|
|
Post by Madjic on Jun 12, 2008 21:05:33 GMT 2
William had het opgegeven Devon te volgen. Een tweede sprint door het kasteel kon hij gewoon niet hebben, het was gewoon net iets te veel.
Hij steunde met ijn handen op zijn knieen en hapte naar adem. Hij keek nog een keer op en zag in het licht van een lichtflits Devon nog wegrennen, maar toen verdween hij weer in het duister van de nacht. Het drong pas laat tot hem door dat hij meende iets gehoort te hebben. June? Hij kwam overeind en begon te lopen, met zijn hand in zijn zij duwent, strompelde hij achter Devon aan.
De tranen stroomde in straaltjes over haar wangen en ze snikte zacht. Ze drukte haar hoofd tegen haar knieen, waardoor haar gesnik nu gesmoort klonk en haar broek nu vochtig werd.
Maar ookal hield ze haar oren bedekt en haar ogen gesloten, hoorde ze de donder nog en zag ze de bliksomflits door haar oogleden. Ze kromp weer even ineens en maakte een piepje van angst.
Ze hoorde Devon niet, die te zacht sprak om door haar dichtgeknepen oren heen te dringen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 23, 2008 22:16:53 GMT 2
Devon maakte geen geluid, om het kleinste geluidje te kunnen horen. De volgende flits en klap deden de ruiten trillen. Het duurde maar even, en in die korteperiode, dacht hij een geluidje te horen.
'June?' vroeg hij opnieuw, terwijl hij langzaam verder stapte. Hij liet zijn blik over het lokaal gaan. Het was bijna griezelig zo in het donker. De schaduwen waren lang in eht felle licht van buiten. Zijn voetstappen waren geluidloos. Hij sloot zijn ogen en dacht na. Als hij zo bang was als zij nu -hij liep gestaag verder- waar zou hij -zijn hand raakte het hout van het bureau- dan zitten? Hij boog zich voorover en gluurde onder het houten blad van het bureau. Zijn lippen vormden een zwakke, treurige glimlach.
'June.' Ditmaal een opgeluchte berusting. Hij leit zich op zijn hurken bij haar neer zakken en legde zacht zijn hand oip haar hoofd. Met zijn andere hand maakte hij een zwak gebaartje, waardoor de gordijnen dichtschoven, zo het grootste deel van de flitsen verbergend.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jun 23, 2008 22:40:51 GMT 2
June bleef even stil zitten toen ze de hand op haar voelde. Ze wist eerst niet zeker of ze dit zich niet inbeelde. Dat ze zo graag wilde dat er iemand kwam dat ze ook echt dacht dat dat zo was.
Pas toen ze de gordijnen dicht hoorde gaan lichtte ze haar hoofd een klein beetje op. Net genoeg om te zien of er echt iemand bij haar was of dat ze zich vergiste. Maar zodra ze Devon herkende sprongen er nog meer tranen in haar ogen.
Waar ze zich eerst wilde verstoppen en zich wilde verborgen tot alles was afgelopen, sprong ze nu weg. Ze duwde zich tegen Devon aan, nu niet meer gedempt snikken maar ze liet nu alle tranen eruit komen die eruit wilde komen.
Ze zei zijn naam tussen gesnik door, maa het was niet zo verstaanbaar als ze wilde. "J-e-be-nt-ge-ko-men." Zei ze tegen methaar gezicht tegen hem aan gedrukt. Dit werkte beter tegen het licht dat enkel haar ogen dicht.
|
|
|
|
Post by Green on Jul 3, 2008 23:49:16 GMT 2
'Ik was eerder gekomen als ik het had geweten,' zei hij zacht, terwijl hij zijn hand op haar achterhoofd legde en zijn andere arm stevig om haar middel sloeg. Hij hield haar vast en stuurde haar alle warmte, liefde en veiligheid toe die hij maar kon geven. Bij de volgende knal trok hij haar nog iets steviger tegen zich aan.
'Misschien meoten we gewoon ergens adners heen gaan, waar je er minder last van hebt,' zei hij, denkend aan een plek en glimlachte toen. 'Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik dit vrijwillig zeg, maar laten we naar de kerkers gaan. Daar hoor je niks en zitten we veilig. En alleen, zoalng we geen zwads tegen eht lijf lopen.'
Hij streelde zacht de haren uit haar gezicht en voelde niks dan warmte voor dit bange, lieve en mooie schepseltje dat hij zijn vriendin noemde.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 3, 2008 23:58:57 GMT 2
June deed de moeite niet meer iets te zeggen. Haar hartslag zorgde ervoor dat haar stem ging trillen als ze alleen maar dacht om iets te zeggen. Ze wilde echter niet weg, haar benen zouden haar waarschijnlijk niet kunnen dragen, maar hoe maakte ze Devon dat duidelijk als ze niet goed verstaanbaar kon praten?
Ze schudde haar hoofd een beetje, niet wetend of hij haar begreep of dat hij dat dat ze gewoon huiverde.
Maar dankzij Devon kon ze wel weer haar hersenen gebruiken. Hierdoor bedacht ze dat hij gelijk had. Waarom had ze het niet vertelt? Een fobie zou je toch vertellen aan je vriendje, waarom deed zij het dan niet?
|
|
|
|
Post by Green on Jul 4, 2008 14:42:14 GMT 2
Devon wachtte een tijdje tevergeefs op antwoord en nam toen het lot maar in eigen hand. Ze was te bang om zich te bewegen en hij kende haar. Op dit soort momenten, liet haar lichama haar in de steek. Terwijl hij haar een zachte kus op haar lippen plaatste, tilde hij haar op. Hij knieholten steunend op zijn arm en haar schouders op zijn andere. Ze woog weinig in zijn gespierde armen en het was zo fijn om haar bij zich te hebben, wetend dat hij haar kon beschermen en helpen. Hij dacht er niet over na dat hij nooit van haar angst had geweten, al voelde hij zich nog steeds schuldig erover. Voorzichtig stond hij op en droeg haar mee, richting de deur. De kerker was het beste voor haar, al zou hij har leiver mee hebben genomen naar zijn bed, haa ronder de dekens verstopt en dicht tegen haar aan gelegen. Meer hoefde niet. Hij wist dat nu. Alles wat hij had gezegd, gevoeld en gedacht... wat cameron en Will hadden gezegd... het was neit waar. Het was het restantje van wie hij ooit was geweest. Hij wilde alleen dat ze gelukkig was. Dat was genoeg voor hem.
Die wetenschap verwarmde hem en schonk hem een goed gevoel over zichzelf. Ondanks alles wat mensne dachten en alles wat hij soms zelf dacht.. hij wist dat eht goed zat. Hij zou June nooit kwetsen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 4, 2008 15:48:22 GMT 2
June keek naar Devon op. Haar ogen glinsterde nog van het de tranen die nog in haar ogen zaten. Maar ze wist vaag te glimlachte en haar trillende armen om zijn nek te slaan. Ze liet haar hoofd tegen hem aan rusten en sloot haar ogen.
Ze genoot van de veiligheid die ze voelde in Devons armen. Ze voelde zich wat moe worden, maar met door een donker weer herinnert aan de werkelijkheid.
Maar ze hield haar ogen stijfgesloten, nu welliswaar met meer kracht als eerst. Ze opende een oog en keek naar Devon. "Sorry." Fluisterde ze zacht en met een trillende stem.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jul 13, 2008 14:55:24 GMT 2
Devon gaf geen antwoord. Hij zou ook neit weten wat hij erop moest zeggen. Hij wist niet eens zeker waarvoor ze haar excuses aanbood. Dat hoefde ook niet. Ze was op dit moment veel te kwetsbaar. Veel te lief... Hij voelde zijn hart bleoden voor haar, en dankte de heer dat hij niet dezelfde ziekte had die Shirie had. Anders zou hij hier ook strevend op de grond liggen, met een letterlijk bloedend hart.
Zijn weg volgde hem langs de donerke gangen, waar hij zo snel mogelijk doorheen liep. Helaas, net voor hij de uitgang bereikte, klonk er een oorverdovende klap, een die de ruiten deed trillen. Hij voelde eht door vibreren in zijn schoenen en trok June nog dichter tegen zich aan. Hij moest opschieten. Dit was een storm die hij in geen jaren ahd meegemaakt. Althans, neit in Engeland.
{topic maken bij kerkers?}
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 14, 2008 12:57:36 GMT 2
June voelde zich als een veertje op een vinger in zijn armen. Ze maakte zich niet druk dat ze te zwaar was, anders had ze wel wat gemerkt. En ze voelde zijn spieren tegen haar rug en haar arm die tegen zijn arm aanlag. Ze ontspande weer een beetje bij de gedachte en merkte dat ze net iets minder schrok als er weer een donderschot klonk, al spande ze zich wel iets meer aan. (Ja, goed idee  maar jij??) |
|
maar jij??)