, all those dogs left BARKING {special}

[admin.]

[/b]
De stem van de meest gehate leraar klonk nog vers in haar oren. Ze was er voor de zoveelste keer uitgestuurd - maar het deerde haar niet. Wat hij daarna gezegd had, net voordat ze de klas verlaten had, had haar meer gedaan. 'Ze is tóch niet belangrijk - we redden het uitstekend zonder dat wicht.' Hij wist het. Sneep wist precies waar ze vandaan kwam. Waarom kende de valse leraar haar oom en tante nou? In stilte vervloekte ze de winkel. Het zou geen zin hebben, maar het luchtte haar in ieder geval op. En dát was waar het haar om ging.
Even haalde ze diep adem, sloot haar ogen en beet op haar lip, om zichzelf te beheersen. Ze zou gewoon naar Vilder gaan, haar strafwerk uitzitten, en alles vergeten. Het kwam allemaal wel goed. In stilte schold ze Sneep nog een keer uit, om zichzelf iets beter te voelen. In ieder geval had ze deze week één les toverdranken minder.
Bij het horen van een zacht, krakend geluid draaide ze zich om, en liet haar blik door de verlaten gang heen gaan. Ik weet zéker dat ik iets hoorde. Even fronste ze. Er was niets. Ze was alleen.
Toch, toen ze zich omdraaide, hoorde ze het geluid opnieuw. Dit keer iets harder, en het ging samen met een geluid dat haar aan iets glibberigs liet denken. Een kikker, wanneer hij een vlieg ving met zijn tong. Of misschien een pasgeboren kalf. Even schudde ze haar hoofd. Ze kon het beter negeren.
Maar ze hoorde het weer. Weer iets harder; het glibberende kikkergeluid, zoals ze het benoemde, liet een rilling over haar rug gaan. De haartjes op haar armen stonden overeind.
'Wie is daar?' vroeg ze, maa haar stem brak halverwege de zin. Waarschijnlijk was het gewoon een grap van Zwadderaars - niets om bang voor te zijn. Maar iets in haar vertelde dat het dat niet was; dat het allemaal iets ergs was. Vanuit haar ooghoek probeerde ze de gang achter haar te bekijken.
Wácht eens! Het was natuurlijk mogelijk dat haar huisdier door de modder gewroed had. Het hondje hield van viezigheid - en het zou het glibberige geluid verklaren. Jade grinnikte even, zuchtte opgelucht en liet zich op een willekeurig bankje vallen.
Nu pas viel het haar op dat de vloer nat was. Een glinstering - door naar de grond te kijken, kon ze elke beweging op het plafond volgens. Een beweging op een plafond? Ze lachte zichzelf hardop uit, om haar onverschilligheid. Even stond ze op en klopte haar spijkerbroek af.
Maar midden in haar beweging stopte ze. Ze verstijfde - zonder een verdere kik te geven. Ze leek bevroren; alsof iemand een spreuk had afgevuurd. Precies op dat moment kwam het speelse hondje op haar afgerend. Onder de modder - zoals Jade in gedachten had.
Maar zijn bazin reageerde niet op hem. Ze bleef staan, in precies dezelfde houding als even daarvoor; verstijfd. Kwispelend sprong het beestje tegen haar benen op; likte haar handen; piepte toen ze niet reageerde. Het duurde even voordat het tot hem doordrong.
Een duidelijk hoorbaar, klaaglijk geblaf vulde de gang. Zijn gekwispel was voorbij, voor nu.
[/font][/ul]

[Ridje]

Kwaad stond hij op en keek de gang in, het irritante klaaglijke geblaf had hem uit zijn boek gehaald. "Ik zal dat beest eens wat manieren leren." gromde Sawyer dan waarna hij de gang in liep in de richting van het geblaf. Met in zijn linkerhand zijn toverstok en in zijn rechter het boek waarin hij aan het lezen was voordat hij gestoord werdt liep hij verder. Toen hij het hondje zag zitten richtte hij zijn toverstok op het beest maar voordat hij een vloek kon uitspreken zag hij de verstijfde Jade. Verbaasd maar toch geintereseerd liep hij naar haar toe en onderzocht haar. Toen hij zag dat ze niks kon prikte hij met zijn toverstok in haar wang. "Vreemd, net als die andere meid." mompelde hij zacht.

"Expelliarmus!" klonk het hard door de gang en voordat Sawyer om kon kijken naar de stem werdt hij weggeworpen, zijn toverstok en zijn boek vlogen uit zijn hand en hij kwam hard tegen bankje aan dei iets verderop in de gang stond weg van Jade. "Blijf bij haar vandaan Zwadderaar!" klonk de stem van Green. Sawyer hoorde het echter al niet meer gezien hij buiten westen was geslagen door de klap tegen het bankje.

Haar ogen bleven op de Zwadderaar gericht terwijl ze richting Jade rende en pas toen ze bij haar was richtte ze haar blik op het verstijfde lichaam van het Pufje. Angstig keek ze naar Jade. "Hey, is alles goed? Gaat het? Kom op zeg wat." siste ze bezorgd en ze keek Jade aan. "Wat heeft dat tuig met je gedaan?" vroeg ze dan hoewel ze wist dat Jade niet kon antwoorden.

[» Aline.]

[/b] David was bijna uitgegleden door het water dat op de vloer lag, en omdat hij best moest doen zijn evenwicht te bewaren, was het boek uit zijn handen gevallen. Het lag - natuurlijk met de kaft naar boven - in de nattigheid. David zuchtte diep, en merkte toen pas de mensen op, die vlak voor hem stonden. Eerst viste hij zijn boek uit het water, en keek daarna wat de leerlingen deden. Hij herkende ze wel, al dan niet erg goed - een Zwadderaar, er stond David iets van bij dat hij Sawyer genoemd werd, Green uit Ravenklauw en een Huffelpuffer. Pas toen hij goed keek, merkte hij op dat er iets vreemds met de Huffelpuffer aan de hand was, en dat de Zwadderaar niet zomaar op de grond zat, maar duidelijk buiten westen was.

'Wat is er aan de hand?' vroeg hij stomverbaasd, en keek Green aan, aangezien zij de enige normale persoon leek in deze situatie. Zijn blik verplaatste zich naar Jade en hij trok zijn wenkbrauwen hoog op. 'Wat is er met haar gebeurd?' Hij wist niet zeker of Green het antwoord wel wist - sterker nog, hij betwijfelde het ten zeerste.
[/ul]

[Ridje]

Snel draaide ze zich om en richtte haar stok op David in de veronderstelling dat het een tweede Zwaddje was. Toen ze echter zag dat het David was liet ze hem meteen weer zakken. "Ow jij bent het." mompelde Green dan en ze keek weer naar Jade.

"Ik heb dat Zwaddje een lesje geleerd dat is wat er is gebeurd. Volgens mij heeft hij dit meisje vervloekt ofzo." zei ze dan kwaad en ze keek even naar Sawyer die nog steeds niet bewoog op het ademen na dan. Ze keek bezorgd naar Jade en daarna naar David, ze kende hem wel maar het was nu geen moment om te vragen hoe zijn dag was geweest. "Geen idee wat er is, het is geen petrificus totalus. En ook geen verlamspreuk, ik denk dat het gewoon een duistere vloek is dat alleen dat soort tuig kent." gromde ze dan kwaad en ze wees naar Sawyer zonder haar blik van Jade af te halen.

[Merel]

[/b] Zei ze terwijl ze richting Green, David en Jade toe liep. Behoorlijk voorzichtig zodat ze niet nogmaals uit zou glijden. Ze keek nogal verbaast toen ze zag dat Jade in een nogal bijzondere houding 'vast gevroren' was. Of versteend. Of wat dan ook. "Nu 'ebben we in iedergeval rust." Mompelde Aylin zachtjes. Niet dat het bepaald een geheim was dat Jade en Aylin een grandioze hekel aan elkaar hadden. Maar los van dat.. Vroeg ze zich wel af wat er was gebeurt.[/ul]