When 42 is not always the answer - Open

[Lisa ..]

Meera zat in een hoek van een van de banken die in de leerlingenkamer stonden opgesteld. Het leven daar ging gewoon zijn gangetje, een einde van de middag zoals altijd, hier en daar werd 'huiswerk' gemaakt, er werd gespeld en mensen bespraken de dag. Zelf zat ze wat te neurieren en moest denken aan het mooie weer wat het geweest was, totdat haar lessen waren afgelopen en het sindsdien al non stop aan het regenen was.

Myron liep ondertussen door de kerkers heen naar de leerlingenkamer toe. Zijn humeur was behoorlijk gedaald aangezien professor Banning de humor van zijn proefwerk niet had gezien. Met het verfrommelde stuk perkament in zijn handen mompelde hij het wachtwoord voordat hij de leerlingenkamer binnenkwam. Hij zag Meera zitten en besloot maar eens tegen haar te klagen over Banning, hij moest even gaan zeiken.

'Waarom heeft die Banning totaal geen gevoel voor humor?' Zijn stem klonk meer als een constatering dan een feit en hij plofde dan ook naast Meera op de bank neer. 'Wat?' antwoordde deze terug, nieuwsgierig gemaakt door zijn toon. 'Banning vond het blijkbaar grappig om me een 1 te geven voor dit proefwerk. Hij waardeerde het niet echt dat ik overal maar 42 had ingevuld omdat ik geen idee had waar het over ging.' Met die woorden gooide hij het verfrommelde perkament op de tafel voor de bank en ging met zijn armen over elkaar zitten. Meera keek opzij en schoot in de lach.

[Krista -]

Thomas had gefrustreerd door de leerlingenkamer gelopen en had niet echt opgekeken toen Myron was binnen gelopen. Hij had zelfs niet eens door gehad dat Kaitlin constant naar zijn rug had staan staren en zich redelijk goed vermaakte. Pas toen zijn medezwadderaar begon te praten keek hij gefrustreerd op, alsof hij boos was dat iemand hem had wakker gemaakt. Het verhaal van Myron, waar hij normaal gesproken wel om zou kunnen lachen, deed hem nu niet eens een spiertje vertrekken. Hij plofte met een diepe zucht op de stoel neer en had de neiging met zijn hoofd tegen de bank aan te bonken. Alhoewel hij het idee had dat het niet goed voor zijn hoofd zou zijn.

Kaitlin stond op en liep richting het raam, terwijl ze grinnikte. "42 is niet het antwoord tot alles, Graw" mompelde ze zacht en leunde tegen de muur aan terwijl ze langzaam oud perkament in het vuur begon te gooien. Zwijgend keek ze hoe het papier verschroeide en keek dan weer op. "Maar het zou grappig zijn geweest. Toch had je het wel geweten, denk ik. Dat je een onvoldoende kreeg". Ze had Myron eigenlijk willen vragen wat hij in hémels naam in haar nichtje zag, en als hij vertelde wat, zou ze vertellen hoe stom en vervelend Reena was, en wat voor bloedverrader ze was. Nou moest ze alleen nog maar het juiste moment vinden.

[Lisa ..]

'Ik had meer zoiets van, dan maak ik er toch misschien maar iets grappigs van dan dat ik een leeg stuk perkament inlever. Maar nee.' Hij schudde zijn hoofd en liet het maar voor het was, er was nu toch niets meer aan te doen en hij zou die 1 wel een keer ophalen. Zijn toverstok trok hij tevoorschijn en wees op het verfrommelde perkament dat op tafel lag. Met de standaard zweefspreuk liet hij het in de open haard vliegen waar het langzaam verbrandde. Het luchtte op, iets. 'Ik weet het Park.' Daarna keek hij weer zwijgend voor zich uit.

Meera had de humor van het hele '42' verhaal er wel ingezien maar zei er verder niks meer over. Daarentegen was Thomas haar wel opgevallen. Ze had hem de laatste tijd weinig tot niet gezien eigenlijk, misschien enkele lessen maar daarbuiten eigenlijk niet. En het was duidelijk te zien dat er iets was, Meera wist ten slotte helemaal niet waar hij mee zat. Ze kende hem langer dan vandaag om te weten dat hij normaal om zoiets wel zou lachen. Ze stond op en liep naar de andere hoek van de leerlingenkamer, om daar haar tas vandaan te vissen. Een stel jongerejaars leek een soort kussengevecht te houden en ze wilde haar tas veiligstellen. 'Wat is er? En er is niet niks.' fluisterde ze terwijl ze Thomas passeerde.

[Krista -]

Thomas keek verstrooid op en wierp een blik op Meera, en schudde dan zijn hoofd. 'Iets tussen Mara en mij" mompelde hij terwijl hij nog steeds naar zijn schoenen staarde. "En iets met Tim" voegde hij er toen aan toe. Het kon hem niet zo veel schelen wat Tim allemaal zei, w ant hij geloofde er toch bar weinig van. Tenminste.. hij geloofde het wel, maar wou het in ieder geval nu nog niet geloven. "maar het komt wel goed. Vast". Hij probeerde zekerheid in zijn stem te vinden, maar bedacht te laat dat die al een paar dagen weg was. Behalve toen hij tegen Tim had geschreeuwd.

"Nou, mij heb je in ieder geval aan het lachen gekregen" zei Kaitlin met een uitdrukkingloze uitdrukking (? XD) op haar gezicht. Ze keek op toen ze het gemompel tussen Meera en Thomas opving, en schudde haar hoofd. Vervolgens keek ze weer naar Myron en schraapte haar keel, terwijl ze met haar vingers over de tafel streek. "Dus.. Ik heb gemerkt dat jij mijn nichtje iets meer dan alleen aardig vindt, toch?" vragend keek ze hem aan, alhoewel het meer op een verhoor leek.

[Lisa ..]

Meera had gehoord wat Thomas zei. Ze gooide haar tas bij de stoelpoot van de tafel voor de bank. Daarna plofde ze in een stoel naast hem neer, ze had even geen zin om zich met een gesprek tussen Kaitlin en Myron te bemoeien. Ze was echt iemand die dus totaal nog niks had gehoord over het hele gebeuren tussen Thomas en Tim en keek hem daarom iets vragend aan. Daarna schudde ze haar hoofd. 'Je kan me niet gaan wijsmaken dat er het allemaal wel goed komt. Als je niet wilt praten, okee. Maar ik wil best luisteren.' Ze zei het op een toon zodat eigenlijk alleen hij het kon horen.

'Als dat voor jou lachen is, dan vraag ik me af hoe je dan kijkt als je boos bent.' Met een flauwe grijns keek Myron naar Kaitlin. Hij volgde haar vingers en wachte haar woorden af. Hij wist dat Kaitlin het niet met Reena had. Nu schraapte hij zijn keel. 'Je nichtje heeft trouwens een naam. En als dat nou eens zou zijn, dan is het in ieder geval niet jou probleem.' Zijn laatste woorden klonken alsof de discussie hiermee geëindigd was, hij had geen zin om er meer woorden aan kwijt te maken.

[Krista -]

"Het is gewoon.. lastig" mompelde Thomas en sloeg zijn armen over elkaar, terwijl hij voor zich uit staarde. "Ik dacht dat ze iets met Tim.. maar dat was niet waar. Nu is ze boos..". Hij snapte zelf ook niet echt meer wat hij probeerde te vertellen. Er zaten hem genoeg dingen dwars, dus er was wel veel gespreksstof. Het probleem was alleen dat hij niet wist hoe hij het moest verwoorde. "Het is lastig" herhaalde hij dan en wist het zelfs voor elkaar te krijgen te glimalchen. "Ik heb Mara daarna niet echt meer gezien deze week, dus ik weet niet echt hoe het verder moet.".

"Dat heb je fout Graw" zei Kaitlin zonder emotie in haar stem, terwijl ze op de stoel leunde en een blik in het haardvuur wierp. "Ik denk dat het zelfs mijn plícht is om je voor haar te waarschuwen. Ze is fout. Ontzettend fout ". Ze hief haar kin arrogant op en streek over haar haar.

[Lisa ..]

Meera deed niks anders dan luisteren en het duurde even voordat ze doorhad wát Thomas haar nu probeerde te vertellen. 'Dit soort dingen zíjn gewoon lastig, maar als je er niet over praat krop je alleen maar alles op en daar wordt je ook niet blij van.' Ze sloeg haar been over de andere en keek Thomas aan. 'Je moet haar gewoon opzoeken en zeggen dat het je spijt of iets in die zin, anders wordt je nog gek. Ik weet niet echt iets beters om te zeggen.' Al kon ze in haar hoofd niet bedenken dat Mara Thomas voor iemand anders zou inruilen, die twee waren zo goed samen.

Myron had eigenlijk ongeintereseerd naar Kaitlin gekeken en geluisterd. 'Het is pas jou probleem als jij er mee te maken heb. Laat me daar maar zelf achterkomen.' Hij sloeg zijn armen weer over elkaar en kon in zijn hoofd totaal niet beseffen waarom Kaitlin zo 'moeilijk' deed. Hij vond haar toch niet leuk, wat was het probleem dan? Toch voelde hij zich vaag, hij liep hier zijn beste vriendin te verdedigen en zíj wist zelf niet eens dat hij meer dan alleen beste vrienden voelde. Hij staarde naar de haard, waar het papier allang niet meer te zien was.

[Krista -]

"Ik denk ook niet dat er beter advies is" gaf Thomas toe en glimlachtte zwak naar Meera, en zuchtte dan diep. "Het komt wel goed" mompelde hij, meer om zichzelf te overtuigen dan dat hij er ook echt in geloofde. Natuurlijk wou hij het wel, maar hij was als de dood voor een slechte reactie van Mara. Dat ze boos zou worden. Dat was het laatste wat hij wou, en dus het eerst waar hij bang voor was. "Maar genoeg over mij" bracht hij dan uit en wierp een blik op Meera "heb jij nog iets leuks gedaan?". Hij wou even niet meer over Mara praten, maar gewoon over iets.. allerdaags. Kaitlin en Myron hoorde hij niet en hij nam aan dat ze niet over iets belangrijks praatten.

"Best" antwoorde Kaitlin koppig en staarde voor zich uit. "Prima hoor, als je je kop in het zand wilt steken en niks wilt horen. Maar ik heb er sowieso al mee te maken. Ik ben haar nichtje. Daardoor weet ik ook dingen die jij niet weet, en die ze jou niet verteld". Ze glimlachtte even zelfvoldaan alsof ze het leuk vond dat ze dingen wist die Myron niet wist, en dat was ook zo. "Heeft ze je bijvoorbeeld verteld dat ze een bloedverrader is? Nee."

[Lisa ..]

Meera glimlachde. Als er iemand het niet verdiende om in zo'n situatie te zitten was het Thomas wel. Ze legde even haar hand op zijn schouder en keek hem aan. 'Het komt inderdaad goed. Ze laat je niet zomaar gaan.' Dat hoopte ze tenminste maar om met twijfels te praten schoot niemand wat op. 'Ik?' vroeg Meera vragend terwijl ze grijnsde. 'Nou niet zo veel. Vooral jullie weinig gezien en ik denk dat ik de meeste tijd nog met me gitaar heb doorgebracht. Het was zo stil, zo alsof iedereen het druk had. Of ik was gewoon altijd op de verkeerde tijd op de verkeerde plek. Nieuw nummer geschreven. Verder niet echt wat.' Ze baalde er eigenlijk van dat ze juist nu op zo'n moment dat je over nutteloze dingen wilt praten niet echt wat kon verzinnen.

Nog steeds staarde Myron naar het vuur. Hij hoorde alles wat Kaitlin zei maar hij wilde het gewoon niet geloven. En na haar laatste opmerking was hij het zat. Hij sprong op van de bank en staarde naar Kaitlin. 'Genoeg. Als je iemand zwart loopt te maken, doe dat dan waar diegene bij is. En waarom vertel je me dit? Ik beslis zelf wel met wie ik wel en niet omga en hoe ik dat doe. Daar heb ik jou advies niet bij nodig. Ze verteld me zelf wel wat ze me wilt vertellen. Wat is je probleem, gun je het haar niet?' Op het eind was hij bijna gaan schreeuwen en merkte dat een paar jongere jaars verbaasd keken. Hij schudde zijn hoofd en viel weer terug op de bank. Ineens besefde hij wat hij gezegd had, hij zou zo echt niet gereageerd hebben als het maar om 'een' vriendin ging, niet zo heftig in ieder geval. Hij ademde iets zwaar na en staarde weer naar de haard.

[Krista -]

Hij was blij dat Meera de hint begreep, alhoewel het een erg overduidelijke hint was. Hij leunde naar achteren in de stoel en hoorde vaag wat ze vertelde. Iets met een gitaar, liedjes. Hij wou dat hij wat meer aandacht voor haar had gehad, maar hij was momenteel iets teveel met zichzelf bezig. En daar was hij niet blij mee. Wt hij was niet echt het type dat egocentrisch was ingesteld. Nu probeerde hij te luisteren naar Mara en knikte even. Hij had genoeg meegekregen om er een logisch antwoord op te geven. "Ik had hetzelfde probleem, met mensen mislopen" voegde hij er dan aan toe en grijnsde even "Maar ik ben van plan om mijn.. eh, leven te beteren" hij toverde een glimlach voorbij. Het gepraat, nu eerder geschreeuw, tussen Myron en Kaitlin hoorde hij niet.

Kaitlin staarde kwaad naar Myron. Het kwam niet vaak voor dat een medezwadderaar, die ze op zich wel mocht, haar zo ver dreef dat ze boos werd. "Ik probeer je te wáarschuwen!" zei ze kwaad terug en versmalde haar ogen even. Nee, ze gunde het Reena niet, kwam ze tot de ontdekking toen ze er wat meer over nadacht. Ze gunde het dat rotkind niet. "Je hoeft niet zo tegen me te katten, Graw" voegde ze er dan koeltjes aan toe en draaide haar hoofd de andere kant op. Als Kaitlin mensen ging aanspreken met hun achternaam, was er iets aan het fout gaan. Woest keek ze de andere kant op.