|
|
Post by Madjic on May 31, 2008 23:25:31 GMT 2
De gangen en trappen waren voor haar ogen voorbij gegleden, zonder dat ze vond wat ze zocht. Haar voeten hadden haar naar de gang op de vierde verdieping gebracht, misschien dat hij hier was.
Junes gezicht was vrij rustig, terwijl ze van binenn gloeide van woede. Ze wist enkel de naam van de jongen waar ze zo boos op was en een vage beschrijving die ze van WIlliam gekregen had en dat was niet echt behulpzaam. Maar ze dacht dat ze hem wel zou herkennen als ze hem zag. Maar ja, dan zou ze hem wele eerst moeten vinden en dat was niet zo makkelijk. Haar grijze ogen speurde de hgang af naar een tegen van leven en haar ogen bleven gespitst op een geluid.
het was richting de avond en de gangen waren behoorlijk verlaten. Ze had Zed evraagt of hij wist waar de zwadderaar zich kon bevinden. Hij had haar weer gezegtr dat hij niet in de leerlingenkamer was en ook niet in de slaapzaal, dus waarschijnlijk was hij ergens binnen omdat het buiten maar donker en duisterbewolkt was. Ook June moest beamen dat deze jongen niet stom genoeg kon zijn om met deze regenwilken in het zicht buiten zou zijn.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 31, 2008 23:30:10 GMT 2
'Het verbaasd me dat je hier als eerste naar toe gaat. Van alle plaatsen waar je me had kunnen zoeken, besluit je hier te kijken? Wees maar blij dat ik je tegemoet kwam, anders zou je nog een lange avond zoeken voor de boeg hebben gehad.'
Bijna als een geest stapte Cameron uit de schaduw tevoorschijn. Hi jhad tegen de muur geleund gestaan, vanaf het moemnt dat hij June zijn kant op had zien komen. Hij wist dat ze hem ging zoeken, dat had hij al voorspelt. Na alles wat hij had verteld over haar vriendje...
'Het spijt me erg voor David. Gelukkig dat hij het heeft overleefd.'
Zijn houding was zelfverzekerd en kalm. Zijn ogen gleden over het meisje heen. Het was slecht weer, maar nog lang neit wat hij zou worden. Hij verwachtte de eerste knallen snel, maar tot nu toe waren ze uitgebelven., Nu moest eerst dit meisje knallen, en het deed hem niks.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 31, 2008 23:49:35 GMT 2
Juen keek naar Cameron. Ze voelde zich nog bozer worden, maar bleef rustig kijken. "Ik heb goeie connecties." Zei ze kalm. "En wat ben je toch meelevend, ik zal het hem doorgeven. Maar ik kom beroep doen op die geweldige gave van je." Ze kon niet voorkomen dat er een behoorlijke hoeveelheid sarcasme met haar stem meekwam. Ze sloeg haar armen over elkaar. "Ik zou namelijk heel graag willen weten waarom een volmaakt gezonde jongen het gestoorde idee in zijn kop haalt om een leugen te vertellen tegen mijn beste vriend over mijn vriendje, die vervolgens in de ziekenzaal beland. En waarom hij er zoveel plezier uithaalt. Waarom hij ervan geniet." Haar ogen trokken zich een seconde een beetje samen in een wat uitdagende en boze blik, maar verder bleef ze volkome kalm staan.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 1, 2008 11:53:25 GMT 2
Cameron probeerde zijn lachen in te houden over haar connecties, maar kon een grinnik neit odnerdrukken. Hij bekeek haar glimlachend, terwijl hij dacht aan hoe eht voor haar moest zijn geweest. Haar kwetsen had er niet bijgehoord, maar was wel onvermijdelijk geweest. Daar had hij bij stil moeten staan, maar helaas. Zelfs de beste maakte fouten...
HIj rolde even emt zijn schoduers en stopte zijn handen in zijn zakken, om nog iets odneruit te zakken tegen de muur. Zijn hele houding toonde niks dan zelfvertrouwen. Hij was ook neit odner de indruk van het meisje dat voor hem stond. Zelfs onderuit gezakt was hij nog aardig wat groter dan zij.
'Het spijt me erg voor je, dat hij daar is beland. Ik vrees echter dat ik niks heb gelogen. Het waren letterlijk zijn woorden. Misschien heb ik ze anders gezegd dan hij, maar ik vrees dat er toch een zekere kern van waarheid in school. Misschien neit zo hard als zijn woorden waren, maar toch wel in zekere zin.'
HIj gaapte even en draaide even emt zijn nek. Hij had de laatste tijd alst van stijve nek en schouders. Erg hinderlijk, maar niet meer dan dat.
'Waarom, vraag je mij? Heel eenvoudig. Ik wilde niks liever da dat die jongen iets vreselijks zou overkomen. dat hij zou lijden. Dat is gelukt, zelfs nog beter dan ik had verwacht. Ik moet toegeven dat ik me een ongeluk heb gelachen bij het schouwspel. Ik had wel verwacht dat WIlliam tekeer zou gaan, maar op die manier...'
Ditmaal lachte hij hardop.
'Min verontschuldigingen voor jou. Jij bent een ongewild slachtoffer geworden van dit alles. Toch, het was neit meer dan verdiend.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Jun 1, 2008 12:10:04 GMT 2
June liep dichter naar hem toe en bleef vlak voor hem staan, zodat ze bijna op zijn voeten ging staan. "Weet je wat is, lievert. Als het werkelijk zo was, had hij het me vertelt. In tegenstelling tot jou heb ik wel vertrouwen in de eerlijkheid van de mensheid en weet ik dat mensen wel vertellen als er iets is. En die kern van waarheid zal dus niet groot en belangrijk genoeg zijn om mij te vertellen, dus daar hebben we jou hulp noiet bij nodig." Ze keek hem een beetje hooghartig aan. "En de schade is er bijna niet. Devon en ik zijn nog samen, William is mijn vriend nog, zowel Devon als William leven nog en ik zal ervoor zorgen dat ze geen wrok krijgen. Dus het spijt me erg voor je, maar je hebt gefaalt."
In de verte was gerommel te horen, maar June hoorde het niet. Maar het noodweer kwam steeds dichterbij.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 1, 2008 12:14:10 GMT 2
Cemaron beet op zijn lip om niet opnieuw in lachen uit te barsten.
'June Heart, lief meisje toch, dacht je echt dat mijn doel Davids dood was? Of jullie twee uit elkaar te drijven? Nee, absoluut niet. Voor mijn gevoel staan David en ik nu quite. En dat is genoeg voor mij. Het hoeft neit uit te gaan tussen jullie twee, doe neit zo raar. Als hij jou heeft, laat hij andere meisjes met rust. Ik heb nooit gezegd dat je vriendje vreemd gaat, sterker nog, ik heb William juist dudielijk gemaakt dat dat neit het geval is. Vraag anders Joshua of WIlliam maar hier over. Die twee hebben een aardig gesprek emt z'n tweetjes gehad, waarin Joshua William alles duidelijk heeft gemaakt. Ik heb niet gelogen, zelfs nauwelijks aangedikt. ik heb alleen neit verteld dat ze bezopen waren. Moest dat>? Oh, sorry dan. Maar ik had veel meer kunnen zeggen over David Shadows...'
Hij kwam met zijn gezicht dichterbij dat van June en keek haar grijnzend aan. 'Maar dat kon je vriend neit betalen vrees ik.'
Hij leit zich weer achterover zakken en probeerde zijn lachen niet eens in te houden. Zijn gelach galmde door de gang.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jun 1, 2008 12:26:42 GMT 2
June handen trilde. Ze kon dit niet aanhoren. Deze arrogante zak mocht zo niet praten over haar vriend en haar vriendje. En ze kon er al helemaal niet tegen dat hij dacht dat hij dit alles ongestraft kon doen.
Ze hief haar hand en sloeg met haar vlakke hand zo hard ze kon tegen Camerons wang.
"Ik ben niet geintereseert in wat jij me wel niet kan vertellen over Devon! Alles wat ik over hem wil weten vraag ik wel aan hem zelf. Ik ben niet zo'n lafbek als William die het aan zo'n slak als jou moet vragen! You just don't get it. Er is meer dan die alwetendheid van jou." Haar hand tintelde een beetje terwijl ze hem woedent aankeek. "Dus heb maar plezier met die binnepretjes van je, maar je maakt er mensen echt niet gelukkiger mee dan als ze het zelf te weten zouden komen. Sterker nog, je kwetst er alleen maar mensen mee. Maar ja, dat zal jou wel niets uitmaken. Jij voelt je veels te goed om je ook maar om iemand druk te maken. Je bent zielig."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 1, 2008 12:32:26 GMT 2
Cameron zag de klap aankomen en leit haar haar gang gaan. De klap kwam lang neit zo ahrd aan als June zou hebben gewild en Cameron gaf geen kick. Hij was wel wat pijn gewend en dit stelde niks voor. Hij zuchtte even en glimalchte opnieuw.
'June Heart, je hebt gelijk. Jij bent geen alfbek, maar David wel. Hij wil al zo lang emt jou erover praten, zonder dat hij het doet. Je hebt gelijk, hij doet niks verkeerds, maar nu staan we gelijk en meer is van mij niet nodig. Laat hem maar aanmodderen, tot hij het lef heeft om tegen je te praten.'
Hij kwam overeind en rekte zich uit. Nu hij stond was hij bijna twee koppen groter dan June en hij kon het niet laten om te grijnzen.
'Ga jij maar snel weg, lief muisje, voordat...'
Op dat moment werd de gang verlicht door een bliksemschicht. Cameron lachte, al werd dat snel onhoorbaar door eht gerommel in de lucht.
'Te laat. Tot ziens muisje.'
Devon mocht dan van haar angst niks afweten, Cameron wel. Met zijn hadnen in zijn zakken draaide hij zich om en liep kalm van haar weg.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jun 1, 2008 12:52:44 GMT 2
"Hij is geen lafbek." Gromde ze en wilde nog meer zeggen, maar versteef. Het licht van de lichtflits weerkaatste in haar heldere ogen die nu enkel angst uitstraalde. Het viel haar niet op dat Cameron wist van haar angst of dat hij wegliep. Ze bleef alleen verstijft staan.
Toen de donder klonk trilde ze hevig en gilde. Ze drukte haar handen op haar oren en begon te rennen, bij toeval in tegenovergestelde richting als Cameron deed. Ze wist niet waar ze heen ging, ze wilde weg. Zich verschuilen en wachten tot de omweer over was.
Bij een nieuwe flits schoot ze opzij tegen een deur aan doordat ze een weg wilde van het licht. Ze keek naar de deur en duwde deze open. Tot haar opluchtig was hij open. Ze rende het lokaal in en liet zich onder het bureau van de leraar neervallen. Haar ademhaling ging gehaast, haar ogen had ze dicht geknepen en haar handen lagen steig tegen haar oren.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 12, 2008 19:41:01 GMT 2
Cameron hoefde zich niet om te draaien om te weten wat er gebeurde. Hij sloot zijn ogen, al lopend en luisterde. Ze was gestopt emt praten en hij kon bijna haar hart horewn kloppen in dat onnatuurlijk snelle ritme, maar pas toen de gil klonk, verscheen de glimalch op zijn gezicht. Hij moest moeite doen om niet hardop te lachen toen de voetstappen snel bij hem vandaan gingen. Ze was zo bang.. zo eenvoudig. Ze ahd er neit eens bij stil gestaan! En dat zat bij ravenklauw. De intelligente leerlingen gingen achteruit.
Een nieuwe bliksemschicht kleurde de gang en de jongen fel blauw. Cameron bleef verstijfd staan, toen de schaduw van een tweede persoon aan het andere einde van de gang hem bereikte. Een enkel moment maar, tot het licht verdween en het duister het weer overnam. Het silluet van de jongen verdween niet. Het brede, lange lichaam was als een baken in de donekre gang. Zijn vuisten waren gebald. De klap die volgde leek het stratschot te zijn. Cameron sloot zijn ogen en stapte naar voren, toen hij de persoon zijn kant op zag schieten. Hij kon er beter vol opaf gaan, dan te bljven staan als een lafaard.
Toen de voetstappen hem naderden, opende hij zijn ogen weer, en wierp een blik op de jongen die op gelijke hoogte met hem kwam, hem recht in eht gezicht aankeek en hem toen passeerde. Camerons hart ging als een gek tekeer, maar hij liep kalm door. Hij keek neit om toen hij het einde van de gang naderde, en om de hoek verdween.
Devon had de haat en woede die hij voelde eht leifst op Cameron gekoeld, maar de donderslag had hem herinnerd aan zijn meisje die ergens doodsbang verstopt moest zitten. Hij kon altijd nog wraak nemen. dat kwam nog wel. Dit was belangrijker.
Op het moment dat hij de jongen passeerde was er nog die enkele twijfel, maar June betekende meer voor hem dan wat dan ook.
Zijn snelle voetstappen waren eht enige geluid in de gang, terwijl hij zich in zijn vriendin probeerde in te leven. waar zo0u ze heen zijn gegaan? Waarschijnlijk naar de eerste de beste ruimte...
Toen hij de deur van het lokaal zag, remde hij af. Traag stapte hij erop af. De volgende bliksemflits verlichtte opnieuw de gang en toonde hem dat de deur al op een keir stond. Hij glimalchte liefdevol en opende de deur, zacht nog verder. Hij bleef in de deur opening staan en keek de donkere ruimte door.
'Love?' Vroeg hij zacht.
|
|
