Atari

[Madjic]

Zijn handen streken over de snaren van de gitaar van het stuk voor het refrein. Zijn gezicht kon geen vrolijk signaal geven, want hij was alles behalve vrolijk.
I don't wanna stand here and say I'm sorry
I just want to drink beer and play Atari
You can tell your mom how I make my money
I don't care
The world outside is cool, man, it's gone forever
I get high, in hindsight it's getting better
Save your breath, your threats won't hurt me
And I don't care.

Hij verwoorde zijn gevoel niet helemaal. het holle gevoel in zijn maag was ook niet te beschrijven. Sinds Teresia weg was voelde hij zich misselijk en energieloos. Maar aan de andere kant begon hij zich niet meer af te vragen waar ze was. Dat stadiu was hij voorbij, dat had hij de vorige keer ook gedaan. Toen was ze terug gekomen en had hij het har allemaal vergeven. Maar kon hij het weer? Ze had gezegd dat ze het hem de volgende keer zou zeggen, maar dat had ze niet gedaan.
Hij sloeg de laatste noten half afgemaakt af.

[melien]

Lina liep rustig de trap af naar de leerlingenkamer. De klanken van een gitaar lokten haar naar beneden. Boven had ze rustig gezeten, weggezonken in herrinneringen. In haar hand hield ze haar medallion en met haar ogen keek ze de leerlingenkamer rond. Ze zocht naar degene die voor de muziek zorgde. Haar blik viel op William, ze zag dat er iets mis was.
Voor een keertje had ze geen naaldhakken aan, sterker nog: ze had helemaal geen schoenen aan, laat staan designer kleren. Dat was ook voor het eerst sinds ze naar Zweinstein was gekomen. Ze ging op een stoel bij William zitten en keek naar hem. "Wat is er?" vroeg ze zachtjes. Ze kon niet tegen mensen die met iets zaten, ookal was ze zelf niet minder.

[Madjic]

William had Lina amper naar beneden horen komen door het intense staren naar zijn gitaar dat hij deed. Hij keek naar haar op toen ze iets zei en haalde zijn schouders op. Hij had even niet de behoeft om aan iemand die hij totaal niet kende te gaan vertellen wat hem dwars zat en dan al helemaal niet zijn liefdesproblemen.
"Zaken van het hart." Mompelde hij en keek weer naar zijn gitaar terwijl zijn gedachtes weer naar Teresia gingen. Maar in plaats van het normale gelukzalige warme gevoel in zijn buik, keek het gapende gat wat er zat alleen maar dieper te worden en voelde hij woede opkomen. Ze had beloofd dat ze hetzou zeggen!

[melien]

Lina keek onderzoekend naar William. Iets zat hem dwars, en ze wilde maar al te graag weten wat. Alleen betwijfelde ze dat hij het zou vertellen aangezien zij hem amper kende, laat staan dat hij haar kende. Ze trok haar knieen op, haar blik bleef echter op William gericht.
"Wil je erover praten?" vroeg ze voorzichtig. Een bezorgde blik stond in haar ogen. Er waren zat dingen die haar dwars zaten, maar ze vond het gewoon belangrijker om de mensen om haar heen zien te lachen.

[Madjic]

William keek naar Lina. "Sorry maar, ik ken je niet echt. Dus waarom zou ik het je vertellen?" Vroeg hij bot, terwijl het niet zo bedoelt was. Hij vond het nu moeilijk om iets aardigs of beleefds te zeggen. Hij was allang blij dat hij niet al zijn woede op het onbekende meisje uitstortte.
"Sorry, niet zo bot bedoelt." Murmelde hij toen tegen zijn gitaar.

[melien]

"Het maakt niet uit. Ik had het heel eerlijk niet anders verwacht.. Maar voor het geval je toch wilt praten..." Lina maakte de zin niet af. Ze keek rustig naar William, maar ergens had ze het gevoel dat het op staren begon te lijken. Ze wendde haar blik af en keek even door de leerlingenkamer, maar zag neits interessants. Haar blik kwam uiteindelijk weer bij William terecht. Ze wilde hem helpen, dat was alles.

[Madjic]

William keek even op, maar reageerde er niet op. Hij sloeg de snaren een keer aan en keek toe hoe ze trilde en uiteindelijk weer stilstonden. Vervolgens keek hij weer naar Lina. "Je gaat gewoon wachten tot ik het vertel, of niet soms?" Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen. June zou hetzelfde gedaan hebben, dat wist hij.
Hij keek weer naar de gitaar en sloeg de snaren opnieuw aan. Hioj twijfelde even of hij het moest zeggen en hoe hij het dan moest zeggenb. Hij was bang dat hij tegen haar zou uitvallen, terwijl ze het alleen maar aardig bedoelde.

[melien]

Lina keek even nadenkend. "Ja, eigenlijk wel." zei ze uiteindelijk toch wel. Ze ging met een hand door haar haar, puur om iets te doen. Ze merkte plotseling op dat z enog steeds haar ketting in haar hand hield. Als vanzelf gingen haar handen naar achteren om de ketting weer om te doen.
Haar blik richtte ze even op de grond, maar alleen om al gauw weer op te kijken toen ze de gitaar hoorde. De gitaar had iets betoverends. Nou ja, de muziek dan. Ze dacht na of ze hem op de een of andere manier kon helpen, zonder te weten wat er precies was.

[Madjic]

William zuchtte. "Goed." Hij legde zijn ahnden op de gitaar. "Mijn vriendin... Ze is een beetje weg, voor de tweede keer. De vorige keer kwam ze terug en heeft ze het me uitgelegd. EN ze zei dat ze he tme de volgende keer zou zeggen als ze ging en waarheen dan. Maar dat heeft ze dus niet gedaan." Hij staarde naar de gitaar, met hij hij wel leek te praten. "Tot een paar dagen geleden een vriendin van me zei dat ze haar al een tijdje niet meer in haar eigen bed hadden gezien. En ik dacht eerst nog wel dat ik haar gewoon misliep. Maar mooi niet dus." Het viel hem op dat hij het allemaal rustig vertelde dan hij dacht.

[melien]

Lina dacht er geen twee keer over na. Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. "Ze zal er toch wel een reden voor hebben?" zei ze zachtjes. De woorden die ze uitsprak kwamen echter niet over een met wat zij voelde. Een keer kon ze nog begrijpen, maar twee keer niet. Over wie het ging wist ze niet, maar ze vond het niet kunnen.
In gedachten ging ze mogelijkheden af om hem op te vrolijken. Alleen kwam ze steeds weer bij hetzelfde uit: hem koppelen. Aan de ene kant vond ze het wel een goed idee, maar aan de andere kant.. misschien wilde hij dat niet en wilde hij nog gewoon verder met zijn verdwenen vriendin.