Liefste Jesuke,

[robin]

Met een twijfelachtige blik, keek Suishou naar het lege stuk perkamant dat voor haar neus lag. Onzeker begon ze met schrijven, eindelijk had ze al haar moed bij elkaar geraapt, om deze brief te schrijven in de vorm van een gedicht die de waren gevoelens weerspiegelen.

Liefste Jesuke,

Als ik in je ogen kijk
heel even een blik in jou glinsteren ogen
dan zweef ik over de wolken
heel even weg van deze wereld

Als ik je knuffel
heel even een warmte
dat in mijn gedachte voor eeuwig blijf
heel even als jou armen mij beet houden
laat me niet los nog heel even

Als ik met je praat
heel even met jou zachte stem, dat mijn hart diep van binnen raakt
het geeft mij steeds weer een rustgegevend gevoel
heel even ben ik weg van de wereld
door de lieve worden die jij tegen mij zegt
steeds weer als ik met je praat

Als ik je zoen
heel even een kleine kus
om nog nachten van wakker te liggen om nooit mee te vergeten
een kus verzegelt door mijn hart
heel even nog heel even er over dromen tot ik wakker wordt en alles weer moet vergeten.

Als ik de moed had gehad, dan had ik dit tegen je gezegd.
En niet over een brief, maar gewoon als ik tegen over je stond.
dan zou ik met je praten en niet meer zo bang zijn om je kwijt te raken..

Liefs, Suishou

Twijfelend, frunnikte ze aan haar truitje, misschien was het allemaal wel te snel gegaan. Misschien moest ze hem nu gewoon verscheuren, de vlinders die in haar buik krioelde zouden vanzelf wel over gaan, toch? Suishou haalde diep adem zenuwachtig las ze de brief nog een keer goed door, voordat ze hem werkelijk verzond.

[CherryOnTop]

Daar stond hij, midden in het gangpad met deze brief in zijn handen. Het was eerder een gedicht maar geschreven op perkament. De uil zat op zijn schouder, kwaad pikkend in zijn kleding om een bedankje of iets dergelijks. Jesuke trok zich daar niets van aan. Hij keek alleen naar de woorden, hoe moest hij reageren? De grootste moeite had hij altijd met reageren op een brief die geschreven was alsof het een hart bevatte. Misschien bevatte deze brief ook haar hart, het was lief en het raakte hem maar hoe moest hij reageren? Hij had geen flauw idee tot hij in de leerlingenkamer kwam. De uil nog steeds op zijn schouder maar niet meer kwaad. Daar pakte Jesuke een veer en inkt en een nieuw stuk perkament. De brief van haar verdween, netjes opgevouwen in zijn broek.

Eigenwijze Suishi,

Toen ik deze brief kreeg kon ik niets bedenken om terug te schrijven. Enkel omdat nooit iemand zoiets liefs heeft geschreven. Wie weet hoe ik eigenlijk moet reageren? Het is in ieder geval iets dat mijn hart raakt, maar misschien wist je dat al. Ik denk na, hoe ik werkelijk een leuk, spontaan of even lief antwoord terug moet schrijven. Overigs, die uil probeert mijn kleding te slopen, wat moet ik hem geven om hem te laten stoppen? Weird ding, maar toch schattig.

Tja, in eerste opzichte is dit antwoord misschien raar, wie weet is het nog geen antwoord. Wie weet wat ik voel, wie weet wist je het al, wie weet misschien is dit nog steeds mijn geheim. Misschien heb je toch wel het idee wat ik bedoel of breng ik je juist enkel door de war. Tja, jongens zijn hier nou eenmaal niet goed in, of ben ik de enige die niets weet te reageren? Misschien heeft mijn mysterieus-heid mij overgenomen toen ik een antwoord terug schreef. Het zou leuk zijn om deze woorden te horen als je ze uitsprak

Secret hugs from me,
Jesuke

p.s. Die uil heeft dus mijn trui gesloopt o.O Blijkbaar houdt ie van stof of is hij enkel chagarijnig.. ik stuur hem terug naar je, hopelijk weet je wat hem kan kalmeren ^^

[/i]

Jesuke zuchtte, draaide de dop op het inktpotje en gaf de brief snel aan de uil. "Suishou, daarnaartoe, maar dat wist je al" De uil krasste en vloog op, op zoek naar Suishou. Waardeloze sul, wie weet snapt ze er geen zak van, maar je bent er ook niet altijd goed in dacht hij.

[robin]

Suishou zat op de vensterbank bij het raam, ze staarde naar buiten toen ze een uil zag aan komen vliegen. Hij knalde onhandig met zijn kop tegen het raam aan en tuimelde achterover. Suishou deed vliegensvlug het raam open en ving het beestje nog net op. Ze verwijderde het briefje van zijn poot, en aaide de drukte maker over zijn warrige veren heen. De uil pikte geïrriteerd en ondankbaar in Suishou haar vingers, Suishou aaide het beestje opnieuw. ‘’ik had niet verwacht een brief terug te krijgen-,’’ mompelde ze. Suishou hielt de brief in haar handen en zette de uil op haar schouder, ze liep het trapje af en ging met een vreselijk zenuwachtig gevoel aan tafel zitten. Hier legde ze de brief op tafel. Moet ik hem echt wel lezen, dacht Suishou onzeker, straks wijst die me af? En hoe, wat, hoe moet ik in vredesnaam terug reageren ‘’Zie je wel het was een slecht idee’’ beet Suishou zichzelf toe, Suishou zuchte, en wreef over haar arm, waarna ze de uil op een stok zette bij de tafel. Ze opende de brief, en las hem door. Suishou glimlachte, ‘’zo erg is het beestje niet, hij houd nu eenmaal van stof’’ ze wierp een blik op de uil, die het nu had voorzien op één bank in de leerlingen kamer. Suishou lachte even, het zenuwachtige gevoel was al behoorlijk af genomen, gewoon enkele en alleen al dat hij iets terug stuurde gaf haar kriebels maar toch een zeker gevoel dat ze geen rampzalige beslissing had genomen. Ze schreef terug, al wist ze niet hellemaal zeker wat ze moest terug sturen.

Lieve Jesuke,

De uil houd nu eenmaal van stof, dus verstop je truien als hij weer eens langskomt vliegen, om je weer een brief van mij te bezorgen. Of laat hem los op een bank met een stoffen bekleding, dan vermaakt hij zich vast wel (doet die nu namelijk ook) Ik had eigenlijk niet verwacht een brief van je terug te krijgen, hellemaal niet zelfs. Ik vind het lief, natuurlijk kon je moeilijk een antwoord terug schrijven want er stond geen enkele vraag bij waarop je dan eventueel zou kunnen antwoorden.

Ik hoop alleen dat mijn gedicht je niet heeft afgeschrikt, in meerdere opzichten omdat, de brief zo onverwachts kwam aanvliegen. Ik kan begrijpen dat je dan in de stres schiet, en geen flauw idee hebt wat je overkomt. Misschien, vind je dit ook een vreemde brief, maar dat is nu niet anders zo.

Ps. Geef hem dit stukje stof maar, dan houd dit beestje zich wel stil

Liefs, De vreemde.

Suishou scheurde een stukje stof af van de bank die de uil al aan het slopen was en stopte deze bij de brief, vervolgens knoopte ze hem vast aan zijn pootje en deed ze het raam open. ‘’Breng deze maar weer naar Jesuke, mormel’’ Ze liet de Uil los, die zijn vleugels uitsloeg naar richting Jesuke vloog.

[CherryOnTop]

Ineens, onverwacht omdat de uil weer terugkwam viel hij van de stoel af waar hij op was gaan zitten. "Jemig..." mompelde hij tegen zichzelf, wie schrok er nou van een uil? Jesuke stond op en vroeg zich af hoe de uil binnen was gekomen, vast door het open raam of ergens anders. Misschien toen iemand de deur had open gelaten. Hij haalde de brief los, aaide de uil over zijn kop en las de brief door voordat hij het stukje stof gaf waar Suishou het over had gehad.


Hii,

Nou dat beestje zit heerlijk te eten, waarom jaagt die uil gewoon niet achter een muis aan of vindt dergelijke. Ach, bedankt voor de tip en waarschuwing, mijn kleding is meteen verdwenen in mijn hutkoffer en de geheime kast die ik heb onder mijn bed. Vraag me niet hoe, allemaal een raadsel, ook voor mijzelf.

Hm.. eerlijk gezegt raakte ik wel een beetje in de stress, maar het klopt, je had geen vraag gesteld. Had je dan een vraag? ^^
Maarja, die uil van je, - Hij is toch van jou hé? - neemt niet genoegen met dat lapje stof, hij begint mijn bed te slopen! Maar goed, dan kan ik ook weer fixen met een of andere spreuk, nietwaar?

Jessie (like my mum calls me)



"Hup, go on, back to her!" De uil klapte zijn vleugels maar verliet de ruimte niet voordat hij een stuk kussen te pakken had in zijn snavel. De brief aan zijn pootje.