|
|
Post by » Aline. on Jun 19, 2008 15:55:52 GMT 2
Het was al donker - sterren stonden te schitteren aan de hemel. Hoewel het voor hen niet toegestaan was om op dit tijdstip nog buiten de leerlingenkamers te zijn, stond er toch een leerlingen onder de sterrenhemel, op een van de hoogste torens van Zweinstein. Het was nog maar een klein jongetje, een eerstejaars. En hij stond niet de sterren de bewonderen - nee, hij was aan het skateboarden.
'Yay!' riep Taylor, toen hij een manoeuvre had gemaakt die hem eerder nooit gelukt was. Met een brede grijns op zijn gezicht bracht hij het skateboard tot stilstand. Eén trap op het achterste gedeelte en hij ving het ding uit de lucht op. Hij grinnikte even. Taylor kon niet wachten om Jayson in geuren en kleuren te vertellen hoe hij die moeilijke sprong had gemaakt, midden in de nacht, op de astronomietoren nog wel.
Taylor legde zijn hoofd in zijn nek en keek even naar de ontelbare sterren aan het hemelgewelf. In zijn ooghoek zag hij iets voorbijflitsen - een vallende ster? Oh, dan mag ik een wens doen!! Ik wens, ik wens... Er verscheen even een gemene grijns op zijn gezicht. Ik wens dat Sneep de rest van zijn leven ziek is en geen les meer kan geven, wenste hij in gedachten.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 19, 2008 16:25:24 GMT 2
[/i], was het eerste wat hem te binnen schoot. Misschien was het een teken, afkomstig van wie-dan-ook het universum mocht beheren. In ieder geval was Kay ervan overtuigd dat zijn moeder 'ergens' daarboven was. En een ster was een teken. [/ul][/font] |
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 19, 2008 16:54:14 GMT 2
Taylor lachte even hardop om zichzelf. Was het maar waar, dat Sneep voor de rest van zijn leven ziek was en leerlingen niet meer kon terroriseren tijdens de les Toverdranken. Alhoewel - Taylor dacht dat hij het ook wel weer zou missen, om samen met Jayson Sneep zo boos mogelijk te krijgen. Hmm, een dilemma.
Taylor hing even over de rand van de astronomietoren en keek naar beneden. Een logge gedaante waggelde richting het huisje van Hagrid. Taylor vermoedde - wist zelfs zeker - dat het Hagrid zelf was. Afgezien van de jachtopziener was het compleet verlaten op het terrein van de magische school. Taylor dacht helemaal alleen te zijn, maar wist niet dat Kay ook ergens was, hier, op de astronomietoren.
De jongen draaide zich om, gooide zijn skateboard weer op de grond, en rolde rustig een stukje richting de trap naar beneden. In het voorbijgaan sloeg hij even tegen het marmeren schild van de centaur aan en reed rakelings langs Kay. Pas nadat hij hem al een eind gepasseerd was, merkte Taylor dat er iemand zat. Met één snelle reflexbeweging draaide hij zijn skateboard, trapte het in de lucht in ving het op. Voor een moment was hij bang dat het een leraar was, maar daar was de gedaante veel te klein voor. Of het moest Kist al zijn - maar daar was Taylor in ieder geval niet bang voor.
Voorzichtig liep Taylor naar Kay toe. Door de duisternis kon hij hem niet herkennen - het enige wat hij zag was een langharig kind, waardoor hij er vrijwel meteen vanuit ging dat het een meisje was. 'Hé schone dame, wat doet gij hier midden in de nacht?' zei Taylor met een lichte grijns op zijn gezicht.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 20, 2008 21:28:14 GMT 2
[/b] mompelde hij, half verward, half geschokt. Huffelpuf, bedacht hij. Hij had de jongen eerder gezien - waarschijnlijk in de leerlingenkamer, of in de les. Ja, dat ze in hetzelfde jaar zaten wist hij, maar daar bleef het ook bij. Is hij niet - die tweeling? Abbot? Even slikte hij, beet op zijn tong en krabbelde overeind, om vervolgens zijn haren achter zijn oren te vegen. [/ul][/font] |
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 21, 2008 12:18:43 GMT 2
Taylor trok even een wenkbrauw op toen Kay het woord 'dame' herhaalde, maar toen de jongen opstond en zijn haar achter zijn oren veegde, herkende Taylor hem. Van gezicht, dan. 'Oh, sorry,' zei hij, zacht grinnikend, terwijl hij moeite had om zijn lach in te houden. Kay kon het hem moeilijk kwalijk nemen, vond Taylor, want hij zág er nu eenmaal uit als een meisje, met die lange haren.
'Ehh - wat doe jij hier?' Al wist Taylor niet erg veel meer dan de naam van Kay en het feit dat hij ook een eerstejaars uit Huffelpuf was, hij wist wel dat Kay altijd erg stil was - en dat was genoeg voor de broertjes Abbot om de conclusie te trekken dat hij erg braaf was. Daarom kon Taylor zich niet voorstellen dat hij vrijwillig de regels overtrad, om hier midden in de nacht heen te gaan. Dat soort ongehoorzaamheid was slechts weggelegd voor de Abbots, was Taylor van mening.
Taylor had zijn skateboard nog steeds in zijn hand, en terwijl hij op antwoord van Kay wachtte, begon hij met zijn vingers de wieltjes rond te draaien. Het maakte een irritant piepend geluid, wat Taylor zelf maar nauwelijks opmerkte. In gedachten was hij allang niet meer bij Kay - niet interessant genoeg - maar bij de volgende dag, en Jaysons gezicht wanneer hij hem over zijn triomf vertelde.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 26, 2008 15:49:06 GMT 2
[/i] Geïrriteerd schudde hij zijn hoofd. Waarschijnlijk was het zijn tweelingbroer geweest, of iemand anders die verschrikkelijk op hem leek. 'Niks,' mompelde hij als antwoord, op een manier die ietwat kortaf was. Zuchtend kwam hij overeind en wendde zijn blik af. Hij zou niet toegeven dat hij hier elke avond kwam, vanwege het uitzicht op de sterrenhemel. Het feit dat zijn moeder daar ergens zou zijn gaf hem wat hoop, en dat was precies hetgene wat de eerstejaars huffelpuffer nodig had om zijn onzekerheid een klein beetje te overwinnen. {rotpost  Sorry} [/ul][/font] |
|
Sorry}