|
|
Post by greenlightning on May 31, 2008 23:21:02 GMT 2
'It's my life, and it's now or never.
I aint gonna live forever.
I just gonna live while I'm alive.
It's my life.
My heart like an open highway.
I will always do it my way.
I'm gonna live while I'm alive.'
Hij zong weliswaar zacht, maar het maakte het niet emt minder -passie. Hij ging op in dit nummer. Hij had het niet zelf geschreven, maar hield van de tekst, zelfs al klopte het niet meer voleldig bij hem. Het was dankzij Shirie dat hij dit nummer kende.
Zacht neuride hij verder, terwijl hi jzijn kelren opvouwde en in zijn hutkoffer stopte. Hij was nou eenmaal netjes. Hij had geen prblemen met troep, maar wist dat hij uiteindelijk toch wel agressief zou worden als het een puinzooi om hem heen was. Dat was het ook. Dat kreeg je, met zoveel jongens om je heen...
Een felle bliksem schicht, gevolgd door een luide knal deden hem opkijken. Hij hield van onweer, maar de regen erbij beviel hem niks. de lucht was pikzwart en eht gekletter van de regen die in bakken omlaag viel maakte de sfeer duister en bijna eng. Dit soort weer ahd je in Australie neit vaak, maar in zijn jaern op Cuba was hij eraan gewend. Als het daar regende, dan regende het ook echt.
Zijn blik bleef op het raam hangen. Het was donker in de slaapkamer, aangezien hij enkel de kaars bij zijn bed had aangedaan. Het was nog vroeg. Niemand die nog boven was. Hij wilde vroeg gaan slapen, aangezien hij nog herstelledne was. De klap van William was erg ahrd aangekomen.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 31, 2008 23:32:14 GMT 2
Het water stroomde van zijn haren af, dat totaal niet meer zat zoals hij het die morgen gedaan had, over zijn gezicht en over zijn al drijfnatte kleren. Hij sprong de trap op met een hoop lawaai. Toen zijn eigen lawaai overstemt werd door de knal bleef hij even staan en sloeg zijn hart over en werd zijn gezichts uitdrukking angstiger.
Williamw as het liefste de komende weken een heel eind bij Devon uit de buurt gebleven, maar nu zocht hij hem. En om totaal andere redenen dan de vorige keer. Toen was hij op doden geweest, maar nu had hij Devons hulp nodig.
Hij rende de deur haast open en liet zich naar binnen vallen. "Devon,... June..." Zei hij totala buiten adem, dat kwam ervan als je vanaf buiten naar boven was komen rennen. Hij wees naar buiten terwijl er net een bliksemschicht te zien was.
Hij wist niet of Devon het wist, maar hij ging er maar vanuit van wel.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 31, 2008 23:46:27 GMT 2
Het gebonk op de trap verraadde dat er een mede jongen aankwam, dus keek Devon niet meteen op. Ten slotte, wat ahd hij te vrezen? Pas toen hij werkelijk zich omdraaiede en William zag, stopte zijn hart voor een moment met slaan. Hij was neit bang voor WIlliam, maar wist nou ook niet precies wat hij van deze jongen vond. Haatte hij hem, had hij medelijden met hem, of was eht eigenlijk niks van dit alles? Hij wist eht niet. Vrijwel direct draaide hij zich weer langzaam om en legde het laatste stapeltje kelren weer in de kutkoffer.
Bij Williams woorden keek hij verbaasd weer op.
'Wat is er met June?;' vroeg hij, terwijl de kamer werd verlicht dioor een nieuwe flits. Hij was bijna ent zo verbaasd over het feit dat William hem zocht, als dat hij blijkbaar over June wilde praten.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 31, 2008 23:53:44 GMT 2
William legte zijn hand op zijn borst en probeerde fatsoenlijk adem te halen. Maar hij keek angstig naar buiten. "Ze is Cameron zoeken." Bracht hij toen moeizaam uit. "Alleen, ze wilde dat niemand met haar mee ging." Dit was niet zo'n probleem, hij was er ergens wel onder de indruk van, maar de weersomstandigheden bracht alles in een benarde situatie. "Ze is bang voor onweer." Hij keek Devon doordringend aan, zonder blaam dat hij het wist maar eerder wanhopig voor hulp. Hij wist niet wat hij moest doen of waar hij June moest zoeken. Hij wist alleen dat hij haar niet alleen kon laten in deze storm.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 1, 2008 11:47:26 GMT 2
Devon had kalm naar William geluisterd. Toen camerons naam viel, ging er een rilling door hem heen. Hij balde zijn vuisten en gromde zacht.
'Dus van hem heb je eht gehoord...' mompelde hij zacht. Hij herinnerde zich de jongen nog wel. De ruzie tussen hen was tot een vechtpartij uitgelopen. Natuurlijk had Devon gewonnen. Hij had de jongen bijna vermoord, zoals hij datzelfde ook bij William had gedaan. En dat terwijl het alleen maar om een meisje ging die voor devon niks betekende...
Devon was vooral verrast toen William hem vertelde over June. Hij keek hem wat verwonderd aan.
'Meen je dat? dat... is nieuw.' Hij had dan ook nog geen onweersbuien met haar meegemaakt. Het was erg vreemd, om van iemand anders zoiets te moeten horen. Hij had zoiets toch eigenlijk zelf moeten weten?
Pas bij de volgende lichtflits, gevolgd door het knallen in de lucht, drongen Williams woorden echt tot hem door. Zijn hart begon sneller te kloppen. Hij wierp de spullen die hij in zijn hand had op bed en stapte langs William heen.
'Waar wacht je dan op, man! Lopen!'
Hij voegde woord bij daad en rende de trap af omlaag. Hij had wel zo'n idee waar hij June kon vinden.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jun 1, 2008 12:18:27 GMT 2
"Ze loopt er ook niet mee te koop... er zijn niet veel die het weten." Hij draaide zich om en rende met Devon mee. Het was ook zo. Alleen hij, Carmen, Roc en tot Williams spijt ook Zed.
Zodra hij weer rende voelde hij zijn adem door zijn keel schuren. Hij was niet echt gewend om zoveel te rennen. Maar doordat hij June voor zich zat die ergens in elkaar gedoken zat gaf hem wel de kracht om door te rennen en zorgte ervoor dat hij niet op zijn pijnlijke keel en bonkende hart lette.
"Het spijt me dat ik naar Cameron ben gegaan." Hijgte hij ondertussen. "En het spijt me dat ik er zo op reageerde..." Hij wist dat Devon allemaal niet had gehoort wat hij had gezegd over June en hemzelf. Misschien moest hij dat nog maar een keer vertellen, misschien dat Devomn hem dan goed begreep. Dat hoopte hij tenminste. Op de een of andere manier wilde hij niet dat Devon een hekel aan hem had, hijw ilde June niet tussen twee vuren plaatsen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 1, 2008 12:28:17 GMT 2
Devon keek neit om naar William en lange tijd leek eht alsof hij ook neit zou reageren, maar uiteindelijk sprak hij toch.
'Ik begrijp dat je je zorgen maakt. Dat heb ik in eht begin ook gedaan. Na dat gedoe emt Meija heb ik zelfs gedacht dat ik June maar vrij moest laten, zelfs al zou ik er zelf aan kapot gaan. Uiteindelijk heeft ze me toch over gehaald.'
Hij zweeg, al rennend en schoot door de deur van de leerlingen kamer de gangen op.
'Op dat moment wist ik dat ik nooit meer iets met een adner zou doen. Joey vertelde wat er is gebeurd.' Stilte. 'Ergens heeft Liés gelijk. Er is niks leiver dat ik zou willen dan met June.. de leifde bedrijven. Om veel redenen heb ik er tot nu toe nog niks met haar gedaan of besproken. Ik was bang.. dat als ik het haar zou zeggen, ze het zou doen vanwege mij, en niet omdat ze eht zelf wil.'
Opnieuw een stilte, met niks dan zijn voetstappen en die van William.
'Ik zou nooit iets doen wat zij niet wil.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Jun 1, 2008 12:34:33 GMT 2
William had zijn ogen gesloten als hij niet aan het rennen was en bang zou zijn dat hij zou vallen. "Weet ik. Met spijt me enkel dat ik dat nu pas weet. Jij hebt geflikt wat mij in al haar tijd op Zweinstein niet gelukt is. En ik denk dat ik daar... jaloers om was. Dat ze meer aan jou heeft dan aan mij. Dat jij meer voor haar betekent dan ik doe. Dat..." Hij hield even zijn mond, meer voorbeelden geven had geen zin. "Dankzij jou heeft ze het lef om naar Cameron te gaan, niet dankzij mij. En dat doet zeer. Maar niet zo erg als dat ik weet dat ze niet meer in mijn handen is, ze heeft zichzelf overgedragen aan jou."
Hijw ilde eigenlijk totaal niet horen over wat Devon met har wilde doen en hij voelde zich weer misselijk worden toen hij het erover had. Maar hij kon er niets aan doen. Dat was de keuze van june en Devon, niet die van hem. Hij was niet haar vader en kon haar niet zeggen wat ze wel en wat ze niet moest doen... Zelfs al was hij wl haar vader was dat niet aan hem geweest...
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 2, 2008 20:41:52 GMT 2
Devon gaf opnieuw alnge tijd geen antwoord. Hioj schoot de gang af, richting de gangen van de begane grond. Hij kende June. Ze zou eerst laag beginnen, in de hoop hem daar aan te treffen, voor ze omhoog zou werken. Ze was zo logisch... {sorry als dit verkeerd is...}
de stilte duuirde even voort, voor hij zuchtte en zijn hoofd schudde.
'Het maakt niet uit. Het is je vergeven. Ik zou precies zo reageren als het om Myra of Shirie ging. Ik snap je wel. Toch, hoop ik dat je eindelijk eens gaat ophouden emt mij als een vijand te zien. Jaloezie is een ding, maar toe, laat dat niet alles verpesten. Niet tussen ons, en al helemala neit tussen jou en June. Ze zal je alles vergeven, maar je bezorgd jezelf onnodige ruzies met gelierfden op deze manier.'
Hij zweeg oppnieuw, voor hij grijzend zijn hoofd omdraaide.
'Shirie nog gesproken?' Vroeg hij, uiterst opgewekt.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jun 2, 2008 20:53:21 GMT 2
((Ja zal wel kloppen XD))
William voelde zich krimpen in de stilte, maar belsoot de stilte te gebruiken om om zich heen te kijken of hij June zat. Het kwam niet bij hem op dat ze zich natuurlijk ergens verstopt had. Maar een teken van leven zou al op haar kunnen wijzen.
Hij hoorde nog meer donder en zag meer bliksem aarmate ze verder kwamen. Dit maakte William enkel ongeruster en gespannener.
Hij keek op toen Devon eindelijk weer sprak, maar hij voielde zich er niet meer door op zijn gemak. "Ja." Mompelde hij en hij voelde zich een klein kind dat door zijn vader op de vingers werd getikt omdat hij iets stouts gedaan had. De gedachte was maar van korte duur want toen hij haar naam hoorde zag hij Shirie voor zich. "Nadat ze jou heeft weggebracht? Nee, en dat wilt ze volgens mij niet." Hij zuchtte. "Volgens mij snapt ze niet eens waarom ik zo deed."
|
|
