|
|
Post by Krista - on Aug 3, 2008 20:55:10 GMT 2
Met een onduidelijke gezi chtsuitdrukking, die nog wet mverminderd aangezien een groot deel van zijn gelaat schuilging achter de windselen van zijn verband, ging Scott met zijn rug tegen de glazen prijskast aan zitten.
Hij was hier heen gegaan, om de drukte van de dagelijkse dag te ontwijken, en ook de flauwe grapjes die werden gemaakt. Hij had steeds hetzelfde moeten aanhoren, telkens tien keer per dag. En hij vond de humor ver gezocht.
"Kijk, er is er een uit de piramides in Egypte ontsnapt... Wat is er Maddox? Ben je je sarcofaag kwijt?". Meestal gaf hij niet veel om dat soort opmerkingen, maar nu stoorde het hem. Voornamelijk omdat hij het zo vaak hoorde, maar ook omdat de mensen het hele idee achter zijn verbranding, zijn boetedoening, leken vergeten te zijn. En dat stoorde hem nog het meest. Mensen maakten geen grapjes meer over het laaiende vuur, maar over het verband. Dat was niet goed.
Hij snoof geírriteerd toen hij geluid haalde en schraapte zijn keel "Nee, ik ben mijn sarcofaag niet kwijt, maar ik vlieg over een paar uur weer over naar Afrika, om mijn onderkomen weer in mijn favourite piramide te vinden, nou tevreden?!"
|
|
|
|
Post by melien on Aug 3, 2008 21:14:25 GMT 2
Lina was in gedachten verzonken en wandelde door de school. In haar hand had ze een brief en een foto, afkomstig van thuis. Een glimlach sierde haar lippen. Haar blik was op de foto gericht. Het leek alsof haar dochtertje met de dag groter werd. Doordat ze in gedachten bij haar dochtertje was had ze niet door dat ze naar de prijzenkamer liep. Pas toen Scott's stem tot haar doordrong door een geluid dat ze had veroorzaakt keek ze verbaasd op. "Ow, is goed hoor. Ik wist alleen niet dat je een favouriete piramide hebt." zei ze met een glimlach. In de deur opening bleef ze staan. Leunend tegen de muur keek ze naar Scott. Hun laatste ontmoeting was ze nog niet vergeten, maar echt lang bleef ze nooit boos. Tenminste niet op iemand die ze helemaal niet kende. "Of bedoelde je dat niet?" voegde ze er nog aan toe nadat ze hem een paar seconden lang in stilte had bekeken. Waarom hij onder het verband zat was haar een raadsel. Het klopte gewoon niet.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 3, 2008 21:22:29 GMT 2
"Dan heb je weer wat geleerd over Scott Maddox, vandaag, want dat heeft hij wel. De Nefertiti piramide in hartje egypte" snoof hij. Toen hij Lina herkende had hij eerst flauw gegrijnsd, maar nu was de woeste afstandelijkheid waarmee hij normaal gesproken met iedereen praatte (op een paar mensen na dan) weer boven komen draven. Zijn ogen fonkelden duidelijk vijandig en hij veerde, voor zijn fysieke gesteldheid dan, nog vrij soepel overeind. "en wat kom jij hier doen?" vroeg hij dan, maar nu niet vijandig : eerder nieuwsgierig. Terwijl hij dit zei keek hij voor geen seconde naar Lina, maar begon aan het verband om zijn pols te frunniken.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 3, 2008 21:38:07 GMT 2
"Ik was aan het ronddwalen toen jij ineens iets zei." beantwoordde Lina vriendelijk zijn vraag. Op zijn vijandigheid ging ze niet eens in. Waarom zou ze ook? "En hetzelfde zou ik aan jou kunnen vragen, maar ik geloof dat ik dat al weet." voegde ze er aan toe. Ze bedoelde er niets mee. De foto en de brief stopte ze gauw weg in een van de zakken van haar gewaad. Het laatste wat ze wilde was wel een herhaling van het tijdschrift voorval met de brief van haar vader.
"Hoe gaat het met je?" vroeg ze toen oprecht vriendelijk. Ze deed haar best om gewoon opnieuw te beginnen. Ze had geen behoefte aan ruzie met een jongen. Laat staan met een jongen die ze niet kende.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 3, 2008 21:59:55 GMT 2
"Het kon beter" zei Scott met een dramatische ondertoon in zijn stem, en ging met zijn vinger langs de glasplaat. Hij versmalde zijn ogen en wist enkele zwerkbalcuppen te herkennen achter het weerspiegelende glas. Toen draaide hij zich weer om naar Lina om op zijn beurt weer te glimlachen. Ook hij leek niet zo'n zin te hebben in een herhaling van het tijdschrift incident, voornamelijk niet omdat Lina, als een van de weinige meisjes, eigenlijk de enige, de aandacht van Scott had weten te trekken. "Maar ik heb geen spijt van wat ik heb gedaan" voegde hij er dan met een maniakale grijns aan toe, en wendde zich weer tot de bekers achter het vitrineglas.
|
|
