hurt... //::Cleo & Adam::\\

[melien]

Adam was gewoon weggel het verboden bos. In dit geval luisterde hij liever naar professsor Banning, ookal protesteerde Cleo nog zo erg. En om de een of andere reden vond hij het wel fijn om haar vast te hebben. Hij was er gelukkig neit al te veel over na aan het denken, anders zou hij geheid nogal flippen.

Rustig liep hij de trappen op naar de ziekenzaal. De hele tijd had hij nog geen enkel woord tegen Cleo gezegd, gedeeltelijk omdat hij niet wist wat hij moest zeggen en gedeeltelijk omdat hij geen zin had om ook maar iets te zeggen. Hij duwde met zijn voet de deur van de ziekenzaal open en legde Cleo op het eerste vrije bed neer dat hij zag.

[admin.]

[/font][/ul]

[melien]

Adam slaakte een zucht toen Cleo overeind schoot. "Waarom denk je dat ik je naar hier gedragen hebt? Juist ja, omdat je je enkel neit kan belasten, dus doe dat dan alsjeblieft ook niet." Het kwam er redelijk geïrriteerd uit, maar eigenlijk maakte hij zich alleen maar zorgen. En dat was wat hij niet kende. Hij kende het niet dat hij zich zorgen om iemand maakte die neit tot zijn vrienden of tot zijn familie behoorde.

Hij ging aan het voeteneinde van het bed zitten en keek naar Cleo. Hij kon zichzelf er gewoon niet toe krijgen om ergens anders naartoe te kijken. Hij hoorde madam Plijster niet eens aankomen, en schrok dus ook toen deze naast hem stond. "Wat is er gebeurt?" vroeg ze op haar bezorgde toon. Ze vroeg het aan Cleo, en Adam nam niet de moeite om te antwoorden.

[admin.]

[/b] luidde haar korte antwoord, terwijl ze weigerde om meer te zeggen. Dat ene woord zou wel genoeg zeggen, vond ze, en er was niemand die haar kon dwingen om in een volle zin te antwoorden. Ze had geen ouder gehad die haar er vroeger op corrigeerde - en ook nu was ze haar eigen baas.

De stekende pijn in haar enkel hield aan, maar ze zette haar gedachten zoveel mogelijk opzij. Het kon haar niet schelen dat het pijn deed! Ze wílde het niet weten. Moeizaam slikte ze, beet op haar tong en richtte haar blik op de vloer, iets van haar af. Ze haatte het om op de bedrand te zitten; Martina had haar vroeger altijd bevolen om zo te blijven wachten, totdat Scarlett sliep. Het was onzin - Scarletts kamer was aan de andere kant van het enorme landhuis, en Cleo weigerde altijd te gaan kijken.

Geïrriteerd schudde ze haar hoofd om deze flashback van zich af te zetten. Ze was niet in het verleden, niet in de tijd dat Cola en martina net getrouwd waren, niet in de tijd dat ze nog naar Martina luisterde. Ze had onderhand wel van haar fouten geleerd.
[/ul][/font]

[melien]

"Ach gossie, meisje toch. Hoe komt het dan dat je niet op je enkel kan lopen? En dit is geloof ik niet de eerste keer dat je er last van hebt, anders zou je van struikelen niet zomaar je enkel bezeren. Tenminste is dat dat wat ik heb vernomen van mijn waardige collega. Vertel het maar aan madam Pleister." Madam Pleister ratelde aan een stuk door. Ze was weer eens haar overbezorgde zelf.

Adam deed zijn hand voor zijn mond om een grinnik te verbergen. Hij haatte het als iemand zo met hem sprak, en hij kon zich maar al te goed voorstellen dat Cleo het minstens net zo onprettig vond. Hij kon er echter vrij weinig aandoen aangezien het niet zijn verhaal was om te vertellen, en dus zou hij het ook niet vertellen.

Zijn blik was door de ruimte gaan zweven aangezien hij niet in de lach wilde schieten wat onvermijdelijk zou gebeuren als hij naar madam Pleister zou kijken. Uiteindelijk eindigde haar blik echter weer bij Cleo. Het leek wel alsof ze een magneet was die zijn blik aantrok.

[admin.]

[/b] siste ze uiteindelijk kalm, zodra ze de kalmte terugvond.

[/ul][/font]

[melien]

"Och, meisje toch. Ga anders even liggen." Madam Pleister merkte niets van de irritatie van Cleo, laat staan dat ze iets merkte van het ingehouden lachen van Adam. Ze draaide zich om naar Adam en keek hem doordringend aan. "Ga jij eens even iets te drinken ofzo voor haar halen, we kunnen je hier nu niet gebruiken." zei ze alsof hij een lastig kind was.

Adam keek madame Pleister ontredderd aan. Nu was hij ineens een loopjongen geworden, daar was hij het niet helemaal mee eens. Hij zocht naar een smoes, maar kon er geen vinden. Zijn handen had hij al naast zich neer gezet om zich af te duwen van het bed toen hij een idee kreeg. Lang duurde het niet voordat hij zijn toverstaf tevoorschijn had gehaald en wat te drinken en wat lekkers sommeerde. Met een uitdagende blik in zijn ogen keek hij naar madame Pleister. Zou ze er iets van zeggen?

[admin.]

[/b] kraste Cleo kortaf, haar blik op de grond gericht. Waarom zou ze gaan liggen? Ze had nergens last van! Ok, haar enkel leek er elk moment af te vallen van de pijn, maar dat was geen excuus. Ze kon makkelijk blijven zitten, als ze dat wilde. Madame Pleiser had niets over haar te zeggen. Dat had alleen zijzelf.

Met een schuine blik volgde ze Adams bewegingen en rolde even met haar ogen zodra ze hem het drinken zag sommeren. Kon niemand één seconde zonder zijn toverstok? Ze had nooit begrepen dat magie iets belangrijks was. Zijzelf leefde liever onder de dreuzels, die niet direct begonnen te duelleren tijdens een meningsverschil. De grens tussen dreuzels en tovenaars was enorm in haar ogen. Misschien wel iets té groot.

Vermoeid en voornamelijk geïrriteerd zuchtte ze, om vervolgens haar blik op het plafond te richten. De saaie, witte verf die er op zat was niet interessant genoeg om haar aandacht lang vast te houden. Onbedoeld, ongewild, gleed haar blik af op Adam.
Nee! sprak ze zichzelf toe, om haar hoofd vervolgens te schudden en weer naar het plafond te kijken.

[/ul][/font]

[melien]

"Ga nou alsjeblieft even liggen kindje. Anders kan ik toch nooit naar je enkel kijken?" En madame Pleister was weer begonnen. Een hele vloedgolf aan overbezorgde woorden kwamen uit haar mond. Ze had het niet eens opgemerkt dat Adam er nog steeds zat en het drinken gewoon had gesommeerd. Zo praatte ze dan ook.

Adam zat daar maar een beetje. Hij luisterde allang niet meer naar de wat oudere vrouw die maar bleef doorratelen. Zijn blik was nog steeds op Cleo gericht, maar zijn gedachten waren heel ergens anders. Weliswaar ook bij Cleo, meer of minder, maar hij was allang niet meer in de ziekenzaal om de een of andere reden. Hij vond het dan ook helemaal niet erg dat madame Pleister niet doorhad dat hij daar nog zat.

[admin.]

[/b] herhaalde Cleo, ditmaal iets harder als daarvoor. Ze haatte het om bemoederd te worden, vooral op een bezorgde manier zoals Madame Pleister dat deed. Ze kón makkelijk blijven zitten; dat was haar zelf verteld, toen ze haar enkel voor het eerst brak - op haar zevende. Ze herinnerde die dag nog goed, hoewel ze het liever zou vergeten. Toch bewees het maar weer hoe verschrikkelijk de vrouwen die Cole had gehad waren geweest tegen Cleo. Ze had zich nooit fijn gevoeld bij haar stieffamilies. Niet dat ze daar ook maar een reden voor had gehad.

'Au!' Haar stem was gedempt geweest, maar de plotselinge pijn - erger dan daarvoor - die door haar enkel schoot, wist ze niet tegen te gaan. Hetstelde haar niet gerust dat ze de pijn niet kon negeren, zoals anders zo goed ging.

[/ul][/font]