Cameron

[melien]

Rose las nog een keer het briefje. Ze had de tijd genomen om toch een briefje naar Cameron te sturen. Om het nieuws van Green kon ze tenslotte niet heen. En hij al helemaal niet. Terwijl ze het briefje aan een uil mee gaf vochten woede en pijn om voorrang.

Alleen omdat je alles weet betekent het nog niet dat je alles kunt maken. Maar waarschijnlijk zit je ook juist daarom bij zwadderich..

Rose

Schijnbaar won de woede. Even had ze nog getwijfeld of ze haar naam er wel of niet onder had moeten zetten, maar uiteindelijk had ze het toch maar wel gedaan.

[greenlightning]

Zijn ogen vlogen van de eerste regel naar de laatse en weer terug. Tientallen ekren als hij de woorden, hopend dat hij er wijzer van zou worden, maar de betekenis ontging hem. Wat was dit? Sinds wanneer had ze er problemen mee dat hij een zwad was? Hij had vast wel iets gedaan... misschien iets tegenover een van haar vriendinnen? Hij kon het zich niet herinneren.
Met de vingers van zijn vrije hand kamde hij de zijn lange haar, pijnzend over een zinvol antwoord. langzaam zette hij de veer op het perkament en krabbelde het beste neer wat hij kon bedenken.

Alex,

Ik vrees dat je mijn geheugen moet opfrissen over wat ik schijnbaar verkeerd heb gedaan, want het is mij ontgaan. Ik dacht dat jij wel wist waar je aan begon toen je een relatie nam met een zwad...

Cameron.

[/center]

Nu had hij er spijt van dat hij Rose zoveel vrihheid gaf. Uit angst om haar iets verkeerds te zien doen, had hij alle ogen gesloten wat haar betrof. Tenzij haar iets overkwam, wilde hij niks weten van wat ze deed. Dan ahd ze hem ook dingen te vertellen. Nu wenste hij dat hij haar wel in de gaten hield. Onwetendheid voelde als een put vol angst.. gevangen in twijfels en vragen.

[melien]

Zo snel een antwoord te krijgen had ze niet verwacht, maar toen ze het las was ze er alles behalve blij mee. Ze leunde tegen de muur en liet zich langzaam naar de grond zakken terwijl ze een antwoord bedacht. De brok in haar keel negeerde ze toen ze de woorden neer krabbelde.

Dat dacht ik ook, maar toen dacht ik ook nog dat jullie niet allemaal hetzelfde zijn.

Misschien kun je die vraag beter aan je vriendin stellen..

Rose

Haar blik volgde de uil terwijl ze bleef zitten. Het deed gewoon veel te veel pijn, maar ze zag niet in dat Green het zou vertellen als ze neit dacht dat het waar was.

[greenlightning]

Alex,

Ik geloof dat ik het mijn vriendin zoujuist vroeg?

[/center]


Een misselijkmakende mix van angst, woede en verdriet deden het koude zweet hem uitslaan. Hij zag de uil niet gaan. Zijn blik lag op zijn knieen, zijn ogen gesloten, zijn vuisten gebald. Machteloze tranen vochten zich een weg naar buiten en glommen in de straken van zonluicht dat door eht raampje kroop. Hij ging nooit relaties aan, precies hierom. Hij wilde dat niemand van hen afwist, precies hierom. Honderden redenen spookten door zijn hoofd. Iemand had over hem gespreken, ze was erachter gekomen wat hij allemala had gedaan bij de vriendinnen en vreindinnen van Rose, ze had gehoord over zijn verleden... Wat eht ook was, het was weer zover. Hij was haar kwijt.. na alles wat ze haddden gedaan om samen te komen...

[melien]

ha ha.. erg grappig. Niet dus.

Iets anders wist ze niet terug te schrijven. Het klonk alsof hij echt nergens vanaf wist, maar ze betwijfelde of het wel de waarheid was. Hoe had ze sowieso ooit kunnen denken dat het echt was? Het enige wat de pijn verdrong was de woede, en alles was welkom.. behalve pijn. Dat de uil alweer weg was merkte ze niet.