Because of you - - Open ||

[\\ Jess']

Because of you



Tatyanna zat tegen de muur bij de bezemstandaar. Yoena liep onder haar benen door en spinde. Tatyanna moest lachen, het was soms ook zo'n gek beest. Ze gaf Yoena een paar zachte aaien en dat vond Yoena wel genoeg. Yoena sprintte uiteindelijk heel snel langs alle bezems en miauwde een keer naar Tatyanna. "Ja ga maar" Zei
Tatyanna en wees naar het grasveld. Nu kon Tatyanna even rustig zitten. Een zachte zucht, elke keer gingen haar gedachten terug naar Davis.
Ze moest hem nou echt een keer vergeten, want zo kon het echt niet meer. Ze hield nog van hem, of was dat het verkeerde woord? Ze moest afleiding, maar van wie?
Ze begroef haar gezicht in haar armen en keek zo haar schoot in. "And it's al because of you" Fluisterde ze, en op dat moment kreeg ze tranen in haar ogen. Eentje rolde er over haar wang naar beneden, en later de andere ook. Haar schouders schokte, en ze kwam overeind. Ze hoorde Yoena miauwen. "Het gaat wel Yoen" Zei ze zachtjes terwijl ze naar het katje keek.

[/size]

[greenlightning]

Het was neit dat hij haar ontliep, maar hij deed er wel zovele mogeljik aan om haar niet tegen te komen, sprak hij tegen zichzelf in gedachten, terwijl hij het pad afliep richting het zwerkbal veld. De laatste plaats waar hij haar verwachtte was daar. Tenslotte, ze had niet erg veel met Zwerkbal.
Zijn voetstappen werden gedemd door de zachte ondergrond. Hij was dankbaar voor het mooie weer. Die regen was hij wel zat. Waarom woonde hij in Engeland? Het regende hier altijd... zelfs in de zomer. Hij had behoefte aan zon, zee en... bloemen. De gedachte ergerde hem. Waarom toch altijd weer... rozen?

Zuchtend bleef hij staan. Zijn blik gleed over het veld. Er stonden jongens met bezems in hun hand, klaar om een potje te beginnen. hij kon toekijken, maar bedacht zich. Van achter hem schoot er een katje het veld op. Een lichte glimlach sierde Camerons mond. Snake ging er altijd vandoor. het zou hem niks verbazen als Draconic hier ook ergens in de buurt was. Daarbij... nu hoefde hij niks te missen van eht vriendschappelijke zwerkbal potje tussen de jongens als hij wegging. Hij rekte zich een moment uit en liet zich tegen het stenen muurtje van de bezemstandaar vallen. Opeens hoorde hij een gesnik en herkende -hoe wonderlijk- de stem. Ogenblikkelijk schoot alle informatie die hij over Tatyanna ahd door zijn hoofd en ontdekte de oorzaak van haar verdriet snel genoeg. Hij ded een enkele stap opzij, zodat hij half te zien was, en liet zijn blik over het huilende meisje gaan.
'Het spijt me voor je. Sommige jongens weten niet wat ze laten gaan.'
Hij deed neit eens een poging om voor zich te houden dat hij alles wist. Dat deed hij nooit.