Post by admin. on Jun 5, 2008 17:55:22 GMT 2
Ze herrinerde zich de woorden van de onbekende Heler nog al te goed. En ze haatte ze. Door de beet van het insect had ze constant hoofdpijn, en een enorme last van concentratieverlies. Bij transformeren had je cencentratie nodig - en het zou levensgevaarlijk zijn. Als ze niet meer terug zou kunnen veranderen, zou ze een probleem hebben. Niet dat haar ouders haar zouden missen - de enigen die haar verdwijning waarschijnlijk echt op zouden merken zouden haar oom & tante zijn, omdat ze niet meer langskwam in de vakantie.
Nijdig stak ze haar handen in haar zakken en beet op haar lip, om vervolgens tegen een willekeurige bezem aan te schoppen. De steel brak, maar het kon Jade niets schelen. Zij zou de lucht tóch niet meer inkunnen, zonder concentratie. Daarnaast had ze geen zin meer in vliegen. Alles waar ze tijden om gegeven had, verafschuwde ze nu. En ze had geen idee waarom.
Misschien kwam het door alles wat gebeurd was. Door de blunders die ze begaan had op het liefdesgebied, of door het feit dat alles op school slechter ging. Ze wist het niet, en ze wílde het ook niet weten. Het was allemaal gewoon zo... hoofdpijnverwekkend. Ze had er geen andere benaming voor. Om de tranen tegen te gaan beet ze op haar lip, net zolang totdat ze bloed proefde. Het kon haar niets schelen. Haar hoofd leek toch al uit elkaar te barsten, en dan maakte een klein beetje extra pijn niets meer uit. Met deze gedachte zakte ze op de grond neer, tegen een muur, en verborg haar gezicht in haar knieeën.
Voor ze het doorhad, wist ze de tranen niet meer tegen te houden. Ze leken over haar wangen te rollen alsof het niets was, maar ze wilde het niet. Ze wilde zich gedragen zoals altijd; brutaal, koppig, slim. Nu leek ze echter het tegendeel.
[/ul][/font]