Finally, FOOD! { Brian.Elisabeth

[admin.]

[/b]
Elisabeth grinnikte en liep door het gat heen, om de keuken in te gaan. Tijdens het avondmaal van vandaag had ze strafwerk moeten maken voor Toverdranken, omdat ze tijdens de les een toverdrank "per ongeluk" in Sneeps gezicht had laten ontploffen. Haar afdeling had in een deuk gelegen, maar Sneep was woedend geworden.

Direct kwamen er drie huiselven op haar aflopen, met zilveren schalen die gevuld waren met de lekkerste hapjes. Tevreden pakte Elisabeth een pompoentaartje van de dichtsbijzijnde schaal, aaide de desbetreffende huiself over zijn kale hoofd en propte het voedingswaar in haar mond, alsof ze dagen niets gegeten had. Niets was minder waar; ze had juist extra veel gegeten. Thuis hadden ze het nooit zo goed gehad, en het halfjaar dat ze nu op Zweinstein verbleef was ze meer gegroeid dan ze gebruikelijk deed. Of dat aan haar leeftijd of aan de voeding lag? Elisabeth hield het graag op de voeding.
[/ul][/font][/size]

[\\ Jess']

Brian had plaatsgenomen op één de aanrechtjes. Hij had vanalles op zijn schoot liggen en had de helft in zijn mond. Zijn blik ging naar de huiselven die weer naar een andere gast ging om die eten te geven. "Meneer Brian Meneer, mag ik erbij" Vroeg een elf en Brian pakte al het eten en ging van het aanrecht af, de huiself toverde een stoel tevoorschijn en duwde Brian erin. Hij duwde ook nog een bord voor zijn snufferd met kippenpootjes.
Brian zei wat met zijn mond vol naar het meisje in de indianenpak. Hij slikte het wel door, de helft van het eten versierde zijn mondhoeken. "Mooie pak... Ik ben nu jaloers" Hijzelf had twee varkensoren op zijn hoofd. Het stond voor geen meter maarja, het had een betekenis. Hij stopte weer wat in zijn mond en sloot zijn ogen maar weer een keer. Heerlijk, eten. Toen hij het doorgeslikt had kwam hij overeind. "Ik ben Brian, de varken" zei hij zacht wijzend naar zijn mooie oren.

[admin.]

[/b]
Op het moment dat ze besefte dat haar mond nog vol zat, kauwde ze door en slikte het pompoentaartje uiteindelijk door.
'Vind je? Ik ook, hoor. Ik ben er helemaal blij mee. Hij was eigenlijk van Bird, mijn zus, maar die is al dertig en dat past haar écht nietmeer, dus mocht ik hem vandaag lenen. Als 'ie van iemand anders was geweest had ik hem echt niet aangemogen.'
Haar grijns, die zich al een tijdje op haar gezicht bevond, verbreedde bij Brians opmerkingen. Al direct besloot ze dat hij de moeite waard was om tegen te praten. Maar eigenlijk had ze dat bij iedereen.
'Ik vind het een enig kostuum, hoor!'
Even trok ze een onschuldig gezicht, knipperde schijnheilig met haar ogen en grijnsde opnieuw.
'Heeft het nog een betekenis? Ik bedoel dus, staat het ergens voor?'
Even fronste ze, waarna ze hem onderzoekend bekeek. Ergens had hij wel wat weg van een varken, besloot ze, en een ondeugende twinkeling leek haar lichte ogen licht te laten geven. Zijn eetmanieren, zijn uiterlijk; alles herinnerde haar aan één van de varkens die op de kinderboerderij naast haar oude school stonden.
[/ul][/font]

[\\ Jess']

Hij knikte nog een keer om dat te bevestigen. Daarna grinnikte hij. "Het kostuum staat je, be-a-utiful!" Hij moest om zijn eigen opmerking lachen en bleef zo stil mogelijk zitten op de stoel.
Toen ze zei dat hij ook een enig kostuum aanhad kreeg hij licht roze wangetjes. "Dankje, ja eigenlijk wel. Ja ik eet als een varken, ik ben een varken volgens anderen dus.. Vandaar mijn mooie oren" Hij wees er weer een keer na. Hij was er iegen best trots op. Hij nam weer een hapje van het eten en bleef naar haar kijken. Ergens in hem vertelde hij dat het best wel grappig was dat iemand hem nou álweer hier moest treffen. Maar aan de andere kant leerde ze hem van zijn goede kant kennen.
Zijn onschuldige gezichtje kwam weer naa rboven en hij besloot op te staan. Maar toen hij niet uitkeek voor een elf die net langs kwam, viel hij en kwam ongemakkelijk op zijn billen terecht. Hij trok een pijnlijk gezicht en keek naar het meisje en moest daarna lachen. "Alweer" Mompelde hij tegen zichzelf. Opnieuw was hij weer gevallen.

[admin.]

[/b]
Zonder verder al teveel aandacht aan Brian te besteden, greep ze een huiself bij de kraag van zijn vuilniszakken-kleding en fluisterde hem iets in het oor. Het wezentje schoot er direct vandoor, om niet lang daarna met een grote stapel vlees terug te komen. Varkensvlees.

Precies op het moment dat Elisabeth er een stuk van af wilde halen, hoorde ze Brian op de grond neerkomen. Nieuwsgierig als ze was draaide ze zich in zijn richting, en deed moeite om niet in lachen uit te barsten.
'Gaat het?' vroeg ze uiteindelijk, met een gladgestreken gezicht.

[/ul][/font]

[\\ Jess']

Brian had wat raar naar Elisabeth gekeken. "Wat.. mist er dan?" Zijn blik gleed naar Elisabeth die de huiself wat toefluisterde. Toen deze huiself later met varkensvlees treugkwam en slikte hij. "Hmmm.. Heerlijk" Zijn ogen glinsterden en hij grijnsde naar het vlees.

Ondertussen lag hij nog steeds op de grond. Zijn ogen gericht op het vlees. Maar ook ergens op Elisabeth. Maar Elisabeth vond hij opeens intressanter dan het vlees. Hij knikte op haar vrag. "Gebeurt me wel vaker.." Hij grinnikte terwijl hij nu rustig overeind kwam.

[admin.]

[/b] zei Elisabeth met een brede grijns. Als Brian wist wat ze ging doen, was er een grote kans dat hij het zou weigeren. Even grinnikte ze, stopte hara hand in de stapel vlees en begon erin te graaien, precies wetend wat ze wilde vinden. Maar ze zou het hem niet vertellen.

Op het moment dat ze een rond stuk vlees voelde, trok ze haar hand terug en keek tevreden naar het varkensdeel. De varkenssnuit was nog vers, daar was ze zich al te goed van bewust. Met een simpele, vrij lenige, beweging trok ze haar toverstok uit de bruinleren laars die ze droeg en richtte het op het vlees. Na een spreuk gemompeld te hebben liep ze op Brian af.
'Niet bewegen, biggetje, stil staan!'
Zachtjes grinnikte ze en duwde de snuit tegen Brians neus aan; na nog een spreuk gemompeld te hebben hechtte het vlees zich aan Brians huid. Elisabeth glimlachte tevreden.
'Zie? En hij gaat er weer af als je dat wilt.'

[/ul][/font]

[\\ Jess']

Brian trok een pruillipje. Dat niet eten.. Hij keek weer naar Elisabeth en wachtte daarna maar op wat ze ging doen. Hij deed zijn armen over elkaar en keek toch ietwat nieuwsgierig.
Toen ze aan kwam zetten met een varkenssnuit bleef hij op zijn gemak staan. Tot hij zijn neus met die van het varken voelde versmelten drukte hij op zijn neus. Hij pakte een dienblad waar hij zichzelf kon zien en kreeg een nog grotere glimlach. "Perfect!" Gilde hij terwijl hij ope en stoel ging staan en met zijn armen zwaaide.

[admin.]

[/b] beval Elisabeth, haar neus in de lucht stekend. Nauwkeurig boog ze zich over de schaal rauw varkensvlees en zocht naar het perfecte stuk - het duurde niet lang voor ze het vond; twee roze poten, die grotendeels uit bot bestonden. Om het lachen tegen te gaan beet ze op haar lip.
'Heb je ooit op stelten gelopen? Of op hele hoge schoenen?'
Zonder zich om te draaien richting Brian richtte ze haar toverstok op de pootjes en mompelde iets onhoorbaars. Langzaam maar zeker kwamen ze in beweging, en slopen geluidloos op Brian af, om hem net zo lang te achtervolgen totdat hij stil zou staan.

[/ul][/font]