Last chance . . . {{Chloë.Katie

[admin.]

[/b] Het gefluister was alleen hoorbaar voor haarzelf, tenzij iemand de moeite zou nemen om door de herrie van de leerlingenkamer heen te lopen en dan zou gaan luisteren, maar dit was erg onwaarschijnlijk. Tenminste, dat hoopte ze. met zekerheid zou ze het nooit kunnen zeggen.

De herrie die haar tegemoet kwam zodra ze de leelringenkamer binnenliep, overviel haar. Ze had gehoopt om een verlaten leerlingenkamer aan te treffen, zodat ze direct door kon naar de slaapzaal en zich daar te evrschuilen, maar nu hoefte maar één persoon haar te zien om onrust te veroorzaken. Binnen enkele minuten zou de hele afdeling weten dat ze er was, gokte ze.

{niet zo goed, isnpiloos}[/ul]

[» Aline.]

Chloë zat in een hoek van de leerlingenkamer door een schoolboek te bladeren. Ze moest nog een hoop huiswerk maken, maar kon er de moeite niet voor opbrengen. Ze legde het schoolboek gesloten op haar schoot en keek verveeld de leerlingenkamer rond. Het was druk; toch zag Chloë weinig mensen die ze echt goed kende. Vooral een hoop eerstejaars, merkte ze op. Het leek de laatste tijd wel alsof die dwergjes de hele leerlingenkamer over namen.

Chloë slaakte even een diepe zucht en gooide het boek op de dichtstbijzijnde tafel, die naast haar stond. Ze sprong overeind en liep richting de meisjesslaapzaal, zonder te letten op alle mensen om zich heen. Ze zag Katie dan ook pas op het laatste moment, en sprong bijna in de lucht van schrik. 'Clown!' riep ze geërgerd naar het kleine meisje. Chloë rolde geïrriteerd met haar ogen en vroeg zich af wat iemand ertoe kon brengen altijd een vreemd clonwnspak te dragen. Ten eerste was het niet om aan te zien, vond Chloë, en ten tweede leek het haar niet erg hygiënisch om dag in dag uit in dezelfde kleren rond te lopen.

[admin.]

[/i] Elke krant vermeldde hetzelfde, maar Katie was de enige die wist dat dit onzin was. Ze was niet gevaarlijk - alleen verdrietig.


'Ga weg!' siste ze, haar stem vol kilte. Ze had geen behoefte aan gezelschap - vooral niet als ze haar direct uitscholden. Schuin keek ze naar Chloë en stak haar hand in haar zak, om onzichtbaar haar hand om de schaar heen te sluiten. Ze droeg het altijd bij zich - net als het broodmes - en zou Chloë dan ook aanvallen, zodra ze wat zou proberen. Ok, misschien was ze wel gevaarlijk, maar het kon hara niets schelen.


[/ul][/sup]

[» Aline.]

Chloë trok haar wenkbrauwen zo hoog op als ze kon en keek neerbuigend neer op het kleine clowntje. 'Ga weg? Ga weg!' De laatste keer bootste ze de stem van Katie na, maar dan vele malen kinderachtiger. Die eersteklassers stelden in Chloë's ogen ook helemaal niets voor. Soms waren ze zelfs erger dan Grifjes, en dat zei heel wat. Ongedierte. Dat was het. Ongedierte. Nergens goed voor, behalve voor het wegbrengen van spullen naar de slaapzaal dan. En dat deed Chloë dan ook vaak genoeg - ze hield er van dat al die kleintjes zoveel ontzag - of angst? - voor haar en haar vrienden hadden dat ze alles deden wat ze van hen vroegen. Maar dat zat met dit product waarschijnlijk anders, redeneerde Chloë.

'Ga weg - ga zelf weg, brutale snotneus!' Chloë was het niet gewend dat eerstejaars zo tegen haar spraken als Katie net deed, en was ook zeker niet van plan om het te gaan accepteren. Wie niet horen wil, moet maar voelen, was een van Chloë favoriete spreuken. Haar hand voelde de omtrek van haar toverstok in een zak van haar gewaad. Haar mondhoeken krulden zich om in een lichte grijns.

[admin.]

'Ga weg!' Katie herhaalde haar woorden alsof Chloë niets had gezegd. Ze negeerde Chloë's woorden dan ook, waarna ze de greep om de schaar versterkte. Ergens had ze de verleiding om het scherpe voorwerp uit haar zak te trekken en Chloë simpelweg aan te vallen, maar niet waar iedereen bij stond. Beter in stilte, als ze alleen met Chloë was - dat bespaarde weer moeite.

Geïrriteerd zuchtte ze en keek naar Chloë gezicht, haar blik ontwijkend. 'Ga - weg!' Dezelfde woorden, dezelfde kilte. Ze drukte haar kaken op elkaar en sperde haar ogen open, alsof ze Chloë zo beter in de gaten kon houden.