Alexandra Rose Jones

[melien]

» A B O U T . Y O U

[/b][/font]

[/b][/color]
Melina
Leeftijd:
16
Hoe vond je ons:
merel
Andere chars hier:
*zucht* gaan we weer...
Elvira Amy Gilmore
Mara Obote
Lily Potter
Joanna Natalia Carli
Cassandra Parker
Lina Cassie Conners
Jeroen Myles
Benjamin Goodkind
Adam Brian Conners
Extra:
There is more behind reality
[/ul]

» A B O U T . Y O U R . C H A R

[/b][/font]

Rose

[/color]
[/center]

[/b][/color]
Alexandra Rose Jones
Roepnaam:
Rose
Bijnamen:
Roos, Alex
Leeftijd:
17
Geslacht:
V
Nationaliteit:
Amerikaans
Geboorteplaats:
Dallas
Verjaardag:
25 april
Afdeling:
huffelpuf
Geaardheid:
Hetero

PB:
Aly Michalka
PB plaatje:

Uiterlijk beschrijving:
Haar & gezicht
Haar lichtblonde krullen heeft Rose van haar moeder geërfd. Alhoewel ze het eigenlijk altijd met krullen draagt, zijn er ook dagen waarop je haar met stijl haar kunt aantreffen. Maar daar moet ze zoveel moeite voor doen, dat ze het niet al te snel ook echt zal doen.
In het geheel lijkt ze meer op haar moeder dan op haar vader, maar er is één ding dat ze echt van haar vader heeft gekregen. Namelijk de kleur van haar ogen. Waar haar moeder bruine ogen heeft, heeft zij de groene van haar vader.
Lichaam
Over het algemeen is Rose vrij klein. Dat de mensen om haar heen meestal veel groter zijn dan zij maakt haar helemaal niets uit. Zelfs als ze op hakken zou lopen zou ze kleiner zijn dan de meeste mensen. Maar denk maar niet dat ze daarom op hakken loopt. Oh nee, hakken komen alleen te voorschijn bij een chic feest of in de buurt van haar vader. Voor de rest loopt ze alleen maar op sneakers of op ballerina's.
Kledingstijl
In één aspect is ze niet anders als ze onder vrienden op Zweinstein is. Haar kledingkeuze. Ze gaat altijd wel degelijk met de mode mee. Iets wat uit de mode is zul je haar dan ook niet zien dragen, maar ze geeft continu wel haar eigen draai aan de kleding die ze draagt door bepaalde accessoires.

Karakter:
talentvol
Rose zit boordevol talent. Ze schrijft haar eigen muziek, en speelt en zingt deze ook (samen met haar vriendin). Ook al vindt ze vaak zelf dat ze het niet al te goed kan, kan ze eigenlijk wel erg goed zingen en gitaar spelen. Als het op school aankomt is het een heel ander verhaal en moet ze hard werken om haar gemiddelde te behouden.

vriendelijk/behulpzaam
Daar naast is ze ook erg vriendelijk en behulpzaam. Als ze iemand ziet die hulp nodig heeft probeert ze diegene ook te helpen, maakt niet uit of ze ruzie met diegene heeft of niet. Ze kan echter ook vals uit de hoek komen, dus ze is niet een en al vriendelijkheid.

eigenzinnig/eigenwijs
Voor de rest is ze nog heel erg eigenwijs. Als ze een keer gelijk denkt te hebben kun je nog zoveel zeggen, maar ze gelooft je toch niet. En haar veranderen moet je al helemaal niet proberen, dan krijg je nog eerder een vloek naar je hoofd. Ze zal altijd zichzelf blijven, no matter what.

Bindingsangst
Rose is bang. Heel erg bang zelfs. Ze vindt het gezelschap van jongens wel leuk, maar ze bevriest helemaal zodra ze een relatie heeft. Dan durft ze niks meer, en duwt ze diegene alleen maar van zich af en ontwijkt diegene dan ook. Een klassiek geval van bindingsangst dus. Alhoewel ze uiteindelijk toch haar hart heeft geopend voor Cameron. En nog gaat het vrij goed.

druk/energiek
Ze is heel erg druk en heeft altijd veelsteveel energie. Als ze een dag moet stil zitten kun je ervan uit gaan dat het geheid fout gaat. Zelfs als je haar midden in de nacht wakker maakt is ze na 5 minuten even energiek als na een kop koffie.

luistert totaal niet
Ze luistert niet. Als je iets zegt dan hoort ze het misschien wel, maar langer dan enkele seconden, misschien nog minuten, onthouden doet ze niet. Als je ergens kritiek op hebt, zal ze er ook altijd tegen in gaan. Zelfs als ze weet dat je eigenlijk gelijk hebt. Een discussie met haar aangaan heeft toch geen zin aangezien ze zolang zal blijven tegenspreken totdat je het zat bent en je haar geeft.

Slechte eigenschappen:
luistert niet
negeert regels
Goede kwaliteiten:
behulpzaam
niet snel chagrijnig
Likes:
muziek
zingen
gitaarspelen
Cameron
Dislikes:
regels
niet haarzelf kunnen zijn
als iemands eigendom beschouwd worden
Beste vak:
voorspellend rekenen
Slechtste vak:
toverdranken
Gemiddelde cijfer:
6.5

Familie:
Vader >> James >> levend
Haar band met haar vader is voornamelijk oppervlakkig. Het meeste houdt ze voor hem geheim, maar dat komt omdat hij het nooit goed zou keuren wat ze allemaal uitvoert.
Moeder >> Elle >> levend
Met haar moeder heeft ze ook niet zo'n heel erg hechte band. De band is weliswaar hechter dan die met haar vader - en haar moeder denkt dat ze alles aan haar verteld - maar ondertussen weet ook zij het meeste niet.
Achtergrond:
Haar moeder
Ooit had ze in ravenklauw gezeten. Elle was altijd het stille meisje dat perfecte cijfers haalde. Ook al wilde ze zo min mogelijk opvallen, er was altijd dat ene groepje zwadderaars dat haar niet met rust wilde laten. Zich er iets van aantrekken deed ze niet. Er tegen in gaan deed ze even min. Haar ouders waren niet de rijksten, maar haar familie ging ver terug in de tovenaars geschiedenis. Voor jongens had ze nooit tijd. Haar ouders waren wel de laatsten die ze teleur wilde stellen, daarom was ze continu bezig met school.
Ergens in haar laatste jaar kwam ze terug van een vakantie, en jongens schonken haar ineens aandacht. Het enige wat er echter veranderd was, was dat ze lenzen droeg - in plaats van een bril - en dat ze haar blonde haren los droeg. Haar zus had er namelijk op gestaan dat ze wat aan haar uiterlijk deed. Je zou denken dat ze - door alle aandacht van de jongens - ten minste een beetje interesse in jongens zou tonen, maar nee. De geheime verliefdheid die ze al jaren koesterde voor die ene jongen kwam nooit aan het licht. Haar school maakte ze af, en ook de vervolgstudie voltooide ze zonder problemen.
Pas toen ze op het ministerie begon te werken kroop ze een beetje uit haar donkere hoekje. Ineens stond ze tussen allerlei mensen die allemaal even ambitieus waren. De vijandigheid die ze op school had gekend zag ze nu nergens meer. Haar oog viel echter wel op iets anders. Nou ja, eerder op iemand anders. James.
Haar vader
Een rijke en machtige familie. Daar hoorde James bij. Net als alle mannen in zijn familie zat ook hij bij Zwadderich. Ook zijn twee oudere broers zaten in deze afdeling, maar hij was toch wel de ergste van alledrie. Als je hem zocht was hij weer bij dat ene groepje jongens dat leerlingen uit andere afdelingen altijd maar pestte. Je zou toch denken dat door al het gespijbel - wat het gevolg was van al het pesten, school was gewoon niet belangrijk genoeg - zijn cijfers zouden kelderen, maar daar had zijn vader een iets te grote invloed voor.
Pas zijn vervolgstudie begon hij serieus te nemen. Hij merkte ineens wat er op het spel stond. Zijn speelse schooljaren zaten erop en hij begon volwassen te worden. Een beroepskeuze hoefde hij niet te maken, dat had zijn vader al voor hem gedaan. Hoe blij hij er mee zou zijn zou hij echter pas veel later begrijpen.
Het was pure toeval dat hij op dezelfde afdeling van het ministerie aan de slag ging als Elle. En eigenlijk was het pure blondheid waardoor hij haar niet herkende als het raafje dat hij vroeger zo vaak had gepest.
5 jaar voor de geboorte
Het was laat. Erg laat. Eigenlijk was iedereen al naar huis. Op twee mensen na dan. James draaide zoals gewoonlijk overuren en Elle, tja, die was de tijd gewoon weer een keer vergeten. Ze werkten wel vaker samen, maar de vonken die oversprongen probeerden ze allebei te negeren.
Op een gegeven moment liep Elle met een vel perkament naar James toe. "Zou je even kunnen kijken of ik er niet een enorme fout in heb gezet?" voreg ze. Aan haar stem was te horen dat ze moe was, maar de - voor haar typerende - glimlach stond op haar gezicht. James pakte het document aan en bekeek het vluchtig. "Nee hoor, er zitten geen fouten in." zei hij terwijl hij aanstalten maakte om het document terug te geven. Elle wilde het aanpakken, maar hij trok het terug. James stond op - waardoor hij toch echt een kop groter was, en ze droeg nog wel hakken - en hield het hoog boven zijn hoofd.
"James doe niet zo flauw." zei Elle lichtelijk geïrriteerd. "Pak het dan." was het plagende antwoord. Toen Elle het echter wilde pakken sloeg James zijn vrije arm om haar heen en gaf haar een kus. Elle had er niets op tegen, dat bleek maar weer toen ze niet meer probeerde om het vel perkament van James terug te pakken.
3 jaar voor de geboorte
Na die eerste kus volgde het eerste afspraakje. En het tweede, en het derde, en ga zo maar door. Die twee waren hals over kop verliefd op elkaar. Hij was er voor haar toen haar moeder stierf, en zij was er voor hem toen zijn oudste broer om kwam op vakantie. Ze waren een hecht team geworden, zowel op het werk als daarbuiten.
Van het één kwam het ander, en zoals elke man die zo verliefd was vroeg hij haar ten huwelijk. Nog geen half jaar na die dag vond de bruiloft plaats. Niets groots, niets spectaculairs. Nee, alleen een ongedwongen, gezellige bruiloft met vrienden en familie op het strand.
De bruiloft zelf had niet beter gekund voor het vrij jonge stel. Wat in de weken daarop gebeurde had echter niemand verwacht. De huwelijksreis moest sowieso opgeschoven worden omdat ze allebei moesten werken.
Toen ze eindelijk op weg waren naar Italië - waar ze een romantisch weekje in Rome zouden doorbrengen -, kregen de vader en broer van James een auto ongeluk. Alleen door het feit dat ze niet wisten dat de verwondingen fataal waren geweest voor beiden kon het tweetal genieten van het weekje Italië.
De geboorte
Het jaar 1991 was het jaar met de langste winter van de afgelopen 100 jaar. 24 april was dat jaar namelijk de dag dat de lente echt begon. En wonder boven wonder waren de twee levende grootouders - die elkaar niet konden uitstaan - aanwezig bij de geboorte van hun kleindochter.
Het was geen moeilijke geboorte, maar iedereen was blij toen de baby aan moeder's borst lag. Elle's vader stond erop dat zijn kleindochter Alexandra genoemd zou worden. James' moeder wilde dat haar kleindochter vernoemd werd naar de dochter die ze nooit had gehad. Er dreigde weer ruzie te ontstaan, maar James sprong ertussen. "We noemen haar gewoon Alexandra Rose, en ik duld geen ruzie in haar buurt." zei hij op een toon die geen tegenspraak duldde. Zo kwam Rose aan haar naam.
De eerste paar jaar
Vanaf het moment dat Rose leerde te kruipen - wat eigenlijk veel te vroeg was - was ze niet meer te houden. Je hoefde maar eventjes niet te kijken en ze was alweer iets aan het uitspoken dat niet mocht. En dat werd alleen maar erger toen ze begon te lopen.
Toen ze eenmaal kon lopen zonder steun te zoeken was ze echt niet meer te controleren. Niet alleen was ze ondeugend als wat - en hield ze ervan om grenzen op te zoeken - ze was ook nog snel. Daar kreeg ze haar vader en moeder helemaal gek mee. Alleen haar oma - die ook als oppas diende - wist haar een beetje rustig te houden.
Met twee voerde ze hele gesprekken met haar oma, terwijl ze amper sprak met haar ouders. Zelfs de kinderliedjes waren haar toen al te simpel. Op elke melodie verzon ze haar eigen tekst. En die zong ze dan ook elke keer als iemand het des betreffende kinderliedje ging zingen.
Haar vader voedde haar dan wel met een strenge hand op, uiteindelijk kreeg ze altijd alles wat ze wilde. Zo ook op haar 5^e verjaardag. Ze wilde niets liever dan een gitaar en gitaarlessen. Het ene kreeg ze van haar opa - die de gitaar zelf had gemaakt - en het andere kreeg ze van haar ouders cadeau.
Het lot moest echter weer roet in het eten gooien. Een paar maanden later werd haar oma namelijk dood aangetroffen in haar huis. Blijkbaar had ze in haar slaap een hartinfarct gekregen. Rose was dood ongelukkig. Haar oma had ze altijd gezien als haar vriendin. Dagenlang at ze bijna niets. Ook nadat ze weer normaal at was ze zichzelf niet. Altijd opnieuw trok ze zicht terug met haar gitaar. Andere mensen leit ze niet dicht bij haar komen. In stilte - die af en toe werd verbroken door haar gitaar - verwerkte ze de pijn.
De basisschool
Van de rijkdom die ze bezat door haar oma's overlijden kende ze niet. Haar ouders hadden besloten om het pas op haar 17^e te vertellen.Een verwaande dochter wilden ze tenslotte niet.
Des al niet te min had Rose amper vrienden op school. Er waren zat mensen die ze wel aardig vond, maar ze voelde zich altijd anders en de kinderen om haar heen vond ze te kinderachtig. Het leek wel alsof de dood van haar oma haar een paar jaar ouder had gemaakt. En toen was ze zich nog geen eens bewust van de sluimerende magie die in haar zat. Elke pauze was ze samen met haar gitaar ergens op een rustig plekje te vinden.
Haar 11^e verjaardag & het begin van Zweinstein
De ochtend van haar 11^e verjaardag wilde ze haar bed niet uitkomen. Haar opa was er om het met haar te vieren, maar haar ouders moesten werken.
Pas toen een uil haar kamer in vloog kwam ze uit bed. Nieuwsgierig liep ze naar ed uil toe. De brief die de uil bij zich droeg was aan haar geadresseerd. Zo nieuwsgierig als ze was opende ze de brief. Dat wat erin stond ontlokte een vreugde kreet aan Rose. Ze rende de trap af en vloog haar verbaasde grootvader om de hals. Een mooier cadeau had ze zich niet kunnen wensen.
Eindelijk een plaats - naast het huis van haar nicht - waar ze gewoon zo kon zijn als ze wilde zonder een vader die haar constant corrigeerde. Meteen belde ze haar nicht op om het te vertellen.
De dag dat haar ouders haar op de trein naar Zweinstein zetten, had ze netjes haar schooluniform aan. In haar haren zat een nette strik, en niemand kon bedenken wat er onder de nette buitenkant verscholen ging. Zodra de trein echter buiten zicht was, was ook het schooluniform binnen enkele minuten buiten zicht. Ook de nette strik ging uit haar haar en van het nette meisje was niets meer over. Oké, voor het sorteren deed ze haar gewaad nog even aan, maar ook dat gebeurde met tegenzin.
De zomer waarin ze 16 was
Waarom wist ze nog steeds niet, maar om de een of andere reen bleef ze jongens van zich afduwen. Vrienden had ze zat, maar zodra een jongen liet weten dat hij meer dan vriendschap voelde, of zij meer dan vriendschap voelde voor een jongen, bande ze hem uit haar leven. Ze begon hem gewoon te negeren, en op een gegeven moment was de jongen het vanzelf wel zat.
Die zomer liep alleen net even anders. Het was de eerste zomer dat ze alleen op vakantie mocht van haar ouders. Bestemming: een jongeren camping in Spanje. De tijd indeling was als volgt. Het feest begon om een uur of 9. Om een uur of 12 was iedereen hartstikke dronken, en het feest ging doodleuk door tot een uur of 4 's nachts. Daarna liep je naar een tent - of ging je mee naar die van iemand anders - en viel je in slaap. Rond de middag werd je wakker. Iedereen kwam dan samen bij het zwembad en bleef daar tot 's avonds. Met een biertje tegen de kater wel te verstaan.
Rose deed vrolijk mee met deze tijd indeling, met het enige verschil dat ze stopte met drinken voordat ze dronken was. Nou ja, in het begin dan. Na een paar dagen besloot ze om gewoon een keertje dronken te worden. Alleen om te kijken hoe het nu eigenlijk was. Het eindigde alleen een beetje anders dan gedacht.
De volgende ochtend werd ze wakker in een tent die ze niet kende. Wat er was gebeurt wist ze in eerste instantie ook niet meer. Zodra ze echter doorkreeg dat ze naakt in de armen van een - voor haar vreemde - jongen lag, herinnerde ze het zich wel weer. De bonkende hoofdpijn die ze toen begon te voelen was veel erger dan de realisatie wat ze had gedaan.
Vanaf dat moment deed ze gewoon met de rest mee. Veel erger kon het niet worden, en Spanje was ver weg van huis dus hoefde nooit iemand er iets vanaf te weten. Het besluit was genomen zonder dat ze wist dat ze die vakantie niet meer in haar eigen tent zou slapen. Slapen deed ze wel telkens in dezelfde tent, maar die behoorde toe aan Pierre - de franse jongen naast wie ze die ene dag wakker was geworden.

Huisdieren:
kat >> Blackie

Favoriete leraar:
Lupin
Favoriete vak:
gedaanteverwisseling
Bekendheid:
Leerlingen
Binnen haar afdeling is ze vrij bekend, maar daar buiten niet echt. Nou ja, nu misschien wel doordat ze wat met Cameron heeft, maar dat is het dan ook.

Leraren
Alle leraren kennen haar. En dat is meestal niet veel soeps aangezien ze zich niet aan de regels houdt. In de les is ze wel altijd heel lief, maar daar buiten is dat wel het laatste.

Extra:
[li] Inmiddels weet ze van haar erfgoed af:
- herenhuis midden in Londen

- (vakantie)huisje op Mallorca

^{(uitzicht vanaf het balkon)}
- vrij veel geld in de bank
RPG-voorbeeld:

Haar blik ging toch weer naar Cameron, hij was veel interessanter dan de trein die alleen maar onheil zou brengen. "Alsjeblieft zeg, dat zou er ook nog wel bij kunnen. Niets persoonlijks, maar ik heb zo al genoeg problemen met Sneep." zei ze vrij vrolijk. Alleen al bij de herinnering aan de laatste streek die ze had veroorzaakt in Sneep's les zorgde voor een grijns op haar gezicht.
Het commentaar over het jurkje liet haar toch lichtjes blozen. "Als ze nou niet zo onpraktisch zouden zijn zou ik het zelfs overwegen." zei ze met een glimlach. Je kon er zo weinig mee, met een broek hoefde je niet op te letten of de wind het wel of niet opblies, of hoe je ging zitten. Haar blik ging weer naar de trein die nu wel heel erg onheilspellend dichtbij was. De tegenzin was maar enkele secondes op haar gezicht te lezen, daarna leek ze net de onschuld zelf. Heel even raakte ze nog Cameron's hand aan, maar haar aandacht werd opgeeist door haar vader die ze uit duizenden zou kunnen herkennen.

Het enige wat zij en haar vader overeenkomstig hadden was de kleur van hun ogen. Het straalde er vanaf dat hij behoorlijk autoritair was. Alleen al de manier waarop hij uitstapte en zijn dochter aan keek. De strenge trekken verzachtten echter door de glimlach die tevoorschijn kroop. Altijd netjes in pak, maar de hoed op zijn hoofd verried dat hij toch van zijn werk af kwam. Waarschijnlijk heeft hij een nachtdienst gedraaid.. schoot het door Rose heen terwijl ze naar haar moeder zocht. Maar die was nergens te bekennen. Ergens was het spijtig, maar opluchting was toch wel overheersend.
Rose zette zich in beweging en liep naar haar vader toe. Een lichte omhelzing volgde. "Hallo Papa. Waar heeft u Mama gelaten?" vroeg ze met een glimlach. Vanaf kleins af aan had ze het al vertikt om haar ouders vader en moeder te noemen. Het was altijd papa en mama geweest, en dat vonden haar ouders juist goed. "Met spijt moest ze werken Alexandra." antwoordde hij rustig. Hij bekeek zijn dochter maar zag niets waar hij over kon mopperen. Alleen al bij het horen van die naam had Rose moeite om het schouwspel oprecht te houden. Die naam was niet voor niets een geheim gebleven op Zweinstein. "Ik heb ook niet al te lang de tijd. Een afspraak heb ik staan met een van je leraren, ik zoek je straks wel op." Een kus op haar voorhoofd en haar vader verdween richting kasteel.

Rose had wijselijk haar mond gehouden. Toen haar vader haar echter de rug toekeerde stond haar blik op onweer. Voor de rest had ze elke uiting van emotie echter perfect onder controle. Haar blik viel op Cameron, en meteen fleurde haar humeur weer op. "Je haar is helemaal niet te lang." beantwoordde ze zijn vraag terwijl ze weer naar hem toeliep. Even wierp ze een blik over haar schouder om zeker te gaan dat haar vader niet keek voordat ze hem toch een kus gaf. "Knuffels ja, maar elke andere toon van affectie is ongepast voor in het openbaar." De standaard preek van haar vader galmde weer door haar hoofd. Hij moest eens weten wat ze allemaal achter zijn rug om uitvoerde.

[/li][/ul]