|
|
Post by admin. on Jun 6, 2008 21:45:44 GMT 2
[/i], zoals ze het zelf noemde, werd ze eerder ontweken. Het leek alsof Voldemort een zwarte schim in haar achter had gelaten, die mensen afstootte. Nee, dan werd ze nog liever gepest. Onzeker en woedend trok ze haar knieeën op en verborg haar gezicht erin. Ergens leek alles zo vaag, maar tegelijkertijd was het logisch. Zelf zou ze iemand die een tijdje terug bezeten was ook liever ontwijken, hoewel ze dat niet toe zou geven. Maar dat kwam eerder doordat ze vrijwel overál bang voor was. Ze vermeed überhaupt veel mensen die een tijdlang in de aandacht hadden gestaan, of bekend waren. Nu was ze het zelf, en het was onmogelijk om zichzelf te ontwijken. Moeizaam dwong ze zichzelf om haar hoofd op te tillen, en hierbij stootte ze hem aan de houten deur. Als het mogelijk was geweest had ze harder gehuild, maar haar gezicht was al nat van de tranen. Voor het eerst kwam het haar goed uit dat ze geen make-up droeg, en dat ze hooikoorts had. Ze zou in ieder geval gewoon over de gangen kunnen lopen, aangezien haar ogen toch al rood en bloeddoorlopen geweest waren. Houdt toch op, sprak ze zichzelf toe, maar het hielp weinig. Geïrriteerd beet ze op haar lip, wetend dat het niet lang zou duren voor ze bloed zou proeven. In plaats van dit vol te houden ontspande ze haar kaken, en bonkte met haar ellebogen tegen de deur. Het deed pijn. Mooi zo. Ze wilde de pijn die ze al had kwijtraken. Ze was alles kwijt, behalve de pijn. Dan kon ze de pijn ook wel kwijtraken. Ze had er niets aan. Na enkele minuten besefte ze dat haar ellebogen toch wel erg pijn begonnen te doen, en met deze gedachte sprong ze overeind. Waar was ze mee bezig? Ze verloor zichzelf, haar eigen wil. Het leek alsof ze een tweede keer bezeten was, maar ze wist dat het niet zo was. Ze herrinerde zich precies wat ze had gedaan. Op haar lip bijtend veegde ze over haar ellebogen, zonder er na te kijken. Ze wist dat ze blauw moesten zijn, of anders wel rood. [/font][/ul] |
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 8, 2008 17:53:02 GMT 2
[/b] vroeg ze voorzichtig. [/ul] |
|
|
|
Post by admin. on Jun 8, 2008 20:02:49 GMT 2
[/b] snauwde ze sarcastisch. 'Ik was alleen maar bezeten door Voldemort-' ze spuugde zijn naam bijna uit, 'Ik ben alleen maar iedereen van wie ik hield verloren en ik word alleen maar door iedereen genegeerd, ontweken op aangestaard. Dat is alles!' Met een klap, die alleen voor haar hoorbaar was, liet ze haar kaken op elkaar komen en beet op haar lippen, om haar tranen tegen te houden. Ze mochten wel eens zien dat ze niet alleen maar het zwakke, zielige meisje was, of de enge, bezeten feeks. Ze was méér dan dat. En de enige die dat ooit door had gehad was Charlotte, besefte ze. Nou, daar zou ze verandering in brengen. Haar ellebogen blauw, de rand onder haar ogen zwart, de binnenkant van haar lip bloedrood - het kon haar helemaal niets meer schelen. Ze wilde het gewoon niet meer. Het liefst zou ze tegen de muur schoppen, haar hoofd er tegen aanslaan, net zolang totdat ze de innerlijke pijn vergeten kon. Maar het zou niet helpen, daar was ze zich ook bewust van. Hoezeer het allemaal ook pijn deed, het zou het verdriet, de angst en de onzekerheid niet overtreffen. [/ul][/font] |
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 9, 2008 17:53:13 GMT 2
[/i] Haar hersens draaiden op volle toeren en probeerden te informatie die ze zojuist binnen had gekregen te verwerken - maar waren daar niet toe in staat. Natasha was verdoofd van schrik door de uitval van Anne - maar nog meer door de naam die ze genoemd had, en in welke context. Bezeten door Voldemort? Natasha begon haar gezonde verstand weer terug te krijgen en concludeerde dat dit natuurlijk nooit mogelijk was. Anne was gewoon erg in de war, dat was in ieder geval een feit. Maar bezeten zijn door Voldemort, dat was gewoonweg onmogelijk. Nee, dat zou wel niet de waarheid zijn... Toch nam Natasha zich voor om het eens aan Joey te vragen. 'Ik - sorry - rustig...' Ze was er vrijwel zeker van dat dit Anne absoluut niet zou kalmeren, maar eigenlijk had Natasha gewoonweg geen idee wat ze nu moest zeggen. Het liefst wilde ze nu meteen wegrennen, maar aangezien Anne er nogal psychopathisch uitzag, had Natasha al allerlei visioenen over spreuken die op haar afgevuurd werden zodra ze even niet oplette. Haar toverstok drukte in haar zak lichtjes tegen haar bovenbeen aan. Natasha wist dat ze hem zo zou kunnen grijpen, mocht dat nodig zijn... Haar blik bleef scherp op Anne gevestigd. [/ul] |
|
|
|
Post by admin. on Jun 9, 2008 19:32:23 GMT 2
[/b] Ze spuugde de woorden er bijna uit, terwijl ze grip zocht op de muur achter haar. 'Je wilt dat ik rústig ben?! Hoe kan ik verdomme rustig zijn, als ik nét overal overheen denk te komen en er dan iemand op me afkomt om te vertellen dat ik rústig moet zijn?' Ze was de oude Anne niet meer. Ze veranderde. Ze wílde veranderen, maar het lukt niet op de manier die ze hoopte. En het kwam niet eens in de richting. Woedend schopte ze met haar hak tegen de muur aan, verblind door tranen. Het enige wat ze zag waren rode plukken haar, witte wazen van de toiletten en haar eigen tranen, die over haar hele wangen verspreid waren. Zodra ze een diepe teug adem haalde - die er bijna maniakaal uitzag - keek ze, zonder wat te zien, naar Natasha enz akte opnieuw neer op de grond, snikkend. Onzeker en angstig trok ze haar knieeën hoger op om haar gezicht er weer in te begraven. Haar schouders schokten onregelmatig bij de snikken die te horen waren, maar ergens wilde ze het niet. Ze was niet zwak meer. Ze had Voldemort uit haar lichaam verjaagd! Ze was sterker dan hem geweets - hoewel ze hulp had gehad. Zodra ze dit besefte voelde ze zich kleiner; en vooral zwakker. Ze had het niet alleen gedaan. Ze had hulp gehad. Ze waren met een hele groep geweest. Uiteindelijk was het Voldemort zelf geweest die de grote fout begin, door Evan aan te vallen - met Anne's lichaam. Als hij dat niet gedaan had, had hij nog steeds controle gehad. Dan... Ze zou Evan moeten bedanken. Hij was het die haar werkelijk gered had, zonder het zelf te beseffen. Maar het enige contact wat ze met hem was was onder de lessen, als ze samen moesten werken. Ze was wreed geweest, door iedereen te ontwijken. Maar ze had niet anders gekund; ze verloor zichzelf meer en meer, en zodra ze Charlotte of Evan zag, voelde ze zich alleen maar schuldiger. [/ul][/font] |
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 13, 2008 13:08:38 GMT 2
[/b] Wat? Eigenlijk wist ze nog steeds niet wat er precies met het meisje gebeurd was. Ze riep steeds dat ze bezeten was geweest door Voldemort en alles kwijtraakte, maar Natasha wist niet zeker hoe betrouwbaar deze informatie was. Anne leek erg in de war te zijn. Toen het hysterische meisje voor haar op de grond ineen zakte, wist Natasha werkelijk niet wat ze moest doen. Het liefst rende ze weg, ver weg, naar Joey of Shirie. Maar aan de andere kant kon ze het niet aan om Anne hier alleen te laten, ook al leek ze dan zo maniakaal. Misschien moest ze hulp gaan halen... Maar wie? Natasha kende hier nog niet veel mensen, behalve haar oude vrienden. En ze wist ook niet of ze hier nu een leraar bij moest halen... Gelukkig voor Natasha hoefde ze hier niet verder over na te denken, want op dat moment zwaaide de deur weer open en stapte een blondharig meisje binnen. Natasha draaide zich om en keek recht in het geschrokken gezicht van het meisje, die al snel omdraaide naar Anne. 'Anne! Wat is er?' riep Charlotte, die zich verder niets van Natasha aantrok maar naast haar vriendin ging zitten en een arm om haar heen sloeg. Natasha deed voorzichtig een stap naar achteren, vreselijk opgelucht dat het meisje nu niet meer haar zorg was. Kennelijk kende het blonde meisje haar goed. Maar ze was te nieuwsgierig om nu meteen weg te gaan, dus bleef ze vanaf een afstandje toekijken. [/ul] |
|
|
|
Post by admin. on Jun 24, 2008 14:54:58 GMT 2
[/b] gilde ze, half kwaad, half hysterisch. 'Weg!' Moeizaam slikte ze, schudde haar hoofd opnieuw en stampte op de vloer, met haar handen nog steed stegen haar oren aan. Ze wilde alleen zijn. Helemaal alleen. Ze verloor iedereen - dan zou ze het alleen wel redden. Haar ouders was ze veertien jaar terug al kwijt, haar pleegmoeder ook sinds enkele maanden, en een groot deel van haar vriendenkring ook. Charlotte en Evan waren over, bleef ze zich vertellen, maar ze was ze niet waard. [/ul][/font] |
|
|
|
Post by Krista - on Jun 28, 2008 13:58:51 GMT 2
Op goed geluk, of pech, was Evan net op dat moment langs de meisjeswc gewandeld en had wat van de woorden opgevangen. Ergens hoopte hij dat hij het verkeerd verstaan had, en dat hij de stemmen niet had herkent. Hij zweeg en bleef een seconde stil staan, aangezien hij niet wist of hij de meisjeswc wel moest betreden. Stel je voor dat hij het fout had, en het niet Anne was. Dan stond hij mooi voor gek bij die meisjes die er waren. Uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid het van zijn angst het fout te hebben en hij strompelde langzaam de toiletten in.
Zijn eerste gedachte was dat hij opgelucht was. Het was wel degelijk Anne, samen met Charlotte en een meisje, ook uit Griffoendor, die hij niet écht goed kende. Misschien van naam. Hij sperde zijn mond open in een soort van verbaasde uitdrukking, en wou naar Anne toe lopen. Alleen waren zijn benen vastgevroren aan de vloer en kreeg hij geen beweging in zijn spieren. "Anne" bracht hij schor uit, en schuifelde haar kant op. 'Wat is er?".
Hij zakte bij haar door zijn knieën en probeerde Anne voorzichtig op haar rug te kloppen. Vragend keek hij Charlotte aan, alhoewel hij niet echt verwachtte dat die een antwoord had. Wat was er gebeurd?
|
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 28, 2008 16:21:55 GMT 2
Het voelde alsof ze een klap in haar gezicht kreeg toen Anne zo tegen haar begon te schreeuwen. Geschokt deed Charlotte een paar stappen achteruit en staarde Anne aan. Ze voelde tranen in haar ooghoeken prikken. Ze wist maar al te goed dat haar vriendin veranderd was, heel erg veranderd. Toch hoopte ze nog altijd die oude Anne terug te vinden, maar steeds meer begon ze de hoop te verliezen.
Natasha staarde verbijsterd naar Anne, en wierp even een vlugge blik op Charlotte. Ze had werkelijk geen idee wat ze moest doen - het enige wat ze van deze twee meisjes wist, was dat ze allebei in Griffoendor zaten. Maar aangezien ze een jaar lager zaten, kende Natasha ze niet echt. En daar stond ze dan, in de meisjeswc, met één doorgedraaid meisje en één huilend en geschokt meisje. Wanhopig keek Natasha om zich heen, en voelde enige opluchting toen ze de deur open zag gaan - en er een jongen binnen kwam. Ze trok haar wenkbrauwen op, maar stelde maar geen vragen aan hem. Kennelijk kende hij de twee meisjes ook, en Natasha had eigenlijk niet zo'n zin om zich hiermee te bemoeien. Met groeiende verbazing keek ze toe.
Charlotte lette helemaal niet op Natasha, eigenlijk was ze al weer vergeten dat ze hier niet alleen waren. 'Evan!' zei ze, blij dat hij er ook was, zodat ze niet alleen Anne hoefde te kalmeren - als hen dat al zou lukken. Toen Evan vroeg wat er was, werd het Charlotte even te veel. Ze zakte door haar knieën, en, leunend tegen een van de wchokjes, verborg ze haar gezicht in haar handen. Wist ze maar wat er was. Dan kon ze Anne misschien helpen.
|
|
