'Back, so soon?' '... yeah' {open}|

[greenlightning]

'Wat ben je toch een compleet onbenul!' Lachte ze, terwijl ze de deuren opende om een verzopen Devon binnen te laten. Met zijn tas in zijn hand strompelde hij naar binnen. Hij wist nog net een grimas te prodiceren, maar dat was het dan ook.
'Dus, ik heb me in de datum vergist. Nou en?' Zei hij, teriwjl hij zijn jas uittrok. Cane stormde langs hem heen, gleed weg op de gladde stenen en begon zich vervolgens wild uit te schudden.
Shirie lachte er alleen maar harder om.
'Nee, dacht je? Had je mij niet erom kunnen vragen? Je weet dat we naar dezelfde universiteit gaan... Wat heb je echt al die tijd gedaan?'
Ze ging op de trap zitten en keek grijnzend toe hoe Devon zich droogde met een spreuk.
'Nou, toen ik het ontdekte, ben ik terug gegaan naar Dragonshelter. Ik heb me daar even vermaakt met Nattie en Myra, maar laat daar maar niks van weten aan Joey, die vermoord me.'

Al lachend wierp Shirie een blik op de verdieping boven haar. Zou June al onderweg zijn? Vast wel. Zij was waarschijnlijk net zo blij om Devon te zien, als zijzelf was geweest om Tom te zien. Het briefje was wat kort geweest misschien, maar dat deed er niet toe. Het ging erom dat ze het wist. Devon ahd er vast niet aan gedacht. De kluns... Ze kon een volgende lachstuip niet onderdrukken en die werd er neit midenr op toen Devon haar een pissige blik toe wierp.
'Ja lach jij maar. Leedvermaak, Ashinta, leedvermaak. Slecht van je!' Toch speelde er rond zijn mond ook een glimlach. Hij had niet weg willen gaan. Ergens was hij ze;fs dankbaar dat hij terug was. June...
June! Opeens drong eht tot hem door dat hij vergeten was het haar te laten weten. Hij liet zijn tassen liggen en sprong de trap op. Shirie wierp zich bovenop hem, zodat ze op elkaar, op de trap lagen. Shirie lag tot halverwege zijn middel, met zijn armen stevig om hem heen geslagen.
'Ik weet dat je van me houdt,' zei Devon, die zich vrij porbeerde te wringen,'maar ik wil graag naar m'n meisje toe!'
Lachend trok Shirie hem nog dichter tegen zich aan.
'Dacht je dat ik dat niet wist? Jij mag het vergeten zijn, maar ik niet. Ik denk dat ze hier toch wel.. elk moment moet zijn.'

[Madjic]

Ze hoiorde haar eigen voetstappen achter zich en voor zich. Terwijl haar voeten bevroren door het gebrek aan schoenen of sokken, haar shirtje zowel boven als onder niet helemaal waren dicht geknoopt en een rokje dat vrij schuin zat.
Al meerdere malen was ze bijna gevallen, maar had ze zichzelf op wonderbaarlijke wijze weer overeid weten te krijgen voor ze de grond raakte. Haar gedachtes waen enkel op Devon gericht.
Ze rende de trap af, zonder Devon en Shirie te zien. Pas toen ze bijna op hen stapte. Ze gaf een gil en sprong toen maar over hen heen, niet wetend hoe ze heelhuids op de grond zou komen.

[greenlightning]

Devon had June niet aanzien komen, maar toen hij haar zag vallen, had hij zich als held willen tonen. Hij wilde opspringen en haar vangen, om dan de stoere vriend te zijn, zij het niet dat Shirie op hem lag en zij snellere reflexen had dan hij. Ze dook achterover, landde vlak voor June, wist zich overind te draaien ving June op, precies zoals Devon had willen doen. Lachend liet Shirie haar zakken en ging even emt haar hand door haar haren.
'Niet de persoon die je had gewild, geloof ik?' Lachte ze en keek breed grijnzend naar Devon.
'Nee, dta was mijn taak!' Snoof Devon, die zich ook overeind werkte en naar June toe sprong.
'Je bent wel lekker bezig vandaag, of niet, Green?'
Shirie lachte alleen maar en knipoogde naar June.
'Ik red haar en ik ben degene die haar een brief stuurde om te laten weten dat je er was. Nog steeds comentaar, meneer Shadows? Of moet ik je tegenwoordig Professor Shadows Junior noemen?'
Ze lachte opnieuw en dook weg, voor Devon, die haar werkelijk probeerde een trap te verkopen. Nijdig keek hij haar na, tot hij zich glimalchend tot June wendde.
'Hey, Love,' zei hij, alsof er niks was gebeurd.

[Madjic]

June bleef als in shock staan, ergens verbaasd dat ze geen helse pijn voelde. Eerst keek ze Shirie aan en bedacht dat zij haar had gewaarschuwt. "Dev..." Wilde ze vragen, maar zag hem toen al.
Weer bleef ze even stil staan en staarde hem aan. Ze was zich rot geschrokken toen ze Shiries briefje had gelezen en snel wat kleren had aangetrokken, aangezien ze op de slaapzaal aan het luieren was.
"Devon!" Riep ze ineens, alsof ze hem pas net zag, en vloog hem om de hals.

[greenlightning]

Devon lachte om haar begroeting en sloeg zijn armen stevig om haar heen.
'Oh, Love, ik heb je zo gemist.'
Hij had neit verwacht dat hij haar dat zou zeggen. Hij had helemala neit verwacht dat hij haar zou missen, maar dat had hij wel gedaan. Vreselijk gedaan zelfs. Er was geen dag en geen nacht dat hij neit aan haar had gedacht., Dat hij neit had gewenst dat ze bij hem was geweest... Waarom was hij neit eerder naar hogwarts terug gekeerd?
Hij wist het niet, maar wat hij wel wist,k was dat June nu weer bij hem was. Hij wilde haar op en grijnsde breed.
'Dus, hoe gaat het met mijn meisje nu?'
Vanaf een afstandje keek Shirie goedkeurend toe. De tijd dat ze voor hem was gevallen was voorbij, maar nu herrinnerde ze zich wel weer wat ze in hem ahd gezien.

[Madjic]

June liet haar armen om zijn hals rusten en moest haar best doen hem niet dood te knuffelen. "Anders ik jou wel. En als je me niet gelooft moet je het maar aan Carmen vragen." Zei ze lachend.
Dat hij terug was betekende dat hij niet voor een ander meisje was gevallen en haar niet totaal vergeten was en geen interese meer voor haar had. Dat was haar grote angst geweest.
"Verwart, geschrokken, gehaast, opgelucht en dolgelukkig jou weer te zien!" Zei ze met een enorme glimlach op haar gezicht.

[greenlightning]

Devon voelde de hitte van haar leifde, of was het de zijne? Hij had geen idee en eigenlijk intersseerde het hem nog minder dan al die mensen die langs hen heen liepen. ZIjn meisje was weer hier. Of eigenlij, hij was weer hier, want zij was er al die tijd al geweest.
Hij voelde een brede grijns op zijn gezicht springen.
'Dus, dat klinkt wel alsof het goed gaat. Nou, met mij gaat eht ook wel goed. Ik heb mijn vader weer overleefd en als ik mijn studie af heb gemaakt, jaja, dat weten ze nu al, dan ben ik welkom als leraar op de Dragonshelter. Goed nieuws of wat>? Maar dit keer ga ik wachten tot jij met me mee kan. Ik weet neit of ik het een tweede keer zonder jou overleef.'

[Madjic]

June gaf hem een kus. "Nu wel ja." Ze had het gevoel alsof haar leven nu niet meer stuk kon. Maar werd even verwart door hem. "Maar als je daar leraar kan worden, waarom ben je dan hier?" Ze dacht dat hij zijn toekomst toch wel belangrijker zou vinden, al wou ze niets liever dan dat hij hier bij haar en zijn vrienden was.
"Al uis het niet dat ik niet blij ben dat je hier bent en niet daar." Voegde ze er met een glimlach aan toe. "Ik bedoel dat... Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik bedoel."

[greenlightning]

Devon schudde lachend zijn hoofd.
'Niet op die manier, Love. Ik kan erheen, als ik mijn studie voor leraar heb afgerond. Niet nu al. Maar ze houden een plaats voor me vrij zeggen ze, dus ik ben gelukkig. Nu wil ik alleen maar bij jou zijn.'
Hij trok haar nog dichter tegen zich aan en kuste zacxht haar nek. Het voelde zo vertrouwd om haar weer bij zich te hebben. Niet dat hij mooie meisjes ahd gezien op de uniersiteit. of het was hem gewoon niet opgevallen. Hij wist het niet. Het deed er ook niet toe. Er was maar een meisje in zijn leven, en dat was zijn meisje.

[Madjic]

"Ow, nou snap ik het." Zei ze met een zachte lach. "Ik ben blij dat je bij mij wilt zijn." Ze sprak zacht en sloot haar ogen. Ze durfte hem niet te zeggen waar ze zo bang voor was geweest sinds het moment dat hij was vertrokken. Ze was bang dat hij dacht dat ze hem niet vertrouwde. Dat deed ze natuurlijk wel, maar zij was wie ze was en daar warn oudere, volwassenere en waarschijnlijk veel knappere meiden.
Ze rilde even ligt. Nee, ze was blij dat hij hier weer was. En ze wilde dat hij nooit meer wegging.