[Blue&Chloë] - Bad Timing

[» Aline.]

Met een brief stevig in haar hand geklemd ging Chloë de trap richting de uilenvleugel omhoog. In een zwierig handschrift had ze op de voorkant de naam en adres van haar moeder geschreven. Meestal verzuimde Chloë het om haar moeder te schrijven, maar na zoveel maanden voelde ze zich eigenlijk wel moreel verplicht om weer eens wat van zich te laten horen. Haar moeder was soms erg alleen wanneer Chloë niet thuis was, aangezien ze enig kind was en haar vader zijn gezin al had verlaten, zelfs voordat zijn dochter geboren was. Bovendien zat de enige familie van haar moeder óók het hele jaar op Zweinstein; Severus Sneep.

Eenmaal aangekomen in het torentje keek Chloë om zich heen naar haar uil, totdat ze zich weer herinnerde dat het arme beest een paar maanden geleden van ouderdom was gestorven. Het was er nog niet van gekomen een nieuwe te kopen - zo lang als ze geen persoonlijke uil had, maakte Chloë gebruik van de uilen die de school beschikbaar stelden. Ze lokte er eentje naar zich toe met een stukje vlees, en knoopte de brief aan haar moeder stevig om het pootje dat het beest braaf uitstak. Chloë moest toegeven dat ze het eigenlijk helemaal niet zo'n groot probleem vond dat haar eigen uil het leven gelaten had, aangezien hij haar eigenlijk alleen maar stress bezorgde. Hij was koppig, deed nooit wat hem gevraagd werd en soms kwamen brieven niet eens aan.

De schooluil kraste even toen Chloë hem een zacht klopje op zijn kop gaf en zei: 'Ga nou maar, waar wacht je nog op?' Het beestje was weer gehoorzaam en vloog uit de deuropening weg. Chloë keek hem even na en volgde daarna de uil. Ze sloot de deur achter zich maar daalde de trap nog niet af. Ze leunde op de balustrade en keek uit over het terrein van Zweinstein.

[admin.]

[/b]
Geïrriteerd trok Blue haar t-shirt wat verder omlaag, met spijt dat ze geen ander kledingstuk uit haar hutkoffer had gevist. De lichtblauwe stof was elastisch - en te klein. Ze had het al een tijd niet gedragen, en had moeten weten dat het na een jaar niet meer zou passen, zeker na de groeispurten die ze de laatste had gehad.

De hond, die ze even daarvoor had geroepen, bewoog zich met een flinke vaart de trap op, en rende Blue voorbij. Ze vervloekte hem fluisterend, zuchtte, en ging achter hem aan, geen enkel ander idee hebbend.
Het duurde niet lang voor ze doorkreeg waar de hond heen was geglipt - de uilenvleugel, zoals altijd. Insane hield er van om achter de uilen aan te gaan; hij kwam dan ook regelmatig met een vogellijkje terug. Helaas wist Blue dat de hond geen problemen zou krijgen - maar zij wel.

[ROTPOST inspidood]

[/ul][/font]

[» Aline.]

[admin.]

[/b] krijste ze, met de hoop Chloé te ontwapenen. Ze was niet erg handig met de ontwapeningsspreuk, en deze keer ging het ook flink mis. In plaats van Chloé te ontwapenen, schoot de hond achteruit en vloog haar eigen toverstok uit haar handen. Verbaast keek ze toe hoe het stuk hout voor Chloë's voeten terecht kwam. 'Shit,' fluisterde ze aarzelend, waarna ze op haar lip beet. Die kreeg ze niet meer terug - toverstok drie al, dit jaar.

[/ul]

[» Aline.]

[/b] zei Chloë, en rolde met haar ogen. Ze krabbelde overeind en keek op Blue neer, aangezien ze een paar treden hoger stond.
Vol minachting in haar lichte ogen keek ze naar het hondje. 'Hou dat misbaksel bij je, Valentine.' Chloë sprak Blue's achternaam uit op een suikerzoete toon, aangezien ze het ook zo'n vreselijk suikerzoete naam vond. 'Als je niet wilt dat je hem in een aantal stukjes terug krijgt,' dreigde ze - en ze meende het. Als dat beest haar nog eens voor de voeten zou lopen, zou ze het echt een kopje kleiner maken. Chloë wees, om haar woorden te ondersteunen, met haar eigen toverstok in de richting van Insane.
[/ul]