|
|
Post by greenlightning on Apr 13, 2008 22:25:15 GMT 2
het was alsof Devon ahar gedachten las en glimalchte naar haar. Hij drukte een zachte kus op haar hoofd en grinnikte.
'Love, toe. Ik heb voor jou gekozen. Ik koos jou, van al die meisjes. Sinds jou heb ik geen ander meer gehad of gewild. Je heoft je geen zorgen te maken. Bij jou lijkt iedereen zo... saai. Zo kleurloos en koud. het is alsof jij alles bent. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten. Ik zou nooit iets doen waardoor ik je kwijt zou kunnen raken.'
Hij legde zijn armen zacht op haar rug en keek haar aan, met glinsterende ogen, hopend dat ze zou zien dat hij het meende.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 13, 2008 22:37:29 GMT 2
June keek Devon verbaasd aan, hoe wist hij dat? Ondanks haar verbazig was ze wel blij dat hij het wist.
Ze glimlachte zwak. "Dank je. Je raakt me niet kwijt... wat je ook doet, ik wil niet dat je er niet bent." Ze haalde rustig adem, maar haar hart ging sneller dan ze wilde, nog van het rennen en van hem. Ze kon haast niet bevatten dat hij er echt was, ze had het niet verwacht.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 22, 2008 20:01:54 GMT 2
Devon glimalchte en kuste haar zacht.
'Zoalng je maar weet dat ik nooit iets zal doen om je kwijt te raken. Je hebt me laten inzien dat ik geen andere meisjes wil. Niemand anders dan jij. Nooit meer. Ik ben niet iemand die denkt aan trouwen of voor eeuwig bij elkaar zijn, maar als ik met iemand mijn leven moet delen, laat eht dan alsjebleift met jou zijn.'
Hij vertelde haar neit over zijn droom, in de trein. Zij in haar trouwjurk, mooier dan ooit, klaar om naar het altaar toe te lopen. Hij die daar op haar stond te wachten... Hij zou nooit vergeten wat die droom met hem ahd gedaan. Hij wilde neit trouwen, hij wilde niet vast zijn met iemand... met een leven zonder June kon hij zich niet meer voorstellen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 22, 2008 20:27:27 GMT 2
June grinnikte zacht. "Godszijdank, ik was al bang dat je net zo gek was als Carmens vriend." Ze keek hem met pretoogjes aan.
Ze wist dat hij niet wilde trouwen ofzo, en daar was ze blij om, want zij zelf ook niet.
"Ik denk niet dat die kans ooit bestaat. Ik ben bang dat je vanalles kan maken en dat ik nog steeds van je zal houden en het je allemaal zal vergeven."
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 5, 2008 11:04:14 GMT 2
Devon trok langzaam zijn wenkrbouw op.
'Mycaro? Nee dacht het niet. Die jongen laat zich veel te veel meeslepen. Hij geloofd dat hij de prins op het witte paard is en Carmen de prinsesd die wakker gekust meot worden om samen lang en gelukkig te leven. Doe me een lol. Ik ben van downunder. Ik geloof niet in sprookjes.'
Hij grijsnde breed naar haar. Toch was zij wel bijna te mooi om waar te zijn.
'Ik geloof dat als er iemand kan helpen om mijn dromen uit te laten komen, dat jij het bent. Ik hoop dat ik ook de jouwe kan laten uitkomen.'
|
|
|
|
Post by Madjic on May 5, 2008 13:41:30 GMT 2
"Hé, ze is een vriendin ja. Lief doen." Grinnikte ze. "Maar toch is het ergens wel mooi en vooral omdat hij haar ook welkelijk red, dus dan is hij bijna letterlijk de prons op het witte paard." Ze geloofde dan niet in sprookjes maar ze vond het wel een mooie gedachte dat het er was.
Ze knipperde even 'verbaasd' met haar ogen. "Maar Devon, waarom hoop je dat... alsje dat allang gedaan hebt?" Vroeg ze doodserieus, terwijl ze nog lichtende pretoogjes in haar ogen fonkelden.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 5, 2008 15:07:50 GMT 2
Devon keek haar even stom aan en schudde toen alchend zijn hoofd.
'Kom op zeg, als je ene droom in vervulling gaat zoek je een andere droom. Dan kan ik blijven zorgen dat je dromen uitkomen, tot je uiteindelijk geen idee meer hebt wat je nou in vredesnaam zou kunnen verzinnen.'
Hij lachte en grijnsde breed.
'Sorry, Love. Zal lief voor en tegen haar zijn. Het is Mycaro die me irriteerd, zij niet. Ach, wat maakt het uit. Zolang hij me niet lastig valt en ook jou niks aandoet vind ik het prima. Wel jammer dat hij en Shirie zo dik zijn...'
Het ergerde hem, al was dit voor eht eerst dat hij daar iets van toonde.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 5, 2008 15:31:47 GMT 2
"Maar jij bent altijd mijn droom, ik heb geen andere droom nodig dan te weten dat te weten dat er iemand is die me liefheeft en van wie ik houd." June sprak op gedempte toon om haar woorden onbewust meer kracht te geven.
"Maar Miquel doet mij niets, want dan vermoord Carmen hem. Maar weet je, jullie hebben een ding gemeen. Jullie verdwenen beide en werden beide gemist." De eenzaamheid die ze voelde en die net pas verdwenen was, lag nog vers op haar ziel.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 5, 2008 15:45:42 GMT 2
Het gevoel van schuld deed zoveel pijn dat Devon grimaste en pijna ineenkromp. Hij streelde zacht Junes wang en knikte.
'Ik was neit zomaar verdwenen... je wist waar ik heen was. En ik ben toch weer terug? Voorlopig ga ik nergens heen. Van Mycaro weet ik het niet. Hij meot wel een erg goeie reden hebben gehad om weg te gaan. Ik kan me niet voorstelen dat hij anders zou vertrekken. Voor zover ik weet is hij stepelgek op Carmen...'
Miquel zonder Carmen was gewoon geen beeld dat hij voor zich kon zien.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 5, 2008 16:04:01 GMT 2
June lachte en legde handen op zijn wangen. "Ja maar dan miste ik je toch nog wel." Zei ze voor ze hem een kus gaf en haar handen weer liet zakken.
Ze was te vrolijk om zich wat aan te trekken dat zijn gezicht even vertrok.
"Ja maar het grappige is dat Carmen er minder onderleed dan in. Dat zal vast betekenen dat ik emer van jou houd dan Carmen van Miquel." Zei ze breed grijnzend.
|
|
