Look, there is a clown! { open

[admin.]

[/b] siste ze, op dezelfde kille toon als daarvoor. Ze weigerde op ook maar iets te doen voordat ze zeker wist dat Kyra niet gewapend was, of het nou een toverstok of vuurwapen was. Het kon haar niet schelen, zolang ze maar veilig was. Nou ja, veilig genoeg. In ieder geval had zij iets om zich te verdedigen, en dat zou ze blijven ontkennen.

Bij het horen van haar naam verscherpte ze haar blik, en beet onzichtbaar op haar tong. Natuurlijk, het had niet anders gekunt. De halve wereld kende haar, puur door de moorden die ze op haar naam had staan. Nijdig keek ze naar Kyra, en wist direct dat ze niet te vertrouwen was. Ze was groter, ouder en hoogstwaarschijnlijk ouder. Maar ze zou haar wel aankunnen. Hoopte ze.

Met deze gedachte beet ze harder op haar tong, nam Kyra in zich op en reden op haar af, zonder te weten wat ze daarna zou doen. In ieder geval greep ze de schaar die ze in haar mouw verborgen had, en negeerde het feit dat Kyra heel misschien ook gewapend was. Ze had wel vaker iemand vermoord, terwijl deze zich verzette.

Met een maniakale grijns haalde ze met de schaar uit naar Kyra, zonder uit te kijken wat ze precies deed. Hierdoor struikelde ze over een losliggen steen, maar ze hield de schaar vooruit - ze zou er alles aan doen om Kyra ook maar een beetje pijn te doen. Als zij haar handen niet wilde laen zien, zou Katie de moeite niet nemen om haar te besparen.
{rotpost :l}
[/ul][/font]

[greenlightning]

Kyra vertrok geen spier en bleef zelfs glimalchen. De blik van het kleine meisje was vijandig en wantrouwig. Ze ahd niks anders verwacht. Als je leefde zoals zij, dan kon het ook weinig anders. Als iedereen je kende als een moordenaar, verwachtte je dan nog dat anderen jou zouden vertrouwen? Waarom zou je hen dan vertrouwen? Ze begreep het meisje, maar dat was ook alles. Geen medelijden, geen begrip. Waarom zou ze? Het lag neit in haar natuur om om anderen te geven, laat staan een moordend meisje.

De toverstok lag in haar hand, maar zelfs zonder zou ze zich veilig hebben gevoeld. De huiself leek heel ver weg, ondanks dat hij vlak achter haar stond. Nog voor Katie de aanval inzette, zag Kyra het wapen. Een schaar... het was bijna te ironisch om waar te zijn. Met meesmuilende glimlach liet ze zich iets naar achter zakken, waardoor de toverstok niet langer werd geblokkeerd door de stof van haar broek en sprak in gedachten de spreuk uit. De eerste spreuk die ze ooit ahd gebruikt, de spreuk die eht krachtigste was en nog nooit was verbroken zonder hulp van anderen. De spreuk die ze zo verdomd weinig kon gebruiken.
Imperio, klonk het in haar hoofd en onmiddelijk voelde ze het lichaam van het meisje, als een verlenging van het hare. Ze glimalchte en dwong eht meisje te stoppen.
Ze deinsde niet eens achteruit, zoveel vertrouwen had ze in haar eigen spreuk.

{sorry als eht overkomt als godmoden.... en voor de korte post.}