Drop it//open// =using Shirie

[greenlightning]

De klanken van de trillende snaren weerkaatsten luid tegen de muren van de stalling. Hier was ze als ze alleen wilde zijn. De rockmuziek had leeg kunnen klinken zonder de basgitaar of het ritme van de drums, maar Shirie was geen amateur. Ze schreef muziek voor bijna elk instrument, en wist de geluiden te creeren, zonder zelf de instrumenten te bespelen.
Ze had een draadloos oordopje in haar oor, waar de muziek uit kwam, met niet alleen haar stem, maar ook die van haar vrienden. Ze hadden dit nummer al eens gezongen en gespeeld op een podium. Voor een wedstrijd en gewonnen. Dit was hun rock nummer geweest, de ballade, de latine -wat een open ruimte was geweest- en de dance hadden ze ook gewonnen.
Ze hadden zich beter gevoeld dan ooit en waren vastbesloten ngeweest dat dit hun ding was! Zij zouden voor eeuwig hun bandje blijven en voor eeuwig jong en geweldig zijn. Ze zouden beroemd worden en alles zou hun voor de wind gaan.

Maar Shirie wist beter. Roem veranderde mensen. Misschien was dat waarom ze de band als een hobby zag. Ze had haar eigen dromen dingen die zij moest doen, gevechten die zij moest strijden. Ze hield van haar vrienden, maar haar lot was anders dan dat van hen.
Haar gedachten dwaalden af tijden shet nummer. Ze zong neit, dat wilde ze niet. De woorden speelden oin haar hoofd en brachten haar naar vervo,gen tijden en een toekomst waarvan ze wist dat ze er enkel van kon dromen. Zij zou ooit beroemd worden, misschien wel dit jaar nog, maar muziek was een manier van leven, niet iets waar je beroemd mee werd. Maar dat was haar mening.

[Krista -]

Onder de modder strompelde Scott naar de bezemstandaard, diep teleurgesteld in zichzelf, of in zijn omgeving. Hij was op weg geweest naar het meer, tot hij een groepje olpgeschoten jongens van zwadderich tegenkwam, die minstens een kp groter dan hem waren. Scott was snel, maar de zwadderaars, die met zijn vieren waren geweest, waren sneller geweest en hadden hem laten vallen in een of ander nat en drassig stukje gras. Ergens wist hij dat hij dankbaar moest zijn dat hij het zer zonder bloed en kleerscheuren vanaf had gebracht, maar hij was nu in een rothumeur.

Toen de muziek zijn oorschelpen bereikte keek hij automastisch om en zag Shirie staan. Hij herkende haar vaag, maar had nooit met haar gesproken. Misschien omdat iedereen altijd met haar sprak, dat hij het daarom niet deed. En hij vond haar bij voorbaat al niet aardig, maar daar zou op zich een verandering in gebracht kunnen worden. Zwijgend sloeg hij haar gaande maar had geen zin een gesprek te openen. Dat zou zij dan moeten doen. Om haar aandacht te trekken stootte hij 'per ongeluk' een lantaarn om. Het glas brak maar Scott maakte geen aanstalten het op te ruimen, maar bleef rustig in Shirie's richting staren.

[greenlightning]

Shirie sloeg net het laatste accoord aan toen het ding op de grond viel en ze sprong op een heel onshirie achtige maneir overeind. Ze hapte naar adem en blies die vervolgens licht uit. Ze wist neit waarom haar nekharen overeind stonden, maar kkon het neit laten om de schuld te geven aan deze jongen.
'And I blame you, don't know what else to do,' mompelde ze en liet zich weer tegen de muur aan zakken. Ze streelde de snaren en tikte ze een voor een aan.

Haar dagdroom was zo ruw verstoord dat ze moeite ahd om te herrinneren waar ze ookalweer aan dacht. Het had iets te maken emt de toekomst... Het was vreemd. Elke keer dat ze aan de toekomst dacht ging er iets kapot. Was dat een voorteken? Ze wist het niet. Ze sleog een accoord aan en wachtte tot de laatste trilling weg was, voor ze haar ogen opsleog naar de jongen. Ze kende hem wel van gezicht, maar hij was een van die mensen die haar uit de weg gingen. Angst, jaloezie, of een verkeerd beeld van haar... ze wist neit betere. Dit soort was er altijd. En ze interesseerden haar weinig.
'Zit ik in de weg?' Vroeg ze ongeinteresseerd, terwijl ze haar blik weer op haar gitaar richtte.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Rustig had Cyvix op een afstandje van de bezemstandaard gezeten om naar de muziek te luisteren. Ze vroeg zich niet af vanwaar deze kwam het enige dat ze wist was dat het mooi was en haar rust verschafte terwijl ze met een mes krassen in haar onderam was aan het maken. Gewoon om haar huid er weer aan te laten wennen om later eventueel in de voetstappen van haar vader te treden die bekend stond als een messenspecialist. Het bloeden deerde Cyvix niets, ze kon toveren en kon dus ook de wonden helen nadien. 'Episkey' was een van de weinige spreuken die Cyvix feilloos kon toepassen. De overige spreuken interesseerden haar simpelweg niet.
Bij het breken van de lantaarn schrok Cyvix nogal en sneed daarop dieper in haar huid dan ze gepland was. Ze wist bijna zeker dat haar slagader geraakt was en mompelde met een trillende stem de spreuk voordat ze zichzelf rechtte en ging kijken. Ze wandelde straal langs Scott door om de simpele reden dat ze die nog niet eens had gezien en keek naar het meisje. "Mooi." was het enige dat ze zij voordat ze met de bloederige dolk op de gitaar wees. "Je speelt mooi." zei ze wat vaagjes. Ze zou later wel beslissen of ze dit meisje mocht of niet. Op voorgevoelens ging ze nooit weg anders had ze Scott nooit zo goed leren kennen.

[Krista -]

"Eigenlijk wel" zei Scott, eerlijk als altijd, en trok zijn wenkbrauwen even op. Hij begon wat modder van zijn handpalm af te krabben en vloekte even in zichzelf. Waarom moest iedereen altijd hem hebben? Toen hij jong was waren de problemen bij zijn vader begonnen, die was toen degene die hem moest hebben. Nu zijn vader dood was waren er nog steeds mensen die hem hier niet moesten. "En jij, wil jij míj weg?" kaatste hij de vraag dan terug. Scott was niet van de antwoorden, meer van de vragen, en hij wist ieder antwoord dan ook om te draaien in een vraag.
Hij keek even op toen Cyvix voorbij liep en moest om de een of andere vage reden grinniken. Cyvix zat onder het bloed, en hij onder de modder. Het bloed van de aarde en het bloed van een levend wezen.

[greenlightning]

Shirie leit de gitaar voor wat eht was, en keer verbijsterd op naar Scott.
'Wat een vreemde vraag. En wat een vreemde vijandigheid. ik heb je niks gedaan, gast. Nee, ik vind eht geen probleem dat je hier bent. Ik wilde alleen weten of ik ergens voor zat, dan kon ik oozij gaan.'
Ze wilde haar aandacht weer laten afzakken tot haar gitaar, maar in plaats daarvan viel die op een onbekend meisje. Het meisje bleef onbekend, omdat haar bli konmiddelijk naar het mes werd aangetrokken.
'Zeg me asljebleift dat je studeerd voor slager,' zei Shirie, doodserieus, terwijl ze opstond. Neit dat ze snel bang was, maar ze stond toch leiver als er een gewapend iemand bij haar stond. Pas na een paar nieuwe blikken merkte ze op dat eht bloed van het meisje zelf was.
'Je... weet dat jezelf snijden een ziekte is, he?' vroeg ze, wat in de war. deze mensen waren... vreemd. Die jongen vanwege zijn onverdiende vijandigheid, en dat meisje.. odmat ze blijkbaar erge problemen had.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Nogal verbaasd had Cyvix opgekeken bij het horen van Scott. Ze wendde haar blik eventjes naar hem toe en wuifde kort naar hem. "Jij ook hier?" vroeg de Roemeense met een stralende glimlach voordat die compleet verdween toen ze hem zag zitten onder de modder. "Wie heeft dat gedaan, Scott?" vroeg ze bloedserieus en wou net even op hem afhobbelen totdat ze Shirie hoorde. "Auto mutulatie? Oftewel zelfverminking?" vroeg ze nogal verrast. Ze bekeek haar eigen polsen en onderarmen maar op her en der een wit lijntje was ze nog best littekenloos. Vooral omdat de magie dat vaak sloot zonder enig spoortje. De weinigen die een litteken waren geworden kwamen meestal van bij haar adoptiegezin. Dan vond ze het leuk om die moeders de kast op te jagen met haar 'zelfverminking'. Ze deed dat niet om een innerlijke pijn te doden. Ze vond het leuk om haar pijngrens te verleggen en daarvoor moest men nu eenmaal pijn lijden.
"Nee, meisje. Je vergist je. Ik doe niet aan zelfverminking maar aan 'Pijngrensverlegging.'" Zei ze met een brede glimlach. De meesten van Huffelpuff waren dat allang gewend van haar dat ze zichzelf sneed. "Daarbij heb ik magie om mijn wonden weer te helen en ten tweede zolang ik jullie niet snij is er geen enkel probleem." Ze liet demonstratief haar onderarmen zien om te laten zien dat het enkel bloed was maar dat er zich geen snee had gevormd. Ze liet haar beide armen weer zakken en grijnsde wat schaapachtig naar Shirie. "Maar ik vond dat je echt mooi speelde." herhaalde ze nog een keertje, gewoon om van onderwerp te veranderen.

[Krista -]

Nog steeds staarde Scott voor zich uit met een duidelijke norsheid in zijn blik, terwijl hij Shirie vanaf een paar meter bestudeerde. Het was haar blijkbaar niet goed gevallen dat hij haar weg wou hebben, maar op Cyvix en een paar anderen na wou hij iedereen weghebben.
"Vat het niet te persoonlijk op" verduidelijkte hij dan maar glimlachtte niet uit vriendchappelijkheid. Hij keek even opzij toen Cyvix tegen hem sprak, staarde naar de modder op zijn kleding, en slaakte een diepe zucht. Hij was Shirie erg dankbaar, niet omdat ze hem zo aardig of gezellig leek, maar omdat ze Cyvix aandacht van hem weghaalde. "Zelfverminking is meestal een psychische ziekte" mompelde hij er dan nog achteraan maar bleef vervolgens stil.

[greenlightning]

Shirie knikte even langzaam en haalde toen haar schoduers op.
'Als dat je gelukkig maakt. Ken eht gevoel, al ramde ik mezelf vaak tegen stenen muren aan, of viel ik een aantal meter omlaag. Hoe vaker je iets breekt, hoe sterker je botten worden.'
Ze grinnikte even. 'Maar ik deed eht niet met opzet. Ik deed gewoon gevaarlijke spelletjes als kind. In elk geval, als er nu een kind voorbij loopt, dan bezorg je die nog een trauma, dus als je eht niet heel erg vindt...'
Ze was gerustgesteld wat Cyvix betrof. Ze was wat vreemd, maar dat deed er verder neit toe. Ze oordeelde niet graag zo snel over mensen. Scott was een adner verhaal.

Ze draaide zich naar de jongen toe en trok enkel haar wenkbauw op.
'Ik vat niks persoonlijk op, en al deed ik het wel, het zou me weinig uitmaken. Als een jochie als jij, mij er niet bij wil hebben, kan ik je alleen maar de had schudden. Ik wil jou er namelijk ook niet bij hebben. Ik vroeg allen of je iets nodig hebt. Dan kan ik opzij gaan, pak jij je spullen en kan je weggaan. Goeie deal?'
Ze vond hem vooral vervelend. Eigenlijk niets meer of midner dan dat. Gewoon.. vervelend.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Cyvix haalde haar toverstok weer uit haar zak en tikte daarmee op haar onderarm waardoor het bloed langzaam verdween van haar kledij en haar onderarm. "Blij nu?" vroeg ze nog steeds met een glimlachje. Ze voelde er weinig voor om irritant te gaan doen. Waarom zou ze ook? Ze was blij en daarbij had ze Scott nu in haar buurt en ze wou geen ruzie met hem hebben.
"Echt waar, meid. Je zou nog goed thuishoren in een Freakshow." grinnikte de Roemeense daarop en gaf Scott een veel betekenende blik. Hij wist waarover ze sprak maar of Shirie dat wist trok ze eerder in twijfel. Maar bij het commentaar van Scott verscheen er een flauwe glimlach om Cyvix' lippen en keek ze naar haar afdelingsgenoot en beste vriend terwijl haar hoofd langzaam schudde. "Beiden.. Ik verwond mijn geest én mijn lichaam... Hoewel ik het eigenlijk eerder doe als training voor later dan als verlichting voor mijn geest. Ik doe dat niet... Snijden omdat je problemen hebt." mompelde ze alsof ze over iets walgelijks aan het praten was. Ze roffelde eventjes met haar vingertippen tegen mekaar tot ze weer opkeek van het gesprekje tussen Shirie en Scott. Hij zou het ook nooit leren, vriendelijk doen tegen mensen. Cyvix was er eigenlijk nog steeds verbaasd van hoe hij ooit bevriend was geraakt met haarzelf. Ze waren nogal absurde tegenpolen. "Scottie, darling? Irriteer de mensjes eens niet." klonk haar stem weerom op een toon die een moeder zou aanslaan.