|
|
Post by Krista - on Jun 5, 2008 19:41:21 GMT 2
Het gewaad vatte snelelr vlam dat hij eigenlijk had gedacht, maar daar was hij blij om. Stel je voor dat hij de neiging had gekregen om het uit te trappen? Nu had hij daar de kans eigenlijk niet voor. De hitte vloog langs zijn benen omhoog en hij voelde de vlammen bijna langs zijn armen en benen likken. De geur van verschroeid haar, maar nog niet van verschroeid vlees. In dat laatste stadium was hij nog niet. Hij vroeg zich af wat mensen van hem zouden denken : Scott Maddox, de wonderbaarlijke fikkende huffelpuffer.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 5, 2008 19:53:05 GMT 2
Cyvix had te laat gezien wat er aan de hand was. Ze had in haar overbezorgdheid de vonken niet gezien. Veel meer dan het eerste likje vuur en de geur van brand hoefde ze niet nodig te hebben. Uit pure instincten vloog de jonge Roemeense omhoog vanaf de trappen en raasde naar Scott toe. Net toen ze wou reageren en hem helpen leek alles om haar heen in slow-motion te gaan. Ze stond als bevroren en huiverde bij het horen van een schreeuwachtig gegil waar ze nog net 'Scott' kon uithalen. Het geluid ging door merg en been en pas na enkele seconden had Cyvix door dat zij degene was die het akelige geluid produceerde.
Pas toen ze over de shock heen was staarde ze rond en greep met een trillende hand haar toverstok. "Ag-aga-A..." met haar trillende stem raakte ze niet veel verder en zonk neer op haar knieën terwijl ze een klagend, hyena-achtig gejank uitstootte en met tranende ogen naar Scott keek. Ze was machteloos nu. Haar ogen kregen een glazige uitdrukking voordat ze voor zich uitstaarde. De tranen stroomden nog steeds over haar wangen en langzaam kreeg ze geen informatie meer door. Enkel de stemmen in haar hoofd die verkondigen dat zij de oorzaak van dit alles was.
Opeens klonk er een krachtige stem doorheen de hal en een waterstraal volgde er meteen op die richting Scott ging. "Aguementi!" bulderde die stem. Het gezwaai van de donkerbruine toverstok had het juiste effect gehad. Illias stond op enkele meter van het gebeuren af en had zijn toverstok nog recht voor zich uitgestrekt. Zijn ogen keken vastberaden naar Scott voordat hij langzaam naar voren stapte terwijl hij nog enkele, kleinere waterspreuken mompelde. "Heeft u uw verstand verloren? Als u uzelf wilt opfikken, tot daar aan toe. Maar daarom hoeft u nog niet heel zweinstein op te branden!" tierde de jonge ravenklauwer en stapte naar Scott toe om hem te helpen eens het vuur gedoofd zou zijn. Hij liet Cyvix voor wat ze was. Die was overduidelijk in shock.
De Engelsman rolde lichtjes met zijn ogen om de wanhopige actie van de Duitser maar hij kon het nog wel begrijpen. De jongen had problemen, dat wist hij wel maar wat voor soort problemen had hij enkel het raden naar. "Wat is uw probleem dat u uzelf in zulk een situatie bevindt?" vroeg hij plechtig. Het irritante gedrag van Scott, zoals in de les Geschiedenis, was hij alweer vergeten. Het kon hem ook maar weinig schelen of ze nu ruzie hadden of niet. Als voorbeeldleerling van Zweinstein moest hij nu eenmaal... Voorbeeld zijn.
Een derde gedaante onttrok zich uit de lichte massa die rond Scott, Cyvix en Illias onttrok. Met een duidelijke walging op zijn gezicht bij elke persoon die hij langer dan één seconde moest aanraken baande Guilvedan zich uit de menigte en ging langs Cyvix staan, die was toch uitgeteld en vormde geen enkele bedreiging. Ze zag er moe, afgemat en bang uit. Iets dat je niet elke dag bij haar zag. Als Guilvedan niet zo meedogenloos en kil was geweest had hij zelfs nog medelijdengehad met het rode, betraande gezicht van het meisje. Hij liet een smerige grijns om zijn lippen zien en grinnikte nog wat na. "Illias, waarom moest je het nu weer verpesten? Het was amusant om te zien hoe een van die puffers zichzelf opfikte omdat hij wist dat hij onwaardig was om hier te zijn. Maarja, je bent een klauwtje. Je wéét ook niet beter." ging de Franse Zwadderaar verder. Hij streek even met zijn zwarte, gehandschoende vingers over het witte stof van zijn masker voordat hij nog een stap naar voren deed. "Alsjeblieft zeg me dat hij levensgevaarlijk gewond is en dood gaat..." Het was overduidelijk dat Licorne zijn lach moest inhouden om niet de slappe lach te krijgen. Maar Illias scheen hem koud te laten en te negeren gezien hij daar geen zinnige reactie uit te krijgen was.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jun 6, 2008 7:23:46 GMT 2
Toen de geur van verschroeid vlees zijn neus bereikte, bereikte de waterstraal van Illias hem ook en binnen een paar seconden was hij, nou ja, weer geblust. Verbijsterd draaide hij zich om, maar mekte dat dat ook niet meer heel vloeiend was. Zijn lichaam was bedekt met pijnlijke brandblaren en andere wondjes die een beetje leken te verhullen dat Scott Scott was.
"Wat?" probeerde hij tegen Illias te zeggen maar het enige wat zijn mond verliet was een soort van raspend geluid. Een geroezemoes verzamelde zich in zijn hoofd, en het duurde enkele ogenblikken voordat hij erachter kwam dat een horde leerlingen was die het schouwspel bezichtigde. Een stem was duidelijk hoorbaar, en dat was Guilvedan die aan het schreeuwen was.
Hij draaide zich om, om deze zwadderaar te negeren. Scott's actie was gedeeltelijk mislukt, maar ook gelukt. Iedereen wist in ieder geval wie hij was, en het was prettig geweest. Pas toen hij zich omdraaide voelde hij de pijn van de brandwonden en zakte in elkaar.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 6, 2008 18:41:36 GMT 2
Met een duidelijk huivering en een lichte schok ontwaakte Cyvix uit de trance waarin ze zichzelf had geholpen. Ze zag met angstige ogen hoe Scott in elkaar zakte van de pijn door zijn brandwonden en wilde hem toesnellen tot ze opeens een stem in haar hoofd hoorde. 'Is dat wel zo een slim idee? Jíj bent de reden waarom hij zichzelf wou doden. Hij walgt van je omdat je een freak bent. Dacht je nu werkelijk dat hij anders op jou zou reageren omdat hij toevallig zelf anders is? Je bent gewoon een noodgedwongen keuze geweest, meer niet.' Cyvix wou net Scott ondersteunen en hem omhelzen tot ze doorhad wat de stem tegen haar had gezegd. Er verscheen een diepe droevigheid in haar ogen voordat ze achteruit stapte als een afgewezen hond en zich omdraaide. Ze vond dat de stemmen gelijk hadden. Ze deugde voor niets en Scott hield geheimen voor haar omdat hij vond dat ze het niet waard was om vertrouwd te worden. Maar hoe de jonge Roemeense het ook draaide of keerde haar ongerustheid over Scott bleef overheersen. Misschien dat ze nog een actie zou ondernemen om hem in het oog te houden en om hem te beschermen zonder dat hij haar moest zien.
Het huffelpufje keek nog een laatste keer naar haar vriend waarbij ze iets fluisterde. "Sorry Scott..." was hetgene dat voor het grootste deel verloren ging in het geroezemoes. Daarna draaide ze zich weer om en verdween in de steeds drukker wordende hal. Iedereen wilde de fikkende huffelpuffer zien.
Illias staarde wat verbaasd naar het meisje dat niet wist wat ze moest doen en uiteindelijk afdroop. Hij schudde met zijn hoofd en verving daarop haar plaats maar. Hoewel hij de jongen niet echt mocht kon hij hem toch niet zo laten zitten in de hal onder de brandblaren. Hij tilde wat van de kledij op die nog niet aan zijn huid was geschroeid en schudde met zijn hoofd. "Heeft u de mogelijkheid om te wandelen?" vroeg hij en mompelde de Lumosspreuk waardoor het tipje van zijn toverstok verlichtte en daarmee scheen hij wat in de ogen van Scott, om hem hopelijk bij bewustzijn te houden. "U moet dringend naar de ziekenzaal!" Hij keek wat onbeholpen om zich heen, hopend dat een leerkracht, of beter; Mevrouw Pleister zélf verscheen om hem hierbij te helpen.
Guilvedan vond het met de minuut geiniger en geiniger. "Verlaat je liefje je, Maddox?" schaterde hij van het lachen en hapte naar adem tussen twee lachsalvo's in. Dit was érg vermakelijk voor de Zwadderaar. Op zijn minst gezegd. Hij stapte wat dichter op de twee af en liet wat van Scotts mantel ophoog tillen door middel van magie om de huid te bekijken. "Hopelijk komt hij er ook niet meer vanaf... Dan kan hij met een half pak rondlopen in plaats van een masker." dacht Guilvedan al sadistisch en zelfingenomen voordat hij weerom over het masker streek en kippenvel kreeg over zijn onderarmen toen hij zich de pijn herrinerde.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jun 8, 2008 20:30:04 GMT 2
Scott maakte een schor piepgeluid terwijl hij met zijn hand naar de schouder van Illias zocht, om zichzelf nog een beetje steun te geven en daarmee te voorkomen dat hij om zou denderen, want dat was een van de dingen waar hij niet zo veel van hield in openbare ruimtes.
Hij kneep zijn ogen even dicht toen Illias met het felle 'lumoslicht' in zijn oog scheen en probeerde het licht af te weren door zijn hand voor zijn ogen te heffen en zo schaduw te creeéren. Hij hoorde niet dat Cyvix weg ging, maar wel wat Guilvedan zei.
In een ruk draaide hij zich om en staarde hem, voor zover dat nog ging, woest aan "HOU DIE BEK VAN JE, LICORNE!" blafte hij de jongen toe. Scott Maddox was weer terug, dat was duidelijk te horen. Alleen wat gehavender en zwarter dan eerst. Woest trok hij zijn gewaad naar beneden en kermde van de pijn toen die langs alle brandblaren schoof. Dat was geen slimme actie.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 8, 2008 20:56:11 GMT 2
Guilvedan schaterde van het lachen om het 'dreigement' van Scott. Hij kneep zijn ogen dicht en liet zijn hoofd wat naar achteren kantelen. "Of anders wat, Maddox? Ga je me doof schreeuwen?" De zwadderaar had veel meer problemen met zichzelf overeind te houden door het lachen dan om de dreigementen van Scott aux-serieux te nemen.
Eenmaal de Fransman zich had hersteld van zijn lachstuip wandelde hij richting Illias en Scott. "Doet het pijn?" deed hij een moeder na waarna hij weerom begon te grinniken van het lachen.
Illias rolde enkel met zijn ogen en trok iets te hardhandig aan het gewaad van Scott om hem weer te kalmeren. "Rustig, jongeheer Maddox. Jaagt u uzelf nu maar niet op aan die kwal. Denk liever aan uw gezondheid. Ik breng u wel even naar de ziekenzaal waar u kan herstellen van uw acties." ging Illias weer overformeel verder zoals gewoonlijk. Hij sprak een spreuk uit en maakte een soepele beweging voordat Scott eventjes werd omringd door een goudgelig licht. Dat zou ervoor zorgen dat de pijn wat verdoofde. Meer durfde de jonge ravenklauwer nu niet te doen. Des te meer spreuken er over een gewonde waren des te langer het duurde voor de nieuwe vat op hem konden krijgen. En Pleister wist alles van genezen af maar de Engelsman niet. "Steun maar op mij, dan help ik je wel naar de ziekenzaal." mompelde hij daarop.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jun 9, 2008 7:14:44 GMT 2
"Trek die arrogante grijns van je gezicht, of zal ik dat ook in de fik steken?" gromde Scott op zijn gebruikelijke manier van praten terug. Die gebruikelijke manier leek vooral op het geblaf van een hond met een zeer interessant metrum van lange en korte tonen, en harde en zachte.
Woest stak hij zijn toverstok in zijn gewaad maar voelde daar niks anders dan verbrande en doorweekte kleding. Die stomme stok moest ergens anders zijn. Tot zijn blik op een verbrand twijgje op de grond viel. De weinige kleur in zijn gezicht trok nu geheel weg en hij slikte even, terwijl hij naar Illias zijn schouder greep om zichzelf overeind te houden.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 9, 2008 15:07:53 GMT 2
[/b] was de eerste vraag die ze stelde, zonder ook maar een begroeting te noemen. Ze begon graag bij hetgene wat ze wilde weten, want dan ging alles sneller, wist ze. [/ul][/font] |
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 9, 2008 18:02:34 GMT 2
Guilvedan schaterde van het lachen toen hij de blik van Scott naar zijn resten van zijn toverstok had gezien. Het was zo vermakelijk. "Met wat? Als ik vragen mag? Je bent je toverstok kwijt en je waakhondje is het afgetrapt. En buiten die hersenloze freak heb je toch geen vrienden en bij je meelijwekkend. Een zielig hoopje smachtend naar aandacht." sprak de Fransman op een gepassioneerde toon alsof hij een stuk moest voordragen op een toneel. Hij keek wat verward op bij het zien van Jade die zo plotsklaps verscheen en rolde daarop met zijn ogen. "Oh god... Één huffelpuffer gaat bijna dood en hij wordt al meteen vervangen door een nieuwe. Houdt dat dan nooit op?" mompelde hij op een arrogante manier.
Illias kneep even zijn ogen dicht toen Scott zich optrok aan hem om wat te wennen aan de extra last. Meteen omsloot hij het bovenlichaam van Scott met een arm, niet met bijbedoelingen maar om hem wat extra steun en houvast te geven. Net op het moment dat hij Scott weg van de ruziestoker Licorne wilde halen knipperde hij met zijn ogen om de komst van het nieuwe meisje. Hij kende haar nog niet maar dat zou niet lang duren. De Engelsman wierp een charmante glimlach naar Jade toe en boog het hoofd zo goed en zo kwaad dat kon met Scott op zich. "Goedenmiddag mejuffrouw... Het lijkt me nogal vreemd om dit te vertellen maar deze jongeheer vond het leuk om zichzelf op te fikken tot ik er stokje voor stak. Het vuur is onder controle maar hij moet dringend verzorgd worden om infecties en andere vuiligheden tegen te gaan." verklaarde hij met een glimlach die geheel ontoepasselijk was voor deze situatie. "Mijn naam is trouwens Illias Psyva Witherspoon maar u mag me noemen zoals u dat wenst, mejuffrouw. En dit opgefikt hoopje mens op mijn schouder is Scott Maddox." Hierop trok hij een nogal vervormde glimlach. Het voelde niet lekker om Scott eigenlijk zo te noemen maar het was eruit gegaan voordat hij erover kon nadenken.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jun 9, 2008 18:25:51 GMT 2
"Volgende keer ben jíj aan de beurt" gromde Scott, terwijl hij naar nog meer woorden zocht om Guivedan te beledigen. Waarschijnlijk was dit allemaal zinloos, want de zwadderaar leek erg vrolijk te worden van iedere poging van Scott om hem uit te schelden.
Toen zijn blik op Jade viel verduisterde zijn gezicht. "Wat we hier doen?," begon hij op een erg kinderachtig en sarcastisch toontje, waaruit al af viel te leiden dat hij weer lekker op dreef was. "Zoals mijn goede 'vriend' illias hiernaast al heeft gemeld, heb ik me net in de fik gestoken. Ik ben namelijk een freak, aandachtsloos en dit was een van de vele moordpogingen die ik al heb begaan". Uit deze woorden was niet meer op te maken welke delen hij serieus bedoelde of wanneer hij een grapje maakte.
Hij snoof even en grinnikte dan, alsof er niks aan de hand was. Sterker nog, hij hield niet meer op met lachen en moest zich hinnikend van de pret vasthouden aan Illias om niet onderuit te glijden en, misschien, van zijn stokje te gaan.
|
|
