht in haar handen, terwijl Anderling verbaast toekeek.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 21, 2007 16:17:38 GMT 2
Charlotte wilde al antwoorden met 'ja', dat antwoord was er inmiddels al zo ingesleten dat ze dat bijna automatisch zei. Maar ze voelde zich helemaal niet goed; integendeel. Ze schudde voorzichtig haar hoofd, en voelde meteen een vlaag hoofdpijn. 'Niet echt....' mompelde ze.
Ze zag Mariël, en was blij dat ze nu bij vrienden was. Ze hoefde nu in ieder geval niet meer bang te zijn dat Ryanne haar nogmaals kwam vervloeken. Ze wilde Anne troosten, maar wist niets te zeggen. In plaats daarvan keek ze Anderling hulpeloos aan.
|
|
|
|
Post by admin. on May 21, 2007 16:24:41 GMT 2
Anne kwam niet overeind toen Anderling dat vroeg. Ze durfde niemand meer aan te kijken, en als Charlotte hier niet zo had gelegen, was ze meteen naar de slaazaal gegaan. Dit kón gewoon niet! Iedereen en alles wat met haar omging, overkwam iets. Bracht ze gevaar? Als Ryanne een dooddoener was, deed ze het in opdracht van Voldemort. En Miriat was vermoord door een dooddoener- probeerde Voldemort haar te verslaan met verdriet? Dit alles door die éne keer dat ze hem zagen. Dat hij perongeluk zijn gezicht aan Charlotte en Anne liet zien?
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 21, 2007 16:49:58 GMT 2
Charlotte keek haar vriendin aan. Ze kende Anne al langer dan vandaag; ze wist dat Anne zich schuldig voelde, over alles. Ze probeerde op te staan, maar alweer, eigenlijk nog steeds, werkten haar ledematen niet mee. Ze voelde zich zwakker dan ooit tevoren, en haatte Ryanne meer dan ooit tevoren. Ze vroeg zich af hoe lang Anderling hier nog ging staan toekijken, zonder iets te doen.
|
|
|
|
Post by admin. on May 21, 2007 16:59:59 GMT 2
"Kan je opstaan? Nee? Ik zal even een Patrones naar Poppy en Perkamentus sturen en dan ga je mee naar de ziekenzaal." kraste Anderling. Uit haar toverstok schoot een zilveren patrones, die door de deur van de hal verdween. Nog geen minuut later klonk het getik van schoenen in de hal, en verschenen Perkamentus en Madame Plijster.
Anne bleef zitten. Ze ademde benauwd en voelde haar hoofd ligt worden, alsof ze admentekort kreeg. Ze wist precies waarom, maar zou het niet toegeven. Het kon haar niet meer schelen. Dan kreeg ze maar weer een astma-aanval. Het ging nu niet om Astma, maar om Charlotte.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 21, 2007 17:07:54 GMT 2
Charlotte keek Madame Plijster en professor Perkamentus hulpeloos aan. Ze voelde haar handen en benen niet meer; ze zat voor haar idee ook al een eeuwigheid op deze koud, harde, stenen. Haar blik gleed van de drie volwassenen naar haar beste vriendin. Charlotte schrok hevig toen ze Anne zag. Dit kwam haar maar al te bekend voor; Anne had weer een asmta aanval. 'Anne...!' Charlotte dacht niet meer aan zichzelf. Met haar allerlaatste krachten, en dat waren er niet veel, krabbelde ze overeind en liep, nee, kroop, naar Anne toe. Vlak voor haar vriendin bleef ze op de grond zitten. Ze kneep haar ogen stijf dicht en voelde zich verschrikkelijk. Ik lijk wel een oud wijf, dat ik niet eens meer een stukje kan lopen, dacht ze.
|
|
|
|
Post by admin. on May 21, 2007 17:12:00 GMT 2
Anne merkte Charlotte niet eens, zo licht voelde haar hoofd. Het enige wat ze nog zag was de stenen vloer, tussen haar vingers door. De tranen op haar wangen leken te verdampen. Ze ademde zwaar en benauwd, en het zweet brak haar uit.
Denk niet aan mij, denk aan CHarlotte. Die is er veel erger aan toe... probeerde ze uit te brengen, maar verder als een lichte adem kwam ze niet. Ze sloot haar ogen en keek tegen ze zwarte oogleden aan.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 21, 2007 17:51:26 GMT 2
'Anne! Anne...' Nog steeds probeerde Charlotte haar beste vriendin te bereiken, die nog maar een paar meter van haar verwijderd was. Ze wist hoe erg haar aanvallen soms konden zijn; ze móest haar vriendin helpen, het moest, het moest, het... moest... Charlotte zag voor een moment niets meer, behalve zwarte duisternis. Voor haar geestesoog verscheen een gemeen grijnzende Ryanne. Charlotte had even de neiging om te gaan gillen. Maar ze vermande zich, heel vaag, alsof er een laag stof over haar ogen lag, zag ze de contouren van Anne, Perkamentus, Anderling, en Plijster. Charlotte had geen krachten meer over. Hoe graag ze het ook wilde, ze kon haar vriendin niet helpen. Langzaam werd het zwart voor haar ogen. Van uitputting zakte Charlotte ineen op de stenen. Waarom doen ze niets? Waarom.... Charlotte viel om. Alles werd zwart.
|
|
|
|
Post by admin. on May 21, 2007 17:54:12 GMT 2
Anne hoorde niets, zag niets, voelde niets. Haar ademhaling was zwaar en duidelijk hoorbaar. Het zwart van haar oogleden werd vervangen door het duister dat haar omsloot.
[vervolg ziekenzaal]
|
|
