` Why is there a Snape on earth? {Evan&&Anne}

[admin.]

[/b] Sneeps kille stem was duidelijk hoorbaar door het donker heen, aangezien het vrijwel geluidloos was als er niemand liep. Hagrid gromde wat onduidelijks, opende zijn deur en keek naar beneden, waar Sneep stond. Achter hem bewoog een klein, schuchtig figuur, dat angstig op haar lip beet. Ze had het weer helemaal voor elkaar gekregen tijdens toverdranken. Ze wist het nog precies, en Sneep waarschijnlijk ook. Ze was gewoon nog steeds enorm vermoeid en zwak, en was in tranen uitgebarsten toen Sneep begon te schreeuwen dat ze een onvoldoende kreeg voor haar toverdrank. Ze had altijd voldoendes - zelfs voor toverdranken - doordat ze ongelooflijk haar best deed. Maar de laatste tijd was ze afwezig geweest, had een boel gemist en was simpelweg te zwak om te leren. Sneep had dit uiteraard als een kans gezien, en daar stond ze dan. Anne Selene Maja, het meisje dat nooit na bleef en nooit onvoeldoendes haalde, had nu precies het tegenovergestelde.

'Ik dacht dat er meer zouden komen?' mompelde Hagrid. Sneep knikte. 'De rest komt later.' Anne nam niet eens de moeite om te bedenken wie de rest moest zijn, want hoogswaarschijnlijk waren het Griffoendors. Op het moment dat Sneep haar naar voren duwde, struikelde ze en belandde recht in Hagrid's armen. 'Ah! Juffrouw Maja!' zei Hagrid met een glimlach, maar Anne besefte het niet eens. Haar hoofd bonkte, alles in haar lichaam eek pijn te doen; ze had geen zin.

[/ul][/sup]

[Krista -]

Alsof het zijn begrafenis was. Zo strompelde Evan achter een te vrolijke Vilder aan, die ee nverhaal vertelde over die goede oude tijd dat leerlingen nog voor straf aan hun duimen aan het plafond van de kerkers werden gehangen. Bij Evan ging het het ene oor in en het andere oor uit. Waarom zou hij toch ook naar die onzin van Vilder luisteren? Het sloeg nergens op en het was dodelijk vermoeiend. Ze naderden steeds verder de bosrand.
De reden dat Evan na moest blijven was vrij makkelijk. Hij was te laat, had zijn huiswerk voor toverdranken niet af, en daar zag Sneep een wraakactie in. En nu was hij hier.

Hij schoof met zijn voet over de grond en keek even verbasad op toen Anne daar stond. ' Anne' fluisterde hij geluidloos maar durfde het niet harder te zeggen in verband met Sneep, die daar als een soort levende waakhond stond. Vragend keek hij naar Hagrid en bleef stil staan terwijl hij oogcontact met Anne probeerde te maken.

[admin.]

[/b] zei Hagrid, waarna Sneep vrijwel direct wegliep. 'En houdt ze in e gaten - je weet het nooit met juffrouw Maja en de heer Walters!' siste hij nog, voor hij buiten gehoorafstand kwam. Anne sperde haar ogen wijdopen bij het horen van 'de heer Walters'. 'Evan?' wist ze zwakjes uit te brengen, waarna ze opkeek.

'Je kunt weer gaan, ze zijn in goede handen bij mij,' zei Hagrid nog vriendelijk tegen Vilder, voor hij ook een hand op Evans schouder legde en op deze manier beide leerlingen zachtjes vooruit duwde. [/sup][/ul]

[Krista -]

Evan wierp een walgende blik op Sneep maar besloot zijn mond te houden. Het was nou niet echt bepaald handig om zichzelf nog verder in de problemen te werken, dus moest hij rustig blijven en Sneep niet een reden geven voor nog meer straf. Hij keek even op toen hij Hagrids hand op zijn schouder voelde, ongeveer de grootte van een kolenschep.
"Anne" herhaalde hij nog een keer, en zag niet hoe Sneep en Vilder uit het zicht verdwenen. Hij staarde haar alleen maar aan, alsof ze een of andere geest was. Want sinds het ongeluk had hij haar eigenlijk niet zo veel meer gezien. En dat was spijtig.

[admin.]

Een spontaan brok ontstond in haar keel. Ze was verschrikkelijk geweest, door Evan te ontwijken sinds ze van de ziekenzaal af was gekomen. Ze had weliswaar zoveel mogelijk mensen ontweken, had zich regelmatig opgesloten op plaatsen waar niemand ooit kwam, en had zelfs geprobeerd haar beste vriendin te ontwijken. Ze wist dat ze een akelig persoon was, door zich zo te gedragen, maar ze kon er niets aan doen. Ze dúrfde het gewoonweg niet meer. Oké, ze was altijd al schuw en stilletjes geweest, maar sinds Voldemort... Nee, het had haar niet echt geholpen.

Even schudde ze haar hoofd, beet op haar lip en richtte haar blik weer op de grond. Ze zou het nooit uithouden; waarschijnlijk zou ze, net zoals die ochtend bij toverdranken, weer spontaan in tranen uitbarsten. Zo voelde ze zich in ieder geval wel.

[Krista -]

"Anne?" herhaalde hij nog een keer, nu een stuk onzekerder als de keer daar voor. Hij keek even om zich heen alsof hij naar iets zocht wat hem zou helpen om Anne wat meer op haar gemak te stellen, maar afgezien van Hagrid en Muil, de wolfshond, die hem nu achterna liep, en de donekere bomen die het pas nog lububerder maakten dan het al was, kon hij zo 1 2 3 niets vinden.
Hij besloot maar even stil te zijn, voordat er nog iets ergs zou gebeuren . Hij zag gewoon dat Anne nu even niet wou raten, en dat respecteerde hij op zich ook wel, behalve dat hij er niet echt vrolijk van werd.