Atari

[Madjic]

William bleef eerst verbaasd stilzitten en overwoog even haar van zich af te duwen. Maar uieindelijk liet hiuj het zitten en behield zijn doeloze pose.
"Waarsc hijnlijk, maar ik weet niet of ik dan nog zo blij ben met wat er aan de ahand is. De vorige keer had ze ookeen goede rede..." HZijn gedachte gingen terug naar de vorige keer en hij sloot zijn ogen. "Misschien is het wel dezelfde rede. Maar dan had ze hemt me nog moeten vertellen."

[melien]

Lina had medelijden met hem. Het moest wel behoorlijk pijn doen, anders zat hij hier niet zo. "Soms vergeten mensen dingen omdat ze te druk bezig zijn met iets anders." Even viel ze stil. "Je moet alleen even bedenken of zij het waard is dat je het zo meemaakt." voegde Lina er uiteindelijk toch nog aantoe.
Haar blik hield William nauwkeurig in de gaten. Ergens was het toch wel raar om zo met een jongen te zitten die ze niet eens kende. Zelfs zijn naam was voor haar een mysterie, het enige wat ze wel wist was dat ze in dezelfde afdeling zaten. Maar daar hield het ook op.

[Green]

Bijna kalm sjokte de dingo de kamer binnen, liep naar het haardvuur en leit zich er door zijn poten zakken. Hij werd gevolgd door een zwaar hijgende Devon. Hij droeg een korte broek en een wit hemd, dat zijn spieren toonde, in vol ornaat. Hij boog voorover en stunde met zijn handen op zijn knieen. Zijn lange blonde haren plkante op zijn hoofd en in zijn gezicht. Hij sloot zijn ogen en kwam langzaam overeind. Hij leit zich op de bank zakken, naast William, zonder dat door te hebben. Hij liet zijn hoofd op de leuning zakken en ademde zwaar en diep.
Hj was drie uur lang wezen rennen met zijn dingo, aangezien deze al een tijdje weinig beweging ahd gehad. Nu was hij uitgeraasd en kalm. Zijn kop lag op zijn poten en zijn buik ging langzaam op en neer. devon emrkte de mensen nauwelijks op.
'Hoi,' zei hij alleen en stak zijn hand op, niet wetend wie er bij hem waren.

[Madjic]

"Het maakt me langzamerhand niets meer uit. Ze... ze is onbetrouwbaar geworden en daar kan ik niet tegen. En ik krijg het gevoel dat ze mijn niet vertrouwt. En dan is het me niet waard, ookal blijft ze in mijn hoofd rond spoken." William keek even op naar Devon, maar negeerde hem verder. Hij wist niet of hij zin had dat hij zich ermee ging bemoeien. Daarom zei hij voor de rest ook niets meer, op een suffe hoi na. Hij sloot zijn ogen, hij moest nog een ding zeggen. "Ookal weet ik niet of ik het over mijn hart zou krijgen het te zeggen of dat ik juist uit mijn vel spring."

[melien]

"Uit je vel springen is haast geen optie. Je kunt beter met haar praten, als ze tenminste weer opduikt." zei Lina rustig. Ze keek even op naar de dingo en naar Devon toen deze binnenkwam, maar bemoeide zich er niet echt mee.
Haar blik was nog steeds op William gericht toen ze deze weer los liet. Pas toen Devon op de bank neerplofte keek ze echt op naar hem. "Hoi." zei ze met een glimlach. Uitgeput.. en verdrietig. Gezellige boel hier in de leerlingenkamer.. Haar gedachten slikte ze nog net op tijd in. Dat was niet echt het handigste om te zeggen op dat moment.

'(sorry voor de flutpost )

[Krista -]

Bridget stormde, onaangekondigd, plotseling de leerlingenkamer binnen en had een duivelse uitdrukking op haar gezicht alsof ze zometeen iets zou gaan gillen. Pas toen ze de bedrukte en stille sfeer in de leerlingenkamer opmerkte liet ze haarh anden langzaam zakken en keek verbaasd naar Lina. "Is er iets?" fluisterde ze zachtjes terwijl ze voorzichtig richting een bank liep, alsof ze bang was iets wakker te maken. Bezorgd keek ze naar William, en dan weer naar Devon. Dit was vreémd.