|
|
Post by summerstruck on Aug 5, 2008 22:41:50 GMT 2
Hannah liep met haar boekentas naar de Grote Zaal. Ze was laat, zoals normaal. Het zou haar een goed excuus geven om het ontbijt over te kunnen slaan on meteen naar de les te kunnen. Ze moest alleen wel haar gezicht daar laten zien. Aanwezig zijn en niet eten was opvallender dan puur afwezigheid. Ze versnelde haar pas iets en hees haar tas omhoog, zodat hij niet van haar schouder zou glijden. Toen de laatste treden van de trap haar voeten hadden verlaten, toverde ze een glimlach op haar gezicht. De deuren stonden open, zoals normaal. En aan het geluid te horen waren de meeste leerlingen al aan het eten. Ze rook de geur van vers, warm brood en even leek het alsof het water haar in de mond liep. Ze slikte het speeksel snel weg en haalde haar hand door haar blonde haren. Ze kon het niet helpen, maar toen ze naar de openstaande deuren liep ging er maar één gedachte door haar hoofd. Showtime.
Ze liep snel. Haar voeten verplaatste zich vlug en ze keek niet naar de paar leerlingen die elkaar aanstootte toen ze haar aan zagen komen. Ze was gezien. Blijkbaar had haar bestaan nog enig nut en was ze niet compleet opgegaan in de menigte. Iets wat haar vreselijk kon irriteren. Maar ja. Blijkbaar had ze anorexia. Blijkbaar moest ze voorzichtig worden behandeld. Want we willen natuurlijk niet dat zoiets 'breekbaars' kapot gaat. Hannah snoof in gedachte. Wouden zij de anorexia Hannah? Wouden ze weer een onderwerp hebben om over te roddelen? Nou, dan zouden ze het krijgen ook. Ze zag een leeg plekje aan de Zwadderich tafel en liet zich daar op de bank zakken. Met een plof liet ze haar boekentas op de grond vallen. "Goeiemorgen! Wauw, het is alweer laat hè?" Ze lachte, naar niemand in het bijzonder en vouwde haar handen op tafel.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 5, 2008 22:52:54 GMT 2
Mara had half slapend aan tafel gezeten. De afgelopen nachten sliep ze amper. Ze had Thomas nog steeds niet gesproken, en ergens baarde haar dat toch wel zorgen. Hetzelfde broodje lag al het hele ontbijt voor haar neus op haar bord. Het enige wat ze had gegeten was echter een klein hapje. Ze had gewoon geen trek.
Toen Hannah neer plofte keek ze op. "Goedemorgen." zei ze slaperig terwijl ze een glimlach tevoorschijn toverde. Hannah kende ze ergens nog wel vaag, maar echt contact had ze niet met haar. Het kon haar ook vrij weinig schelen wat anderen over haar zeiden, er waren wel meer dingen die of overdreven of misbegrepen of gewoon niet waar waren die de ronde deden. Dat wist ze maar al te goed. "Hoe komt het dat jij zo vrolijk bent trouwens?" vroeg ze, nu toch wel wat nieuwsgierig.
Haar blik ging opnieuw langs alle zwadderaars, maar Thomas zag ze niet. Het meeste aan de hele situatie irriteerde haar nog wel dat ze zich er zo door liet beinvloeden. Ze ging rechtop zitten en pakte het broodje opnieuw op. Eten moest ze wel, en de vermoeidheid kon ze negeren. "Welke les heb je als eerste?" vroeg ze na enkele minuten weer opgewekt aan Hannah. Toneelspelen, handig af en toe. En als je je vrolijk voor deed, misschien werd je dan ook echt vrolijk. Ze wist het niet. In ieder geval wilde ze er niet langer over in zitten.
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 6, 2008 10:18:54 GMT 2
De tafel voor Hannah stond volgeladen met eten. Brood, eieren, vlees, fruit, muesli... Voor iedereen was er wel iets wat ze lekker vonden om hun dag mee te beginnen. Hannah's ogen dwaalde langzaam de tafel af. Ze kon het niet helpen, maar die oudere jongen, die als een wilde zijn muesli naar binnen werkte... Het fascineerde haar wel een beetje. Met grote ogen en haar hoofd een stukje gekanteld keek ze toe hoe de jongen de melk uit zijn kommetje opdronk. Hij goot in zijn enthousiasme iets ernaast. Nu zat er een vlek op zijn gewaad. Wauw... Hannah ging alleen eten met zo'n agressie te lijf als ze kwaad of verdrietig was. Ze keek met open mond hoe de jongen de tafel afspeurde naar iets anders om te eten. Ze hoorde Mara haar iets vragen en keerde haar hoofd naar haar toe, met een grote glimlach op haar gezicht.
"Oh gewoon... Ontbijt is mijn favoriete gedeelte van de dag. Naast lunch en het diner." Ze pakte een appel van de fruitschaal die voor haar stond en speelde er even mee door hem op te gooien en weer te vangen. Toen ze de appel weer in beide handen had viel de glimlach van haar gezicht. Ze legde de appel in het midden van haar bord en begon de fruitschaal - waar nu een gat in was gevallen door de missende appel - te reorganiseren. Geconcentreerd draaide ze de bananen en schikte ze de druiven. Toen ze klaar was verliet de frons haar gezicht en maakte weer plaats voor een glimlach. "Perfect..." zei ze meer tegen zichzelf dan tegen de Zwadderaars om haar heen.
Ze rechtte haar rug en pakte haar appel weer van haar bord. De onderkant zat niet direct onder de plek van het steeltje dus week de appel iets af naar de zijkant. Ze draaide de appel tussen haar vingers om te kijken of de appel misschien ergens niet zo scheef was. "Kruidenkunde." zei Hannah afwezig. "Eerst Kruidenkunde... Dus ik moet straks eerder weg om op tijd bij de kassen te zijn." Nu keek ze op van haar appel en schoot Mara een glimlach toe. De appel, was tot Hannah's teleurstelling, overal scheef. En de schil was raar... De kleuren verliepen niet mooi, het leken meer op koeienvlekken. Ze aarzelde even of ze niet gewoon een andere appel moest pakken maar besloot toen dat ze die toch niet zou opeten dus dat het weinig nut had. Ze legde de appel weer op haar bord en keek Mara aan. "Hebben Thomas en jij ruzie?" vroeg ze onverschillig terwijl ze aan het steeltje van haar appel draaide. "Ik hoorde zoiets toen ik naar Bezweringen liep." Ze had nu het steeltje van de appel gedraaid maar hij zag er nog steeds niet uit. Beteuterd keek ze er even naar en stopte de appel toen maar in haar boekentas.
|
|
