|
|
Post by melien on Jul 23, 2008 14:18:34 GMT 2
De nog natte haren van Mara zorgden voor een natte plek op haar rug. Haar humeur was opperbest aangezien ze net heel wat lol had gehad met Tim. Het feit dat ze langer in bad was geweest dan geplant scheen haar niet te boeien. Vrolijk lopend, bijna huppelend, passeerde ze meerdere lokalen. De leerlingen die ze tegen kwam - voornamelijk eerste jaars uit andere afdelingen - gingen uit angst aan de kant. Het verbaasde haar lichtelijk aangezien het enige zwadderich teken aan haar het groene haarlint en het groene shirt was. Ze stond er echter niet bij stil en groette ze allemaal vrolijk in het voorbij gaan. Wat in nogal verbaasde eerstejaars resulteerde als ze voorbij was.
Ergens halverwege de trap tussen twee verdiepingen bleef Mara plotseling staan. Het leek alsof ze gewoon voor zich uit staarde, maar aan haar ogen kon je zien dat ze zich iets probeerde te herinneren. Ze fronsde lichtjes toen dit moeilijker bleek te zijn dan dat ze had verwacht. Uiteindelijk gaf ze maar op. Lichtjes haar schouders ophalend kwam ze weer in beweging. Zachtjes een melodie neuriend waarvan ze niet wist waar ze het van kende.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 2, 2008 19:41:10 GMT 2
"mara!"
Thomas' stem klonk gehaast, gejaagd, alsof hij net een tijdje had staan rennen. Toch lekek hij niet gestresst, maar had een glimlach op zijn gezicht toen hij op haar af liep. Hij wierp een twijfelende blik op de natte plek op haar shirt en vroeg zich af wat ze gedaan had, maar schudde zijn hoofd om deze gedachte uit zijn hoofd te bannen. Dat ging hem niet aan, hij moest ook niet zo nieuwsgierig gaan vissen naar dingen die Mara deed.
Toch probeerde hij dat te doen, sinds hij ze op het gala met elkaar zag staan praten. Hij vertrouwde Mara blindelings, en had dus geen reden om bezorgd te zijn. Toch was hij het.
"Hoe gaat het?" vroeg hij en raakte even voorzichtig haar arm aan, en grijnsde naar haar.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 2, 2008 20:06:14 GMT 2
Mara hoorde dat iemand haar riep. Toen ze de stem herkende verbreedde haar glimlach zich alleen maar. Terwijl ze zich naar Thomas omdraaide stopte ze met lopen en met neurien. Een knuffel was het eerste wat hij kreeg.
"Hey. Super, nu al helemaal." zei ze grijnzend. Ze had geen flauw idee wat er in hem om ging, laat staan dat ze een vermoeden had. Ook de manier waarop hij haar had geroepen was haar ontgaan. Misschien was dat maar goed ook, want als ze ergens niet tegen kon was het wantrouwen.
"En wat heb jij zoal uitgespookt?" vroeg ze, nog steeds vrolijk. Zien deed ze hem weliswaar niet al te vaak, maar dat maakte het alleen maar leuker als ze hem wel zag.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 2, 2008 22:18:11 GMT 2
Een glimlach verscheen op zijn gespannen gezicht toen hij de handen van Mara voelde en hij durfde zich weer te onstspannen. Waarom had hij gedacht dat Mara iets met Tim deed, had of dergelijke? Het was flauw om Mara an dat soort dingen te beschudigen, terwijl hij er niet eens bewijs voor had.
"Oh" zei hij nonchalant en haalde zijn schouders op "Een beetje van dit, een beetje van dat, eigenlijk" vervolgde hij dan naar waarheid en grijnsde naar Mara. "en jij?".
Plotseling overviel een donker gevoel hem weer. Ze was veels te goed voor hem, en hij was misschien te saai. Hij probeerde het onheilspellende gevoel in zijn maag te negeren en aaide over Mara's schouder, waarbij het gevoel grotendeels weer verdween.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 2, 2008 22:53:44 GMT 2
"In bad geweest. Dat was niet zo relaxend als bedoelt eigenlijk..." ze was weer eens hardop aan het nadenken. "En blijkbaar kan ik met waterpaardjes praten. Maar wat daar zo raar aan is zul je aan Tim moeten vragen." [/b]maakte Mara haar antwoord vrolijk af, niet wetend dat ze dat waarschijnlijk juist beter niet had kunnen zeggen. "En ik was eigenlijk van plan om naar buiten te gaan. Ga je mee?" ging ze dood leuk verder. Aangezien ze hem daarnet niet helemaal los had gelaten na de knuffel, had ze hem nog steeds een soort van vast en om dat te veranderen was ze niet echt van plan. "Of had je al iets anders gepland?" Zachtjes leunde ze tegen hem aan terwijl ze hem vragend aan keek.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 3, 2008 10:16:30 GMT 2
"In bad, interessant hoor" zei Thomas met een grijns, maar die lach stierf meteen weg toen hij de zin die erachter aan kwam hoorde. Het leek alsof een stuk begon met een klapi n zijn maag terecht was gekomen en daar flink huishield. Het volgende wat hem overviel was een misselijk gevoel. "Tim" mompelde hij in zichzelf, niet echt als vraag maar meer als bevestiging. Hij was bang dat zijn voorgevoelens, die hij had, waarheid zouden worden.
Hij bracht zijn hand nu ook naar haar rug en deed zijn best nog vrolijk te kijken "Naar buiten gaan lijkt me leuk hoor" bracht hij schaapachtig uit.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 3, 2008 12:54:21 GMT 2
Mara had het daarnet wel is waar niet opgemerkt, maar nu had ze het wel degelijk door. Waardoor het kwam zou ze gauw genoeg achter komen, als het aan haar lag tenminste. "Wat is er?" vroeg ze met een lichtelijk bezorgde ondertoon. Haar vrolijkheid was meteen een stuk minder geworden. Ze keek hem onderzoekend aan, maar verroerde zich voor de rest niet.
Ze probeerde te bedenken waarom Thomas ineens zo veranderde als ze Tim's naam noemde. Het wilde alleen niet echt lukken. Zover ze wist kon Tim zo'n beetje met elke zwadderaar overweg. Daardoor verwarde het haar alleen nog maar meer.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 3, 2008 13:18:27 GMT 2
"Niks" loog Thomas kortaf en zocht met zijn ogen even een ander voorwerp waar hij zijn blik nu op kon vestigen. Hij zuchtte even diep en probeerde de stekende pijn in zijn onderbuik te negeren : Of was het zijn hart? "Er is niks" herhaalde hij, totaal niet overtuigend, terwijl hij nu zijn blik op zijn schoenen had laten vallen. Uiteindelijk hief hij zijn hoofd weer op en staarde Mara met een gepijnigde blik aan. "Leuk dat jij en Tim het zo goed kunnen vinden" flapte hij er dan plotseling uit. Hij wou weg. Hij wou omdraaien en met Draconic praten, om te vragen of hij er iets op wist. Of Cameron, die wist toch altijd álles.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 3, 2008 13:40:49 GMT 2
"Er is wel wat. Zeg het nou gewoon." zei Mara. Hij loog, en dat wist ze. Het baarde haar echter wel zorgen. Waarom loog hij? Toen hij een opmerking maakte over Tim zette ze grote ogen op. Ze verborg haar verbazing voor de rest echter wel. "Ja, als vrienden ja. Niet meer niet minder." zei ze, redelijk rustig. Wat er precies was wist ze niet, maar ergens had ze het gevoel dat hij de vriendschap tussen haar en Tim maar niks vond.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 3, 2008 13:45:53 GMT 2
"Als vrienden" herhaalde Thomas, terwijl het ongeloof in zijn stem duidelijk doorklonk. "Nou ja, dat kan he? Ik ben ook bevriend met Rachanna" mompelde hij er dan achteraan maar ontweek alle blikken van Mara. Een paar minuten geleden had hij niets liever gewild dan bij Mara te zijn, maar nu wou hij dolgraag weg. Hij voelde zich precies hetzelfde als tijdens de huisschooldagen met Bellatrix : In het nauw gedreven. Verder was hij ook nog boos. Niet op Mara, maar op Tim. Want hij wíst het. Hij wist dat Mara bezet was.
|
|
