What the hell is going on? [SPECIAL]

[Merel]

Eigenlijk was iedereen nog bezig met z'n avondmaal, die eigenlijk ook pas net was begonnen. De avond was net gevallen, en het was lekker weer. Iedereen genoot van het feit dat het bijna weekend was, luid pratend. Bijna iedereen, behalve Mariël. Zij was al weer op weg naar de toren van Griffoendor. Ze moest nog even iets afmaken wat ze daarna dan kon versturen. Geen schoolwerk natuurlijk, het was weekend. Mariël liet haar schoolwerk wel wachten totdat het zondag was. Het was te lekker weer om daar nu ook maar íéts aan te doen. Ze neuriede zacht wat, waardoor ze waarschijnlijk de geluiden die om haar heen weerklonken niet hoorde. Niet dat ze ze wou horen, ze genoot even van de muziek die ze neuride. Niet dat ze ook enig geluid zou verwachten, hoogstens van Foppe die weer eens bezig was. Ze liep de trap op naar de derde verdieping. Toen ze over de gang daar liep, merkte ze op dat er iets aan het kraken was onder haar schoenen. Ze hield op met neurien en keek naar de grond. Er lag overal glas waar ze overheen liep. Dat was het gene wat ze hoorde. Verbaast keek Mariël door de gang en merkte dat het een aantal ramen naast elkaar waren die kapot waren, of waar nog enkele stukken glas in het raam zat. Mariël liep er naar toe om het eens wat beter te bekijken. Een fractie van een seconde meende ze iets te zien. Ze draaide zich om, maar zag niks. Verbaast keek ze nog eens naar het glas. Ja, zie je wel! Daar was het weer... In de weerspiegeling zag ze nu echt iets. Ze besloot net zo lang te kijken totdat ze zeker wist wat het was.. Toen ze zag wat het was, werden haar ogen groter en groter. Ze wou gillen, maar haar gil bleef in haar mond steken waardoor er hoogstens een klein kreetje uitkwam. Ze werd lijk wit en viel achterover en kon zich niet meer bewegen. Als je haar zo tegen zou komen tussen het glas zou je denken dat ze dood was.. Was ze dit ook..??

[greenlightning]

'Rot op!'
Zijn stappen roffelden snel over het stenen oppervlak van de gang en galmden tegen de muren. Een tweede echo volgde. Teddy mocht dan niet erg gespierd of atletisch zijn, hij was wel hyperactief en de adrenaline van zijn angst schoot door zijn lichaam. Hij was eerder in elkaar ge4slagen en keek er neit naar uit om dat een tweede maal mee te maken.
Wat had hij verkeerd gedaan? Misschien was het gewoon weer een wraak actie. Je wist nooit waarom zwadjes iets deden... soms was het gewoon om anderen te treiteren, of omdat ze zich verveelden. Waar was iedereen? Het was weekend.. wer moest toch iemand zijn om hem te helpen?

'Ren maar, alsof je ontkomt...' Het sarcasme en de onderdrukte lach maakte Draconics stem dreigend, zelfs al hijgde hij. Hij was dan wel snel, zo goed was zijn conditie ook weer niet. Hij zat Teddy al de ahlve school achterna en raakte uitgeput. Toch weigerde hij om op te geven. Buiten adem of niet, een jochie als Teddy lupin moest een eitej zijn. Wat hij tegen de jongen had? Niet meer dan tegen de meeste, behalve dat hij het zoontje van een leraar was... dan vroeg je er toch om?
Naast Draconic trippelde Snake opgewekt mee. Hij moest niks hebben van Teddy of Draconic, maar vond het heerlijk om met zijn baasje mee te hobbelen. Een vreemde geur bereikte zijn gevoeleige neusje echter en hij minderde vaart. Verwonderd staarde hij naar het raam en sprong er vervolgens op af. Zijn neusje snuffelde rond het rama en sprong vervolgens op de stenen rand. Zijn ogen ontdekte het lijk, maar hij begreep niet wat hij zag.

Geen van beide jongens merkte iets van het lichaam op, tot Marielbegon te gillene n Teddy abrupt stokstijf bleef staan. Hij draaide zijn hoofd om naar Mariel, maar voor hij eits kon zeggen, knalde Draconic tegen hem op. Ze rodlen beiden over de grond, waardoor ze even verdwaasd bleven liggen.
'What the... je gaat toch neit zomaar stoppen?' kreunde Draconic, alsof eht maar een spelletje was, wat voor hem ook wle erg dichtbij kwam.
Teddy kroop onder Draconic uit en sprintte terug naar Mareiel. Hij opende zijn mond, maar de woorden verdwaalden, toen zijn ogen op het lichaam vielen. Hij rilde een moment en stapte achteruit.
'Wat is dat!'

[admin.]

[/b] Met een zoet, meimerend stemmetje bewoog Lucy zich door de gang, op zoek naar haar kat. 'Sally! Kittycat, kom dáán! Dan krijg je een snoerpig snoepie-snoepie! Kittykit, Sallycat!' Ze wist dat het allemaal tevergeefs was; de kat zou toch niet komen. Hij was eigenwijs en had nooit geluisterd, zelfs niet als er eten op het spel stond. De kat was dan wel dik en verwend, maar dat kwam niet doordat hij zoveel eten kreeg; hij jatte het altijd uit haar handen. Geïrriteerd stampte Lucy op de vloer, wat een ge-echo veroorzaakte. Doordat ze stampte merkte ze het glas pas, wat gevaarlijk onder haar voeten kraakte. 'Wie, in 's hemelsnaam, gooit er nou glas op de vloer!' Ze zuchtte geïrriteerd, haalde diep adem en liep door, af en toe een stuk glas wegschoppend. Zodra een glasscherf terugkaatste, keek ze op. Enkele meters voor haar stonden twee jongens, een kat, en lag een meisje. Ze schrok van het verstijfde figuur, dat ze herkende als Mariel. 'Watte?' Met een frons bekeek ze het schouwspel, en direct merkte ze op dat één van de jongens in Zwadderich zat. Dat was té toevallig, besloot ze, waarna ze langzaam dichter bij ging staan.
-sorry voor korte post -

[/ul]

[» Aline.]

Charlotte slenterde door de gangen van het kasteel. Haar handen had ze in haar zakken gestopt, en ze keek naar haar voeten. Ze wist niet zeker waar ze haar heen zouden brengen, maar dat maakte haar ook niet bijster veel uit. Honger had ze helemaal niet, dus ging ze nu niet naar de Grote Zaal. Charlotte had nu meer behoefte om even wat tijd voor zichzelf te hebben, dus zocht ze de rust op in de bovenverdiepingen van de school. Eigenlijk verwachtte ze niet hier iemand tegen te komen.

Echter, ze hoorde allemaal stemmen. Charlotte ging stilstaan en keek om zich heen - ze zag nog niemand, maar toen ze de volgende gang in sloeg, zag ze daar inderdaad enkele mensen staan. Ze herkende Draconic en Teddy, en ze zag ook Lucy. Even zuchtte ze, maar stak toen haar hand naar hen op als een soort zwakke begroeting. Eigenlijk wilde ze al weer weglopen, toen haar plotseling opviel dat er iemand op de grond lag. Haar nieuwsgierigheid werd gewekt en ze liep op het groepje af. Haar hart sloeg echter een slag over, toen ze Mariël herkende. Met een schok constateerde Charlotte dat haar vriendin er niet al te best uitzag. Ze bewoog niet, en was bovendien abnormaal bleek.
'Wat - wat hebben jullie gedaan!' Woedend keek ze hen aan, vooral Draconic - ze wist dat hij een Zwadderaar was, en een goede vriend van Ryanne en Chloë, daarom verdacht ze hem meteen. 'Ik - zij -' Charlotte wist eigenlijk niet precies wat ze wilde zeggen, maar ze wist wel dat het niet slim was om haar toverstok te trekken, ook al had ze haar hand al op het stukje hout gelegd. Ze liet hem weer los en knielde naast Mariël neer. Ze streek zachtjes door de haren van haar vriendin.

[melien]

Cassandra liep rustig richting eetzaal. Ze was wat later geweest omdat ze boven nog wat had moeten inleveren waar ze nog uitstel voor had gekregen. Ze liep net rustig door de gangen op de derde verdieping toen ze stemmen hoorde die vanuit de volgende gang kwamen. Ze leken opgewonden, niet zoals normale pratende leerlingen hoorden te klinken. Ze versnelde haar pas, maar stopte abrupt toen ze de hoek om kwam.
Overal op de vloer lag glas, een heleboel ramen waren stuk, een groepje leerlingen stond bij een leerling die er als dood bij lag. Ze trok witjes weg, maar herstelde zich vrij snel. HAar toverstaf had ze binnen enkele seconden in haar hand en behoedzaam begon ze naar het groepje toe te lopen. Ze keek of ze de mensen herkende. Het meisje dat er als dood bij lag herkende ze als een grifje, en Draconic herkende ze als mede-zwadderaar, maar voor de rest was iedereen haar vrijwel onbekend. "Wat is er gebeurt?" vroeg ze, nog steeds op haar hoede. Ze was schuin achter Draconic en Teddy blijven staan, haar hand hield haar toverstok stevig vast.

(sorry voor de flutpost )

[Merel]

"Hé Draconic. DRACONIC!" Brulde Rachanna inmiddels terwijl ze achter hem aan rende. Ze had hem zien rennen. Het was gewoon al lang geleden dat ze hem had gezien, en nu ze hem zag rennen liet ze hem ook neit zomaar voorbij rennen. Daarom was ze achter de jongens aangesprint. Alleen omdat ze later begon en op tempo moest komen, liep ze wel redelijk achter op hen. Daarom kon ze ook optijd stoppen toen de heren een botsing kregen. Verbaast keek ze vervolgens naar het glas. Ze liep naar Draconic toe en stak vervolgens een hand naar hem uit, aangezien hij nog lag. "Ook hoi schat." Zei ze flauw grijnzend. Ze keek ook om naar de andere mensen die zich vervolgens om iets heen hadden verzameld.. Ze vroeg zich af wat dat kon zijn.

Mariël kon zich niet meer bewegen. Ze hoorden wel van alles om haar heen gebeuren, en ze voelde ook iets bij haar haar.. Ook hoorde ze de stemmen wel duidelijk.. Maar antwoord geven kon niet.. Ook kon ze zich niet bewegen, hoe goed ze het ook probeerde.. Er spookte maar een vraag door haar hoofd. Wat was er gebeurt?

[Krista -]

Toen nog met een brede grijns op zijn gezicht, wandelde Florian op rustig tempo door de gangen. Alles ging momenteel pérféct. Hij had zijn eerste voldoende voor toverdranken van dit jaar gekregen, en alhoewel het maar een mager zesje was was hij toch blij dat Sneep hem wist te sparen. Maar hij had ook wel zijn best gedaan.. nou ja, voor zijn doen.
Door zijn opperbeste humeur had hij het eerst niet zo in de gaten dat er een par lokalen verder een oproer was, maar toen hij iemand voorbij zag rennen en het lokaal in zag glippen besloot hij zich er ook mee te bemoeien. Hoogstwaarschijnlijk was het iets leuks, anders waren er niet zoveel leerlingen. En met alles wat leuk was, moest hij erbij zijn.

Met een brede grijns stapte hij het lokaal binnen en wou juist net iets grappigs roepen waarmee hij zichzelf kon aankondigen, maar zijn grijns verdween als sneeuw voor de zon toen hij de krullen herkenden die hij tussen de voeten van anderen door op de grond zag uitgewaaierd. Hij voelde hoe langzaam al het bloed uit zijn gezicht weg trok en wurmde zich naar voren tussen Teddy en Charlotte door. "Aan de kant, wat!- Mariël!" schreeuwde hij met overslaande stem en kon niet meer goed uit zijn woorden komen. "Wat is er!" schreeuwde hij, en herhaalde dit nog een keer maar dan op een nog harder geluidsniveau. Zijn hand greep naar de slappe pols van Mariël, maar vond toen Draconic en Rachanna. De enige twee zwadderaars hier die hij momenteel kon zien, en daarom dus de schuldigen. "Wat heb je gedaan!" snauwde hij meteen en veerde overeind, maar wou ook weer niet Mariël in de steek laten. "ZEG HET DAN?"

[greenlightning]

Alles ging compleet langs Draconic heen. Het leek alsof alles in een kleurige, lawaaige waas gehuld was. Niks was nog duidelijk of herkenbaar. Er lag daar een meisje... een die hem vaag bekend voorkwam, maar de naam was hem ontschoten. Zijn ogen schoten over haar lichaam, maar alles leek in slowmotion te gaaan. Zijn eerste gedachte was aan Voldemort en zijn hart leek te stoppen emt kloppen. Die mocht neit hier zijn... dat kon niet... Hij wilde niks meer met hem te maken hebben! Nooit meer! Dit meisje, zij...
De woorden van Florian drongen langzaam tot hem door, waardoor alles opeens weer in normale snelheid leek te gaan. In een enkele, snelle beweging, gaf hij Florian een felle klap met de rug van zijn hand, in zijn gezicht. Zijn uitdrukking was kil.
'Gebruik je hersens voor je mensen beschuldigd. Lijkt het alsof ik net iets gedaan heb?' Zijn stem was diep en dreigend. Bijna onmenselijk. Haat, diep van binnen borrelde op. Het was niet gericht tegen Florian, of wie dan ook om hem heen. Als dit werkelijk Voldemorts werk was... Hij wierp een blik op Charlotte, die even kil was als die op Florian. Hij besefte dat ook zij hem had beschuldigd, al was dat veel later pas tot hem doorgedrongen. Hij merkte Rachanna pas op toen zijn blik toevallig op haar viel.
'Hoi, lieverd,' zei hij, wat verdwaasd. Alles woede was verdwenen.

Teddy leit zich door zijn benen zakken en raakte met trillende hand haar gezicht aan. Het voelde vreemd koud aan. Hij boog zich langzaam naar haar gezicht toe, bijna alsof hij haar wou zoenen, maar draaide toen zijn hoofd ene kwartslag, zodat zijn oor boven haar mond kwam te hangen. Hij hoorde zacht har ademnhaling. Althanx, dat dacht hij, want het duurde lang voor hij een tweede ademhaling hoorde. Traag kwam hij weer overeind en voelde haar pols. Die was zo mogelijk nog zwakker dan haar ademnhaling. Hij slikte even.
'Ik... geloof dat ze nog leeft...'mompelde hij onzeker. Van binnen schoot de adrenaline door hem heen.

[» Aline.]

Charlotte zat nog steeds gehurkt bij Mariël en keek op toen Florian binnenkwam. Ze wist niet wat ze moest doen, vooral omdat ze geen flauw idee had wat er eigenlijk gebeurd was. Al wilde ze hem graag de schuld geven, Charlotte was er niet zeker van of Draconic, of welke Zwadderaar dan ook, dit op zijn geweten had. Anders waren zij en Florian vast al aangevallen.

Charlotte keek wat Teddy deed en voelde zich iets opgelucht toen hij constateerde dat ze nog leefde, toch nog lang niet gerustgesteld. 'Wat - ik bedoel - stel dat jullie het niet waren, hebben jullie dan wel iets gezien van wat er gebeurde?' Haar blik schoot heen en weer tussen Draconic en Rachanna - het was haar eigenlijk helemaal ontgaan dat Rachanna er nu pas bij was komen te staan en sowieso dus niet zou kunnen weten wat er met Mariël gebeurd was. 'Nou?' riep Charlotte bijna, ongeduldig van stress wat er met haar vriendin gebeurd kon zijn. Het werd haar bijna te veel en ze zag een rode waas voor haar ogen langs trekken - eerst dat hele gebeuren rondom Anne, en nu dit... Kreeg ze dan nooit rust hier op school?

Ze veegde fel langs haar ogen, ook al stonden er geen tranen in. Charlotte had in ieder geval het idee alsof ze zomaar in tranen uit kon barsten, maar ze zou zichzelf nooit zo vernederen tegenover Zwadderaars. Vijandig - al wist ze niet of dat in dit geval wel gerechtvaardigd was - keek ze hen aan.

[Ridje]

Rustig wandelde Sawyer door de gangen met zijn tas over zijn schouder en zoals bijna altijd een stuk fruit. Ditmaal had hij een peer meegenomen vanuit de grote zaal, waar hij net vandaan kwam. Het was hem wat te druk geworden tijdens het avond maal waarna hij had besloten om nog wat te gaan lezen in de leerlingenkamer. Hoe hij op de derde verdieping was gekomen wist hij zelf ook niet. Maar nu hij hier toch was besloot Sawyer maar even te genieten van het avondse wandelingetje. Toen hij een hap nam van het stuk fruit dat hij in zijn hand had dacht hij even wat te horen. Wat verbaasd keek Sawyer om de donkere gang in. Toen hij weer iets hoorde grijnsde hij kort. "Haha very funny, je zou beter moeten weten Foppe. Hoevaak heb je mij nou laten schrikken? Nul keer toch?" grijnsde hij dan waarna hij naar de klopgeest keek die uit de muur kwam met een grote grijns op zijn gezicht. "Geen zorgen Timetje ooit lukt het me wel, ik krijg je nog wel. Als je het niet verwacht." zei Foppe waarna hij kort grijnsde en weer weg zweefde. "Noem me geen Timetje, het is Sawyer voor jou." zei hij de geest nog na. Nadat Foppe weer uit het gezichtsveld was schudde Sawyer zijn hoofd eens waarna hij door liep.

Toen hij wat verder de gang in was hoorde Sawyer echter weer iets maar grijnsde dan waarna hij weer omkeek. "Je wordt nu irritant Fopje." zei Sawyer dan. Maar toen hij de klopgeest van Zweinstein niet zag opdagen veranderde Sawyers grijns in een verbaasde blik waarna hij de gang eens goed bekeek zover als dat kon. Toen hij weer wat hoorde maar nog niks zag pakte hij zijn toverstok en draaide zich weer terug waarna hij weer verder liep. Nu lette hij op elk zuchtje wind dat hij hoorde en elke schaduw die hij zag. Toen hij weer iets hoorde achter zich begon Sawyer wat sneller te lopen.

Toen hij een hoek om stapte om een andere gang in te slaan keek hij even snel achterom de gang in waar hij net vandaan kwam maar zag niks. Rustig kwam hij even op adem, waarna hij rustig door liep nog steeds met zijn toverstok in zijn hand. Toen hij onder zijn schoenen het glas voelde knarsen dat op de grond lag mompelde hij zacht "Lumos." waarna hij zijn stok op de grond richte en naar het glas keek. "Wat is hier gebeurt?" vroeg hij zich hardop af waarna hij stemmen hoorden. "Nox." zei Sawyer snel waardoor zijn toverstok weer doofde. Zacht en bijna onhoorbaar liep Sawyer door tot hij de groep mensen zag. Toen hij zag dat het leerlingen waren plus wat afdelingsgenoten, liep hij er heen.

"Nou dat zie je ook niet elke dag, een hele groep superhelden." grijnsde Sawyer dan, doelend op de leerlingen van andere afdelingen. Toen hij Draconic, Cassandra en Rachanna zag liep hij naar hun toe maar toen hij Mariël zag liggen stopte hij kort en keek naar Florian. "You need to kiss her Romeo, Sneeuwwitje wordt niet wakker met gehuil." zei hij dan wat gemeen. Hij keek naar Draconic. "Wat heeft hij gedaan? Ik dacht dat Puffjes en Griffjes het goed met elkaar konden vinden." zei Sawyer dan wat verbaasd. (sorry voor de lange post ik had inspiboost )