Vrijwilligers {Cleo & Adam}

[melien]

Adam was gewoon de deur uitgelopen, hhij had nog een keertje over zijn schouder gekeken, naar Cleo, maar daarna was hij gewoon doorgelopen. Professor Banning was plotseling de leerlingenkamer ingestormd en had twee vrijwilligers nodig. Dat kan nog wel eens leuk gaan worden.. Hij liep enkele trappen af en andere weer op. Tot hij eindelijk voor de deur van het kantoor van professor Banning stond. Hij klopte niet aan, maar duwde de deur gewoon open en liep naar binnen. Het kon hem vrij weinig schelen, en in gedachten zat hij nog steeds te kampen met de ontdekking dat één van de irritante vriendinnen van zijn zus familie was van Cleo.

[admin.]

[/i] heette. Niemand, behalve haar stiefzus. Scarlett...

Kort zuchtte ze, waarna ze, vlak na Adam, het kantoor van professor Banning binnen stapte. Het mannetje zat alweer achter zijn bureau, ondanks dat hij enkele minuten daarvoor de leerlingenkame rvan Ravenklauw nog binnen was gestormd. Het verbaasde Cleo niet; zelf was ze net zo, op een iets andere manier. Ze had dan geen haast en zweeg veel, maar ook zij kon binnen enkele seconden van actie veranderen. Bij deze glimlach wendde ze haar blik van Adam af - waar ze, tot haar spijt - weer naar gekeken had - en sloot de eikenhoutendeur achter zich. Professor Banning glimlachte, grinnikte en ging op zijn stoel staan, om groter te lijken. 'Ravenklauwers zijn zo behulpzaam! Echt enig! Nou ja, in ieder geval- ik heb een klusje voor jullie. Hebben jullie heel erg bezwaar tegen het verboden bos? Er zijn namelijk een paar plekken waar ik oefenplaatsen wil maken voor de examenklassen, maar deze moeten gemaakt worden! Uiteraard zal ik meegaan en Rebeus Hagrid ook, dus druk hoef je je niet te maken. Tenzij je bezwaar hebt...' ZIjn stem klonk als altijd vrolijk, maar toch serieus. Cleo kende de toon maar al te goed, want bezweringen was één van de weinige lessen die ze met al haar aandacht volgde. Ze glimlachtte zonder het te menen en schudde haar hoofd, als teken dat ze geen bezwaar had. Nee, het verboden bos was een perfecte plaats, vond ze zelf. 'Jullie moeten wel weten dat het stuk waar we heen gaan, binnenkort onbegroeid zal zijn! Anders is het te gevaarlijk en zullen er gewonden vallen.'

[/ul][/sup]

[melien]

Adam keek naar Cleo. Hij hoopte dat zij anders zou zijn dan die ene vriendin van zijn steifzus. Ergens was hij daar wel zeker van, maar hij negeerde allerlei gevoelens op dat moment. Het kon hem niet echt wat schelen. Tenminste, dat wilde hij. Zijn blik bleef weer wat langer op Cleo hangen en zijn gedachten dwaalden weer af, maar dit keer naar een plek die ze al heel lang niet meer hadden bezocht. Hij knipperde even met zijn ogen en keek weer naar professor Banning. Maar zijn gedachten waren er helemaal niet meer bij. Hij snapte zichzelf gewoon even niet meer. Sinds wanneer voelde iemand zo vertrouwt?

Het duurde heel lang voordat de woorden van professor Banning tot hem doordrongen. Eén voor één druppelden de woorden binnen. Hij kreeg de neiging om zichzelf te slaan. Waarom kon hij niet zijn aandacht er gewoon even bij houden? Hij dwong zichzelf om de woorden aan elkaar te reigen totdat ze zinnen vormden. "Verboden bos? Ach, wat daar zo eng aan moet zijn.." zei hij schouder ophalend. Hij bracht er genoeg tijd door, en bovendien kon hij zich makkelijk verweren. Hij beheerste meer gevaarlijke spreuken dan velen, dus hij was nooit bang. In tegen deel, mensen waren eerder bang voor hem.

[admin.]

[/b] Proffesor Banning klapte opgewonden in zijn handen en grijnsde, alsof hij hier niet met twee scholieren stond, die hij nauwelijks kende. 'Het is gewoon zo leuk dat Ravenklauwers zo enthousiast zijn! Jullie durven tenminste wat, terwijl je je hoofd erbij houdt! Want hersens moet je hier zeker voor hebben! Jullie staan toch beiden niet onvoldoende voor bezweringen?' Zijn blik gleed naar Adam, terug naar Cleo, en toen weer op Adam. 'Néé, dan had ik dat vast wel geweten!'

Al die tijd dat professor Banning gepraat had, had Cleo geprobeerd Adam zo veel mogelijk uti haar gedachten te zetten. Op de een of andere manier bleef hij haar aandacht trekken, maar dit was volledig tegen haar wil. Wat was het, dat zo interessant aan hem was? Ze begreep het niet, evenals de gevoelens die ze voelde. Ze kende ze niet, wist dat ze ze niet wilde kennen - ze voelden veel te vertrouwd. Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht toen Banning kort naar haar keek, maar er was niets gemeends aan - zoals altijd.

Opnieuw gleed haar blik richting Adam, maar dit keer op zijn arm - de schoenveter die er omheen gewikkeld zat, om precies te zijn. In een flits moest ze denken aan de ketting die ze zelf droeg; dat was grotendeels ook veter, met enkele zilveren kraaltjes, die meerdere keren om haar nek geslagen was. Direct wendde ze haar blik weer af - ze haatte het idee dat haar ogen naar Adam bleven richten. Ze wist dat ze nog geen enkel woord met de jongen had gesproken, ondanks dat ze een tijdje bij hem in de leerlingenkamer had gezeten. Ach, het kon haar ook weinig schelen. Als ze niets zij, zou er ook niets tegen haar gebruikt worden.

'Nou, dan zal ik jullie zeker maar uitleggen wat ik van plan ben?' Cleo schrok op uit haar gedachten toen Banning weer wat zei, en knikte zwakjes als antwoord. Het kon haar weinig schelen wat ze gingen doen, aangezien er geen zwadderaars bij waren. In dat geval kon het niet mis gaan.

[/ul][/sup]

[melien]

Toen professor Banning vroeg of hij een onvoldoende stond voor bezweringen, werd Adam weer naar het heden geroepen. Natuurlijk stond hij geen onvoldoende. Naast verdediging tegen de zwarte kunsten was het tenslotte zijn beste vak. Hij zei echter niets. Zijn blik dwaalde weer af naar Cleo, maar zodra hij dit merkte keek hij weer naar professor Banning. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en keek hem afwachtend aan. "Misschien handig om dat onderweg te doen?" stelde hij rustig voor.

Hij liet zijn blik weer afdwalen, weer naar Cleo. Ze had iets waardoor hij niet kon stoppen met naar haar kijken. Het voelde raar en onbekend, maar ook weer alsof hij het altijd al had gekend. In stilte vroeg hij zich ondertussen af waarom zij niets zei.

[admin.]

[/b] Banning klapte opnieuw in zijn handen en lachte, waarna hij van zijn stoel afsprong. Zonder moeite te doen schoof hij de stoel onder het bureau en keek op, naar Adam en Cleo. 'Kom maar mee!'

Cleo trok kort een wnkbrauw op en volgde Banning met haar blik, zodat ze niet naar Adam kón kijken. Iets in haar wou het, maar dat iets probeerde ze weg te krijgen. Het had weinig zin, maar met een zachte beet op haar lip bande ze de gedachten uit.

Problemen met Banning's woorden had ze niet. Hij mocht haar best Cleo noemen, maar ze vreesde dat hij die naam niet zou gebruiken. Cleopatra zou eerder naar boven komen, en dat stoorde haar. Op school stond ze ingeschreven als Cleopatra Melana Skyslayer, en daardoor dachten veel leraren dat Cleopatra haar roepnaam was.


[/ul][/sup]

[melien]

"U gaat uw gang maar professor." sprak Adam. Zoals altijd dacht hij er geen twee keer over na voordat hij iets zei. Wat vreemd was, want als het op Cleo aankwam deed hij dit wel. Tegenover haar zweeg hij liever, het voelde gewoon vertrouwt en veilig. Hij focuste zijn blik op professor Banning zodat hij even neit naar Cleo keek en volgde hem rustig.

Hij kon zijn aandacht er alleen niet echt bij houden, en samen met zijn gedachten dwaalde ook zijn blik af naar Cleo. Iets zorgde ervoor dat hij alleen maar naar haar wilde kijken. Normaal gesproken had hij dit niet zo. Heel even dacht hij erover om iets tegen haar te zeggen, maar besloot toch maar wel om het niet te doen. De stilte tussen hen twee verbreken voelde nog veel raarder dan de stilte zelf.

[admin.]

[/b] Op het moment dat Bannign sprak, had Cleo het gevoel alsof iets in haar brak. Ze haatte die naam, haar volledige naam, aangezien haar vader het had bedacht. Het ene dag een Asterix en Obelix-film, de volgende dag een dochter met de naam Cleopatra. Het was simpel, maar oneerlijk. Maar ja, wanneer was zij nou eerlijk behandeld, in 15 jaar?

Even haalde ze diep adem, maar daarna volgde ze Banning - die alweer door de deur heen was gelopen. Hij was té snel, besloot ze, vooral voor zo'n klein mannetje. Bij deze gedachte glimlachte ze zwakjes en keek schuin naar Adam, hopend dat hij mee kwam. Ze hoopte dat iemand mee kwam? Ergens schrok ze van zichzelf. Waar was ze mee bezig?[/sup][/ul]

[melien]

Adam keek eerst even met een lichte verbazing in zijn ogen naar Cleo. Zover hij wist was haar naam tenslotte Cleopatra, en die naam hoorde je niet echt vaak. Toen hij merkte dat professort Banning echter al de deur uit was kwam hij in beweging en volgde alletwee. Eerst bleef hij een paar stappen achter Cleo lopen, maar uiteindelijk besloot hij dat dat er wel heel raar uit moest zien - niet dat hem dat wat kon schelen.
Hij versnelde zijn pas en ging naast Cleo lopen. Nog steeds zei hij niets. Vanuit zijn ooghoeken keek hij echter constant naar haar. Ze had iets mysterieus wat zijn aandacht trok. Hij opende zijn mond om alsnog een gesprek te beginnen, maar sloot hem even snel weer. Hij wist tenslotte helemaal niks te zeggen. Het enige wat hem te binnenschoot waren van die saaie zinnetjes die eigenlijk nergens op sloegen, en tegen die zinnetjes kon hij zelf niet eens. Zijn blik bleeg steeds opnieuw over haar heen glijden tot hij bijna van een trap afviel. Toen besloot hij toch maar om even op te letten waar hij liep. Ookal hield hij dit niet echt lang vol.