|
|
Post by Krista - on Jun 22, 2008 12:05:00 GMT 2
2 uur na het voorval
Zwijgend zat Scott op het witte bed terwijl hij zijn benen heen en weer liet slingeren. Sinds hij weg was gevoerd uit de hal had hij geen woord meer gesproken, en ontweek momenteel alle bezorgde blikken van Madame Plijster. Hij hief zijn hand even op en staarde naar de palm van zijn hand, die lichtelijk rood was gekleurd. En hij wist dat onder zijn kleren de ergste brandplekken waren. Even keek hij opzij na ar de horde leerlingen die mee waren gelopen. Ramptouristen,, niemand van hun gaf om hem, dat wist hij. En daarom vond hij het ook zo erg dat ze mee waren gekomen, want hij had liever deze momenten in zijn eentje doorgebracht.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 23, 2008 14:58:34 GMT 2
Zelfs na al die tijd zat Cyvix nog steeds onbewegelijk in de hal. Ze was vastgevroren en haar brein martelde haar met de beelden van de brandende Scott die telkens opnieuw herhaald werden. Haar spieren verslapten eindelijk na een half uur maar ze waren écht slap. Het leek alsof haar hele lichaam niet meer wilde antwoorden aan haar hersenen. Cyvix wilde graag weglopen van de problemen maar ze wist dat ze haar verantwoordelijkheid moest opnemen voor Scott en hem toch tenminste een bezoekje brengen. Haar moed zakte al in haar schoenen gezien ze nog steeds zichzelf zag als oorzaak van deze tragedie.
Langzaam slofte Cyvix de ziekenzaal binnen en keek even naar de ramptoeristen maar die deerden haar weinig. Ze stopte op het moment dat Scott duidelijk in beeld kwam en wuifde niet al te overtuigd naar hem. Voor de rest deed ze niets buiten staan en kijken naar zijn gewonde lichaam. Hoeveel medelijden dat ze nu voor hem voelde. Eigenlijk wilde ze hem spontaan omhelzen en op zijn gemak stellen maar ze wist bijna zeker dat hij dat niet zou zien zitten. Cyvix verplaatste haar zware voeten dichterbij het bed van Scott tot ze op een drie meter van hem afstond. "Hey.. S-scott." mompelde ze op een hese manier. Het was duidelijk dat de actieve, lachende Cyvix was verdwenen.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jun 23, 2008 22:15:43 GMT 2
Scott keek even op en wierp een blik op Cyvix. Zijn halve arm zat inmiddels al in het verband terwijl Madame Plijster nog steeds bezig was met een spreuk het verband af te wikkelen. Hij probeerde Cyvix's blik te ontwijken maar dat lukte hem niet, dus besloot hij voor de verandering maar weer tegen haar te praten. "Hoi Cyvix" zei hij, met een veels te vrolijke stem voor deze situatie "Had je het al gehoord, gezien? In ieder geval, ze toveren me om tot een mummie, om een lang verhaal kort te maken. Net als toetanchamon"
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 24, 2008 0:12:14 GMT 2
Een huivering gleed langs Cyvix' rug naar beneden toen ze Scott daar zo zag zitten. Ze vroeg zich af waarom hij zich niet druk maakte. Waarom hij niet schreeuwde van de pijn. Alles had Cyvix liever gezien dan die neutrale blik die leek te zeggen dat het hem niets kon schelen en dat ook zijzelf hem niet meer scheelde. Het meisje beet op haar trillende onderlip om het wat minder zichtbaar te maken dat ze zich meer dan druk maakte en forceerde een lichte glimlach hoewel ze veel zin had om Scott te gaan af blaffen omdat hij er zo luchtig over deed. "I-i... Ik had het gezien, ja." fluisterde ze daarna en keek even naar Mevrouw Plijster of die het goed vond dat Cyvix dichterbij kwam. Ergens hoopte ze dat de vrouw haar nu buiten zou jagen maar een ander deel wou liever bij Scott blijven.
De stank van zalf, verbrand vlees en het verse windsel deed haar neus even optrekken voordat ze niesde en met haar hoofd schudde om de kwalijke geur uit haar gedachten te bannen. "Wat bezielde je, Scott? Wat bezielde je om zo een dramatische actie te ondernemen? Ik dacht dat ik meer voor je betekende." fluisterde ze op nog een zachtere toon waardoor het geluid grotendeels was opgelost voordat het nog maar de oren van Scott had kunnen bereiken. Daarbij was dit eerder een luide gedachte dan direct gericht naar haar beste vriend of vroegere beste vriend. Het meisje schuifelde wat ongemakkelijk heen en weer ze wist niet precies hoe ze moest reageren door de vrolijkheid van de jonge Duitser. Zou ze haar vroegere zelf weer moeten worden en alles als een grap zien of zou ze het serieus moeten aanpakken en alles als een dreiging zien? Voor Cyvix bestond de gulden middenweg niet en vooral niet in deze situatie.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jun 24, 2008 13:55:57 GMT 2
Scott lachtte goedgehumeurd alsof hij de pijn niet voelde maar wist diep van binnen wel dat hij een béétje vreemd bezig was. En dat zag hij ook aan hoe Cyvix deed. Ze mocht dan misschien denken dat ze dit goed voor hem verborgen hield, maar niets was minder waar. Hij had het toch door.
Even keek hij naar zijn armen, die nog steeds non-stop werden verbonden, en ergens was hij het witte verband wel dankbaar. Hij rook nog steeds de geur van verschroeid vlees, gemengd met verschillende soorten zalf, maar in ieder geval werd het bewijs uit het zicht genomen. "Dusss.." zei hij uiteindelijk langzaam en wierp weer voorzichtig een blik omhoog naar Cyvix.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 24, 2008 14:57:00 GMT 2
Door het gesis van Scott dat ontstond uit het woord leek Cyvix weer wakker te schieten uit haar dagdroom en staarde hem even aan alsof hij een vreemd dansje deed maar alsnel verdween die vreemde uitdrukking weer om plaats te maken voor een diepe bezorgde maar ook gekwetste blik. "Dus... Niet veel eigenlijk. Ik kwam alleen maar kijken hoe het met je gaat en nu denk je waarschijnlijk dat ik niet veel beter van dan die ramptoeristen maar dat kan ook wel waar zijn ja.. Hoe dan ook ik denk dat ik maar weer eens zal gaan, niet? Ik bedoel dat je me toch niet wilt zien en me waarschijnlijk allang weg zou willen hebben maar je daar gewoon te fatsoenlijk voor was dus ja..." ratelde ze zonder één keer adem te halen waardoor ze op het einde van haar 'toespraak' een keer erg diep inademde en wat onzeker naar Scott en draaide zich om naar de mensen die nog steeds een blik wilde opvangen van de ongelovelijke fikkende huffelpuffer. Ze walgde echt van die mensen maar buiten wat minachtende blikken en grommerige geluidjes deed ze niets. Die mensen zouden Scott meer waard zijn dan zij, dacht ze zo.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jun 25, 2008 18:02:25 GMT 2
Scott staarde Cyvix een moment verbijsterd aan en schudde een keer met zijn hoofd, alsof hij bang was dat hij iets verkeerd verstaan moest hebben. 'Juist" bracht hij dan uiteindelijk uit. Hij wist niet zo goed wat hij hierop moest reageren, omat het een samensmelting van woorden was. Hij streek over zijn haar, wat ook een beetje verbrand was, en bleef dan stil. Hij besloot dat hij stil zou blijven totdat Cyvix iets zou zeggen. Aan de ene kant voelde hij zich schuldig, aangezien het duidelijk was dat Cyvix er duidelijk onder leed, maar aan de andere kant voelde hij zich niet schuldig. Waarom zou hij zich schuldig moeten voelen voor zijn eigen rotleven?
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 25, 2008 19:07:10 GMT 2
De gelaatsuitdrukking van Cyvix veranderde niet veel na het antwoord. Ze wist zelf niet goed wat ze nu moest doen. Ze wilde meer dan graag bij Scott blijven om hem te helpen maar ze had zo het idee dat ze maar uit zijn buurt moest blijven. Hij had haar sowieso al genegeerd toen ze hem subtiel had aangebracht dat niet enkel hij onder zijn dood zou lijden. Even draaide ze zich weer om naar Scott en besloot maar om te zeggen wat ze wilde zeggen. "Ik had gehoopt dat we vrienden waren omdat we mekaar zo goed verstonden maar ik was blijkbaar bij het verkeerde eind. Ik zou dolgraag nog bij je willen blijven. Om je te helpen maar ik denk niet dat ik hier erg welkom ben. Je vermijd me met je lichaam... en je ogen. Meer hoef ik niet te zien om te weten dat jij net zoals hen bent." zei ze op een rustige en kalme toon, heel anders dan de afrateling van daarvoren. Ze keek om naar de andere mensen die probeerden dichterbij te komen maar kennelijk dacht ook Pleister dat Cyvix en Scott goede vrienden waren gezien ze niemand anders toeliet in de directe omgeving. "Je walgt van me net zoals hen.. Nee... Je negeert me gewoon. Mijn gevoelens doen je niets. Hoe kan je ook anders? Ik was degene die niets deed toen je begon te branden terwijl ik degene zou geweest moeten zijn die je had moeten redden." zuchtte ze daarna. Haar eigen woorden vraten aan haar verstand. Het beste voor Cyvix zou wat afleiding zijn maar dat zocht ze niet. Ze voelde zich te schuldig om aan andere dingen buiten Scott te denken.
|
|
