|
|
Post by ruka on Apr 8, 2008 23:14:42 GMT 2
Het was donker, niemand kwam dan buiten de schoolpoorten. Alleen die ene jongen. Zijn sillouete zag je lopen in het maanlicht. Hunter liep naar een boom en ging er tegen aan zitten. Hij keek naar de halve maan. "Jij word nog heel, ben dar maarnit ba voor" zei hij tegen de maan met een klein twijfelig glimlachje. Alsof de maan het zou verstaan en zien. Hij schudde zijn hoofd en keek naar de grond, hij streek met zijn hand zijn lok glad en keek voor zich uit.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 8, 2008 23:25:07 GMT 2
Het trillende lichaam van Carmen lag verborgen in het gras. Haar gezicht was naar de hemel gericht, naar de sterren hoog boven haar. Haar ademhaling ging schrokkende in en uit.
Ze wreef met een trillende hand over haar linkerboverarm en trok even een pijnlijk gezicht. Sinds het hele gebeuren rond Miquels vertrek en terugkomst was de ooit vervloekte plek op haar arm pijn gaan doen. Ze wist niet waarom, enkel dat het bij haar broertje niet zo was.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 8, 2008 23:28:43 GMT 2
Hunter zag dat er iemand in het gras lag maar hij kon niet zien wie dus besloot hij er maar naar toe te lopen. Toen hij zag dat het Carmen was, was hij even van plan zijn rug te rechtte en te zeg "O, ik heb gesurft op golven van tien meter hoog" maar hij hield zich in. Hij ging langs haar staan en keek op haar neer. "Waarom lig jij hier? In de kou?" was wat hij vroeg, hij had zelf gedacht dat hij in huilen uit zou barsten, maar het veel mee. Hij slikte wel even om emotie geen meester te laten worden.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 8, 2008 23:31:59 GMT 2
Carmen keek op naar Hunter, toen draaide ze haar hoofd weg. Al was het donker, hij kon vast haar rode ogen en natte wangen niet. Ze was niet zeker van haar stem, maar antwoorde desondanks. "Omdat ik nu niet in de slaapzaal wil zijn, omdat ik niet kan slapen." Zei ze met een bevende stem.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 9, 2008 17:34:02 GMT 2
Hunter ging op de grond zitten langs haar en keek naar de lucht. "Ik vind het heel leuk voor je dat..." Hij klikte even met zijn tong. hij kon die naam niet uitspreken dus besloot hij maar anders verder te gaan. "Dat hij weer terug is" Hij keek gelijk naar de grond, hij wist niet of hij het wel meende, en of het wel zo over kwam. Want hij kon het niet leuk vinden. Hij zei het alleen maar. "Jullie zullen vast heel gelukkig zijn... zo samen" zei hij zo rustig mogelijk
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 9, 2008 20:07:38 GMT 2
Carmen kneep haar ogen dicht. "Als hij zonder vrees bij me kon blijven." Zei ze zacht en slikte. Elke keer had ze het gevoel dat ze elk moment een brief kon krijgen met daarin dat hij weg was gevlucht of dat hij met die prinses ging trouwen.
Weer een steek in haar arm. Ze legde haar hand erop en trok een pijnlijk gezicht.
|
|
