Look, there is a clown! { open

[admin.]

[/b] Terwijl ze haar kat toesprak, probeerde ze leugens te vinden. Excusen, zoals haar woonplaats. Ze woonde in een weeshuis, maar dan zou ze uit moeten leggen hoe ze daar kwam. Niemand hoefte te weten dat ze een moordenaar was. 'We redden het wel..' Hoevaak had ze het zichzelf nou verteld? Ze was de tel al kwijt. Met een zucht duwde ze de deur van de coupé open, om vervolgens de bijna verlaten gang op te lopen. De weinige leerlingen keken haar even aan - waarschijnlijk vanwege het clownskostuum - maar ze hield haar mond, hoeveel opmerkingen ze ook krijgen zou. We redden het wel. De gedachte bleef als een sticker in haar hoofd plakken, terwijlz e het bleef herhalen. We redden het heus wel. We redden het.

[/ul]

[greenlightning]

Met een meisjesachtige giegel kwam Kyra achter een boom tevoorschijn. De jongen die haar volgde, had een brede schaapachtige grijns op zijn gezicht. Met een lieve blik keek het meisje hem aan, maar toen hij haar een laatste zoen wilde geven, draaide ze haar hoofd weg.
'Nee, nee. Daar haddden we een afspraak over. Geen kusjes tenzij ik je die geef. Ik laat je wel weten als ik weer wil.'
De jongen knikte, streek even met zijn hand over haar blote buik en zwaklte weg. Alsof hij dronken was.
Kyra keek hem een moment liefjes aan, voor haar gezicht vertrok tot een geergerde grimas.
'Zak,' mompelde ze. Ze sprak een spreuk uit en haar korte rokje veranderde in een loszittende spijkerbroek. Haar korte shirtje wed plotseling bedekt door een dik vest met capuchon. Ze bekeek even het reslutaat en knikte tevreden. Ze sloe g de muts op, zodat die haar gezicht gedeeltelijk bedekte. Het was wel weer genoeg voor vandaag.

Haar ogen zochten door de mensenmassa die uit de trein stapte. Ze had een afspraak met iemand. Voor een keer geen jongen, maar een man. Ze had gerekend op een bezoekje van haar vader, na die laatste aanvaring...
Ze slaakte een diepe zucht. Haar vader was nergens te bekennen, maar een klein meisje in een clownscostuum trok haar aandacht. ze trok haar wenkrbouwen op. Ze kwam haar ernstig bekend voor, maar waarvan?
Flitsen van krantenberichten schoten voor haar ogen, maar het drong niet tot haar door. Ze bleef het meisje maar aanstaren, niet wetend wat ze anders moest doen. Ze moest tenslotte op haar oude man wachten...

[admin.]

[/i], kwam er meerdere malen in voor, maar ook teksten als Ik neem wraak en Ga weg waren erbij gekrabbeld. Daarnaast stonden er krabbels op van andere weesjes uit het weeshuis, die stuk voor stuk een hekel aan Katie hadden. Nee, ze was nergens geliefd. Thuis was ze niet geliefd geweest, in het weeshuis was ze het niet, en buitenom het weeshuis ook niet. Ze had geen vrienden, geen familie, maar ze had de behoefte er ook niet voor. Ze was een moordenaar.

Een diepe hoest kwam uit haar keel, waarna ze haar hand voor haar mond hield en diep adem haalde. De lucht was hier anders, dat merkte ze, doordat ze weer problemen met haar ademhaling kreeg. Kort keek ze rond, maar er was niemand die hier rookte, of iets dergelijks. Het was echt de magie die er rondhing. Terwijl ze rondkeek, viel haar blik op een meisje dat haar kant opkeek. Geschrokken keek ze achter zich, alsof daar iemand zou staan, maar ze zag niemand. Keek het meisje naar haar? Waarom zou ze dat doen? Oh ja. Ze had al meerdere keren in de krant gestaan. Natuurlijk. Geïrriteerd zuchtte ze, waarna ze verder liep. Ze had geen zin om bekeken te worden, en al helemaal niet door een vreemde. Iemand die ouder was.

[/ul]

[greenlightning]

Haar ogen volgden het meisje in elke beweging die ze makte, terwijl het besef langzaam tot har doordrong waarom ze zo bekend was. Waarom ze haar gezicht al eerder ahd gezien. Waarom ze zelfs haar naam wist. Meestal zou Kyra iemand achterna gaan, maar ze kon nu niet. Ze moest wachten...
Met tegenzin keerde ze het meisje de rug toe en zocht tussen de gezichten van de mensen dat van aar vader. Nergens. Toch herkende ze wel degelijk iemand.
Snozy, hun huiself, strompelde op haar af, met grote, zielige ogen. Hij was gewond en waarschijnlijk door niemand minder dan haar eigen vader. Kyra was wreed, maar had altijd al een zwak voor dit wezentje gehad.
Ze zakte door aar knieen en keek Snozy verwachtingsvol aan. De huiself haalde piepend zijn neus op.
'Meester laat u weten dat hij niet in staat is u vandaag te spreken, meesteres,' piepte het wezentje. Zijn stem was hoog, al was dat niet altijd zo geweest. Kyra herinnerde zich niet hoe hij zo was veranderd, maar kon zich nog wel de dag herinneren.

Ergernis en medelijden drongen om voorang. Uiteindelijk nam ze de huiself in haar armen en besloot haar ergernis maar niet op hem te uiten. ze draaide zich om en zag nog net het pakje van het meisje. Had het toch nog een voordeel gehad..
'Ik breng je zo wel even naar de keuken,' mompelde Kyra, terwijl ze een kort sprintje zette, en tussen de mensen door zigzagde. Haar ogen lieten het meisje niet los, maar ze zorgde ook dat ze niet al te dichtbij kwam. Nog niet. je wist eht tenslotte maar nooit... Hoe zou zij zelf hebben gereageerd als iemand haar had achtervolgd?

[admin.]

[greenlightning]

Met de Huiself in haar armen zigzagde ze als een slang tussen de andere leerlingen door. Ze sprong over koffers, maar bleef abrupt staan toen Katie stopte. Ze staarde het kleine meisje aan. Ze vreesde haar niet. Waarom zou ze? Het was neit alsof ze zou twijfelen om het meisje te vermoorden als het moest. Toch hoopte ze dat het niet zover zou komen. Haar magie was beter, ze was sneller en sterker... dat kon toch neit anders? Daarbij, ze was een Park! Niemand versloeg een Park...
Haar ogen gleden over het pakje van Katie en ze onderdruktye een rilling. Hoorden kleine meisjes on clownscostuum er niet lief uit te zien, in plaats van doodeng? Alsof je in een nachtmerrie terecht was gekomen. Een van die ilusies die Kelian zo graag gebruikte...

Kyra werd ruw uit haar gedachten verstoord toen er een jongen tegen haar op knalde. Eerst draaide ze kwaad haar hoofd om ,denkend dat eht ongeluk was en ze hem daardoor moest uitschelden voor dom, blind rund, maar zodra ze de grijns op zijn gezicht zag, wist ze dat eht opzet was geweest.
'Haáj,' grijnsde de jongen, die zijn blik neit van haar gezicht los kon scheuren. Het was ergens een verbetering. Meestal keken jongens naar haar lichaam, maar dat was nu bedekt. Toch ergerde het Kyra mateloos.
Ze greep de kraag van de jongen vast en trok hem omlaag. De jongen slaakte een kreet en probeerde los te komen, maar de blik in Kyra's ogen verstijfde hem. Niks dan haat en weerzin.
'Rot een eind op, voor ik je moet vermoorden,' siste Kyra naar hem. De jongen slikte en deinsde achteruit toen ze hem losliet. Ze bewoog zich traag, toen ze haar handen in haar zakken deed en de vluchtende jongen nastaarde.

Pas toen Kyra zich weer omdraaide naar Katie, merkte ze dat ze Snozy had laten vallen. De huiself zat emt grote zielige ogen op de grond en keek naar haar op. Kyra knielde voor hem en fluisterde sussende woorden. Ze nam hem weer in zijn armen en richtte zich opnieuw tot het clownsmeisje.

[admin.]

[/i] Voordat ze het doorhad, was haar rechterhand al naar het rode tasje op haar rug gegleden. Ze trok het vrijwle direct van haar rug, liet haar koffer los en begon er in te graaien, alsof haar leven er vanaf hing. Pas op het moment dat ze het koude metaal voelde, kalmeerde ze. Ze had het broodmes nog, en zou haar kunnen aanvallen als het nodig was. Ze mocht dan wel groter zijn - en hoogswaarschijnlijk ook sterker - maar Katie zou zich niet laten kennen. Magie mocht haar sterkte kant niet zijn, wapens wel. terwijl ze verder graaide sloot haar hand zich om de schaar, waar nog rode spetters op het handvat zaten. Was ze net als Caty? Dan zou ze moeten sterven.

Met een simpele beweging trok ze de schaar uit het tasje en verborg deze in haar mouw, om vervolgens de tas weer op haar rug te doen. Ze schoof het zilveren masker over haar ogen en draaide zich om, om aan Kyra's blik te ontsnappen. Opnieuw verdween ze in de menigte, gerustgesteld door het gevoel van de schaar op haar huid. Ze redde het wel. Met deze gedachte besefte ze dat ze haar koffer had laten liggen, en liep kalm terug. Kalm? Het zweet brak haar uit toen ze Kyra opnieuw zag, maar ze greep de koffer en liep verder.

[/ul]

[greenlightning]

Overal in haar hoofd en lichaam gingen allarm bellen af, toen ze het meisje het masker om zag schuiven. Er was iets vreselijk mis emt dat meisje. Meer dan vreselijk. Ze leek eerder een psychopaat dan een monster... En dat terwijl ze zo klein was...
Het was zo monsterlijk eng... maar het was ook de spanning waar Kyra al tijden naar opzoek was. Ze grijsnde breed en zette opnieuw de ahctervolging in.
'Ze heeft een wapen!' piepte de huiself in haar armen. Snozy bewoog wild in de armen van zijn meesteres, aslof hij haar daarmee haar kon tegenhouden, maar als Kyra iets was, dan was het wel koppig.

Het meisje rende neit achter Katie aan, maar een paar meter rechts van haar. Ze schoot naar voren, tot ze een aantal meters voor Katie was, en sprong toen opeens voor het meisje. Ze remde met een slip af en bleef staan, met nog steeds die blik in haar ogen. Interesse, wil naar spanning en die eeuweige koppigheid. Maar vooral, een houding die tussen aanvallend en verdedigend inzat. Ze was niet bang voor het meisje, zelfs neit als ze gewapend was. Ze zette de huiself op de grond, die als een bezetene aan haar broek begon te trekken, om haar weg te sleuren bij het meisje, maar Kyra was zes keer zo groot, en werkte niet bepaald mee.

Met een kalm gebaar, Snozy negerend, sloeg ze haar capuchon naar achter.
'Je hoeft neit weg te rennen, ik wilde alleen even met je praten.'
Er waren veel minder mensen waar ze nu stonden. De meesten waren al weg, of stonden nog te praten bij de trein zelf. Kyra had haar hadn nonchalant in haar zak zitten, maar haar vingers streelden zacht het berkenhout van haar stok.

[admin.]

[/b] siste ze, nauwelijks hoorbaar. Haar stem klonk koud en gevoelloos, hoewel ze zich totaal niet zo voelde. Ze was bang, bang voor het onbekende figuur dat voor haar stond. Ze was bang bij elke persoon die ze doodde; ze was doodsbang geweest voor Caty. Haar handen waren klam en, als ze het masker niet gedragen had, had je duidelijk kunnen zien dat haar ogen angstig stonden. 'Nu!' Het laatste klonk meer als een bevel dan een verzoek, en was dan ook duidelijker en killer uitgesproken.

[/ul]

[greenlightning]

Kyra grinnikte zachtjes en wierp haar ahren achterover, met een simpele beweging van haar hoofd.
'Gaan we eisen stellen? Gooi jij je wapens dan maar weg, meisje.' Kyra was absoluut neit onder de indruk van eht kleine clowntje. Ze kende katies reputatie maar al te goed. Maar ze vreesde het meisje niet. Waarom zou ze ook? Ze ahd wel vaker gewapende mannen van zich afgeslagen. Ze had al vaker mensen vermoord en beovendien, ahd ze oorspronkelijk geen kwaad in de zin. Ze hield haar hand in haar zak en toonde haar ene hand.
'Dat is een. Maar opnieuw, ik ben geen vijand. Nog neit tenminste. Als je me aanvalt, tjah, dan heb je een probleem. Als jij je als een leif clowntje gedraagt, heb je van mij niks te vrezen, katie.'

Het gerbuiken van de naam was de ultieme bron van macht. Zij kende Katie, maar katie haar niet. Zij wist meer en Katie zou zwakker staan. Natuurlijk was dat in een gevecht onzin, maar het was een startegie die ze van haar vader had geleerd. Laat de vijand altijd denken dat je meer weet dan zij, dan voelen ze zich zwakker en zijn ze eenvoudiger aan te vallen. Hun verdediging wordt zwakker en je hebt de overwinning al half in je zak.
Natuurlijk ging dat over duelleren, maar hier zou het vast ook wel werken. Een gevecht was een gevecht, al hoopte ze eigenlijk dat eht neit zo ver zou komen. Ze kon zich neit voorstellen dat ze zich trots zou voelen over het vermoorden of verwonden van een kind... Zelfs een moordend kind.

Snozy was echter volledig in paniek. Zo kalm als Kyra was, zo bang was hij.
'Meesteres, ze doet u pijn! Laat Snozy vechten, hij beschermt u!'
Piepte het elfje, dat alleen al bij de gedachte bijna van zijn stokje ging. Toch meende hij eht oprecht. Hij zou zo zijn leven geven voor het meisje dat zijn leven dragelijk maakte.
Kyra wierp een enkele blik op hem en een gemeende glimlach krulde haar lippen.
'Geen zorgen, Misschien heoven we neit eens te vechten en ik kan heel goed voor mezelf zorgen. Ga jij maar aan de kant staan, zodat je niet gewond raakt.'
Snozy wilde protesteren, maar zijn lichaam zweefde opzij, zoals Kyra ahd bevoelen, al was het op een vragende toon gestelt.