We only got 4 minutes, 4 minutes. [»Open«]

[Merel]

"Aah daar ben ik zo blij mee dat je mijn prinses je wil zijn." Zei hij grijnzend en zoende haar terug. "Ach, gaan we jou huis dit keer op stelten zetten." Zei hij met een plagende knipoog. Vervolgens ging hij op een knie zitten en pakte haar hand en gaf een zoen op haar hand. "Al is prinses zijn nog zo vervelend volgens jou." Hij gaf een kusje op haar pols. "Je voldoet wel aan de eisen." Hij gaf een kusje weer iets hoger. "Je bent zo prachtig als een prinses.." Kusje weer iets hoger. "En even slim.." Weer een kusje iets hoger. "En die jurken staan je vast prachtig." Zei hij aangekomen bij haar boven arm. "Help eens verzinnen want zo kom ik niet boven." ZEi hij daarna lachend.

[greenlightning]

Bij elk woord en elk kusje werd ze roden, werd het branden gevoel in haar borst seterker en werden haar benen zwakker. Het was alsof de vlinders zich elke keer verdubbelden en vast besloten waren om uit elke centimeter van haar huid tevoorschijn te springen en weg te fladderen. Haar ahrt bonkte zo ahrt dat ze het kon horen. Even vreesde ze dat hij het ook kon horen, maar al gauw moest ze haar aandacht richten op haar benen, die ploteseling gemaakt leken van kauwgom.
Ze moest toch lachen om zijn grapje en schudde haar hoofd, met stralende ogen.
'Omdat mijn vriendje de perfecte prins zou zijn. Omdat hij er altijd voor mij is en omdat hij me mag opvangen als ik zo flauwval door al zijn complimentjes. Omdat hij meegaat om mijn vader en dat monster van hem eens flink te irriteren..'
Meer kon ze neit bedenken, of eigenlijk,. kon ze niet uitspreken. Als ze hem zei wat ze allemaal van hem dacht en allemaal voor hem voelde... dan waren ze niet alleen lang bezig, maar zou hij misschien zelfs van haar weg rennen! Stel je voor, zeggen dat je zoveel van iemand houdt...

[Merel]

Tristan grijnsde en hield haar hand nog wel stevig vast. En áls ze flauw zou vallen, zou hij haar zo op kunnen vangen. Daarvoor stond hij echt in zo'n houding. Hij voelde zich ook opkleuren door haar lieve woorden. Ze was gewoon zo geweldig. "Ik ga overal waar jij gaat, al is het dan niet altijd zichtbaar." Zei hij als antwoord op haar met een lieve knipoog. Vervolgens keek hij haar aan. "Maar ik was nog niet klaar met jou! Moet nog naar boven." Kwam hij weer terug op waar hij mee bezig was.
"Omdat je de meest lieve persoon bent die ik ken." Zei hij met een kusje op haar schouder. "Omdat je me áltijd aan het lachen kan maken." Een volgend kusje kwam op haar sleutelbeen neer. "Omdat je een schoonheid hebt die niemand kan evenaren." Een hele lange zoen in haar hals op een plekje dat kietelde. "Omdat je gewoon alles voor mij bent." Eindigde hij met een zoen op haar mond. Hij stond klaar om haar op te vangen, als het nodig was.

[greenlightning]

Tyra lachte ook en voelde de kriebels die ze zo vaak miste als hij neit bij haar was en rilde toen hij het plekje in haar nek kuste. Ze sloot haar ogen en voelde de sensatie als die keer dat ze bij hem was blijven slapen. Het voelde zo warm... zo vertrouwd.
'Ik zou niks leiver willen dan dat je overal bij me was. Altijd. Zulke leive woorden. Meen je ze ook echt allemaal?'
Toen ze haar ogen opende, zocht ze de zijne. Haar blauwe ogen straalden en twinkelende. Ze was nooit eerder zo gelukkig geweest. Niet meer sinds haar meoder was overleden en die heks haar gezin had geinfiltreerd. Het was alsof... alle problemen verdwenen als hij er was.

[Krista -]

Kaitlin liep de uilenvleugel in en was eerst van plan alles en iedereen wat daar in was te negeren, maar kon dat toch niet voor elkaar krijgen toen ze het koppel zag. Ze wierp een achterdochtige blik op de twee, die zo te zien meer aandacht voor elkaar hadden dan voor hun omgeving. Even wou ze nog doorlopen en geen flauwe opmerking maken, maar de verleiding was te groot. "Nou" zei ze tegen een dikke kerkuil die vlak naast haar zat "Meneer uil," vervolgde ze terwijl ze met haar hoofd even naar Tyra en Tristan knikte "Heb je nog een emmer waar ik in kan kótsen?, die twee maken me ziek"

[Merel]

Toen Tristan zijn ogen haar ogen vonden keek hij haar aan. Grijnzend. "Ja tuurlijk meen ik dat echt." Zei hij zonder te knipperen of haar blik af te wenden. Hij zoende haar uiteindelijk. Pas toen hij een opmerking hoorde die wel voor hen bedoelt móest zijn keek hij om. Toen hij Kaitlin keek hij wat geïrriteerd maar vervolgens weer vrolijk naar Tyra. "Tja.. Misschien moeten we haar die emmer maar geven zodat het mooie uitzicht dat ik nu heb niet wordt verstoord door haar lelijke hoofd?" Zei hij met een lieve glimlach naar Tyra, doelend op 'het lelijke hoofd' van Kaitlin.

[greenlightning]

Tyra werd rood toen ze Kaitlin hoorde, maar al snel veranderde haar verlegenheid in woede.
'Ga alsjebleift je klonen lastig vallen, zwak aftreksel van je broer en zus. het is wel duidelijk datg jij de jongeste bent. Er is niks meer overgebleven. Niet qua uiterlijk, neit qua intelligentie en al helemaal niet qua persoonlijkheid. Ga alsjebleift je jaloezie op iemand afreageren die eht wat kan schelen.'
Ze snoof en richtte zich weer tot Tristan, verbasd dat ze dit alles had kunnen zeggen. Ze glimalchte naar hem.
'Je wil toch niet echt iets voor haar gaan doebn? Ik ben de prinses en jij dus mijn prins. Wij doen geen dingen voor het gewone volk.'
Ze knipoogde naar hem, met een warme blos.

[Krista -]

Kaitlin staarde Tyra verbijsterd aan toen al die beledigingen in een keer op haar kwamen. Even leek ze gebroken en beet op haar lip, terwijl ze haar hoofd even afwendde, maar spuugde vervolgens op de vloer in de uilenvleugel. "Heb jij geen bétere beledigingen dan me maar te beledigen omdat ik dom of lelijk ben? Dan heb je vast niet goed opgelet tijdens het dagelijkse schelduurtje. Je kan vast beter". Ze ging met haar hand door haar haar, wat inmiddels al een aangeleerde tik was geworden "Daarbij, mevrouw de 'prinses', kies je een heel mooi stinkend hok om in te regeren. Bravo!". Het was niet Kaitlin op haar best, maar ze was nog steeds een betje van slag door Tyra's opmerking, alk liet ze dat niet blijken.